Tag: Κοινωνικές αντιστάσεις

Ο Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται έγκλειστος εδώ και 22 χρόνια στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών. Η αξιοπρεπής και αγωνιστική του στάση στις κινητοποιήσεις των φυλακισμένων για καλύτερες συνθήκες κράτησης τον έχει θέσει εδώ και καιρό στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, όπου με πειθαρχικές ποινές επιχειρούν να καταστείλουν τον αγώνα του ενάντια στο βάρβαρο θεσμό του εγκλεισμού και την αλληλέγγυα στάση του απέναντι στους αγώνες και τις διεκδικήσεις άλλων κρατουμένων.

Πρόσφατα, σε μια ακόμα κίνηση του δικαστικού συστήματος να του επιβάλλει ένα ακόμα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, βρέθηκε αντιμέτωπος με την κατηγορία της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να στερηθεί τις άδειες εξόδου που λαμβάνει μόλις τα τελευταία 2 χρόνια. Ως έσχατο μέσο για την ικανοποίηση των αιτημάτων του και για την επαναδιεκδίκηση των λίγων στιγμών ελευθερίας που δικαιούνταν ύστερα από τόσα χρόνια στις φυλακές, ο Σπύρος Στρατούλης ξεκίνησε απεργία πείνας από τις 11 Νοέμβρη 2013, την οποία και συνεχίζει εδώ και δύο σχεδόν μήνες με κίνδυνο να υποστεί ανήκεστους βλαβες στην υγεία του, θέτοντας σε κίνδυνο και την ίδια του τη ζωή.

Οι αναρχικοί στεκόμαστε ενάντιοι όχι απλά στις συνθήκες του εγκλεισμού στα κολαστήρια των φυλακών, αποστρεφόμενοι απλά το υπάρχον σωφρονιστικό σύστημα, αλλά παλεύουμε διαρκώς σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου για την διαμόρφωση των όρων ώστε να ανατραπεί το υπάρχον καθεστώς που χαρίζει απλόχερα τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο και να συγκροτηθεί μια κοινωνία χωρίς φυλακές, χωρίς συστήματα τιμωρίας, επιτήρησης, εγκλεισμού και απομόνωσης. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία που δίνεται σε κάθε στιγμή της καθημερινής ζωής του καθενός και της καθεμιάς μας, είναι αγώνας όλων όσοι αντιστέκονται ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και του κράτους.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ…ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ

αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππoς”

Το πρωί της Κυριακής 15 Δεκέμβρη ο σύλλογος εργατουπαλλήλων Πάτρας καλούσε σε συγκέντρωση και διαμαρτυρία ενάντια στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Η προσέλευση κόσμου στη συγκέντρωση, που είχε καλεστεί στον πεζόδρομο της Αγ. Νικολάου, στο εμπορικό κέντρο, ήταν περιορισμένη.
Παρ’ όλα αυτά ο κόσμος, καμιά 80αριά περίπου (εμπορουπάλληλοι, μέλη αριστερών οργανώσεων και αναρχικοί) διασκορπίστηκαν στα γύρω καταστήματα μοιράζοντας κείμενα, μιλώντας με τους περαστικούς αλλά και αποτρέποντας αρκετούς που θεώρησαν ιδανικό το πρωί της Κυριακής για μια βόλτα απ’ τα μαγαζιά, την ίδια μέρα που οι εργαζόμενοι σε αυτά αμείβονταν με 10 ευρώ μεροκάματο.

Ευχάριστη εντύπωση προξένησε η μαχητικότητα αρκετών εμπορουπαλλήλων που συμμετείχαν στην κινητοποίηση, οι οποίοι δε σταμάτησαν στιγμή να ντουντουκίζουν, να κάνουν θόρυβο με σφυρίχτρες και σειρήνες και να εξηγούν στους περαστικούς τί ξεζούμισμα σηματοδοτεί για όλους τους εργαζόμενους η καθιέρωση της εργάσιμης Κυριακής.

