Tag: Απεργίες

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ !

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 17.30 ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ: ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 9.00

το κείμενο των διωκόμενων για την υπόθεση τους βρίσκεται εδώ https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/03

το κείμενο του εργαλειοφόρου για τη δίωξη των 4 μελών του που συνελήφθησαν μετά τη λήξη της απεργιακής πορείας της 25ης Σεπτέμβρη βρίσκεται εδώ https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/19

Το πρωί του Σαββάτου 26 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στην πλατεία στα Ψηλαλώνια από τη συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος για τα 4 μέλη της συνέλευσής μας που συνελήφθησαν από την αστυνομία στην τελευταία απεργία. Κατά τη διάρκεια της μικροφωνικής μοιράστηκαν το κείμενο των συλληφθέντων (https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/03/) καθώς και το κείμενο της συνέλευσης του εργαλειοφόρου (https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/19/).Οι σύντροφοί μας δικάζονται με την κατηγορία της οπλοκατοχής (για τις 10 σημαίες που κουβαλούσαν μετά το τέλος της απεργιακής πορείας στην Πάτρα την 25η Σεπτέμβρη). Η δίκη θα γίνει στις 6 Νοέμβρη στα δικαστήρια της Πάτρας.

Η επόμενη μικροφωνική-συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη για την Παρασκευή 1 Νοέμβρη 17:30μμ στο Παράρτημα καθώς και

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/11 ΣΤΙΣ 09:00πμ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ !

ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ, ΔΕ ΣΚΥΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ !

Μετράμε ήδη την τέταρτη χρονιά υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στον μηχανισμό στήριξης και έχει γίνει προ πολλού φανερό ότι, σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί ο καπιταλισμός την ίδια του την κρίση, γίνεται ένα βίαιο πέρασμα στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα (βλ. διάλυση εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, ανηλεής ανταγωνισμός στον ιδιωτικό). Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Το ”κράτος πρόνοιας”, ένα προγενέστερο μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης, όπου η συναίνεση των από κάτω εξαγοραζόταν με στοιχειώδεις έστω παροχές και επιδόματα προς τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους, τα τελευταία χρόνια έχει δώσει τη θέση του σε ένα κράτος καταστολής, ελέγχου και τρομοκράτησης των αντιστεκόμενων. Η περιβόητη ”ανάπτυξη”, που ευαγγελίζονται τα αφεντικά, είναι ξεκάθαρο πλέον πως πατάει πάνω στη διάλυση όσων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, πάνω στην μετατροπή της κοινωνίας σε ένα απέραντο εργασιακό κάτεργο. Ακόμα χειρότερα, έρχεται με όρους όχι μόνο οικονομικής, αλλά και φυσικής εξόντωσης των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, το κράτος και οι μηχανισμοί του (κυβέρνηση, δικαστές και αστυνομία), ως διαχειριστές αυτού του σάπιου συστήματος, κάνουν ό,τι μπορούν για να πατάξουν τις φωνές αντίστασης. Θυμόμαστε όλες τις απεργιακές πορείες που τσακίστηκαν από τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ., τις επιστρατεύσεις των απεργών καθηγητών, των απεργών του ΜΕΤΡΟ και των λιμενεργατών το προηγούμενο διάστημα, την κρατική βία και τρομοκρατία που υφίστανται οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι των χωριών της Β.Α. Χαλκιδικής, όπως επίσης και τις βίαιες εκκενώσεις των καταλήψεων του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, ακριβώς διότι αυτές αποτελούν αγκάθι στα πλευρά του συστήματος. Θυμόμαστε ακόμα τις χιλιάδες απολύσεις και τις εκατοντάδες αυτοκτονίες τα τρία τελευταία χρόνια που στην ουσία όμως είναι θύματα της βίας τους κράτους . Όπως επίσης θυμόμαστε τους χιλιάδες μετανάστες που εξακολουθούν να βρίσκονται φυλακισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της αστικής δημοκρατίας, σε καθεστώς εξαθλίωσης, επειδή μέσα στην ”ανάπτυξη” που οραματίζονται οι κυρίαρχοι, αυτοί περισσεύουν. Τέλος, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τους καταληψίες μαθητές σε Λαμία και Ηγουμενίτσα που συνελήφθησαν, επειδή αντιδρούσαν στην υποβάθμιση του σχολείου τους. Όλοι θύματα της βίας κράτους και κεφαλαίου.

