KEIMENO TOY EΡΓΑΛΕΙΟΦΟΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 11ης ΜΑΗ

Για την σημερινή απεργία…

 

Άλλη μια απεργία καλείται σήμερα από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, άλλη μια απεργία-πυροτέχνημα με στόχο να περισωθούν κάπως τα «αγωνιστικά» προσχήματα. Κάτω από μια νεφελώδη και στείρα αντι-«μνημονιακή» ή στην καλύτερη περίπτωση αντι-κυβερνητική ρητορεία, υπό το βάρος αναλύσεων επί αναλύσεων για χρέη, σπρεντς, ελλείμματα, δις ευρώ, ομόλογα κτλ η προπαγάνδα επελαύνει, προσπαθώντας να μεταθέσει τις ευθύνες τις καπιταλιστικής κρίσης μακριά από αυτούς που την δημιούργησαν.

Η κρίση, συνέπειες της οποίας βιώνουμε σήμερα, δεν είναι ούτε ελληνική ούτε πρόσφατη. Η κρίση του εξωτερικού χρέους είναι ένα δομικό σύμπτωμα της τελευταίας καπιταλιστικής κρίσης, τα πρώτα σημάδια της οποίας χρονολογούνται ήδη από την δεκαετία του 70. Η επέλαση του νέο-φιλελευθερισμού ήταν στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου που αντέστρεψε την κατάσταση αλλά μόνο προσωρινά. Η δομική αδυναμία του καπιταλισμού να αντιμετωπίσει τον μόνιμο εφιάλτη του, δηλαδή «την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους», έχει σαν αποτέλεσμα την λυσσαλέα επίθεση που σήμερα εξαπολύει απέναντι στην εργατική τάξη. Η τελευταία πράξη του καπιταλισμού μετά την υπερεκμετάλλευση της εργασίας, των φυσικών πόρων και των αναπτυσσόμενων κοινωνιών ήταν ο μαζικός δανεισμός, και η χρηματιστηριακή επένδυση (τζόγος) ώστε να αξιοποιηθούν και να αυξηθούν τα πλεονάζοντα κεφάλαια. Αυτή όμως η φούσκα είναι που τώρα έσκασε και πλέον οι επιπτώσεις είναι δραματικές. Η κρίση που ξεκίνησε ως χρηματοπιστωτική κατέληξε να είναι δημοσιονομική γιατί τα κράτη αποφάσισαν να κρατικοποιήσουν-κοινωνικοποιήσουν τις ζημιές των χρηματοπιστωτικών οργανισμών που κατέρρευσαν και καταρρέουν. Το επόμενο βήμα ήταν να προσπαθήσουν να κλείσουν τις τρύπες στους κρατικούς προϋπολογισμούς απομυζώντας τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, περικόπτοντας τις κοινωνικές δαπάνες και επιβάλλοντας το κέρδος σε κάθε πτυχή της ζωής.

Επεισόδια αυτού του έργου παρακολουθούμε στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο. Το εξωτερικό χρέος ως (δομικό) σύμπτωμα της τρέχουσας καπιταλιστικής (δομικής) κρίσης κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στα κράτη της καπιταλιστικής περιφέρειας, αλλά τώρα έφτασε στην αυλή της «ισχυρής» Δύσης, απειλώντας να χτυπήσει ακόμα και την καρδιά του ίδιου του κτήνους. Είναι προφανές πως τα προβλήματα της ελληνικής καπιταλιστικής δημοκρατίας δεν αφορούν ούτε στην κακοδιαχείριση ούτε στην υπερδιόγκωση του δημόσιου φορέα ούτε στην παραδοσιακή διαφθορά του νεοέλληνα (πελατειακό κράτος), όπως η προπαγάνδα το θέλει. Η αποσάθρωση της όποιας παραγωγικής δομής, είτε βιομηχανικής είτε αγροτικής, η ένταξη του ελληνικού κράτους στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, η μετατροπή του φυσικού τοπίου σε τουριστικό αξιοθέατο-προϊόν, ο μαζικός δανεισμός τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο επίπεδο προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα φαραωνικά έργα του κεφαλαίου (ΟΝΕ, ολυμπιακοί αγώνες κτλ) κτλ. αποτέλεσαν στρατηγικές επιλογές της ντόπιας και διεθνούς αστικής τάξης. Τα εργατικά και μικροαστικά στρώματα λαθρεπιβάτες στον τιτανικό της ισχυρής Ελλάδας νομιμοποίησαν αυτές τις επιλογές όχι πάντα χωρίς συγκρούσεις είναι η αλήθεια.

