Η ανοιχτή συνέλευση αντιφασιστικής δράσης (που γίνεται στο εργατικό κέντρο Πάτρας) καλεί σε πορεία την Πέμπτη 18/6.
ΟΧΙ ΣΤΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΠΟΓΚΡΟΜ
ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
ΠΕΜΠΤΗ 14 ΙΟΥΝΗ
18:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Το κείμενο της διαχειριστικής για την πορεία σε PDF.
δήμαρχοι, νομάρχες, εισαγγελείς, μπάτσοι, δημοσιογράφοι,παρακρατικοί, φασίστες…
…ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΑΣ
Οι καταλήψεις είναι ο κόσμος που τις αποτελεί και τις χρησιμοποιεί για να καλύψει τις ανάγκες του έξω από τις λογικές του κέρδους και ενάντια στον πολιτισμό της μόλυνσης και της καταπίεσης, ο κόσμος που θα τις χρησιμοποιήσει μελλοντικά,κόσμος που αγωνίζεται και αντιστέκεται.
Την Τρίτη 5 ιούνη υπάλληλος του δήμου ήρθε στην κατάληψη παραρτήματος έχοντας πάρει εντολή από ανώτερούς του προκειμένου να μας ενημερώσει ότι η κατάληψη από βδομάδα θα σφραγιστεί..
αν σας πέρασε από το μυαλό να εκκενώσετε το παράρτημα…ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ!!!
ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΤΡΙΤΗ 12 Ιουνίου 18.30 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
διαχειριστική συνέλευση κατάληψης παραρτήματος
Κείμενο που μοιράστηκε στην προβολή της ταινίας «Το κύμα» στην πλ. Νόρμαν στις 8 Ιούνη. Κατεβάστε το σε μορφή PDF.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του κεφαλαίου, η οποία έχει ρίξει τη σκιά της το τελευταίο διάστημα και στην ελληνική επικράτεια, είναι ξεκάθαρο ότι έχει διαχυθεί σε όλο το φάσμα της κοινωνικής πραγματικότητας.
Βασικός μισθός στα όρια της εξαθλίωσης, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, εφεδρεία, ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία και μια διαρκώς ογκούμενη στρατιά ανέργων είναι μερικές μόνο από τις επιλογές της κυριαρχίας, ντόπιας και υπερεθνικής.
Εκτός όμως από τις επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις, η κρίση του κεφαλαίου επηρεάζει ξεκάθαρα και τις κοινωνικές σχέσεις, όπως αυτές αποτυπώνονται την τρέχουσα περίοδο. Σε αυτές τις συνθήκες, κομμάτια της κοινωνίας επιλέγουν εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις. Κάποιοι επιλέγουν να αντισταθούν στη βάρβαρη λεηλασία των ζωών μας, και με όρους ταξικής συνείδησης και αλληλέγγυας δράσης εξεγείρονται ενάντια στο σύστημα που γεννά τις κρίσεις, ενώ κάποιοι άλλοι παραμένουν απαθείς, περιχαρακωμένοι στο άτομό τους ή ακόμα χειρότερα στη μισαλλοδοξία τους.
Ο ατομισμός βέβαια, ο φιλοτομαρισμός, η ρουφιανιά και ο ανταγωνισμός για κοινωνική ανέλιξη δεν είναι τωρινά φαινόμενα, ούτε παρατηρούνται μόνο σε περιόδους κρίσης. Είναι διαχρονικές «αρετές» του καπιταλιστικού μοντέλου δόμησης της κοινωνίας. Σε συνθήκες όμως ανέχειας και εξαθλίωσης, παίρνουν διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου, κοινωνικού κανιβαλισμού. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες πολλοί αισθάνονται ξένοι μέσα στον εαυτό τους, ξένοι με τους γύρω τους. Αυτή την αποξένωση, μέσα σε έναν άξενο κόσμο, πολλές φορές την προβάλλουν στους δίπλα, ιδίως εναντίον ατόμων ή ακόμα και ολόκληρων κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται σε χειρότερη θέση (π.χ. μετανάστες, οροθετικές πόρνες), αναζητώντας εξιλαστήρια θύματα για την εξαθλίωση στην οποία τους καταδικάζει το σύστημα.
Την επιθετική αυτή συμπεριφορά, τον κοινωνικό αυτό κανιβαλισμό, τον εκτρέφει το σύστημα και μέσω της πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ ‒ένα από τα κύρια εργαλεία προπαγάνδισης της κυρίαρχης ιδεολογίας και ηθικής‒, σπέρνοντας φόβο και μίσος.
Ο φόβος είναι μια εύλογη αντίδραση όταν λεηλατείται η ζωή σου, συχνά όμως αυτός που φοβάται δεν μπορεί να υποδείξει το αντικείμενο του φόβου του. Ο φόβος είναι ο καλός αγωγός μέσω του οποίου εμφανίζονται αντικοινωνικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές στους γύρω. Αυτές που υιοθετεί ο «μέσος πολίτης», ο αιώνια αθώος και ξεγελασμένος, που πάντα η ιστορία παίζεται πίσω από την πλάτη του, επειδή ακριβώς δε θέλει να την ξέρει.