Σε αυτό το πλαίσιο της κρατικής βίας εντάσσουμε και τη σύλληψη τεσσάρων συντρόφων μας, μετά το τέλος της απεργιακής πορείας στην Πάτρα στις 25/9, στην οποία συμμετείχαμε ως συνέλευση με δικό μας μπλοκ. Οι τέσσερις σύντροφοί μας συνελήφθησαν με την κατηγορία της οπλοκατοχής για τις δέκα σημαίες που κουβαλούσαν στην πορεία και δικάζονται στις 6/11/13. Ως συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος, μετρώντας την τέταρτη χρονιά παρέμβασής μας στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με στόχο την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, τη σύνδεση των αγώνων και των αντιστεκόμενων κομματιών μεταξύ τους, και την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, δηλώνουμε απερίφραστα πως τέτοιες πρακτικές και μεθοδεύσεις μας εξοργίζουν. Δηλώνουμε πως τίποτε απ’ όσα έχουν σχεδιαστεί για το φίμωμα του λόγου και της δράσης των κοινωνικών αγωνιστών δεν πρόκειται να περάσει. Βρισκόμαστε συνειδητά στο δρόμο του ταξικού αγώνα, κομμάτι και οι ίδιοι του προλεταριάτου, σε ευθεία σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, μέχρι την κοινωνική επανάσταση και τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Θα υπερασπιστούμε την παρουσία μας στο δρόμο και τη χρήση των μέσων που επιλέγουμε στον αγώνα αυτό είτε για αυτοάμυνα είτε για περιφρούρηση είτε για επίθεση. Μετά την ποινικοποίηση των αντιασφυξιογόνων μασκών, την ίδια στιγμή που η αστυνομία πλησιάζει ολοένα και περισσότερο το στρατό σε εξοπλισμό, τώρα φαίνεται ότι πάνε να ποινικοποιήσουν και τις σημαίες, οι οποίες αποτελούν, μαζί με τα πανώ και τα κείμενα, μια πολιτική σφραγίδα στο δρόμο. Πρώτη φορά γίνεται σύλληψη για σημαίες, και ως εκ τούτου η δίκη στις 6 Νοέμβρη έχει βαρύνουσα σημασία για την υπεράσπιση των απεργιακών (και όχι μόνο) κινητοποιήσεων.

Μέσα σε αυτό λοιπόν το κλίμα της ταξικής πόλωσης, ιδιαίτερα μετά τις αντιφασιστικές πορείες και συγκρούσεις με την αστυνομία που ακολούθησαν την πολιτική δολοφονία του εργάτη αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (Killah P) από μαχαίρι χρυσαυγίτη, και επιπλέον σε μια περίοδο παρατεταμένων απεργιακών κινητοποιήσεων, το κράτος έρχεται να αυτοπροβληθεί ως το μέσο μεταξύ των δύο ”άκρων”. Τραβάει από τη μια το αυτί των πιστών σκυλιών του, του φασιστικού δηλαδή παρακράτους, ακριβώς επειδή ο σφιχτός εναγκαλισμός του με τους παρακρατικούς τραμπούκους , όπως συνέβαινε σε μια προηγούμενη χρονική περιόδο, δεν του είναι καθόλου χρήσιμος στην παρούσα συγκυρία. Από την άλλη, αντιμετωπίζει και καταστέλλει ως ”άκρο” οποιονδήποτε αντιστέκεται και με αξιοπρέπεια παλεύει ενάντια στη λεηλασία της ζωής του. Συν τοις άλλοις, το κράτος παρουσιάζεται να στρέφεται ενάντια στη Χ.Α, προκειμένου να φανεί ότι καθαρίζει ο παρακρατικός-ακροδεξιός βραχίονάς του, ούτως ώστε να μπορέσει να τον χρησιμοποιήσει σε δεύτερο χρόνο και πάλι ενάντια στο ταξικό κίνημα. Ταυτόχρονα, αυτοπροβάλλεται ως εγγυητής της ομαλότητας, της κανονικότητας, της τάξης και της ασφάλειας, την ίδια στιγμή που σαρώνει κυριολεκτικά τη ζωή και την αξιοπρέπεια των από τα κάτω. Αυτό που φαίνεται, λοιπόν, είναι οτι δήθεν κρατάει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους δολοφόνους φασίστες και τον αγωνιζόμενο κόσμο, για να φανεί στην κοινωνία ως ο παντοδύναμος ρυθμιστής που μπορεί να καταστείλει οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια που το ίδιο θέτει.

Παρ’όλα αυτά δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση όλο αυτό το στημένο πανηγυράκι των μιντιακών αποκαλύψεων για την Χ.Α. καθώς και η σύλληψη κάποιων μελών της. Και αυτό γιατί γνωρίζουμε προφανώς την αγαστή συνεργασία κράτους και παρακράτους. Στην παρούσα φάση αυτό που υπογραμμίζουν οι κρατικοί φορείς είναι ότι η μόνη βία που είναι ανεκτή είναι η βία του κράτους. Σύμφωνα με δήλωση του Άδωνη Γεωργιάδη ”…νόμιμη βία είναι η βία των σωμάτων ασφαλείας.” Κι ενώ φαινομενικά τραβάνε το αυτί των φασιστών, διότι «ξέφυγαν», στην πραγματικότητα προειδοποιούν όσους αγωνίζονται για το τι αντιμετώπιση τους περιμένει αν αμφισβητήσουν το μονοπώλιο της κρατικής βίας, αν τολμήσουν να αντεπιτεθούν δυναμικά. Στην ουσία όμως το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο εξέθρεψαν όλα αυτά τα χρόνια τη δολοφονική αυτή συμμορία για να εξυπηρετήσει τα δικά τους σχέδια. Συγκεκριμένοι εφοπλιστές και βιομήχανοι χρηματοδοτούσαν τη Χ.Α., ώστε να συντηρεί τα τάγματα εφόδου της, για να στρέφονται ενάντια σε εργάτες, ντόπιους και μετανάστες.