Η κατάσταση αυτή δεν θα συνεχιστεί για πολύ. Αν κάτι φοβούνται τα αστικά επιτελεία είναι οι ανεξέλεγκτες κοινωνικές αντιδράσεις που μπορεί να ξεσπάσουν στο άμεσο μέλλον. Η επερχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους (ελεγχόμενη χρεωκοπία), σε συνδυασμό με τον βαθμό νέας λεηλασίας (δέσμευση καταθέσεων, κατάρρευση ασφαλιστικών ταμείων) του κοινωνικού πλούτου, ενδέχεται να θέσει την ελληνική κοινωνία εκ νέου σε τροχιά Δεκέμβρη. Τα ΜΜΕ μέσω των πιο επίσημων χειλιών επισείουν τον κίνδυνο του αστυνομικού κράτους, ενώ η συνεχής και απροκάλυπτη πριμοδότηση της ακροδεξιάς φτάνοντας σε πρωτοφανή επίπεδα, δείχνει τους μελλοντικούς παρακρατικούς της πλατείας Ταχρίρ. Η μεθοδευμένη σύγχυση έχει έναν βασικό σκοπό. Να ενισχύσει-διασώσει ιδεολογικά την εθνική ιδέα ακόμα και αν η εργατική τάξη βουλιάξει. Εκεί αποσκοπεί η στήριξη στην ακροδεξιά, η «εθνική αντίσταση» τύπου σπίθας, οι θεωρίες περί «υποδουλωμένης Ελλάδας», το κυνήγι των μεταναστών.

Τα οδοφράγματα (είπε κάποιος) είναι συνδυασμός συσσώρευσης πόνου και ιδεών. Και αν η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα για πολλούς από εμάς, παραμένει ανοιχτό ζήτημα η υπέρβαση της υπάρχουσας αντίληψης για την κοινωνική οργάνωση. Μιας αντίληψης μακριά από λογικές «ανάπτυξης» και «προόδου», με κάθε κόστος. Μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης από τα κάτω, αδιαμεσολάβητη από κάθε μορφή ιεραρχίας, που δεν θα καταστρέφει την φύση, δεν θα βασίζεται στην μισθωτή εργασία, δεν θα αναπαράγει έμφυλους, φυλετικούς ή εθνικούς διαχωρισμούς. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τραυματισμένη από την οδυνηρή εμπειρία των «σοσιαλιστικών» κρατών θα πρέπει να ξαναστηθεί με τα πόδια στη γη. Ξεκινώντας από την γειτονιά, την εργασία, τις καθημερινές σχέσεις, την επικοινωνία, την εκπαίδευση είναι ζητούμενο να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας.

Η ιδέα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης δεν είναι απλά ένα ιδεολογικό ζήτημα, είναι ίσως η μοναδική διέξοδος απέναντι στην βαρβαρότητα που καθημερινά βιώνουμε.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 11:ΟΟ

Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά «ο εργαλειοφορος»

 

συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:οο στο Παραρτημα

ergaleioforos@gmail.com

https://ergaleioforos.squat.gr/

ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 11 ΜΑΗ — ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΟΡΕΙΑ 11.00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΑΠΕΡΓΙΑ 11 ΜΑΗ — ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΟΡΕΙΑ 11.00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ  στους χώρους δουλειάς

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ  μεταξύ των εργατών

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά

ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Κείμενο απο τον εργαλειοφόρο που μοιράστηκε στους δρόμους της πόλης το Σάββατο 30 Απρίλη καθώς και στις απεργιακές κινητοποιήσεις του εργατικού κέντρου και της ανεξάρτητης ταξικής πορείας στην πλατεία 3 Συμμάχων.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ — ΣΑΒΒΑΤΟ 09 ΑΠΡΙΛΗ στις 19.00 στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ με τους συντρόφους από τη συλλογικότητα “Χορός της Καρμανιόλας”