Αξίζει να σημειωθεί πως οι ιδιοκτήτες του pink woman (κατάστημα με είδη ρούχων στην οδό Μαιζώνος) επιτέθηκαν σε σύντροφο που έριξε φυλλάδια στο μαγαζί τους και αμέσως έσπευσε η αστυνομία να τους φυλάξει. Τα αφεντικά αυτά, όπως και οι υπόλοιποι Πατρινοί μαγαζατοραίοι, θεωρείται αυτονόητο πως παραδόθηκαν στη γενική χλεύη και κατακραυγή.

Δυστυχώς, κάποιος κόσμος προκλητικά υπερασπιζόταν το ”δικαίωμά” του να ψωνίζει τις Κυριακές, χωρίς να λογαριάζει πως αύριο πιθανόν να βρεθεί στη θέση να δουλεύει τις Κυριακές για πέντε δεκάρες.

Απέναντι στη βίαιη υποτίμηση της ζωής μας, όλοι εμείς οι από κάτω, εργαζόμενοι, άνεργοι, ντόπιοι και μετανάστες δεν έχουμε άλλο τρόπο να παλέψουμε ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο παρά μόνο συλλογικοποιώντας τις αντιστάσεις μας.Μέσα από πρωτοβάθμεια σωματεία βάσης, μέσα από ακηδεμόνευτους και αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες μπορούμε με τη συλλογική μας δράση και με αλληλεγγύη να παλέψουμε για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, για μια κοινωνία, στην οποία όλοι εμείς που παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο θα μπορούμε να ζούμε χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.

Το κείμενο του εργαλειοφόρου που μοιραζόταν στη συγκέντρωση είναι εδώ :https://ergaleioforos.squat.gr/2013/12/15

ΟΧΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ, ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Διανύουμε την τέταρτη χρονιά υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στο μηχανισμό στήριξης και είναι πλέον φανερό οτι τα εργατικά κεκτημένα των προηγούμενων χρόνων, τσακίζονται υπό το πρόσχημα της κρίσης, στην ουσία όμως διαλύονται για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η κερδοφορία του κεφαλαίου. Πιο συγκεκριμένα, οι μαζικές απολύσεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, το πετσόκομμα μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, οι ορδές των ανέργων, δηλώνουν την ολοένα και μεγαλύτερη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων προς όφελος των καπιταλιστών. Όλα τα παραπάνω τίθενται μέσα από το πρίσμα της ανάπτυξης, μιας ανάπτυξης όμως που αφορά στα κέρδη των αφεντικών και όχι στις πραγματικές ανάγκες των από τα κάτω. Το κράτος επίσης, ως ο διαχειριστής ενός καπιταλιστικού συστήματος σε βαθιά δομική κρίση, έχει εγκαθιδρύσει ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όπου σύμφωνα με το δόγμα μηδενικής ανοχής, οποιοσδήποτε αντιδρά απέναντι στη λεηλασία της ζωής του καταστέλλεται βίαια. Είναι αλήθεια όμως ότι στην παρούσα κρίση το κεφάλαιο συνεχίζει να κερδοφορεί πατώντας πάνω στο τσάκισμα των εργασιακών κεκτημένων αλλά και στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος (βλ. Σκουριές Χαλκιδικής). Χαρακτηριστικό παράδειγμα για την κερδοφορία του ελληνικού κεφαλαίου είναι το ότι οι ελληνικές τράπεζες τα τελευταία 3 χρόνια έχουν υπερδιπλασιάσει τα κέρδη τους.