Και ασφαλώς βόλεψε πολύ ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και η αλλαγή της ατζέντας την παρούσα στιγμή. Οι ίδιοι που τώρα δηλώνουν «αντιφασίστες» είναι που έφεραν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό την ακροδεξιά ρητορική και τη Χρυσή Αυγή. Είναι οι ίδιοι που εξαπέλυσαν το κρατικό πογκρόμ του Ξένιου Δία εναντίον χιλιάδων μεταναστών πέρυσι το Σεπτέμβρη και τους στοίβαξαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, και τώρα δηλώνουν σοκαρισμένοι δήθεν από τις ρατσιστικές επιθέσεις της ΧΑ.

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, είναι ξεκάθαρο ότι το φασισμό δεν θα τον πολεμήσει το κράτος. Ίσα-ίσα που το κράτος και το κεφάλαιο θα τον χρησιμοποιήσουν ξανά, όποτε τον χρειαστούν. Τον φασισμό θα τον πολεμήσει ο κόσμος του αγώνα, πολεμώντας ταυτόχρονα το σύστημα που τον γεννά και το κράτος που τον θρέφει.
Η σύλληψη των τεσσάρων συντρόφων μας, συνεπώς, σχετίζεται και με την ολοένα εντεινόμενη ποινικοποίηση της απεργίας αλλά και το επικοινωνιακό παιχνίδι
των «δύο άκρων». Συλλαμβάνοντας τους τέσσερις συντρόφους μας, χτυπάνε κάθε αναρχικό, κομμουνιστή, αντιφασίστα, απεργό, καταληψία, διαδηλωτή, την ίδια δηλαδή την εργατική τάξη. Το κράτος μπορεί να διαμηνύει σε όλους τους τόνους πως καταδικάζει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται και εσχάτως και τη βία της Χ.Α., αυτό όμως που δεν αποκηρύσσει είναι το πολιτικό περιεχόμενο πίσω από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (δολοφονία ενός αντιφασίστα εργάτη και αγωνιστή), το ρατσιστικό περιεχόμενο πίσω από τη δολοφονία του Σαχζάντ Λουκμάν, δολοφονημένου από χρυσαυγίτη και αυτός πέρυσι, καθώς και τις εκατοντάδες των ρατσιστικών επιθέσεων σε βάρος μεταναστών. Πώς μπορεί άλλωστε, αφού εκεί που δεν φτάνει το μαχαίρι του χρυσαυγίτη, φτάνει το γκλομπ του μπάτσου, τα σύρματα ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης, η απόφαση ενός δικαστηρίου.

Βάσει λοιπόν όλων των παραπάνω, είναι καίριας σημασίας για τους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, για όλους όσους αγωνιζόμαστε, να τσακίσουμε στην πράξη τη ”θεωρία των δύο άκρων”. Ο κόσμος που παλεύει για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης δεν μπορεί να τοποθετηθεί ως το ένα άκρο μιας γραμμής, που η άλλη της απόληξη είναι οι δολοφόνοι φασίστες. Απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, του κράτους και των φασιστικών τους συμμοριών, ο κόσμος του αγώνα πρέπει με αλληλεγγύη να υπερασπιστεί τη λαϊκή ταξική αντι-βία, ως το κύριο όπλο που διαθέτει για την άμυνα απέναντι στην καπιταλιστική, κρατική και φασιστική βαρβαρότητα. Να οξύνουμε τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις, να ρίξουμε τους σπόρους για την Κοινωνική Επανάσταση, την Κοινωνική Απελευθέρωση, τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Υψώνουμε τη γροθιά μας σε όσους αρνούνται να υποταχθούν, σε όσους απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και το φασισμό κράτους και παρακράτους παραμένουν όρθιοι, σε όσους με αξιοπρέπεια αγωνίζονται για την ελευθερία.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ 9:00 πμ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ
εργαλειοφόρος |συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:00 στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας

Την Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη 2013, μετά το πέρας της συγκέντρωσης και εργατικής πορείας καλεσμένης από την ΑΔΕΔΥ και καθώς αποχωρούσαμε από την πλατεία Γεωργίου, όπου κατέληξε η πορεία, μεταφέροντας τις σημαίες που φέραμε στην διαδήλωση προς το όχημα ενός από εμάς, ακινητοποιηθήκαμε από 7 αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, οι οποίοι, αφού προέβησαν σε έλεγχο ταυτοτήτων και ψάξιμο των προσωπικών μας αντικειμένων, μας έβαλαν σε ένα περιπολικό και μας μετέφεραν στην αστυνομική διεύθυνση Αχαϊας.

Αφού κρατηθήκαμε για αρκετή ώρα χωρίς ενημέρωση για τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε εκεί και δίχως δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με οικείους μας ή δικηγόρους, μας ανακοινώθηκε ότι είμαστε συλληφθέντες και κατηγορούμενοι για οπλοκατοχή. Τα όπλα, φυσικά, δεν ήταν άλλα από τις μαύρες σημαίες που μεταφέραμε, με τη σαθρή αιτιολογία ότι ήταν στηριγμένες σε ξύλινα κοντάρια.