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

ΜΟΡΦΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά

Ενάντια στο καθεστώς σκλαβιάς που επιβάλλουν κράτος και αφεντικά

*κείμενο που μοιράζεται από τον “εργαλειοφόρο” σε παρεμβάσεις που γίνονται στην Πάτρα με stencil, αυτοκόλλητα και τρικάκια σε χώρους εγασίας του κλάδου του επισιτισμού  (καφετέριες, μαγειρία, ταβέρνες κλπ.)

Ενάντια στο καθεστώς σκλαβιάς που επιβάλλουν κράτος και αφεντικά

Τους τελευταίους μήνες βιώνουμε μια πρωτόγνωρη επίθεση σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό… με τον φόβο του χρέους να μας ακολουθεί σε κάθε βήμα. Το δίλημμα είναι σαφές. Υποταγή ή χρεοκοπία, “εθνική συστράτευση” ή “εθνική κατάρρευση”. Σε αυτήν την μεταμνημονιακή περίοδο, όπου οι εξελίξεις και η ψήφιση νέων νόμων και τροπολογιών, διαδέχονται η μία την άλλη, οι εργαζόμενοι καλούνται για άλλη μια φορά να πληρώσουν τα σπασμένα. Με πρόσχημα την κρίση λοιπόν, κράτος και αφεντικά δεν προσπαθούν απλά να ανακόψουν την εξέλιξη των διεκδικήσεων αλλά να αναιρέσουν και τις ίδιες τις υπάρχουσες κατακτήσεις που έχουν προέλθει ύστερα από επίπονους αγώνες της εργατικής τάξης.

Στις 14 Δεκέμβρη ψηφίστηκε από τη βουλή το νέο-συμπληρωματικό και προφανώς εδώ και καιρό συμφωνημένο νομοσχέδιο για τα νέα οικονομικά μέτρα. Μέτρα που ρυθμίζουν μεταξύ άλλων τις εργασιακές συνθήκες από δω και ύστερα, σύμφωνα πάντα με τα γούστα των δανειστών μας και κατ’ επέκταση των αφεντικών μας (ντόπιων και διεθνών). Αποκρατικοποιήσεις-ξεπούλημα των ΔΕΚΟ με τραγικούς όρους και μηδενική ουσιαστικά προστασία των εργαζομένων σε αυτές. Ευνοϊκές ρυθμίσεις των χρεών των επιχειρήσεων, αλλαγή ορίου αποζημίωσης απολυμένων από δυο μήνες σε δώδεκα, δωδεκάμηνη δοκιμαστική περίοδος εργασίας για κάθε εργαζόμενο, εντός της οποίας μπορεί να καταγγελθεί η σύμβαση του και να απολυθεί χωρίς καμία αποζημίωση. Παράλληλα, έχουμε την οριστική υποβάθμιση των κλαδικών συμβάσεων σε σχέση με τις επιχειρησιακές, που με απλά λόγια σημαίνει ότι κάθε αφεντικό μπορεί να θέτει τους όρους των εργασιακών συνθηκών (μισθοί, επιδόματα, ώρες εργασίας) ανάλογα με την ένταση του εκβιασμού απέναντι στον κάθε εργαζόμενο και όχι σύμφωνα με τις μέχρι τώρα γενικές συμβάσεις που ίσχυαν ανά κλάδο. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και ο επανακαθορισμός του χρόνου προειδοποίησης για την απόλυση εργαζόμενου με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου σε ένα μήνα από 12 έως 24 μήνες που ίσχυε μέχρι σήμερα, ενώ σε περίπτωση μη προειδοποίησης, προβλέπεται αποζημίωση απόλυσης ενός μήνα. Όσον αφορά την ελαστική εργασία τα νέα μέτρα προβλέπουν ακόμα πιο ασφυκτικές συνθήκες για τους εργαζόμενους. Επανακαθορίζεται ο τρόπος υπολογισμού της αμοιβής όσων εργάζονται με μερική απασχόληση, ώστε η αμοιβή τους, συμπεριλαμβανομένης της αμοιβής από τυχόν πρόσθετη εργασία πέρα από αυτή που έχει συμφωνηθεί, να είναι ανάλογη με της αμοιβή του εργαζόμενου πλήρους απασχόλησης σε ανάλογη θέση εργασίας χωρίς προσαυξήσεις. Ακόμη, επεκτείνεται ο χρόνος της διαθεσιμότητας των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα από 6 σε 9 μήνες και επαναπροσδιορίζεται η διάρκεια της απασχόλησης εργαζομένων σε έμμεσο εργοδότη στους 36 μήνες από 18 που είναι σήμερα.

Μέσα σ’ αυτή την ασφυκτική συνθήκη ομηρίας όπως διαμορφώνεται για τους εργαζόμενους, η προπαγάνδα των ΜΜΕ αποκρύπτει την ουσία των αλλαγών και προσπαθεί να τις προβάλλει ως θετικές ρυθμίσεις. Είναι πλέον πασιφανές πως οι δημοσιογράφοι κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα: συκοφαντούν όλους τους αγώνες που γίνονται, λένε ψέματα, προπαγανδίζουν υπέρ των αφεντικών τους, συγκαλύπτουν όλα τα εγκλήματα που συντελούνται κατά των αδυνάτων. Κάθε απεργία θεωρείται «έγκλημα εσχάτης προδοσίας», κάθε πορεία «κάνει κακό στην εικόνα της χώρας». Μεθοδευμένα προσπαθούν να στρέψουν το ένα κοινωνικό κομμάτι απέναντι στο άλλο, λειτουργώντας ως γραφείο τύπου των αφεντικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μετανάστες που τους τελευταίους μήνες και με αφορμή την απεργία πείνας 300 εξ αυτών, έχουν έντεχνα αποτελέσει το εξιλαστήριο θύμα (είτε «επειδή κλέβουν τις δουλειές», είτε επειδή «βρομίζουν τις πόλεις, βιάζουν, σκοτώνουν» κλπ.) ούτως ώστε να ενισχυθούν φαινόμενα ρατσισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού και να αποπροσανατολιστεί η εκτόνωση της κοινωνικής οργής.

Στον κλάδο του επισιτισμού, η ανασφάλιστη εργασία και οι εκβιασμοί των αφεντικών, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Η εργασιακή καθημερινότητα βγάζει μάτι στους φαινομενικά «ευχάριστους» χώρους «διασκέδασης». Η εκμετάλλευση της εργασίας και οι συνθήκες δουλειάς κάθε άλλο παρά αντιστοιχούν με την όποια «καλή ατμόσφαιρα» που υπάρχει στα μαγαζιά, η οποία αν μπορεί να αποδοθεί σε κάποιους είναι στους ίδιους τους εργαζόμενους που απαρτίζουν κάθε μαγαζί. Το τελευταίο διάστημα οι απολύσεις πολλαπλασιάζονται στους χώρους «διασκέδασης». Οι περισσότερες περιπτώσεις όμως μένουν στην αφάνεια…

“Την Τετάρτη 15/12 και μετά από μια κουβέντα για την απεργία, ο ιδιοκτήτης του “Tapas Κουζίνα” απέλυσε τον εργαζόμενο Α.Φ. ( που εκείνη την ημέρα δεν εργαζόταν αλλά ούτε απεργούσε, αφού το μαγαζί λειτουργούσε κανονικά ), βρίζοντάς τον και απειλώντας τον. Η ίδια συμπεριφορά, παρουσία του κόσμου που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί, συνεχίστηκε και προς τους δύο υπαλλήλους που εκείνη την ώρα εργάζονταν δημιουργώντας ένα κλίμα εργοδοτικής, και όχι μόνο, τρομοκρατίας. Την επόμενη μέρα και μετά από συνάντηση των εργαζομένων στο σέρβις, αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το μαγαζί ζητώντας την άμεση επαναπρόσληψη του Α.Φ. και την συμμόρφωση της εργοδοσίας με τα νόμιμα εργασιακά μας δικαιώματα (προσλήψεις σε όσους εργάζονται παράνομα, κατανομή προσαυξήσεων, δώρων, κτλ.). Αντ’ αυτών ο ιδιοκτήτης μας έδιωξε από το μαγαζί με φράσεις τύπου «άμα δε γουστάρεις φύγε» και «να με πάτε νομικά», ολοκληρώνοντας την ούτως ή άλλως αναμενόμενη αλαζονεία του αφεντικού.