Μέσα σ’αυτά τα πλαίσια της ”ανάπτυξης” – και των ψευδών προσδοκιών που μπορεί να σημαίνει αυτό για ένα κομμάτι κόσμου – έρχεται και το μέτρο για το άνοιγμα των καταστημάτων κάποιες Κυριακές του χρόνου. Αν σήμερα περάσει το μέτρο αυτό για επτά Κυριακές χωρίς αντιδράσεις, τότε ανοίγει ο δρόμος για την καθολική επέκτασή του όλες τις Κυριακές του χρόνου. Η επέκταση λοιπόν του ωραρίου – και στην ουσία η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας – σε συνθήκες κρίσης, ανέχειας και εξαθλίωσης έχει μόνο έναν ωφελημένο, το κεφάλαιο είτε μικρό είτε μεγάλο. Ταυτόχρονα, η λειτουργία των καταστημάτων με τους ίδιους εργαζόμενους σημαίνει γι’ αυτούς μικρότερα μεροκάματα, ξεζούμισμα και ζωή λάστιχο, ενώ από την άλλη σημαίνει αύξηση του κέρδους των μεγάλων καταστημάτων. Κανένας εργοδότης δεν θα προσλάβει ούτε έναν επιπλέον υπάλληλο, για να ανοίγει τις Κυριακές, κανένα αφεντικό δεν θα πληρώσει αυτά που πρέπει για τη δουλειά την Κυριακή.

Επιπροσθέτως, αν κάποιος εργαζόμενος αρνηθεί να δουλέψει, απειλείται άμεσα με απόλυση και έτσι αναγκάζεται να απαρνηθεί ώρες από τον ελεύθερό του χρόνο και την προσωπική του έκφραση, μπαίνοντας ακόμα πιο πολύ στο ρόλο του μισθωτού σκλάβου. Εν ολίγοις, η δουλειά τις Κυριακές όχι μόνο πατά αλλά και επιτείνει την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, προκειμένου να μπορεί το ντόπιο αλλά και υπερεθνικό κεφάλαιο να συνεχίζει να παράγει κέρδος για το ίδιο και εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης για τους εργαζόμενους.

Αντίθετα εμείς, ως συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος, δε στρεφόμαστε ενάντια μόνο στην επέκταση του εργάσιμου ωραρίου και τις Κυριακές αλλά ακόμα περισσότερο αποστρεφόμαστε και την ίδια τη μισθωτή εργασία. Γιατί η μισθωτή εργασία ή μάλλον μισθωτή σκλαβιά υπάρχει μόνο και μόνο, για να διαιωνίζει την εκμετάλλευση των εργατών από τα αφεντικά. Για να μπορούν τα αφεντικά να οικειοποιούνται την υπεραξία των εργαζομένων, αντιμετωπίζοντάς τους ως άψυχους παραγωγικούς συντελεστές, ούτως ώστε να σωρρεύουν κέρδος πάνω στο κέρδος, να το μετατρέπουν σε κεφάλαιο και έτσι να γυρνά το γρανάζι του καπιταλισμού, συνθλίβοντας τη ζωή και την αξιοπρέπεια των από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας. Στρεφόμαστε λοιπόν ενάντια και παλεύουμε τους ντόπιους και μη κεφαλαιοκράτες, που σκοπεύουν να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους υποτιμώντας την εργασία και τη ζωή μας αλλά αγωνιζόμαστε και ενάντια στο κράτος, που ρυθμίζει τους όρους της μισθωτής σκλαβιάς και αυτής της λεηλασίας.

Απέναντι στη βίαιη υποτίμηση της ζωής μας, όλοι εμείς οι από κάτω, εργαζόμενοι, άνεργοι, ντόπιοι και μετανάστες δεν έχουμε άλλο τρόπο να παλέψουμε ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο παρά μόνο συλλογικοποιώντας τις αντιστάσεις μας. Ως αναρχικοί προτάσουμε τη σύνδεση των αγώνων και των αγωνιζόμενων κομματιών μεταξύ τους ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση και την τρομοκρατία του κράτους. Ούτως ή άλλως, άνεργοι και εργαζόμενοι βρισκόμαστε στο ίδιο καράβι που βουλιάζει, καθώς σήμερα κάποιοι έχουν δουλειά, αύριο όμως θα βρεθούν και αυτοί στην ανεργία. Μέσα από πρωτοβάθμεια σωματεία βάσης, μέσα από ακηδεμόνευτους και αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες μπορούμε με τη συλλογική μας δράση και με αλληλεγγύη να παλέψουμε για ένα άλλο σύστημα, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, για μια κοινωνία, στην οποία όλοι εμείς που παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο θα μπορούμε να ζούμε χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.