Αφού μας αφαίρεσαν κορδόνια, ζώνες και κινητά τηλέφωνα, μας κλείδωσαν σε ένα κελί, έχοντάς μας πληροφορήσει εκ των προτέρων πως θα παραμέναμε κρατούμενοι μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, που θα περνάγαμε από εισαγγελέα. Τελικά, η παραμονή μας αποδείχθηκε ολιγόωρη, καθώς γύρω στις 5.30 μ.μ μας ενημέρωσαν πως η εισαγγελέας θα μας δεχόταν το ίδιο απόγευμα, και αφού δώσαμε κατάθεση στον ανακριτή, οδηγηθήκαμε στα δικαστήρια της Πάτρας, όπου η εισαγγελέας πήρε την απολογία μας και ορίστηκε δικάσιμος για τις 6 Νοέμβρη με τελική κατηγορία αυτή της οπλοκατοχής.

Η σύλληψη μας δεν ήταν τυχαία. Ως αναρχικοί, κοινωνικοί αγωνιστές και κομμάτι της εργατικής τάξης, δεχόμαστε τη λυσσαλέα επίθεση και βιώνουμε στο πετσί μας το δόγμα της μηδενικής ανοχής από την πλευρά της κυριαρχίας. Εν μέσω ενός καπιταλισμού σε ύφεση και κρίση, το κράτος προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα και να επιβάλλει τη δημοκρατική νομιμότητα παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως το σωτήριο μέσο που κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα σε 2 άκρα. Αυτά τα «άκρα» όμως είναι γελοίο να εξισώνονται. Και εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Τη θεωρία των 2 άκρων την έχει δημιουργήσει η ίδια η κυριαρχία και φροντίζουν να την αναπαράγουν διαρκώς τα ΜΜΕ. Για μας είναι σαφές ότι η πλευρά του αγώνα από τη μια και οι φασιστικές παρακρατικές συμμορίες από την άλλη δεν μπορούν να τοποθετούνται ως τα δυο άκρα της ίδιας γραμμής. Μιλάμε για 2 εκ διαμέτρου διαφορετικούς κόσμους σε μόνιμη σύγκρουση. Ο πρώτος είναι ο κόσμος του αγώνα, της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας ενάντια στις απάνθρωπες επιταγές της κυριαρχίας και ο δεύτερος είναι ο κόσμος της ρουφιανιάς, των πισώπλατων μαχαιρωμάτων, της δουλικότητας, της ανελευθερίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μάλιστα, με τη δολοφονία από μαχαίρι χρυσαυγίτη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (KILLAH-P) ακόμη νωπή στη μνήμη και στην καρδιά μας, η εξοργιστική προσπάθεια να παρουσιαστούν οι δυο αυτοί κόσμοι ως κοινός εσωτερικός εχθρός δε μπορεί παρά να μας προκαλεί απέχθεια. Η Χρυσή Αυγή και οι φασιστικές συμμορίες δεν είναι ο μόνος εχθρός. Είναι απλά ένα ακόμα από τα πολλά χέρια της κυριαρχίας. Ο πρώτος και κύριος εχθρός που αναγνωρίζουμε είναι το κεφάλαιο που λεηλατεί ανηλεώς τη ζωή μας και το

κράτος που ρυθμίζει τους όρους αυτής της λεηλασίας, δηλαδή το ίδιο το καταστροφικό για την κοινωνία καπιταλιστικό σύστημα. Συνεπώς, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα για ζωή, γη και ελευθερία. Απέναντι στην αυτοπροβολή του κράτους ως εγγυητή της κοινωνικής ομαλότητας, της κανονικότητας και της δικαιοσύνης, υπενθυμίζουμε ότι είναι το κράτος αυτό που όλο το προηγούμενο διάστημα επιστράτευε απεργούς, κατάστελνε με ωμή βία τις αντιδράσεις των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής, έπνιγε στα δακρυγόνα και στο αίμα διαδηλώσεις, εκκένωνε καταλήψεις, ίδρυε στρατόπεδα συγκέντρωσης – κολαστήρια ψυχών για μετανάστες, επιτιθέμενο σε όποιον αντιστέκεται ή σε όποιον περισσεύει.

Μέσα στις παραπάνω κινήσεις καταστολής, βλέπουμε ξεκάθαρα να εντάσσεται και η δική μας σύλληψη. Η κατηγορία εις βάρος μας για οπλοκατοχή με αφορμή τις σημαίες που κουβαλούσαμε δεν είναι παρά άλλο ένα κομμάτι της απόπειρας τρομοκράτησης του αγωνιζόμενου κόσμου. Χτυπώντας 4 αναρχικούς, χτυπούν ταυτόχρονα κάθε αγωνιζόμενο και αντιστεκόμενο κομμάτι αυτής της κοινωνίας: Αναρχικούς, κομμουνιστές, αντιφασίστες, απεργούς, καταληψίες, διαδηλωτές – την ίδια την εργατική τάξη. Και όταν πια δεν θα έχει μείνει κανείς για να αντιδράσει, θα χτυπηθεί στα ίσα και η υπόλοιπη κοινωνία.

Αυτό που εμείς έχουμε να δηλώσουμε, όμως, είναι ότι οι κοινωνικοί αγωνιστές ούτε τρομοκρατούνται ούτε κλείνονται στο καβούκι τους. Βρισκόμαστε πάντα στον δρόμο του αγώνα, εκεί όπου η πολιτική, η κοινωνική και η προσωπική ηθική και αξιοπρέπεια μας επιβάλλει, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Γιατί αυτό που τους φοβίζει δεν είναι οι σημαίες μας. Αυτό που τους φοβίζει είναι ο ίδιος ο αγώνας.