Το μίσος, από την άλλη, προς οτιδήποτε ορίζεται ως «διαφορετικό» (με βάση τη φυλή, τη θρησκεία, τον πολιτισμό, τις σεξουαλικές προτιμήσεις κ.ο.κ.) τροφοδοτείται από την αντικοινωνική υπόθεση ότι «εάν υποφέρω, κάποιος πρέπει να πληρώσει· και θα πληρώσει αυτός που είναι του χεριού μου» (…ακριβώς επειδή το κράτος και τα αφεντικά δεν είναι του χεριού μου). Αυτός είναι ένας κανιβαλικός τρόπος να ξορκίσει κανείς την επαπειλούμενη εξαθλίωσή του: να εξοντώσει αυτούς που του τη θυμίζουν.
Αυτό το πλέγμα σχέσεων που αναπαράγεται μέσα στον καπιταλισμό από ορισμένα κομμάτια των καταπιεσμένων (άλλωστε ο καπιταλισμός δημιουργεί αλλοτριωμένες συνειδήσεις, αλλά και οι αλλοτριωμένες συνειδήσεις συντηρούν τον καπιταλισμό), συνδέεται άρρηκτα με το κράτος. Ο ρόλος του κράτους δεν είναι απλά επικουρικός, αλλά ξεκάθαρα ενεργός. Λειτουργεί ως μηχανισμός διαμεσολάβησης κι ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων. Ιδιαίτερα τώρα, που καταρρέει η εικόνα της ευημερούσας κοινωνίας, φαίνεται καθαρά ότι ανατροφοδοτώντας το φόβο καλλιεργεί την ανάγκη για ασφάλεια, για να επέμβει αργότερα και να ισχυροποιήσει τον εαυτό του. Το αίτημα για κοινωνική ειρήνη και περισσότερη αστυνόμευση σημαίνει καταστολή των όποιων κοινωνικών αντιδράσεων.
Οφείλουμε λοιπόν να αντιληφθούμε ότι ο εχθρός δε βρίσκεται δίπλα μας, στο συνάδελφό μας στη δουλειά, στον άνεργο, στο μετανάστη, στους καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους αυτής της κοινωνίας. Εχθρός είναι τα αφεντικά που λεηλατούν τις ζωές μας, το κράτος που ρυθμίζει τους όρους αυτής της λεηλασίας αλλά και εκείνες οι αντιλήψεις και πρακτικές που βασίζονται στη λογική του να πατάει κανείς πάνω σε άλλους για να επιβιώσει.
ΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ
ΜΟΝΟ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΩΝ,
ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΚΥΚΛΟΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ, ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΙΟΥΝΗ
21:00 – Πλ. Νόρμαν
«Το κύμα» (Die Welle, 2008)
Αφίσα από την κατάληψη παραρτήματος που κολλιέται στην Πάτρα με αφορμή το σπασιμο των τζαμιών στις 19 Μάη.
ΚΡΑΤΟΣ ΜΜΕ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ
όποιος θέλει να συμμετάσχει/στηρίξει την κατάληψη παραρτήματος
η διαχειριστική συνέλευση πραγματοποιείται κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα στις 7.00
Κείμενο της διαχεριστικής συνέλευσης της κατάληψης παραρτήματος σχετικά με την επίθεση που δέχτηκε η κατάληψη το Σάββατο 19 Μάη. Το κείμενο σε μορφή PDF.
Κράτος, μμε, παρακρατικοί – όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί…
Το Σάββατο 19 Μάη τα χαράματα παρακρατικοί φασίστες έσπασαν εξωτερικά τζάμια της κατάληψης παραρτήματος. Το κράτος και οι παρακρατικοί μηχανισμοί δεν νιώθουν προφανώς να απειλούνται από τα τούβλα και τα τζάμια του παραρτήματος, αλλά από τις διεργασίες και τις σχέσεις που γεννιούνται εκεί. Η στοχοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων κατειλημμένων χώρων αποτελεί κεντρική κρατική στρατηγική. Είναι χαρακτηριστική η παρέμβαση του αρχι-εισαγγελέα Τέντε σχετικά με την καταστολή των καταλήψεων, που λύνει ακόμα περισσότερο τα χέρια των μπάτσων.
Αυτή η επίθεση είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των επιθέσεων που κατά καιρούς έχει δεχτεί η κατάληψη. Και δεν μας παραξενεύει καθόλου αυτό αφού τόσο η ιστορία του χώρου αυτού όσο και η πληθώρα δράσεων που λαμβάνουν χώρα σε αυτόν αποτελούν άλλο ένα αγκάθι στα πλευρά της εξουσίας. Έτσι μετά τις πάμπολλες επιθέσεις που έχουμε δεχτεί από τα τοπικά ΜΜΕ –με πρώτη και καλύτερη τη ρουφιανοφυλλάδα Πελοπόννησο, μιας και η συκοφάντηση του παραρτήματος είναι αγαπημένο της σπορ–, μετά τις κατά καιρούς εξαγγελίες για μετατροπή του παραρτήματος σε συνεδριακό κέντρο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πολιτικής, οικονομικής και επιστημονικής ελίτ, λογικό ήταν να έρθουν και τα παρακρατικά παιδιά τους να προσπαθήσουν να προξενήσουν υλικές φθορές. Αν σε αυτά προσθέσουμε την κατά καιρούς λασπολογία του ΠΑΜΕ περί προβοκατόρων και παρακρατικών (καθώς ως γνωστόν όσα δε φτάνει το ΠΑΜΕ τα κάνει προβοκάτσια), τις ανακοινώσεις του οποίου φιλοξενεί πάντα η δεξιά Πελοπόννησος, καθώς και τις κατά καιρούς προτάσεις του εμπορικού συλλόγου να γίνει το παράρτημα μουσείο και συνεδριακό κέντρο, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι δεχόμαστε μια συνολική επίθεση από όσους έχουν συμφέρον να καταστείλουν κάθε αδιαμεσολάβητη φωνή και δράση. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η νέα βλακώδης ρητορική περί «πολέμου συμμοριών» (βλακώδης, αφού ανέκαθεν το παρακράτος βάδιζε χέρι χέρι με την επίσημη εξουσία κάνοντας τη βρωμοδουλειά που αυτή δε μπορούσε να κάνει, μιας και πρέπει να τηρεί και τα δημοκρατικά προσχήματα) ή «πολέμου των δύο άκρων» (εμείς πάντως δρούμε μέσα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες).