40 ΩΡΕΣ ΓΙΑ 400 ΕΥΡΩ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ !

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 17.30 ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ: ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 9.00

το κείμενο των διωκόμενων για την υπόθεση τους βρίσκεται εδώ https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/03

το κείμενο του εργαλειοφόρου για τη δίωξη των 4 μελών του που συνελήφθησαν μετά τη λήξη της απεργιακής πορείας της 25ης Σεπτέμβρη βρίσκεται εδώ https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/19

Το πρωί του Σαββάτου 26 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στην πλατεία στα Ψηλαλώνια από τη συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος για τα 4 μέλη της συνέλευσής μας που συνελήφθησαν από την αστυνομία στην τελευταία απεργία. Κατά τη διάρκεια της μικροφωνικής μοιράστηκαν το κείμενο των συλληφθέντων (https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/03/) καθώς και το κείμενο της συνέλευσης του εργαλειοφόρου (https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/19/).Οι σύντροφοί μας δικάζονται με την κατηγορία της οπλοκατοχής (για τις 10 σημαίες που κουβαλούσαν μετά το τέλος της απεργιακής πορείας στην Πάτρα την 25η Σεπτέμβρη). Η δίκη θα γίνει στις 6 Νοέμβρη στα δικαστήρια της Πάτρας.

Η επόμενη μικροφωνική-συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη για την Παρασκευή 1 Νοέμβρη 17:30μμ στο Παράρτημα καθώς και

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/11 ΣΤΙΣ 09:00πμ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ !

ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

Την Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη 2013, μετά το πέρας της συγκέντρωσης και εργατικής πορείας καλεσμένης από την ΑΔΕΔΥ και καθώς αποχωρούσαμε από την πλατεία Γεωργίου, όπου κατέληξε η πορεία, μεταφέροντας τις σημαίες που φέραμε στην διαδήλωση προς το όχημα ενός από εμάς, ακινητοποιηθήκαμε από 7 αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, οι οποίοι, αφού προέβησαν σε έλεγχο ταυτοτήτων και ψάξιμο των προσωπικών μας αντικειμένων, μας έβαλαν σε ένα περιπολικό και μας μετέφεραν στην αστυνομική διεύθυνση Αχαϊας.

Αφού κρατηθήκαμε για αρκετή ώρα χωρίς ενημέρωση για τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε εκεί και δίχως δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με οικείους μας ή δικηγόρους, μας ανακοινώθηκε ότι είμαστε συλληφθέντες και κατηγορούμενοι για οπλοκατοχή. Τα όπλα, φυσικά, δεν ήταν άλλα από τις μαύρες σημαίες που μεταφέραμε, με τη σαθρή αιτιολογία ότι ήταν στηριγμένες σε ξύλινα κοντάρια.

Αφού μας αφαίρεσαν κορδόνια, ζώνες και κινητά τηλέφωνα, μας κλείδωσαν σε ένα κελί, έχοντάς μας πληροφορήσει εκ των προτέρων πως θα παραμέναμε κρατούμενοι μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, που θα περνάγαμε από εισαγγελέα. Τελικά, η παραμονή μας αποδείχθηκε ολιγόωρη, καθώς γύρω στις 5.30 μ.μ μας ενημέρωσαν πως η εισαγγελέας θα μας δεχόταν το ίδιο απόγευμα, και αφού δώσαμε κατάθεση στον ανακριτή, οδηγηθήκαμε στα δικαστήρια της Πάτρας, όπου η εισαγγελέας πήρε την απολογία μας και ορίστηκε δικάσιμος για τις 6 Νοέμβρη με τελική κατηγορία αυτή της οπλοκατοχής.