(Από ανακοίνωση απολυμένων Tapas)

Η συνειδητοποίηση αυτών των συνθηκών από τη μεριά όσων παρ’ όλα αυτά επιλέγουν χώρους σαν το “Tapas” για να αποδράσουν από την καθημερινότητα της καταπίεσης, θα ’πρεπε να είναι αρκετή για να πάρει ο καθένας θέση απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση. Παρόμοιες καταστάσεις με απολύσεις για ψύλλου πήδημα, μαύρη εργασία, μειωτική συμπεριφορά προς τους εργαζόμενους έχουν παρατηρηθεί και σε πολλά άλλα μαγαζιά, όπως η Γυροφωλιά και η Δωδώνη για να αναφέρουμε άλλα δυο πρόσφατα περιστατικά απολύσεων. Αυτά τα παραδείγματα που ακολούθησαν την απεργιακή κινητοποίηση της 15ης Δεκέμβρη δείχνουν ξεκάθαρα το τι θα ακολουθήσει το επόμενο διάστημα στα εργασιακά κάτεργα. Ειδικά σε χώρους δουλειάς όπως είναι αυτός του επισιτισμού, όπου η ασυδοσία των αφεντικών δεν θα έχει προηγούμενο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως σε αυτούς τους χώρους απασχολούνται σε μεγάλο ποσοστό φοιτητές και μετανάστες, δυο κοινωνικές ομάδες που η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους είναι ευάλωτες στην αυθαιρεσία των αφεντικών. Στην ουσία μιλάμε για ένα πλήθος ανθρώπων που λόγω της ταυτότητας τους δεν συνυπολογίζονται στην υπόλοιπη εργαζόμενη μάζα κι έτσι γίνονται εύκολα στόχος εκμετάλλευσης, ενώ παράλληλα σπάνια κάποια εργατική ή συνδικαλιστική συνιστώσα επιδιώκει να τους εγκολπώσει και να τους υπερασπιστεί, εντάσσοντας τους στη σφαίρα των διεκδικήσεων της. Στην ουσία μιλάμε για μια τεχνητή δημιουργία πλαστών διαχωρισμών ανάμεσα σε ανθρώπους που κατά τα άλλα βιώνουν την ίδια εξοντωτική εργασιακή συνθήκη.

Οι μετανάστες βιώνουν μια εντελώς ωμή κατάσταση. Οι όροι των αφεντικών σε πρώτη φάση είναι μαύρη εργασία, με κατά προσέγγιση μεροκάματο, εκτός ωραρίου, ανασφάλιστα. Ο εκβιασμός είναι ξεκάθαρος και η ανάγκη του μετανάστη είναι που θα καθορίσει το κατά πόσο θα διεκδικήσει καλύτερες εργασιακές συνθήκες ή και καθόλου. Το σίγουρο είναι ότι η επιχείρηση δεν θα ξεμείνει από τα “βρώμικα πόστα” (λάντζα, βοηθοί) αφού οι στρατιές των ανέργων παράγονται από τον καπιταλισμό συνεχώς. Επειδή όμως η επιχείρηση πρέπει να έχει «ωραίο κλίμα» πρέπει να περιφέρονται στους χώρους τα στερεότυπα μοντέλα των ημερών μας ωραίοι, καλλίγραμμες, ευγενικοί, εξυπηρετικές, πρόσχαρες, συγκαταβατικοί, ερωτικές, και άλλα “προσόντα” που ζητούνται στις αγγελίες. Οι φοιτητές είναι ένα κομμάτι που θα εργαστεί στην επιχείρηση και θα καλύψει και τέτοιες «απαιτήσεις» του αφεντικού. Οι λιγότερες ανάγκες που προσπαθεί να καλύψει ένας φοιτητής και οι περισσότερες επιθυμίες, που τις βιώνει σε μια περίοδο της ζωής του που ανεξαρτητοποιείται από τον περιορισμό της άμεσης επαφής με την οικογένεια, οι κοινωνικές σχέσεις, η ζωή, είναι αυτά που συνυπολογίζει και αναλόγως διεκδικεί σαν εργασιακές συνθήκες. Πολλές φορές μετράνε μόνο οι δημόσιες σχέσεις και το πρεστιζ του να δουλεύει κάποιος/α σε ένα γνωστό μαγαζί- μια συνθήκη που τα αφεντικά την χαίρονται και πολλές φορές την στηρίζει και ο ίδιος ο εργαζόμενος. Από την άλλη πλευρά βέβαια κάποιος σαν φοιτητής δεν έχει δικαίωμα τυπικά να είναι και εργαζόμενος (δεν μπορεί κάποιος π.χ αν δηλώσει φοιτητής να βγάλει κάρτα ανεργίας), αφού χάνει ασφαλιστικά δικαιώματα από την οικογένεια του, ακόμα και αν έχει ανάγκη την δουλειά για βιοποριστικούς λόγους. Έτσι η μαύρη εργασία γίνεται αναγκαστική επιλογή.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται δίπλα μας, στο συνάδελφο, τον εκμεταλλευόμενο, τον καταπιεσμένο ή το μετανάστη. Εχθρός μας είναι το κράτος που οργανώνει και ορίζει τους όρους της λεηλασίας μας, τα αφεντικά που μας εκμεταλλεύονται ολοένα και περισσότερο, οι εργατοπατέρες που αποτελούν τον μηχανισμό έλεγχου και εσωτερικής καταστολής των αγώνων μας. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι μόνο μέσα από ακηδεμόνευτους, αυτοοργανωμένους, κοινούς αγώνες εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών με όπλο την αλληλεγγύη μπορούμε να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κατάσταση. Τέλος, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.

Μόνο όταν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να διεκδικήσουμε το κοινό μας συμφέρον. Να οργανωθούμε και διεκδικήσουμε συλλογικά μέσα από συνελεύσεις, εργατικές συλλογικότητες, σωματεία βάσης και να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν.

Από την πλευρά μας, ως αναρχικοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε προσπάθεια αντίστασης των εργαζομένων στους καθημερινούς τους δυνάστες, αναγνωρίζοντας στον αγώνα των εργαζομένων ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς αφεντικά και δούλους.

Αντίσταση στην τρομοκρατία των αφεντικών

Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζόμενων

Αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας.

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά, Μάρτης 2011

ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ για την ανακατάληψη του Μαραγκοπούλειου

Σήμερα ανακαταλαμβάνουμε το Μαραγκοπούλειο ( πρώην ΠΙΚΠΑ ), στη Γούναρη 102. Όσο και να νομίζουν κάθε λογής μπάτσοι, δικαστές, εισαγγελείς, δήμαρχοι, περιφερειάρχες και υπουργοί ότι οι επιλογές, οι επιθυμίες και η λύσσα μας για την κοινωνική απελευθέρωση σταματούν μπροστά σε μια κατασταλτική επιχείρηση, είναι γελασμένοι. Όσο και να πιστεύουν ότι προβάλλοντας προς τα έξω από τα ΜΜΕ καθημερινές ιστορίες τρέλας που αφορούν εμάς σαν ανθρώπους, σαν πολιτικά όντα, σαν εχθρούς του καπιταλιστικού οικοδομήματος ότι θα καταφέρουν να διαστρεβλώσουν το λόγο, τις πράξεις, τη θέση μας στην κοινωνία, είναι γελασμένοι. Έχουμε πει και ξαναπεί ότι σε αυτόν τον κόσμο θα στεκόμαστε απέναντι, τόσο σε όσα φανερά συγκροτούν τον κορμό της εξουσίας ( κράτος και κεφάλαιο ), όσο και σε όσα έχουν με το χρόνο εδραιωθεί σαν κοινωνικά φαινόμενα, σαν κοινωνικές παθογένειες ( ατομισμός, ρατσισμός, σεξισμός, φόβος, κοινωνικός κανιβαλισμός ).
Σε αυτόν όμως τον κόσμο, επειδή και εμείς κομμάτια του είμαστε, έχουμε επιλέξει να βρούμε τους δικούς μας τρόπους να δομήσουμε μια πραγματικότητα, ένα σύνολο σχέσεων, συμπεριφορών, τρόπων οργάνωσης και αλληλοβοήθειας που αποτελούν και θα αποτελούν το προνομιακό πεδίο αυτών που κάποια στιγμή σιχαίνονται απλά να επιβιώνουν. Μια κατάληψη, ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος είναι ο χώρος για όλους αυτούς που νιώθουν αποκλεισμένοι, στο βαθμό που ο καθένας το συνειδητοποιεί. Ποιος έχει αμφιβολία για το πώς είναι η καθημερινότητα; Σχολεία, εργασία, γήπεδα, χώροι διασκέδασης, πλατείες, τα μέρη που διαδραματίζεται και πλέκεται η κοινωνική ζωή, είναι πλέον χωνευτήρια συμπεριφορών, συναισθημάτων, αισθήσεων, κοινωνικών φαινομένων. Όλα και όλοι περιστρέφονται γύρω από την ατομική αυτοϊκανοποίηση που συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο καταναλώνω-συμμετέχω- είμαι πολίτης. Πάντα γρήγορα, άκριτα, ασυναίσθητα, άμορφα. Οι αποδεκτές συμπεριφορές είναι κομμένες και ραμμένες. Πειραματικά, οι χώροι αυτοί μας τοποθετούν σε ένα γιγαντιαίο πανοπτικό σύστημα μέσα στο οποίο όλες μας οι θελήσεις και επιθυμίες κοντρολάρονται και τυποποιούνται. Οι αυταπάτες ή η ικανοποίηση που νιώθει κάποιος τα Χριστούγεννα χαϊδεύοντας στην Πλατεία Γεωργίου τον Αι-Βασίλη, αφορούν τη συνεχή μετατόπισή μας από το πεδίο της ανακάλυψης του εαυτού μας, της ζύμωσης με τους συνανθρώπους μας, στο πεδίο μιας ήδη υπάρχουσας αλλοτριωμένης συμπεριφοράς που ενσωματώνουμε.
Εμείς επιδιώκουμε την ανατροπή, τον πειραματισμό, την παρατήρηση, τη σκέψη, τη δράση, όχι την αποχαύνωση. Αρνούμαστε να είμαστε άνθρωποι- πειραματόζωα, αρνούμαστε και σιχαθήκαμε να καταστέλλουν τα μυαλά και τα σώματα μας. Γι αυτό καταλάβαμε και ανακαταλάβαμε το Μαραγκοπούλειο. Για να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε ένα χώρο ανοικτό, ένα χώρο πραγματικής συνάντησης. Ανοίγουμε τις πόρτες μας σε όλα τα κοινωνικά κομμάτια που μπορούμε να έρθουμε σε επαφή, να βρεθούμε και μαζί να τελειώσουμε μια και καλή με τη βαρβαρότητα κάθε εξουσίας. Και μέχρι τότε καθημερινά να αγωνιστούμε, να συναντηθούμε, να χαρούμε και να λυπηθούμε, να οπλιστούμε με συνείδηση, οργή και λύσσα, για όσα θέλουμε, για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Το χρονικό της εκκένωσης
Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχθηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το Πέρασμα και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».