Το παράρτημα αποτελούσε και αποτελεί σημείο αναφοράς των ταξικών και κοινωνικών αγώνων στην πάτρα από το Νοέμβρη του ’73 και τις μαθητικές κινητοποιήσεις του ’91 μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008. Διαχρονικά στεγάζει πλήθος ανθρώπων που θέλουν να συλλογικοποιήσουν τις αρνήσεις τους και να αντισταθούν στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών. Είναι ένας ανοιχτός κατειλημμένος χώρος στο κέντρο της πόλης, τον οποίο διαχειρίζεται η ανοιχτή συνέλευση των καταληψιών. Ο χώρος φιλοξενεί μεγάλο αριθμό εκδηλώσεων πολιτιστικού περιεχομένου με αντιεμπορικά χαρακτηριστικά (συναυλίες, προβολές κτλ), πολιτικές διαδικασίες (συνελεύσεις, συζητήσεις) και άλλες δράσεις, όπως αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο κάθε Δευτέρα και Πέμπτη απόγευμα, σχολείο εκμάθησης ελληνικών για μετανάστες, συνεργείο επισκευής ποδηλάτων, αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό…
Και είναι βαθιά νυχτωμένα τα παρακρατικά καθάρματα αν πιστεύουν ότι με το σπάσιμο κάποιων τζαμιών θα χτυπήσουν έναν ζωντανό και ανοιχτό κοινωνικό χώρο. Κι αυτό γιατί το παράρτημα δεν είναι κάποια τζάμια (τα οποία αντικαταστάθηκαν με τη συλλογική εργασία των καταληψιών, χωρίς καμία χρηματοδότηση από κανέναν πέρα από τις δικές μας οικονομικές δυνάμεις, σε αντίθεση με τους χρυσαυγίτες που ως κομμάτι του συστήματος χρηματοδοτούνται από τον κρατικό κορβανά και επίσημα πια -μέχρι τώρα οι μισθοδοσίες τους γίνονταν κάτω από το τραπέζι από τα κάθε είδους μυστικά κονδύλια της ευπ). Το παράρτημα είναι ο κόσμος που το αποτελεί και το χρησιμοποιεί για να καλύψει τις ανάγκες του έξω από τις λογικές του κέρδους και ενάντια στον πολιτισμό της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, ο κόσμος που θα το χρησιμοποιήσει μελλοντικά, κόσμος που αγωνίζεται και αντιστέκεται.
Βαθιά νυχτωμένες είναι και οι κάθε είδους εξουσιαστικές κλίκες, αφού το παράρτημα δε χαρίστηκε ούτε παραχωρήθηκε, αλλά κρατιέται εδώ και πάρα πολλά χρόνια ανοιχτό χάρη στο πλήθος των συλλογικοτήτων που το χρησιμοποιούν. Κι έτσι θα συνεχίσει. Δε μας φοβίζουν. Όταν εντείνεται η επίθεση στις ζωές μας από το κράτος, τα αφεντικά και τους λακέδες τους, θεωρούμε πιο αναγκαίο από ποτέ να στηρίξουμε ενεργά τους αυτοδιαχειριζόμενους και κατειλημμένους χώρους, να οργανωθούμε συλλογικά για να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας κλέβουν και να οχυρωθούμε απέναντι σε κάθε κρατική και παρακρατική απειλή.
Οι επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους κατειλημμένους χώρους
δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν.
Όποιος θέλει να συμμετάσχει/στηρίξει την κατάληψη παραρτήματος, η διαχειριστική συνέλευση
της κατάληψης πραγματοποιείται κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα, στις 19:30
Διαχειριστική συνέλευση κατάληψης παραρτήματος
οι μάχες για ελευθερία, ζωή και αξιοπρέπεια
δίνονται και κερδίζονται
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες
εκεί που διακυβεύονται τα πραγματικά διλήμματα της ζωής μας
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
ΙΣΟΤΗΤΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΤΡΙΤΗ 1 ΜΑΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ – 10πμ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ – 9μμ ΠΛ. ΟΛΓΑΣ
Κατεβάστε το κείμενο σε PDF.
Η παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού της τρέχουσας περιόδου που έχει ως απάντησή της (από την πλευρά των δυνάμεων του κεφαλαίου) την αναδιάρθρωση, έχει διαχυθεί σε όλες τις πτυχές των κοινωνικών σχέσεων. 300 ευρώ βασικός μισθός (στην καλή περίπτωση) εν ολίγοις που δεν φτάνει ούτε καν για να επιβιώσεις και ραγδαία αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας. Μέσα σε όλα αυτά, η καπιταλιστική κυριαρχία θέτει τα ερωτήματα που θέλει, και ζητάει τις συγκεκριμένες απαντήσεις που έχει η ίδια φτιάξει για αυτά τα ερωτήματα. Εμάς τους από κάτω θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι δικές μας απαντήσεις.