Η σύλληψη μας δεν ήταν τυχαία. Ως αναρχικοί, κοινωνικοί αγωνιστές και κομμάτι της εργατικής τάξης, δεχόμαστε τη λυσσαλέα επίθεση και βιώνουμε στο πετσί μας το δόγμα της μηδενικής ανοχής από την πλευρά της κυριαρχίας. Εν μέσω ενός καπιταλισμού σε ύφεση και κρίση, το κράτος προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα και να επιβάλλει τη δημοκρατική νομιμότητα παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως το σωτήριο μέσο που κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα σε 2 άκρα. Αυτά τα «άκρα» όμως είναι γελοίο να εξισώνονται. Και εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Τη θεωρία των 2 άκρων την έχει δημιουργήσει η ίδια η κυριαρχία και φροντίζουν να την αναπαράγουν διαρκώς τα ΜΜΕ. Για μας είναι σαφές ότι η πλευρά του αγώνα από τη μια και οι φασιστικές παρακρατικές συμμορίες από την άλλη δεν μπορούν να τοποθετούνται ως τα δυο άκρα της ίδιας γραμμής. Μιλάμε για 2 εκ διαμέτρου διαφορετικούς κόσμους σε μόνιμη σύγκρουση. Ο πρώτος είναι ο κόσμος του αγώνα, της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας ενάντια στις απάνθρωπες επιταγές της κυριαρχίας και ο δεύτερος είναι ο κόσμος της ρουφιανιάς, των πισώπλατων μαχαιρωμάτων, της δουλικότητας, της ανελευθερίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μάλιστα, με τη δολοφονία από μαχαίρι χρυσαυγίτη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (KILLAH-P) ακόμη νωπή στη μνήμη και στην καρδιά μας, η εξοργιστική προσπάθεια να παρουσιαστούν οι δυο αυτοί κόσμοι ως κοινός εσωτερικός εχθρός δε μπορεί παρά να μας προκαλεί απέχθεια. Η Χρυσή Αυγή και οι φασιστικές συμμορίες δεν είναι ο μόνος εχθρός. Είναι απλά ένα ακόμα από τα πολλά χέρια της κυριαρχίας. Ο πρώτος και κύριος εχθρός που αναγνωρίζουμε είναι το κεφάλαιο που λεηλατεί ανηλεώς τη ζωή μας και το

κράτος που ρυθμίζει τους όρους αυτής της λεηλασίας, δηλαδή το ίδιο το καταστροφικό για την κοινωνία καπιταλιστικό σύστημα. Συνεπώς, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα για ζωή, γη και ελευθερία. Απέναντι στην αυτοπροβολή του κράτους ως εγγυητή της κοινωνικής ομαλότητας, της κανονικότητας και της δικαιοσύνης, υπενθυμίζουμε ότι είναι το κράτος αυτό που όλο το προηγούμενο διάστημα επιστράτευε απεργούς, κατάστελνε με ωμή βία τις αντιδράσεις των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής, έπνιγε στα δακρυγόνα και στο αίμα διαδηλώσεις, εκκένωνε καταλήψεις, ίδρυε στρατόπεδα συγκέντρωσης – κολαστήρια ψυχών για μετανάστες, επιτιθέμενο σε όποιον αντιστέκεται ή σε όποιον περισσεύει.

Μέσα στις παραπάνω κινήσεις καταστολής, βλέπουμε ξεκάθαρα να εντάσσεται και η δική μας σύλληψη. Η κατηγορία εις βάρος μας για οπλοκατοχή με αφορμή τις σημαίες που κουβαλούσαμε δεν είναι παρά άλλο ένα κομμάτι της απόπειρας τρομοκράτησης του αγωνιζόμενου κόσμου. Χτυπώντας 4 αναρχικούς, χτυπούν ταυτόχρονα κάθε αγωνιζόμενο και αντιστεκόμενο κομμάτι αυτής της κοινωνίας: Αναρχικούς, κομμουνιστές, αντιφασίστες, απεργούς, καταληψίες, διαδηλωτές – την ίδια την εργατική τάξη. Και όταν πια δεν θα έχει μείνει κανείς για να αντιδράσει, θα χτυπηθεί στα ίσα και η υπόλοιπη κοινωνία.

Αυτό που εμείς έχουμε να δηλώσουμε, όμως, είναι ότι οι κοινωνικοί αγωνιστές ούτε τρομοκρατούνται ούτε κλείνονται στο καβούκι τους. Βρισκόμαστε πάντα στον δρόμο του αγώνα, εκεί όπου η πολιτική, η κοινωνική και η προσωπική ηθική και αξιοπρέπεια μας επιβάλλει, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Γιατί αυτό που τους φοβίζει δεν είναι οι σημαίες μας. Αυτό που τους φοβίζει είναι ο ίδιος ο αγώνας.