Υ.Γ.: Προς τον «κύριο» Λοβέρδο και τους ιθύνοντες του υπουργείου υγείας , υπεύθυνους για την μήνυση που κατατέθηκε ενάντια στο Μαραγκοπούλειο: Είναι κάτι παραπάνω από προκλητικό να σας πιάνει ο πόνος για εγκαταλελειμμένα από εσάς, εδώ και δεκαετίες κτίρια, την ίδια στιγμή που όλα τα νοσοκομεία της χώρας βρίσκονται υπό την ομηρία των φαρμακοβιομηχανιών, κάθε είδους μεσολαβητή, που κόσμος περιμένει βδομάδες να χειρουργηθεί, που δεν υπάρχουν υλικά, γιατροί και όλοι δουλεύουν χωρίς να αμείβονται ή προχωρούν σε επισχέσεις εργασίας, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζουν ως Γκουαντάναμο νοσοκομεία όπως το «Παναγιά Βοήθεια», δηλαδή το Γ.Π.Ν.Π όπου οι ασθενείς κοιμούνται σε ράντζα. Το ποτήρι ξεχείλισε, η λαϊκή οργή θα σας καταπνίξει.

Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ “Tapas”

Την Τετάρτη 15/11 και μετά από μια κουβέντα για την απεργία, ο ιδιοκτήτης του “Tapas Κουζίνα” (Κολοκοτρώνη 74) απέλυσε τον εργαζόμενο Α.Φ. (που εκείνη την ημέρα δεν εργαζόταν αλλά ούτε απεργούσε, αφού το μαγαζί λειτουργούσε κανονικά), βρίζοντάς τον και απειλώντας τον. Η ίδια συμπεριφορά, παρουσία του κόσμου που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί, συνεχίστηκε και προς τους δύο υπαλλήλους που εκείνη την ώρα εργάζονταν δημιουργώντας ένα κλίμα εργοδοτικής, και όχι μόνο, τρομοκρατίας. Την επόμενη μέρα και μετά από συνάντηση των εργαζομένων στο σέρβις, αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το μαγαζί ζητώντας την άμεση επαναπρόσληψη του Α.Φ. και την συμμόρφωση της εργοδοσίας με τα νόμιμα εργασιακά μας δικαιώματα ( προσλήψεις σε όσους εργάζονται παράνομα, κατανομή προσαυξήσεων, δώρων, κτλ. ). Αντ’ αυτών ο ιδιοκτήτης μας έδιωξε από το μαγαζί με φράσεις τύπου «άμα δε γουστάρεις φύγε» και «να με πάτε νομικά», ολοκληρώνοντας την ούτως ή άλλως αναμενόμενη αλαζονεία του αφεντικού.

Για μας, από την πρώτη στιγμή, οι έννοιες της αλληλεγγύης και της ενότητας ήταν αδιαπραγμάτευτες. Αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας μέσα στον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο, γεγονός για το οποίο πολλές φορές δεχτήκαμε προσβολές, γνωρίζουμε πολύ καλά πως το όπλο των καταπιεσμένων απέναντι σε κάθε είδους αυθαιρεσία ( από το μικρό αφεντικό μέχρι το κράτος και τους μεγαλοτραπεζίτες ) ήταν, είναι και θα είναι η από κοινού αντίσταση. Έτσι, παράλληλα με τις νομικές διεκδικήσεις που ήδη ξεκινήσαμε, δε λησμονούμε την ενδυνάμωση της φωνής μας απευθυνόμενοι σε μια κοινωνία που λατρεύει να καταναλώνει κρατώντας τα μάτια της κλειστά.

Όμως η εργασιακή καθημερινότητα βγάζει μάτι στους φαινομενικά «ευχάριστους» χώρους «διασκέδασης». Η εκμετάλλευση της εργασίας και οι συνθήκες δουλειάς κάθε άλλο παρά αντιστοιχούν με την όποια «καλή ατμόσφαιρα» που υπάρχει στα μαγαζιά, η οποία αν μπορεί να αποδοθεί σε κάποιους είναι στους ίδιους τους εργαζόμενους που απαρτίζουν κάθε μαγαζί. Και η συνειδητοποίηση αυτών των συνθηκών από τη μεριά όσων παρόλα αυτά επιλέγουν χώρους σαν το “Tapas” για να αποδράσουν από την καθημερινότητα της καταπίεσης, θα ’πρεπε να είναι αρκετή για να πάρει ο καθένας θέση απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση.

ΣΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ

ΜΠΟΥΚΟΤΑΖ ΣΤΟ TAPAS

Οι 5 απολυμένοι του «Tapas»