Υπογράφουν:

Α.Κ.

Α.Π.

Γ.Ρ.

Τ.Α.

(Οι 4 διαδηλωτές κατηγορούμενοι για σημαιοφορία)

ΥΓ: Ευχαριστούμε τους συντρόφους και αλληλέγγυους που μας επισκέφθηκαν στα κρατητήρια και που στάθηκαν έξω από το αστυνομικό μέγαρο φωνάζοντας συνθήματα για την απελευθέρωση μας.

ΠΑΤΡΑ, 02/10/2013

ΑΠΕΝΑΝΤΙ
… στο κράτος που επιτάσσει απεργούς, φυλακίζει μετανάστες επιτίθεται στους κατειλημμένους χώρους και τους κοινωνικούς αγώνες,
… στον καπιταλισμό που λεηλατεί τη ζωή και εξευτελίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια,
… στα φασιστικά τάγματα εφόδου που ξερνούν ρατσιστικό μίσος διχάζοντας τους καταπιεσμένους

… ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ-ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ

ΠΟΡΕΙΑ 10.00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Το κείμενο σε PDF

Ξεκινώντας από την απεργία των εργαζομένων στο Μετρό…

Τη Δευτέρα 21 Γενάρη, οι εργαζόμενοι στο Αττικό Μετρό ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις αντιδρώντας στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και στις περικοπές στον κλάδο τους που προωθεί το κεφάλαιο και εφαρμόζει το κράτος. Το μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε την απεργία παράνομη και καταχρηστική και τα πολιτικά φερέφωνα του κεφαλαίου προέβησαν σε επιστράτευση των απεργών, για να καταστείλουν τον απεργιακό αγώνα και να στείλουν το μήνυμα ότι δε θα ανεχτούν καμία ανυπακοή στην εφαρμογή της άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους. Παρ' όλη την καταστολή και την τρομοκρατία των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ που εισέβαλαν στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια τα ξημερώματα της 25/1 (η χρησιμοποίηση των οποίων εντείνει την εφαρμογή του δόγματος της μηδενικής ανοχής προς τα αντιστεκόμενα κομμάτια), από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκε κίνημα αλληλεγγύης προς τους απεργούς με επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες και στάσεις εργασίας στα ΜΜΜ στην Αθήνα. Σωματεία και συνελεύσεις εξέδωσαν ψηφίσματα συμπαράστασης στον αγώνα τους, ενώ οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ αποδοκιμάστηκαν από τους απεργούς και μέλη αλληλέγγυων σωματείων όταν προσήλθαν στο αμαξοστάσιο.

Με τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι αντιδρούν στην κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μια κατάλυση που θα είναι η ταφόπλακα στις συλλογικές διεκδικήσεις τους, ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ισοπέδωση των όποιων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Πλέον οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να διεκδικούν συλλογικά αλλά θα καλούνται να αντιμετωπίσουν σε ατομικό επίπεδο τις επιθέσεις της εργοδοσίας. Η θεαματική καταστολή της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό κατέδειξε την απόφαση της κυριαρχίας να τσακίσει εν τη γενέσει τις εστίες εργατικής ανυπακοής και αντίστασης, ώστε να επιβάλλει την ατζέντα της «ανάπτυξης». Για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς διαχειριστές του η εφαρμογή αυτής της ατζέντας είναι μονόδρομος προκειμένου όχι απλά να διασώσουν τα κέρδη τους, αλλά ακόμα περισσότερο να διαχειριστούν ένα οικονομικό μοντέλο σε μακρά και διαρκή κρίση, να δώσουν ένα φιλί ζωής στον καπιταλισμό. Για τους εργαζόμενους όμως, όπως επίσης και για όλους τους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, ''ανάπτυξη'' σημαίνει μαύρη-ανασφάλιστη-ελαστικοποιημένη-επινοικιαζόμενη εργασία με μισθό πείνας, μείωση μισθών και συντάξεων, επισφάλεια, στρατιές ανέργων που θα απορροφούνται σε κοινωφελή προγράμματα, συχνά απλήρωτοι και χωρίς δικαίωμα άδειας και απεργίας, γεμίζοντας τις τσέπες των αφεντικών.

Το κράτος, με την επιστράτευση στα ΜΜΜ σε χρόνο ρεκόρ επαληθεύει τη στροφή του στο δόγμα της μηδενικής ανοχής. Μαζί με τις «εστίες ανομίας» σειρά παίρνουν οι «πράξεις ανομίας» που πατάσσονται εξίσου. Το δικαίωμα στην απεργία υπάρχει πλέον προσχηματικά μόνο. Εργαζόμενοι απειλούνται με τον πιο εκβιαστικό τρόπο και καλούνται να σπεύσουν στα αστυνομικά τμήματα να πάρουν φύλλα πορείας, αλλιώς θα χάσουν τις δουλειές τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σε έναν ακόμα αγώνα μένουν απλά ως παρατηρητές. Η ίδια η ηγεσία του συνδικάτου, το ΔΣ δηλαδή, είναι εξαφανισμένο την ώρα που γίνεται η επίθεση από το κράτος στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια την Παρασκευή 25/1, αφήνοντας έκθετους τους εργαζόμενους στη μανία των δυνάμεων καταστολής. Σαν να μην έφτανε αυτό, τους παροτρύνει να πάνε για δουλειά πριν καν παραλάβουν τα φύλλα πορείας.