«Συναίνεση Η Χρεοκοπία»
Ακόμα και αν δεχόμασταν την κρίση ως αποτέλεσμα κακών διαχειριστικών επιλογών, δεν θα αναθέταμε τη λύση στους ίδιους ανθρώπους που την δημιούργησαν. Είναι φοβερό το πόσοι αυτοαναγγέλθηκαν «επίδοξοι σωτήρες της χώρας» την τελευταία περίοδο. Ένας από αυτούς, ο Βενιζέλος, γιάπης και πρόσωπο του διεθνούς κεφαλαίου, έκανε σαφές το σκεπτικό της κυριαρχίας ευθύς εξαρχής. Ή μαζί μας ή εναντίον μας. Την πρώτη επιλογή, άθελα ή ηθελημένα, τη ζούμε από το 2008.Είναι επιλογές που γίνονται για την διατήρηση του συστήματος. Μια πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, άρα και στην εφαρμογή των μέτρων της τρέχουσας αναδιάρθρωσης, μπορεί ενδεχομένως να παράξει οξυμμένες συνθήκες και δυναμικές, που να θέσουν το ζήτημα του ξεπεράσματος αυτού του συστήματος. Καμία φράξια του παγκόσμιου κεφαλαίου δεν μπορεί να το ρισκάρει αυτό και δεν θα το αφήσει να συμβεί, ακόμη και αν γίνονταν κάθε μέρα εκλογές. Εν ολίγοις, το δίπολο συναίνεση ή χρεοκοπία μετατρέπεται στο μονόδρομο των μνημονίων και του καπιταλισμού το οποίο για εμάς τους από κάτω σημαίνει εξαθλίωση, υποταγή, πείνα.
Καμία εκλογική αυταπάτη.
Όλα τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια σίγουρα έχουν αναλογιστεί για το πώς θα αναχαιτιστεί η επίθεση που εξαπολύουν τα ντόπια και υπερεθνικά αφεντικά απέναντι στο παγκόσμιο προλεταριάτο. Θα ήμασταν είτε αφελείς, είτε ψηφοθήρες για να προτάξουμε την ψήφο στις «δυνάμεις του αντί-μνημονίου». Οι επερχόμενες εκλογές έχουν προφανώς ιδιαίτερη πολιτική σημασία στο τώρα γιατί καλούν τον κόσμο στο να συμπυκνώσουν 2 περίπου χρόνια αγώνων σε μία ψήφο. Τα σκηνικά είναι έτοιμα για αυτό το θέατρο του παραλόγου το οποίο έχει παιχτεί χιλιάδες φορές όμως όχι με ένα τόσο σημαντικό ιστορικό φόντο μεταπολιτευτικά. Οι εκλογές έχουν βαρύνουσα σημασία γιατί διαμέσου αυτών, η αστική πολιτική εξουσία επιδιώκει να ανακτήσει την «κοινωνική νομιμοποίηση» της. Η μετεκλογική πραγματικότητα θα στολιστεί από την αύξηση της καταστολής, την αναβάθμιση των μεθόδων ελέγχου και χειραγώγησης του κοινωνικού σώματος, από την εξάλειψη ενοχλητικών κοινωνικών συμπεριφορών ή ταυτοτήτων (μετανάστες, άστεγοι, άνεργοι, κουκουλοφόροι κ.ο.κ.). Στοιχεία αυτής της πραγματικότητας προεικονίζονται και προεκλογικά με κινήσεις όπως η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, η συμπερίληψη της κατοχής αντί-ασφυξιογόνας μάσκας στον τρομονόμο, η μετατροπή δίωξης καταληψιών δημοσίων χώρων σε αυτόφωρη διαδικασία. Η κατάσταση εξαίρεσης (ή επίσημα εκτάκτου ανάγκης) στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό κράτος από το 2010 επί παπανδρέου (διάγγελμα στο καστελόριζο) δεν φαίνεται να αποσύρεται, αλλά τελικά να βαθαίνει μετά τις εκλογές δημιουργώντας ολοκληρωτικές τομές στην παραδοσιακή αστική δημοκρατία. «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα τις είχαν καταργήσει» έλεγε κάποτε ο γερό-Μάρξ και αυτή η θέση μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Αυτό που μπορούμε να προτάξουμε εμείς από την σκοπιά μας είναι η δημιουργία, η συνέχεια και η όξυνση όλο και περισσότερων χειραφετημένων αγώνων οι οποίοι θα ορίσουν από μόνοι τους τα περιεχόμενα, τα μέσα και τις στρατηγικές απεγκλωβισμού μας (ως τάξης και όχι ως έθνους-κράτους) από την κατάσταση που ζούμε.
Οι Γερμανοί δεν μας κάνουν κουμάντο.