Υπογράφουν:

Α.Κ.

Α.Π.

Γ.Ρ.

Τ.Α.

(Οι 4 διαδηλωτές κατηγορούμενοι για σημαιοφορία)

ΥΓ: Ευχαριστούμε τους συντρόφους και αλληλέγγυους που μας επισκέφθηκαν στα κρατητήρια και που στάθηκαν έξω από το αστυνομικό μέγαρο φωνάζοντας συνθήματα για την απελευθέρωση μας.

ΠΑΤΡΑ, 02/10/2013

Κατεβάστε το κείμενο σε PDF

 

Για να μιλήσουμε για την ανεργία, πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για την περιβόητη κρίση.

Είναι μια κρίση δομική του καπιταλισμού, μία ακόμα στις τόσες στην ιστορία του, ακριβώς διότι το πολιτικοοικονομικό αυτό σύστημα έχει εγγενείς αντιφάσεις. Ως εκ τούτου, είναι μια κρίση του κεφαλαίου, ολόδική του, που ολοένα βαθαίνει και εξαπλώνεται παγκόσμια. Απ’ ό,τι φαίνεται, για την ώρα οι καπιταλιστές αδυνατούν να βρουν έναν τρόπο να ξεκινήσει και πάλι να αναπαράγεται το κεφάλαιο, και προσπαθούν να περισώσουν με νύχια και με δόντια τα κέρδη που μάζευαν τόσα χρόνια και τους θεσμούς που κάνουν τη συσσώρευση του πλούτου τους πραγματικότητα. Έτσι, λοιπόν, στην Ελλάδα (την Ισπανία, την Πορτογαλία και πρόσφατα την Κύπρο) είδαμε το κράτος να καταχρεώνεται χρηματοδοτώντας αδρά τις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν, με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί το δημόσιο χρέος, και να οδηγείται σε δανεισμό με δυσμενέστατους όρους (βλ. μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ΕΚΤ). Με αυτό τον τρόπο, εντέλει η χασούρα των τραπεζών μετακυλίστηκε στις πλάτες των από κάτω, στις δικές μας πλάτες.

Η υπομονή εξαντλήθηκε… Η ανάπτυξη που οραματίζονται μυρίζει θάνατο από μακριά!

Τα τελευταία 3 χρόνια η κρίση βαθαίνει. Η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται το κράτος, επικαλούμενο συνέχεια ότι οι θυσίες μας δεν πάνε χαμένες, δεν έχει καμία σχέση με τηνκαλυτέρευση της ζωής μας. Αφορά αποκλειστικά την ανάπτυξη του κεφαλαίου: μια «ανάπτυξη» που σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης της φύσης, εξάντληση των φυσικών πόρων, επιστροφή σε μεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες και ποιότητα ζωής για τους εκμεταλλευόμενους. Η επίθεση είναι σαρωτική: εργασιακά δικαιώματα και συλλογικές συμβάσεις είναι πια παρελθόν, μισθοί, συντάξεις και επιδόματα έχουν κάνει βουτιά, κοινωνικά αγαθά όπως στέγαση, ιατρική περίθαλψη, παιδεία, θέρμανση, ηλεκτρισμός έχουν γίνει είδη πολυτελείας, ξεφυτρώνουν σκληρές φορολογίες σαν τα μανιτάρια ενώ η ανεργία εκτοξεύεται και η μαύρη/ανασφάλιστη/επισφαλής (και συχνά απλήρωτη) εργασία γίνεται ο κανόνας. Για όσους από μας επιβιώναμε από τη μισθωτή εργασία (σκλαβιά, μήπως;), η ζωή μας υποτιμάται στο σύνολό της, είτε έχουμε μείνει άνεργοι είτε συνεχίζουμε να εργαζόμαστε (υπό απαράδεκτες συνθήκες πλέον). Το βιοτικό επίπεδο πέφτει μέρα με τη μέρα, αντικρίζουμε τη φτώχια και την εξαθλίωση δίπλα μας.

Στο ανταγωνιστικό περιβάλλον του καπιταλισμού, όσοι δεν χρειάζονται πια στην παραγωγή, διότι το κεφάλαιο δεν βγάζει κέρδος από την εργασία τους, είναι ένας περιττός βραχνάς. Έχουν συσσωρευτεί στην αγορά περισσότερα αγαθά από αυτά που μπορούν να καταναλωθούν, οπότε πολλοί μένουν εκτός παραγωγής (ανεργία) και σπρώχνονται στο περιθώριο. Πολύ θα τους βόλευε η φυσική εξόντωση αυτού του περιττού πληθυσμού που εισπράττει ‒τα ευτελή έστω‒ επιδόματα (ανεργίας, πρόνοιας κτλ) ή συντάξεις. Πολύ θα τους βόλευε να αυξάνονταν οι αυτοκτονίες. Διότι πέρα από την οικονομική επίθεση, το κράτος βάζει χέρι και στις κοινωνικές σχέσεις, θρέφοντας μέσω των ΜΜΕ το φόβο, το ρατσισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τη λογική «ο θάνατός σου, η ζωή μου», και διασύροντας κάθε αγώνα αντίστασης, από την πλ. Συντάγματος έως τις Σκουριές της Χαλκιδικής. Θέλουν εκβιαστικά, με βία και σκληρή καταστολή, να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να αποδεχτούμε τη μοίρα μας, να βιώνουμε με σκυμμένο κεφάλι την υποβάθμιση της ζωής μας. Η ανοχή είναι μηδενική απέναντι σε όποιο κοινωνικό κομμάτι αντιστέκεται και διεκδικεί ζωή με αξιοπρέπεια.

Άνεργοι και εργαζόμενοι: στο ίδιο καράβι που βουλιάζει

Όσον αφορά την ανεργία, υπάρχει διαχρονικά στον καπιταλισμό για να κρατιούνται χαμηλά τα μεροκάματα. Υπό την απειλή της απόλυσης και το φόβητρο της ανεργίας, οι εργαζόμενοι είναι συνεχώς υπό καθεστώς ομηρίας. Όμως τα πράγματα, πλέον, έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο, η κρίση επιδεινώνεται και η ανεργία εκτοξεύεται σε ύψη που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη. Η γελοιότητα των ολιγόμηνων συμβάσεων κοινωφελούς εργασίας έχουν άλλωστε μοναδικό σκοπό να πέφτουν πλασματικά τα ποσοστά ανεργίας και να φαίνεται ότι και καλά κάτι κάνει το κράτος για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Η ανεργία, με όλα τα αδιέξοδα και τα άγχη που γεννά, δεν είναι όμως κάτι που πρέπει να βιώνεται ενοχικά ή ως αποτυχία. Το ψυχικό βάρος της ανεργίας προκύπτει όχι μόνο από το άγχος της επιβίωσης αλλά και από το γεγονός ότι μας έχουν κάνει να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να πιστεύουμε ότι αυτοπραγματωνόμαστε μέσα από την εργασία. Η εργασία συνδέεται με το φαντασιακό ότι όποιος έχει δουλειά είναι άξιος ατομικά, είναι ανταγωνιστικός και επιβραβεύεται, ενώ όποιος μένει άνεργος φέρει ο ίδιος την αποκλειστική ευθύνη για τη συνθήκη που βρίσκεται. Κι αυτό επίσης είναι ένα παιχνίδι του κεφαλαίου, ώστε η απώλεια της εργασίας να σημαίνει απώλεια ταυτότητας, κοινωνική απομόνωση, αίσθημα ντροπής και αποτυχίας. Και η αγωνία εύρεσης εργασίας, να οδηγεί στην αποδοχή κατάπτυστων όρων. Το ό,τι στον καπιταλισμό οι καλύτεροι πάντα τα καταφέρνουν, άρα όποιος μένει εκτός παιχνιδιού είναι άχρηστος, είναι ένα τεράστιο ψέμα. Όπως είναι ένα τεράστιο ψέμα οι ίσες ευκαιρίες και η δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης, σαν να μην υπάρχουν δήθεν κοινωνικές τάξεις, σαν να μην είναι αλήθεια ότι κάποιοι εξουσιάζουν και κάποιοι εξουσιάζονται, ότι κάποιοι δουλεύουν για άλλους. Τότε πώς εξηγείται ότι κάποιοι απολύονται χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να κρατήσουν τη δουλειά και το μεροκάματό τους, να διεκδικήσουν δεδουλευμένα και ένσημα τώρα που καταργήθηκε η διαιτησία, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν την εξουσία να πάρουν τις αποφάσεις αυτές; Σε αυτές τις συνθήκες, τα αφεντικά βρίσκουν την ευκαιρία να προσλαμβάνουν εργαζόμενους με εξευτελιστικούς όρους, και δεν υπάρχει πλέον κανένα πλαίσιο προστασίας. Όλη η εργατική τάξη είναι με το ένα πόδι στην εργασία και με το άλλο στην ανεργία, σε μια συνθήκη που εναλλάσσεται συνεχώς, προκαλώντας τεράστια ανασφάλεια. Πρακτικά είμαστε όλοι όμηροι μιας κατάστασης που δεν μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε και να προγραμματίζουμε τίποτα για την ίδια μας της ζωή, έχουμε χάσει τον έλεγχό της.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επιστρατεύεται και η εφεδρεία της αστικής τάξης, η χρυσή αυγή, προκειμένου να αποπροσανατολίσει και να κατακερματίσει και αυτή με τη σειρά της την εργατική τάξη. Την τακτική του κράτους και του κεφαλαίου για τις νέες μορφές και συνθήκες εργασίας που περιγράψαμε παραπάνω, την αναπαράγει και η χρυσή αυγή υποσχόμενη δουλειά μόνο για έλληνες με μισθό 18 ευρώ τη μέρα, βάζοντας και αυτή το λιθαράκι της στην διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στη βάση της ανωτερότητας του ελληνικού έθνους και της λευκής φυλής.

Αγωνιζόμαστε συλλογικά, οργανώνουμε την αντεπίθεσή μας

Δε σκοπεύουμε να αφήσουμε τη ζωή μας βορρά στις ορέξεις των αφεντικών. Ενισχύουμε τη φωνή μας μέσα από τη συλλογικοποίηση και την επιλογή μαχητικών αγώνων. Άνεργοι και εργαζόμενοι είμαστε εξίσου μπλεγμένοι στο δίχτυ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ούτως ή άλλως οι ρόλοι αυτοί πολύ εύκολα αντιστρέφονται στις μέρες μας. Ας χτίσουμε τις σχέσεις και τις δομές εκείνες που θα μας θωρακίσουν είτε σε συνθήκη εργασίας είτε ανεργίας.

Ως αναρχικοί, η απάντηση που δίνουμε απέναντι στον επιχειρούμενο από το κράτος και το κεφάλαιο κατακερματισμό της κοινωνίας και την εξώθηση των από τα κάτω στον κοινωνικό κανιβαλισμό, δεν μπορεί να είναι άλλη από την συλλογικοποίηση και τη σύνδεση των αγώνων όλων των πληττόμενων κομματιών (εργαζομένων και ανέργων) απέναντι στην καπιταλιστική επέλαση. Η συλλογική δράση και η αλληλεγγύη για μας αποτελεί μονόδρομο αν θέλουμε να ανοίξουμε το δρόμο για ένα άλλο σύστημα που θα βασίζεται στην ισότητα και στην ικανοποίηση των αναγκών όλων, σε μια κοινωνία που δεν θα υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι και τα αγαθά θα τα διαχειρίζονται όλοι από κοινού.

 

40 ΩΡΕΣ ΓΙΑ 400 ΕΥΡΩ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

εργαλειοφόρος|συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
Συνέλευση κάθε Τρίτη 20:00 στο Παράρτημα

Σε μορφή pdf