Αντλώντας από την ιστορία….

Η ιστορία του ταξικού κινήματος έχει δείξει στο παρελθόν τον τρόπο με τον οποίο εργατικοί αγώνες μπορούν να νικήσουν, όταν είναι πραγματικά στα χέρια των αγωνιζόμενων. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε τη μεγαλειώδη, πολύμηνη και νικηφόρα απεργία των εργαζομένων στην ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ) την περίοδο 1992-1993. Το κράτος και σε εκείνη την περίσταση προσπάθησε να εφαρμόσει την τακτική που εφαρμόζει κάθε εξουσία όταν νιώθει να απειλείται, που δεν είναι άλλη από το να διασπάσει τα αγωνιζόμενα κομμάτια με τη λογική του «διαίρει και βασίλευε». Με δικαστικές αποφάσεις, ΜΑΤ, συλλήψεις και φυλακίσεις απεργών, προσπάθησε να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Η απάντηση των τελευταίων ήταν απεργία διαρκείας, και στη συγκεκριμένη περίπτωση τηρήθηκε μέχρι τέλους. Οι απεργοί προέβησαν σε καταλήψεις των αμαξοστασίων και των αφετηριών, τις οποίες υπερασπίστηκαν μαχητικά, ήρθαν σε επαφή με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, κυκλοφόρησαν κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης δημιουργώντας ένα ισχυρό δίκτυο αλληλεγγύης, κατόρθωσαν πιέζοντας και ξεπερνώντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (δηλαδή μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις) τη διοργάνωση παναττικού συλλαλητηρίου, που το στήριξε πλήθος κόσμου. Μέρα με τη μέρα όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας αγκάλιαζαν τον αγώνα τους, με αποτέλεσμα η απεργιακή σπίθα να εξαπλωθεί και σε άλλους κλάδους. Ο συγκεκριμένος αγώνας αφήνει σημαντική παρακαταθήκη για το πώς πρέπει να οργανώνονται οι αγώνες του μέλλοντος προκειμένου να πετύχουν. Υπογραμμίζουμε τη μαχητικότητα και το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής ηγεσίας από τη μεριά των απεργών, καθώς και την έμπρακτη στήριξη και τη δημιουργία νέων εστιών αγώνα από τη μεριά των αλληλέγγυων.

Και πάλι στο σήμερα….

Και τότε και τώρα ο πόλεμος από το κράτος και τα αφεντικά είναι λυσσαλέος. Καταστέλλουν και κατασυκοφαντούν με κάθε μέσο τα μαχητικά κομμάτια των εργαζομένων, τους αυτοοργανωμένους χώρους, τις καταλήψεις, κάθε ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο που δρα ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Όποιος δεν συναινεί, αποτελεί  αυτόματα «εσωτερικό εχθρό», εχθρό ακριβώς γιατί βάζει μπουρλότο στην κανονικότητα της συναίνεσης και της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν. Η επίθεση του κράτους στους εξαθλιωμένους και σε όσους αντιστέκονται αναβαθμίζεται μέρα με τη μέρα. Είναι χαρακτηριστική η επίθεση των ΜΑΤ και η σύλληψη 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, διότι δείχνει ότι ακόμα και κομμάτια που μέχρι χθες ήταν στο «απυρόβλητο» στοχοποιούνται (να θυμηθούμε ότι στη γενική απεργία 20/10/2011 οι αλυσίδες του ΠΑΜΕ μπροστά από τη Βουλή ήταν με την πλάτη στα ΜΑΤ απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους διαδηλωτές…). Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι η επίθεση στους μετανάστες, στις καταλήψεις, στους απεργούς αποτελεί επίθεση στο σύνολο των από τα κάτω είτε εθελοτυφλεί είτε έχει συμφέρον να το κάνει. Η πραγματικότητα είναι εδώ, σκληρή και αμείλικτη.

Η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» που ξεκίνησε το καλοκαίρι και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη είναι χαρακτηριστική για το πόσο δυναμικά πατάσσεται πλέον όποιο κομμάτι κρίνουν ότι περισσεύει ή τους δημιουργεί πρόβλημα. Χιλιάδες μετανάστες κυνηγιούνται και συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις καταστολής για να στοιβαχτούν κάτω από άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν ένα κομμάτι χαρτί. Το ασαφές νομικό πλαίσιο λειτουργίας των στρατοπέδων καθιστά αβέβαιο τι σκοπεύουν να κάνουν στο μέλλον αυτούς τους φυλακισμένους ανθρώπους.