Είναι πολύ βολικό για τους εξουσιαστές μας να μετατοπίζουν το ζήτημα της κρίσης σε εθνικό θέμα. «Παντού είναι Ελλάδα» έχουν πει κάποιοι γερμανοί σύντροφοι και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία δεν απέχουν από την ελληνική περίπτωση και μάλιστα χωρίς τρόικες, ΔΝΤ και λοιπούς μηχανισμούς στήριξης. Μέσα στην τρέχουσα ιστορική περίοδο είναι λογικό να υπάρχουν ανταγωνισμοί σε επίπεδο εθνικών οικονομιών αλλά ακόμη και μεταξύ φραξιών του κεφαλαίου της ίδιας χώρας για το ποιος θα επικρατήσει στον καινούριο κύκλο συσσώρευσης του μέλλοντος (αν κάτι τέτοιο προλάβει να υπάρξει). Επίσης, οι επιλογές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προφανώς έπληξαν την αυτονομία της μορφής έθνος-κράτος, παρόλαυτά, αυτό είναι μία διαδικασία που συντελείται από το ’80 μέχρι σήμερα (όταν οι παγκόσμια αγορά και κυβερνήσεις ακολούθησαν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης που είχε ως αποτέλεσμα την παγκοσμιοποίηση) και ποτέ δεν είχε γνωρίσει την αποδοκιμασία ιδιαίτερα των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων (δεν διαμαρτυρήθηκαν και πολλοί από αυτούς όταν το ελληνικό κράτος μπήκε στην ΕΕ, μάλλον καλοπιάνονταν με το ότι «εκσυγχρονίζονται» και είναι «ευρωπαίοι» πια. Το μεγάλο πρόβλημα στα παραπάνω είναι όταν κομμάτια των από κάτω παίρνουν μέρος με κάποια φράξια των αφεντικών. Αυτό παράγει αντεπαναστατικά περιεχόμενα και πολλές φορές στρώνει τον δρόμο για όλο και πιο πολύ ολοκληρωτισμό, κοινωνικό κανιβαλισμό και εξαθλίωση.
«Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ο φόβος» G.F.Hegel
Η αστική πολιτική εξουσία παίζει το διαχειριστικό παιχνίδι της τρέχουσας περιόδου βασισμένη στη δημιουργία και τη διαχείριση του φόβου. Παντού προκύπτουν εσωτερικοί εχθροί του έθνους με τα σκοτεινά τους σχέδια ενάντια στη δημοκρατία και την εθνική ομοψυχία, αλλά και εξωτερικοί εχθροί όπως το γερμανικό κράτος (το ότι υπάρχει ένα γερμανικό προλεταριάτο στα ίδια σκατά με μας δεν πολυαναφέρεται βέβαια). Το πλήθος των διαχωρισμών που επιβάλλουν σε εμάς τους από κάτω μας αποπροσανατολίζει. Αυτός κλέβει, ο άλλος είναι δημόσιος υπάλληλος, ο επόμενος είναι κουκουλοφόρος-ασφαλίτης κτλ. Φόβος να αγωνιστείς, φόβος να απεργήσεις, φόβος μη χάσεις τη δουλειά σου, φόβος μη δεν βρεις ποτέ δουλειά, παντού φόβος. Σε ένα τρομοκρατημένο κοινωνικό σώμα είναι εύκολο να επιβάλεις ότι θες και αυτό το γνωρίζουν καλά αυτοί που ασχολούνται με την εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Οι μετανάστες ξανά στο προσκήνιο.
Ένα χρόνο μετά την απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών στην Υπατία (και την πρωτοφανή κατασταλτική επιχείρηση μεταφοράς τους από τη Νομική) οι μετανάστες εμφανίζονται ξαφνικά στο δημόσιο λόγο. Ενορχηστρωμένα τα ΜΜΕ τους παρουσιάζουν σαν την κύρια αιτία κάθε πιθανού κοινωνικού προβλήματος. Ο αποδιοπομπαίος τράγος λοιπόν σήμερα έχει βρεθεί και είναι οι μετανάστες και έχουν την ανάλογη αντιμετώπιση που είχαν οι Εβραίοι από τους ναζί σε μία παρόμοια ιστορική περίοδο (κρίση του ’29, εθνικοσοσιαλισμός στη γερμανία). Οι πρώτος άξονας που στηρίζεται η ρητορική της στοχοποίησης των μεταναστών είναι ο οικονομικός. Οι μετανάστες ευθύνονται για την ανεργία επειδή μας παίρνουν τις δουλειές (λες και όλοι ψάχνουν για δουλειά στα φανάρια), για την μειωμένη κίνηση στα καταστήματα λόγω του παραεμπορίου (λες και έχουμε λεφτά να αγοράσουμε τα της επιβίωσής μας) ή για την αυξημένη εγκληματικότητα. Ο δεύτερος άξονας είναι ο ρατσιστικός. Οι υστερίες περί υγειονομικής βόμβας δεν έχουν προηγούμενο. Ακόμη και ολόκληρες περιοχές των πόλεων φέρονται ως απροσπέλαστες (πχ ιστορικό κέντρο της Αθήνας) λόγω του ότι ελλοχεύουν υγειονομικοί και λοιποί κίνδυνοι για τους ντόπιους και καλούμαστε «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας». Η αντιμετώπιση που προτείνεται μιντιακά είναι η πλήρης αδιαφορία για τις συνθήκες επιβίωσης αυτών των ανθρώπων και η ολοκληρωτική τους εξόντωση, λες και ποτέ κανένας έλληνας δεν έχει μεταναστεύσει. Έτσι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης παρουσιάζονται σαν τη μοναδική λύση διαχείρισης του κοινωνικού συνόλου των παρανομοποιημένων μεταναστών και προσφύγων. Ένας τέτοιος θεσμός που άλλοτε αποτελούσε ντροπή για τον δυτικό πολιτισμό ακόμα και με βάση τα αστικοδημοκρατικά ιδεώδη, σήμερα αναπαράγεται από μεγάλα κομμάτια των από κάτω. Γιατί η διάκριση ανθρώπων με βάση νομικίστικα επιχειρήματα «έχουν ή όχι χαρτιά» ή ο χαρακτηρισμός τους σαν υγειονομικό κίνδυνο που βασίζεται μόνο στην καταγωγή (χωρίς να λαμβάνει υπόψιν τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους και τί τις προκαλεί) και η καταναγκαστική εξαίρεσή τους από το δημόσιο χώρο είναι το πρόσωπο του μοντέρνου εξορθολογισμένου ρατσισμού. Ενός ρατσισμού που δεν φέρει σβάστικες αλλά φοράει γραβάτες, πλασάρεται σαν «δημοκρατικός», πιάνει σχεδόν όλο το καθεστωτικό πολιτικό φάσμα (από κεντροαριστερά μέχρι ακροδεξιά) και στις επόμενες εκλογές θα μας ζητήσει την ψήφο μας. Όποιος συναινεί σε αυτά έχει την ιστορική του ευθύνη και στρώνει το δρόμο για το επόμενο σύγχρονο ολοκαύτωμα.
Εκτός από τους παραπάνω υπάρχουν και οι «αυθεντικοί» φασίστες. Ο λόγος για τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής (άνοιξε πρόσφατα γραφεία στην Πάτρα) που διεκδικεί την είσοδό της στη βουλή στις ερχόμενες εκλογές με τον μανδύα του λαϊκού αντιμνημονιακού κόμματος. Αποκρύπτει έντεχνα το παρελθόν της, με τα ρατσιστικά παραληρήματα, τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίων αγωνιστών, τα πογκρόμ εναντίων μεταναστών και την παρακρατική της δράση. Η ΧΑ πατάει στην καλλιεργούμενη από τα ΜΜΕ τρομοκρατία που αντιμετωπίζουν οι από κάτω (φτώχεια, εγκληματικότητα), αποπροσανατολίζει με εθνικές ονειρώξεις, εκμεταλλεύεται τα όποια ρατσιστικά αντανακλαστικά υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία και σημειώνει άνοδο. Ωστόσο, όσο αντισυστημικοί και να αυτοπαρουσιάζονται οι φασίστες, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι ο φασισμός ήταν και είναι αδιαχώριστη συνιστώσα του καπιταλισμού.
Αν αναρωτιέται κανείς πώς χώρεσε αυτό το φασιστικό μόρφωμα στη δημοκρατία «μας», δεν είναι γιατί άλλαξε ο λόγος της XA σε ηπιότερο ακροδεξιό (σαν του ΛΑΟΣ παλιότερα). Χώρεσε γιατί η δημοκρατία ξεχείλωσε όσο χρειαζόταν για να εντάξει στους κόλπους τής αστικής νομιμότητας τις νεοναζιστικές εφεδρείες της. Η επιλογή που κάνουν τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά την τρέχουσα ιστορική περίοδο με την οικονομική κρίση να κλυδωνίζει τα θεμέλια της εξουσίας τους είναι να μετατοπίσουν το πολιτικό φάσμα προς την ακροδεξιά, να γίνει ο λόγος των φασιστών κυρίαρχος κρατικός λόγος και να μετεξελιχθεί όλο και περισσότερο σε ολοκληρωτικό το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας τους. Είναι στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς να σταματήσει αυτή η κατρακύλα. Όποιος ανέχεται τους χρυσαυγίτες στις γειτονιές θα πάρει μαζί και την υποτίμηση της εργατικής του δύναμης και την εξαθλίωση της ζωής του και τις σκούπες και τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Οι αντιστάσεις μας και οι προόπτικες.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον που επιβάλλεται από την κυριαρχία δεν λείπουν και οι απαντήσεις από τη δική μας πλευρά. Τα τελευταία δύο χρόνια βλέπουμε οι αγώνες να παίρνουν νέες μορφές και παλιές δοκιμασμένες μέθοδοι να αναζωογονούνται. Δεκάδες απεργίες σε διάφορους επαγγελματικούς κλάδους (π.χ. πολύμηνη απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία), καταλήψεις χώρων εργασίας, φοιτητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις σε σχολές, το κίνημα των πλατειών απ’ όπου ξεπήδησαν δεκάδες λαϊκές συνελεύσεις, δυναμικές αντιστάσεις γύρω από τοπικά ζητήματα (όπως στην Κερατέα και στη Χαλκιδική ενάντια στα ΧΥΤΑ και τα μεταλλεία χρυσού αντίστοιχα) είναι μόνο μερικά παραδείγματα.
Όλοι οι αγώνες όμως φαίνεται να συμπυκνώνονται σε κεντρικά πολιτικά γεγονότα όπως είναι οι γενικές απεργίες και οι μέρες ψήφισης των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων. Εκείνες τις μέρες κορυφώνεται η ένταση και η μαχητικότητα των αγωνιζόμενων με αποτέλεσμα τη σφοδρή σύγκρουση με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής. Τέτοιες στιγμές ήταν οι γενικές απεργίες της 5ης Μάη του 2010, 15 Ιούνη και 28-29 Ιούνη του 2011 και αδιαμφισβήτητα η 12η Φλεβάρη του 2012 με τα εξεγερτικά χαρακτηριστικά που απέκτησαν τότε οι συγκρούσεις. Η κοινωνική αντιβία γίνεται κτήμα των ίδιων των καταπιεσμένων παρά τις προσπάθειες των καθεστωτικών δυνάμεων να τη συκοφαντήσουν. Αυτοί που στον πολιτικό τους λόγο μιλάνε για προβοκάτορες και ασφαλίτες αγνοούν σκόπιμα την πραγματικότητα και δεν δηλώνουν παρά την υποτέλεια τους σε ένα καθεστώς το οποίο τους ανέθρεψε και έξω από αυτό δεν έχουν κανένα απολύτως ρόλο.
Αν θέλουμε να βρούμε τα χαρακτηριστικά που παίρνουν οι αγώνες και εμείς προκρίνουμε είναι το κοινωνικό και ταξικό πρόσημο που έχουν καθώς και οριζόντια μορφή τους. Από τη μία τα υποκείμενα των αγώνων να αντιλαμβάνονται τη θέση τους σαν εκμεταλλευόμενοι και τους συμμάχους τους στην κοινωνία από την άλλη να μην υποκύπτουν σε προσπάθειες χειραγώγησης τους, ακόμα και αν προέρχονται από δήθεν κινηματικές δυνάμεις, οι οποίες στην ουσία έχουν στόχο την άντληση πολιτικής υπεραξίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΕΠΑΜ του Καζάκη που αφού απέκτησε κοινωνικό έρεισμα στις πλατείες τώρα συμμετέχει στις εκλογές συνεργαζόμενος με τον Παπαθεμελή.
Η επιλογή του κεφαλαίου για την παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού τις τελευταίες δεκαετίες έχει σαν αποτέλεσμα η κρίση του να έχει αντίκτυπο σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου με διαφορετική ένταση και μορφή βέβαια. Στις ΗΠΑ εμφανίστηκε στον ιδιωτικό δανεισμό ενώ στην ευρωζώνη σαν κρίση εξωτερικού δημόσιου χρέους. Ωστόσο πολυποίκιλες μορφές αγώνα έχουν ξεσπάσει και ξεσπούν σε όλες τις γωνιές της γης, από την καπιταλιστική περιφέρεια μέχρι το κέντρο. Από τις αλυσιδωτές εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες (που συνεχίζονται) και στη Μεγάλη Βρετανία το 2011, τα κινήματα των πλατειών στην Ισπανία και και στις ΗΠΑ, τις συγκρούσεις των γενικών απεργιών σε Ισπανία Ιταλία και ΗΠΑ μας υπενθυμίζουν ένα μόνο πράγμα. Την κοινή μας μοίρα που μας δένει με τους λαούς παγκόσμια εναντία στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και όχι τους πλαστούς διαχωρισμούς σε έθνη και φυλές που μας επιβάλλονται από τα πάνω.
Αυτή την κοινή μοίρα φαίνεται να λησμονούν μερικά αγωνιζόμενα κομμάτια και άθελα τους ή μη πέφτουν στην παγίδα του πατριωτισμού. Ο αγώνας του προλεταριάτου για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας δεν μπορεί να συγκροτηθεί με βάση εθνικές ταυτότητες. Αντίθετα οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια είναι πλήρως ενσωματώσιμη από την κυριαρχία και συμπίπτει με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Το έθνος-κράτος είναι δημιούργημα του καπιταλισμού και θα πεθάνει μαζί του.
Αυτό που μας δείχνουν τα γεγονότα του Μάη του 1886 στο Σικάγο ή του 1936 στη Θεσσαλονίκη είναι ότι οι αγώνες δίνονται και κερδίζονται στους δρόμους. Το οχτάωρο κατακτήθηκε μέσα από σκληρούς, αιματηρούς αγώνες. Τίποτα δεν χαρίστηκε και τίποτα δεν θα δοθεί πίσω απλώς περιμένοντας ή ψηφίζοντας τον έναν ή τον άλλον επίδοξο διαχειριστή των ζωών μας. Η χειραφέτηση των καταπιεσμένων θα είναι έργο των ίδιων και κανείς δεν θα βρεθεί να το κάνει για αυτούς.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΙ
ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ, ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ.
εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
Στους δρόμους και στα οδοφράγματα σπάει η βιτρίνα της κοινωνικής συναίνεσης και της εθνικής ομοψυχίας
Το κείμενο σε PDF
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ ΟΤΕ Ν.ΑΧΑΪΑΣ
Από την Δευτέρα 26 Μάρτη έχει αρχίσει ένας μαχητικός αγώνας από τους εργαζόμενους και νυν απολυμένους στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ. Έτσι όλη την προηγούμενη εβδομάδα το σωματείο των εργαζομένων προχώρησε σε απεργία και από την Πέμπτη το κεντρικό κτήριο του ΟΤΕ (επί της οδού Ακρωτηρίου) βρίσκεται σε αποκλεισμό (ώστε να μην επιτραπεί ούτε στους μόνιμους εργαζόμενους αλλά ούτε και στους εργαζόμενους της ΟTEplus να δουλέψουν ή να εκπαιδευτούν προκειμένου να εμποδιστεί πλήρως η παραγωγική διαδικασία στο κτίριο) που εξυπηρετεί τις ανάγκες όλης της Δ. Ελλάδος, ζητώντας απαγόρευση των απολύσεων και απορρόφηση όλου του προσωπικού από τον ΟΤΕ κάτω από ενιαίο εργασιακό καθεστώς και όχι από θυγατρικές με μισθούς πείνας και με αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον.
Όπως αναφέρει και η ανακοίνωση του σωματείου «Οι σημερινοί ελαστικά εργαζόμενοι 4ωροι τηλεφωνητές θα αντικατασταθούν από ακόμα πιο αναλώσιμους, ελαστικούς και φθηνούς εργαζόμενους στην ΟΤΕplus, θυγατρική εταιρία του ίδιου του ΟΤΕ. Οι νεοπροσλαμβανόμενοι στην ΟΤΕplus καλούνται να εργαστούν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί λαμβάνοντας 190 ευρώ για 4ωρη απασχόληση (μια μείωση της τάξης του 50% σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα), 380 ευρώ για 6ωρη και 510 ευρώ για 8ωρη.» Αυτό που γίνεται φανερό είναι ότι ο ΟΤΕ γίνεται η πρώτη εταιρία η οποία κάνει πράξη το μνημόνιο 2, καταργώντας την συλλογική σύμβαση που είχε υπογραφεί και δείχνοντας τι πρόκειται να επακολουθήσει… Προφανώς από δω και πέρα αυτή θα είναι η καθημερινή πραγματικότητα της εργασίας για όλους μας. Μισθοί πείνας, ελαστική-επισφαλής εργασία, διαρκής αξιολόγηση, ατομικές συμβάσεις κοκ.
Μέσα σε όλα αυτά έρχεται να δέσει και η ρητορική των αφεντικών, η οποία προωθεί τον ανταγωνισμό και τον κανιβαλισμό μεταξύ των εργατών προσπαθώντας να εξασθενίσει τις όποιες αντιστάσεις και δεσμούς αναπτύσσονται μεταξύ τους και να αποτρέψει την δημιουργία ενός κοινού συλλογικού αγώνα ενάντια τους. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι με τα αφεντικά δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον. Εκμεταλλευόμενα την κρίση και την ανεργία και με γελοίες προφάσεις περί ζημιών και χασούρας (στην περίπτωση του ΟΤΕ μόνο χασούρα δεν υπάρχει βέβαια αφού έχει παρουσιάσει κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων το τελευταίο εξάμηνο) προσπαθούν να επιβάλλουν ακόμη σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης οδηγώντας στην εξαθλίωση ολοένα και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια. Αν δεν δράσουμε εμείς κανείς δεν θα το κάνει για εμάς. Απέναντι στην τρομοκρατία και τον εκφοβισμό των αφεντικών να προτάξουμε την αλληλεγγύη, τις μαχητικές κινητοποιήσεις, τους αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες. Απεργίες όπως αυτή των εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ μπορούν και πρέπει να αποτελούν ζητούμενο. Η σύσταση και η δράση σωματείων βάσης (σε αντίθεση με τους επίσημους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς που αποτελούν τροχοπέδη για τους εργατικούς αγώνες), σωματείων των οποίων η δύναμη αντλείται από την συμμετοχή και την καθολική στήριξη στις αποφάσεις, από την οριζόντια δομή και τα οποία υπερβαίνουν τα συντεχνιακά τους αιτήματα, θέτοντας παράλληλα και ζητήματα ενοποίησης των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, δεν μπορεί παρά να μας βρίσκει αλληλέγγυους.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ,
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 7 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr
To Σωματείο Εργαζομένων στα Κέντρα Τηλεφωνικής Εξυπηρέτησης του ΟΤΕ Ν. Αχαΐας καλεί σε πορεία ενάντια στην ανεργία, τις απολύσεις και την ελαστική απασχόληση την Τεταρτη 4 Απρίλη στις 18.00 από το Εργατικό Κέντρο Πάτρας. Οι εργαζόμενοι απεργούν για δεύτερη εβδομάδα ενώ έχουν έχουν αποκλείσει και το κτίριο του ΟΤΕ (Ταραμπούρα) από την Πέμπτη 29 Μάρτη. Ακολουθεί το κάλεσμα του σωματείου:
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ!
Οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ δεν προσκυνάμε τετελεσμένα γεγονότα. Την εβδομάδα που μας πέρασε κατεβήκαμε σε απεργία διαρκείας ενάντια στην απόλυση-πρόωρη λήξη των συμβάσεων μας και την αντικατάσταση μας με πιο ελαστικούς, πιο αναλώσιμους εργαζόμενους των 190 ευρώ το 4ωρο από τη θυγατρική του ΟΤΕ, ΟΤΕplus. Προχωρήσαμε την Πέμπτη και την Παρασκευή σε αποκλεισμό του κεντρικού μεγάρου του ΟΤΕ στην περιοχή Ταραμπούρα μαζί με εκατοντάδες αλληλέγγυους αγωνιστές. Χθες (Παρασκευή) ήταν βάσει της τελευταίας σύμβασης μας η τελευταία ημέρα εργασίας για όλους μας. Δεν ήταν όμως η τελευταία ημέρα του αγώνα μας. Οι προσλήψεις με το νέο καθεστώς των μισθών πείνας στον ΟΤΕ είναι μια πρώτη κρίσιμη εφαρμογή των μέτρων του Νέου Μνημονίου σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας. Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και η μαζική ανεργία μας αφορά όλους είτε δουλεύουμε, είτε είμαστε άνεργοι. Είναι αγώνας τάξης ενάντια σε τάξη, ο αγώνας τους για να επιβιώσει το χρεοκοπημένο τους σύστημα ενάντια στις ζωές μας. Η μόνη λύση είναι η ασυμφιλίωτη μάχη στους δρόμους και σε κάθε χώρο δουλειάς. Συνεχίζουμε!
Απαιτούμε:
Όλοι μαζί μπορούμε να ανατρέψουμε τα μέτρα τους, τη λαομίσητη κυβέρνησή τους και το σαπισμένο τους σύστημα.
Καλούμε κάθε εργαζόμενο, άνεργο, νέο σε πορεία τη Τετάρτη 4/4 18:00 από το Εργατικό Κέντρο Πάτρας