Επόμενος στόχος των από τα πάνω ήταν οι καταλήψεις. Πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην κατάληψη Δέλτα (12/9 στη Θεσ/νίκη, 10 συλληφθέντες), ΑΣΟΕΕ (όπου καταστράφηκε πομπός του 98FM), Βίλα Αμαλίας (8 συλληφθέντες στις 20/12 και 93 συλλήψεις στις 9/1 ύστερα από ανακατάληψη του κτιρίου), Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά (9/1, 7 συλλήψεις), Λέλας Καραγιάννη 37 (σύντροφοι επανακατέβαλαν το κτίριο την ίδια κιόλας μέρα της εκκένωσης, στις 15/1). Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι στοχοποιούνται επειδή είναι εστίες αντίστασης και αγώνα απ’ όπου εκπέμπονται καθημερινά μηνύματα ανατροπής του υπάρχοντος. Στον αντίποδα της κρατικής βίας, πραγματοποιήθηκαν πολυπληθείς πορείες αλληλεγγύης στις καταλήψεις σε όλη τη χώρα, με αποκορύφωμα την 12/1.

Οι συνέπειες της επίθεσης της κυριαρχίας στους από τα κάτω, σε όποιο κοινωνικό κομμάτι και να είναι αυτό, είναι κοινές για όλους. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η αλληλεγγύη σε κάθε κομμάτι που πλήττεται. Χρειάζεται συντονισμός και σύνδεση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων μεταξύ τους, να συλλογικοποιηθούν οι αρνήσεις των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας. Στο επίπεδο της ταξικής πάλης, είναι ζωτικής σημασίας να οδεύουμε στο δρόμο του αλληλέγγυου και αυτοοργανωμένου αγώνα, μακριά από γραφειοκρατικές ηγεσίες και κόμματα, κάνοντας πράξη την μαχητική χειραφετημένη αντίσταση ενάντια στο κράτος και στα αφεντικά.

ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Το κείμενο σε PDF

Λίγα λόγια με αφορμή τη 48ωρη απεργία και το μνημόνιο ΙΙΙ

Βρισκόμαστε μπροστά στην ψήφιση του 3ου μνημονίου και ακόμα μίας 48ωρης απεργίας. Το νέο πακέτο μέτρων δεν είναι τίποτε παρά ένα ακόμα επεισόδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης.

Ο καπιταλισμός, το οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί σχεδόν παγκόσμια, βασίζεται στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και των φυσικών πόρων για να αποφέρει κέρδη για την κυρίαρχη τάξη. Οι δομικές αντιφάσεις αυτού του συστήματος ,και όχι η κακή του διαχείριση, δημιουργούν κρίσεις όπου η απρόσκοπτη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια των αφεντικών μπαίνει σε κίνδυνο.

Η κρίση χρέους του ευρωπαϊκού νότου που κλυδωνίζει την ευρωζώνη είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ολόκληροι λαοί καλούνται να πληρώσουν τεράστια ποσά για να σωθούν τράπεζες και κράτη από τη χρεοκοπία. Μα πάνω από όλα αυτό που πρέπει να επιβιώσει είναι ο καπιταλισμός. Και επειδή είναι πάρα πολύ σημαντικός για να μπαίνει σε κίνδυνο εφαρμόζεται μία ολόκληρη σειρά βίαιων μεταβολών στο σύνολο της κοινωνικής ζωής που μας σπρώχνουν ολοένα και περισσότερο προς την εξαθλίωση. Αυτά είναι τα μέτρα και τα μνημόνια: η αγωνιώδης προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να σώσει το τομάρι της. Και σε αυτό δεν έχει να διαπραγματευτεί τίποτα.

Το κράτος, τα αφεντικά και το πολιτικό τους σύστημα, η αστική δημοκρατία, εγκαθιδρύουν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης στο οποίο όποιος είναι μη παραγωγικός ή μη προσαρμόσιμος δεν έχει θέση. Περιθωριοποιημένα κομμάτια, όπως οι μετανάστες, ή όσοι αντιστέκονται θα αντιμετωπίζουν την ωμή βία της κρατικής καταστολής. Αυτός είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Η απόλυτη σύγκλιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας προς τη μία και μοναδική κατεύθυνση που εξασφαλίζει την επιβίωση του καπιταλισμού και την ευημερία των αγορών.

Η αυταρχικοποίηση του κράτους αφήνει χώρο σε ακραία στοιχεία να έρθουν στο προσκήνιο. Οι νεοναζί της Χ.Α. χρησιμοποιούνται για να καλλιεργήσουν ένα κλίμα μίσους ανάμεσα στους καταπιεσμένους με βάση πλαστούς διαχωρισμούς (Έλληνες-μετανάστες), ευνοούμενοι από το ρατσιστικό υπόβαθρο σε ορισμένα κοινωνικά κομμάτια και στην συνεχιζόμενη προβολή από τα ΜΜΕ. Παράλληλα τα τάγματα εφόδου τους επιχειρούν να επιβάλλουν την κοινωνική ειρήνη στο δρόμο. Είτε με πογκρόμ στις γειτονίες, είτε με επιθέσεις σε αγωνιζόμενους. Όσο αντισυστημικοί και αν δηλώνουν ο ρόλος τους είναι να δράσουν επικουρικά στο κράτος και τα αφεντικά τους.

Αν λοιπόν η κρίση του καπιταλισμού οδηγεί στην αυταρχικοποίηση του κράτους και μας επιφυλάσσει φόβο, φτώχεια και εξαθλίωση τότε ο δρόμος για την ελευθερία μας περνάει μέσα από την ανατροπή τους. Καμία αλλαγή στην διαχείριση της πολιτικής εξουσίας δεν πρόκειται να βελτιώσει τις ζωές μας. Κανένα κέλευσμα, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, για εθνική ομοψυχία και ανασυγκρότηση της εθνικής οικονομίας δεν πρόκειται να λύσει ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Το διαρκές ζητούμενο είναι και παραμένει το καπιταλιστικό σύστημα και οι θεσμοί του, η επιβολή του καθεστώτος που διαιωνίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το σύστημα, όλοι όσοι αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στο στρατόπεδο των «από κάτω», οφείλουμε να το ανατρέψουμε και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΩΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ-ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΤΡΙΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 10 πμ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Το κείμενο σε PDF

Κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης

Η πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια απόπειρα του καπιταλισμού να διαχειριστεί μια ακόμα δομική του κρίση, τη μεγαλύτερη από τη δεκαετία του ‘70. Στην προσπάθεια να συνεχιστεί η συσσώρευση πλούτου, δηλαδή να επιβιώσει ο καπιταλισμός, οι διαχειριστές του, τα κράτη και οι υπερεθνικοί οργανισμοί, περνούν σε ένα νέο μοντέλο διαχείρισης. Το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία. Η καπιταλιστική επέλαση δεν γνωρίζει σύνορα, φύλο, χρώμα δέρματος. Άνθρωποι, ζώα και φυσικοί πόροι αντιμετωπίζονται ως πηγές κερδοφορίας και πλέον η εκμετάλλευσή τους γίνεται με ακόμα πιο σκληρούς όρους.

Αυτό το νέο μοντέλο διαχείρισης είναι ολοκληρωτικό. Κατ’ αρχάς γιατί καταργούνται βίαια οι όποιες «κόκκινες γραμμές» του παρελθόντος (κοινωνικές παροχές, επιδόματα κτλ). Το κράτος-πρόνοιας, επιλογή του καπιταλισμού σε μια άλλη ιστορική συγκυρία ως καρότο για να υπάρξει κοινωνική συναίνεση, δίνει τη θέση του στο μαστίγιο σκέτο. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η όψη της κυριαρχίας, και οι επικλήσεις για επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση είναι άτοπες και επικίνδυνες.

Επιπλέον, προκειμένου η κυριαρχία να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που προκαλεί αυτή η ταχύτατη και αιφνιδιαστική αναίρεση των προηγούμενων «ισορροπιών», το νέο μοντέλο διαχείρισης εδραιώνει το δόγμα απόλυτου κοινωνικού ελέγχου. Έτσι λοιπόν, εγκαθιδρύει μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τον εκφασισμό της καθημερινής ζωής και τον ολοκληρωτισμό στην άσκηση της εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» ενάντια στους μετανάστες, όπου ΜΜΕ και φασίστες προλείαιναν το έδαφος και τελικά το κράτος έρχεται να πραγματοποιήσει το χειραγωγημένο κοινωνικό αίτημα για ασφάλεια.

Έτσι λοιπόν, όποιος χαρακτηρίζεται περιττός/μη παραγωγικός/μη προσαρμόσιμος, όπως οι μετανάστες και οι οροθετικές πόρνες, όποιος απεργεί, όπως οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας, όποιος αντιστέκεται στη λεηλασία της φύσης, όπως συμβαίνει ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική και γενικά οποιοσδήποτε αντιστέκεται θα στοχοποιείται και θα καταστέλλεται. Οι κυρίαρχοι θα δείχνουν μηδενική ανοχή στις όποιες παρεκβάσεις από τα σχέδια τους. Όταν η συναίνεση δεν αποσπάται, θα επιβάλλεται.

Απέναντι στο αίτημα για «εθνική ομοψυχία», σύμφωνα με το οποίο το κράτος επιλέγει να επιβάλλει την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια, δικαιώνοντας το ρόλο του ως εγγυητής της «νομιμότητας», εμείς προτάσσουμε το κάλεσμα για ταξική αντεπίθεση και ταυτόχρονα την αλληλέγγυα δράση ενάντια σε κράτος-αφεντικά-φασίστες.

Όσοι βιώνουμε καθημερινά την εκμετάλλευση, όσοι δεν παραπλανηθήκαμε από τις εκλογικές αυταπάτες, όσοι δεν φοβόμαστε και δεν ψάχνουμε τον εχθρό στο διπλανό μας, όσοι δεν θέλουμε η οργή μας να αναλωθεί σε μορφές αγώνα αφομοιώσιμες από το σύστημα είναι καιρός να βρεθούμε στο δρόμο, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στις γειτονιές. Με τη σύνδεση των αγώνων και τη ριζοσπαστική νοηματοδότηση τους να δημιουργήσουμε τριγμούς στα θεμέλια του καπιταλιστικού οικοδομήματος, ενάντια στο καθεστώς υποτίμησης των ζωών μας. Μέχρι να καταργήσουμε την ιδιοκτησία, τη μισθωτή εργασία και τον αποκλεισμό μας από τη λήψη αποφάσεων που αφορούν την ίδια μας τη ζωή. Να αγωνιστούμε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα για την ισότητα, την ελευθερία μας και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Μηδενική ανοχή σε κράτος, κεφάλαιο και φασίστες

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:00 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr