Αφίσα από τον εργαλειοφόρο για τη δίωξη για οπλοκατοχή 4 αναρχικών-μελών της συνέλευσης

cf80ceb1cf84cf81ceb1

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ !

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 17.30 ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ: ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 9.00

το κείμενο των διωκόμενων για την υπόθεση τους βρίσκεται εδώ https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/03

το κείμενο του εργαλειοφόρου για τη δίωξη των 4 μελών του που συνελήφθησαν μετά τη λήξη της απεργιακής πορείας της 25ης Σεπτέμβρη βρίσκεται εδώ https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/19

Μικροφωνική αλληλεγγύης για τους 4 διωκόμενους συντρόφους του εργαλειοφόρου

DSC_0425

DSC_0426

Το πρωί του Σαββάτου 26 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στην πλατεία στα Ψηλαλώνια από τη συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος για τα 4 μέλη της συνέλευσής μας που συνελήφθησαν από την αστυνομία στην τελευταία απεργία. Κατά τη διάρκεια της μικροφωνικής μοιράστηκαν το κείμενο των συλληφθέντων (https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/03/) καθώς και το κείμενο της συνέλευσης του εργαλειοφόρου (https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/19/).Οι σύντροφοί μας δικάζονται με την κατηγορία της οπλοκατοχής (για τις 10 σημαίες που κουβαλούσαν μετά το τέλος της απεργιακής πορείας στην Πάτρα την 25η Σεπτέμβρη). Η δίκη θα γίνει στις 6 Νοέμβρη στα δικαστήρια της Πάτρας.

Η επόμενη μικροφωνική-συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη για την Παρασκευή 1 Νοέμβρη 17:30μμ στο Παράρτημα καθώς και

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/11 ΣΤΙΣ 09:00πμ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ !

ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

Ντοκυμαντέρ για τα 40 χρόνια κοινωνικών και ταξικών αγώνων του Παραρτήματος (μια παραγωγή της αναρχικής ομάδας δυσήνιος ίππος)

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΜΕ ΚΟΝΤΡΑ,

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΦΤΟΥΜΕ!

Μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της κατάληψης Παραρτήματος.

Μια σύντομη αναδρομή σε 40 χρόνια ιστορία.

(72 min)

Κείμενο του εργαλειοφόρου με αφορμή τη διώξη 4 μελών του για οπλοκατοχή…

1378725_161418277398000_1340724794_n
ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ, ΔΕ ΣΚΥΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ !

Μετράμε ήδη την τέταρτη χρονιά υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στον μηχανισμό στήριξης και έχει γίνει προ πολλού φανερό ότι, σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί ο καπιταλισμός την ίδια του την κρίση, γίνεται ένα βίαιο πέρασμα στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα (βλ. διάλυση εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, ανηλεής ανταγωνισμός στον ιδιωτικό). Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Το ”κράτος πρόνοιας”, ένα προγενέστερο μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης, όπου η συναίνεση των από κάτω εξαγοραζόταν με στοιχειώδεις έστω παροχές και επιδόματα προς τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους, τα τελευταία χρόνια έχει δώσει τη θέση του σε ένα κράτος καταστολής, ελέγχου και τρομοκράτησης των αντιστεκόμενων. Η περιβόητη ”ανάπτυξη”, που ευαγγελίζονται τα αφεντικά, είναι ξεκάθαρο πλέον πως πατάει πάνω στη διάλυση όσων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, πάνω στην μετατροπή της κοινωνίας σε ένα απέραντο εργασιακό κάτεργο. Ακόμα χειρότερα, έρχεται με όρους όχι μόνο οικονομικής, αλλά και φυσικής εξόντωσης των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, το κράτος και οι μηχανισμοί του (κυβέρνηση, δικαστές και αστυνομία), ως διαχειριστές αυτού του σάπιου συστήματος, κάνουν ό,τι μπορούν για να πατάξουν τις φωνές αντίστασης. Θυμόμαστε όλες τις απεργιακές πορείες που τσακίστηκαν από τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ., τις επιστρατεύσεις των απεργών καθηγητών, των απεργών του ΜΕΤΡΟ και των λιμενεργατών το προηγούμενο διάστημα, την κρατική βία και τρομοκρατία που υφίστανται οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι των χωριών της Β.Α. Χαλκιδικής, όπως επίσης και τις βίαιες εκκενώσεις των καταλήψεων του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, ακριβώς διότι αυτές αποτελούν αγκάθι στα πλευρά του συστήματος. Θυμόμαστε ακόμα τις χιλιάδες απολύσεις και τις εκατοντάδες αυτοκτονίες τα τρία τελευταία χρόνια που στην ουσία όμως είναι θύματα της βίας τους κράτους . Όπως επίσης θυμόμαστε τους χιλιάδες μετανάστες που εξακολουθούν να βρίσκονται φυλακισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της αστικής δημοκρατίας, σε καθεστώς εξαθλίωσης, επειδή μέσα στην ”ανάπτυξη” που οραματίζονται οι κυρίαρχοι, αυτοί περισσεύουν. Τέλος, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τους καταληψίες μαθητές σε Λαμία και Ηγουμενίτσα που συνελήφθησαν, επειδή αντιδρούσαν στην υποβάθμιση του σχολείου τους. Όλοι θύματα της βίας κράτους και κεφαλαίου.

Σε αυτό το πλαίσιο της κρατικής βίας εντάσσουμε και τη σύλληψη τεσσάρων συντρόφων μας, μετά το τέλος της απεργιακής πορείας στην Πάτρα στις 25/9, στην οποία συμμετείχαμε ως συνέλευση με δικό μας μπλοκ. Οι τέσσερις σύντροφοί μας συνελήφθησαν με την κατηγορία της οπλοκατοχής για τις δέκα σημαίες που κουβαλούσαν στην πορεία και δικάζονται στις 6/11/13. Ως συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος, μετρώντας την τέταρτη χρονιά παρέμβασής μας στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με στόχο την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, τη σύνδεση των αγώνων και των αντιστεκόμενων κομματιών μεταξύ τους, και την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, δηλώνουμε απερίφραστα πως τέτοιες πρακτικές και μεθοδεύσεις μας εξοργίζουν. Δηλώνουμε πως τίποτε απ’ όσα έχουν σχεδιαστεί για το φίμωμα του λόγου και της δράσης των κοινωνικών αγωνιστών δεν πρόκειται να περάσει. Βρισκόμαστε συνειδητά στο δρόμο του ταξικού αγώνα, κομμάτι και οι ίδιοι του προλεταριάτου, σε ευθεία σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, μέχρι την κοινωνική επανάσταση και τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Θα υπερασπιστούμε την παρουσία μας στο δρόμο και τη χρήση των μέσων που επιλέγουμε στον αγώνα αυτό είτε για αυτοάμυνα είτε για περιφρούρηση είτε για επίθεση. Μετά την ποινικοποίηση των αντιασφυξιογόνων μασκών, την ίδια στιγμή που η αστυνομία πλησιάζει ολοένα και περισσότερο το στρατό σε εξοπλισμό, τώρα φαίνεται ότι πάνε να ποινικοποιήσουν και τις σημαίες, οι οποίες αποτελούν, μαζί με τα πανώ και τα κείμενα, μια πολιτική σφραγίδα στο δρόμο. Πρώτη φορά γίνεται σύλληψη για σημαίες, και ως εκ τούτου η δίκη στις 6 Νοέμβρη έχει βαρύνουσα σημασία για την υπεράσπιση των απεργιακών (και όχι μόνο) κινητοποιήσεων.

Μέσα σε αυτό λοιπόν το κλίμα της ταξικής πόλωσης, ιδιαίτερα μετά τις αντιφασιστικές πορείες και συγκρούσεις με την αστυνομία που ακολούθησαν την πολιτική δολοφονία του εργάτη αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (Killah P) από μαχαίρι χρυσαυγίτη, και επιπλέον σε μια περίοδο παρατεταμένων απεργιακών κινητοποιήσεων, το κράτος έρχεται να αυτοπροβληθεί ως το μέσο μεταξύ των δύο ”άκρων”. Τραβάει από τη μια το αυτί των πιστών σκυλιών του, του φασιστικού δηλαδή παρακράτους, ακριβώς επειδή ο σφιχτός εναγκαλισμός του με τους παρακρατικούς τραμπούκους , όπως συνέβαινε σε μια προηγούμενη χρονική περιόδο, δεν του είναι καθόλου χρήσιμος στην παρούσα συγκυρία. Από την άλλη, αντιμετωπίζει και καταστέλλει ως ”άκρο” οποιονδήποτε αντιστέκεται και με αξιοπρέπεια παλεύει ενάντια στη λεηλασία της ζωής του. Συν τοις άλλοις, το κράτος παρουσιάζεται να στρέφεται ενάντια στη Χ.Α, προκειμένου να φανεί ότι καθαρίζει ο παρακρατικός-ακροδεξιός βραχίονάς του, ούτως ώστε να μπορέσει να τον χρησιμοποιήσει σε δεύτερο χρόνο και πάλι ενάντια στο ταξικό κίνημα. Ταυτόχρονα, αυτοπροβάλλεται ως εγγυητής της ομαλότητας, της κανονικότητας, της τάξης και της ασφάλειας, την ίδια στιγμή που σαρώνει κυριολεκτικά τη ζωή και την αξιοπρέπεια των από τα κάτω. Αυτό που φαίνεται, λοιπόν, είναι οτι δήθεν κρατάει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους δολοφόνους φασίστες και τον αγωνιζόμενο κόσμο, για να φανεί στην κοινωνία ως ο παντοδύναμος ρυθμιστής που μπορεί να καταστείλει οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια που το ίδιο θέτει.

Παρ’όλα αυτά δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση όλο αυτό το στημένο πανηγυράκι των μιντιακών αποκαλύψεων για την Χ.Α. καθώς και η σύλληψη κάποιων μελών της. Και αυτό γιατί γνωρίζουμε προφανώς την αγαστή συνεργασία κράτους και παρακράτους. Στην παρούσα φάση αυτό που υπογραμμίζουν οι κρατικοί φορείς είναι ότι η μόνη βία που είναι ανεκτή είναι η βία του κράτους. Σύμφωνα με δήλωση του Άδωνη Γεωργιάδη ”…νόμιμη βία είναι η βία των σωμάτων ασφαλείας.” Κι ενώ φαινομενικά τραβάνε το αυτί των φασιστών, διότι «ξέφυγαν», στην πραγματικότητα προειδοποιούν όσους αγωνίζονται για το τι αντιμετώπιση τους περιμένει αν αμφισβητήσουν το μονοπώλιο της κρατικής βίας, αν τολμήσουν να αντεπιτεθούν δυναμικά. Στην ουσία όμως το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο εξέθρεψαν όλα αυτά τα χρόνια τη δολοφονική αυτή συμμορία για να εξυπηρετήσει τα δικά τους σχέδια. Συγκεκριμένοι εφοπλιστές και βιομήχανοι χρηματοδοτούσαν τη Χ.Α., ώστε να συντηρεί τα τάγματα εφόδου της, για να στρέφονται ενάντια σε εργάτες, ντόπιους και μετανάστες.

Και ασφαλώς βόλεψε πολύ ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και η αλλαγή της ατζέντας την παρούσα στιγμή. Οι ίδιοι που τώρα δηλώνουν «αντιφασίστες» είναι που έφεραν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό την ακροδεξιά ρητορική και τη Χρυσή Αυγή. Είναι οι ίδιοι που εξαπέλυσαν το κρατικό πογκρόμ του Ξένιου Δία εναντίον χιλιάδων μεταναστών πέρυσι το Σεπτέμβρη και τους στοίβαξαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, και τώρα δηλώνουν σοκαρισμένοι δήθεν από τις ρατσιστικές επιθέσεις της ΧΑ.

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, είναι ξεκάθαρο ότι το φασισμό δεν θα τον πολεμήσει το κράτος. Ίσα-ίσα που το κράτος και το κεφάλαιο θα τον χρησιμοποιήσουν ξανά, όποτε τον χρειαστούν. Τον φασισμό θα τον πολεμήσει ο κόσμος του αγώνα, πολεμώντας ταυτόχρονα το σύστημα που τον γεννά και το κράτος που τον θρέφει.
Η σύλληψη των τεσσάρων συντρόφων μας, συνεπώς, σχετίζεται και με την ολοένα εντεινόμενη ποινικοποίηση της απεργίας αλλά και το επικοινωνιακό παιχνίδι
των «δύο άκρων». Συλλαμβάνοντας τους τέσσερις συντρόφους μας, χτυπάνε κάθε αναρχικό, κομμουνιστή, αντιφασίστα, απεργό, καταληψία, διαδηλωτή, την ίδια δηλαδή την εργατική τάξη. Το κράτος μπορεί να διαμηνύει σε όλους τους τόνους πως καταδικάζει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται και εσχάτως και τη βία της Χ.Α., αυτό όμως που δεν αποκηρύσσει είναι το πολιτικό περιεχόμενο πίσω από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (δολοφονία ενός αντιφασίστα εργάτη και αγωνιστή), το ρατσιστικό περιεχόμενο πίσω από τη δολοφονία του Σαχζάντ Λουκμάν, δολοφονημένου από χρυσαυγίτη και αυτός πέρυσι, καθώς και τις εκατοντάδες των ρατσιστικών επιθέσεων σε βάρος μεταναστών. Πώς μπορεί άλλωστε, αφού εκεί που δεν φτάνει το μαχαίρι του χρυσαυγίτη, φτάνει το γκλομπ του μπάτσου, τα σύρματα ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης, η απόφαση ενός δικαστηρίου.

Βάσει λοιπόν όλων των παραπάνω, είναι καίριας σημασίας για τους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, για όλους όσους αγωνιζόμαστε, να τσακίσουμε στην πράξη τη ”θεωρία των δύο άκρων”. Ο κόσμος που παλεύει για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης δεν μπορεί να τοποθετηθεί ως το ένα άκρο μιας γραμμής, που η άλλη της απόληξη είναι οι δολοφόνοι φασίστες. Απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, του κράτους και των φασιστικών τους συμμοριών, ο κόσμος του αγώνα πρέπει με αλληλεγγύη να υπερασπιστεί τη λαϊκή ταξική αντι-βία, ως το κύριο όπλο που διαθέτει για την άμυνα απέναντι στην καπιταλιστική, κρατική και φασιστική βαρβαρότητα. Να οξύνουμε τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις, να ρίξουμε τους σπόρους για την Κοινωνική Επανάσταση, την Κοινωνική Απελευθέρωση, τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Υψώνουμε τη γροθιά μας σε όσους αρνούνται να υποταχθούν, σε όσους απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και το φασισμό κράτους και παρακράτους παραμένουν όρθιοι, σε όσους με αξιοπρέπεια αγωνίζονται για την ελευθερία.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ 9:00 πμ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

εργαλειοφόρος |συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:00 στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας

ΕΞΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΞΗΓΟΥΜΑΣΤΕ: ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 25ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

1378725_161418277398000_1340724794_n
Την Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη 2013, μετά το πέρας της συγκέντρωσης και εργατικής πορείας καλεσμένης από την ΑΔΕΔΥ και καθώς αποχωρούσαμε από την πλατεία Γεωργίου, όπου κατέληξε η πορεία, μεταφέροντας τις σημαίες που φέραμε στην διαδήλωση προς το όχημα ενός από εμάς, ακινητοποιηθήκαμε από 7 αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, οι οποίοι, αφού προέβησαν σε έλεγχο ταυτοτήτων και ψάξιμο των προσωπικών μας αντικειμένων, μας έβαλαν σε ένα περιπολικό και μας μετέφεραν στην αστυνομική διεύθυνση Αχαϊας.

Αφού κρατηθήκαμε για αρκετή ώρα χωρίς ενημέρωση για τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε εκεί και δίχως δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με οικείους μας ή δικηγόρους, μας ανακοινώθηκε ότι είμαστε συλληφθέντες και κατηγορούμενοι για οπλοκατοχή. Τα όπλα, φυσικά, δεν ήταν άλλα από τις μαύρες σημαίες που μεταφέραμε, με τη σαθρή αιτιολογία ότι ήταν στηριγμένες σε ξύλινα κοντάρια.

Αφού μας αφαίρεσαν κορδόνια, ζώνες και κινητά τηλέφωνα, μας κλείδωσαν σε ένα κελί, έχοντάς μας πληροφορήσει εκ των προτέρων πως θα παραμέναμε κρατούμενοι μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, που θα περνάγαμε από εισαγγελέα. Τελικά, η παραμονή μας αποδείχθηκε ολιγόωρη, καθώς γύρω στις 5.30 μ.μ μας ενημέρωσαν πως η εισαγγελέας θα μας δεχόταν το ίδιο απόγευμα, και αφού δώσαμε κατάθεση στον ανακριτή, οδηγηθήκαμε στα δικαστήρια της Πάτρας, όπου η εισαγγελέας πήρε την απολογία μας και ορίστηκε δικάσιμος για τις 6 Νοέμβρη με τελική κατηγορία αυτή της οπλοκατοχής.

Η σύλληψη μας δεν ήταν τυχαία. Ως αναρχικοί, κοινωνικοί αγωνιστές και κομμάτι της εργατικής τάξης, δεχόμαστε τη λυσσαλέα επίθεση και βιώνουμε στο πετσί μας το δόγμα της μηδενικής ανοχής από την πλευρά της κυριαρχίας. Εν μέσω ενός καπιταλισμού σε ύφεση και κρίση, το κράτος προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα και να επιβάλλει τη δημοκρατική νομιμότητα παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως το σωτήριο μέσο που κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα σε 2 άκρα. Αυτά τα «άκρα» όμως είναι γελοίο να εξισώνονται. Και εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Τη θεωρία των 2 άκρων την έχει δημιουργήσει η ίδια η κυριαρχία και φροντίζουν να την αναπαράγουν διαρκώς τα ΜΜΕ. Για μας είναι σαφές ότι η πλευρά του αγώνα από τη μια και οι φασιστικές παρακρατικές συμμορίες από την άλλη δεν μπορούν να τοποθετούνται ως τα δυο άκρα της ίδιας γραμμής. Μιλάμε για 2 εκ διαμέτρου διαφορετικούς κόσμους σε μόνιμη σύγκρουση. Ο πρώτος είναι ο κόσμος του αγώνα, της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας ενάντια στις απάνθρωπες επιταγές της κυριαρχίας και ο δεύτερος είναι ο κόσμος της ρουφιανιάς, των πισώπλατων μαχαιρωμάτων, της δουλικότητας, της ανελευθερίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μάλιστα, με τη δολοφονία από μαχαίρι χρυσαυγίτη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (KILLAH-P) ακόμη νωπή στη μνήμη και στην καρδιά μας, η εξοργιστική προσπάθεια να παρουσιαστούν οι δυο αυτοί κόσμοι ως κοινός εσωτερικός εχθρός δε μπορεί παρά να μας προκαλεί απέχθεια. Η Χρυσή Αυγή και οι φασιστικές συμμορίες δεν είναι ο μόνος εχθρός. Είναι απλά ένα ακόμα από τα πολλά χέρια της κυριαρχίας. Ο πρώτος και κύριος εχθρός που αναγνωρίζουμε είναι το κεφάλαιο που λεηλατεί ανηλεώς τη ζωή μας και το

κράτος που ρυθμίζει τους όρους αυτής της λεηλασίας, δηλαδή το ίδιο το καταστροφικό για την κοινωνία καπιταλιστικό σύστημα. Συνεπώς, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα για ζωή, γη και ελευθερία. Απέναντι στην αυτοπροβολή του κράτους ως εγγυητή της κοινωνικής ομαλότητας, της κανονικότητας και της δικαιοσύνης, υπενθυμίζουμε ότι είναι το κράτος αυτό που όλο το προηγούμενο διάστημα επιστράτευε απεργούς, κατάστελνε με ωμή βία τις αντιδράσεις των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής, έπνιγε στα δακρυγόνα και στο αίμα διαδηλώσεις, εκκένωνε καταλήψεις, ίδρυε στρατόπεδα συγκέντρωσης – κολαστήρια ψυχών για μετανάστες, επιτιθέμενο σε όποιον αντιστέκεται ή σε όποιον περισσεύει.

Μέσα στις παραπάνω κινήσεις καταστολής, βλέπουμε ξεκάθαρα να εντάσσεται και η δική μας σύλληψη. Η κατηγορία εις βάρος μας για οπλοκατοχή με αφορμή τις σημαίες που κουβαλούσαμε δεν είναι παρά άλλο ένα κομμάτι της απόπειρας τρομοκράτησης του αγωνιζόμενου κόσμου. Χτυπώντας 4 αναρχικούς, χτυπούν ταυτόχρονα κάθε αγωνιζόμενο και αντιστεκόμενο κομμάτι αυτής της κοινωνίας: Αναρχικούς, κομμουνιστές, αντιφασίστες, απεργούς, καταληψίες, διαδηλωτές – την ίδια την εργατική τάξη. Και όταν πια δεν θα έχει μείνει κανείς για να αντιδράσει, θα χτυπηθεί στα ίσα και η υπόλοιπη κοινωνία.

Αυτό που εμείς έχουμε να δηλώσουμε, όμως, είναι ότι οι κοινωνικοί αγωνιστές ούτε τρομοκρατούνται ούτε κλείνονται στο καβούκι τους. Βρισκόμαστε πάντα στον δρόμο του αγώνα, εκεί όπου η πολιτική, η κοινωνική και η προσωπική ηθική και αξιοπρέπεια μας επιβάλλει, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Γιατί αυτό που τους φοβίζει δεν είναι οι σημαίες μας. Αυτό που τους φοβίζει είναι ο ίδιος ο αγώνας.

Υπογράφουν:

Α.Κ.

Α.Π.

Γ.Ρ.

Τ.Α.

(Οι 4 διαδηλωτές κατηγορούμενοι για σημαιοφορία)

ΥΓ: Ευχαριστούμε τους συντρόφους και αλληλέγγυους που μας επισκέφθηκαν στα κρατητήρια και που στάθηκαν έξω από το αστυνομικό μέγαρο φωνάζοντας συνθήματα για την απελευθέρωση μας.

ΠΑΤΡΑ, 02/10/2013

Παρεμβαση στα Jumbo από τον εργαλειοφόρο

Α
JUMBO

Οι ρουφιάνοι είμαστε εμείς!

Την προηγούμενη εβδομάδα μια είδηση συγκλόνισε όσους δεν έχουν χάσει την ανθρωπιά τους μέσα στις συνθήκες της οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης που ζούμε. Ένας άνεργος πατέρας στο Βόλο έκλεψε ένα κουτί μαρκαδόρους από το τοπικό κατάστημα JUMBO για το παιδί του. Το προσωπικό του καταστήματος τον κάρφωσε, και κατατέθηκε εις βάρος του μήνυση από την εταιρεία. Καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 20 ημερών με τριετή αναστολή και του χρεώθηκαν δικαστικά έξοδα ύψους 80 ευρώ. Του αφαίρεσαν μάλιστα και όσα χρήματα είχε στο πορτοφόλι του. Ο ίδιος είπε ότι πήρε τους μαρκαδόρους διότι δεν είχε λεφτά να τους αγοράσει.

Η εταιρεία, σε μια αισχρή ανακοίνωση που εξέδωσε, αναφέρει ότι ”Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που ο εν λόγω κύριος αφαίρεσε κάποιο προϊόν. Έχει εντοπιστεί επανειλημμένα να αφαιρεί προϊόντα, σε βάθος χρόνου, πράγμα που και ο ίδιος παραδέχτηκε. Δυστυχώς, δεν έχουμε να κάνουμε με μια παρορμητική και αδιέξοδη συμπεριφορά, αλλά με μια εξακολουθητική, συνειδητή πράξη. Ο καθένας θα μπορούσε εύκολα να δικαιολογηθεί μέσα από μια συναισθηματική ιστορία και μια συγγνώμη, που όλους μας φέρνει σε αμηχανία. Όμως, πώς υπερασπίζεται κανείς τα συναισθήματα και την τίμια συμπεριφορά χιλιάδων Ελλήνων που βρίσκονται πιθανόν σε χειρότερο αδιέξοδο, αλλά δεν ψάχνουν αυτή την <>”; *

[*Δύο υποσημειώσεις μόνο για την κατάπτυστη ανακοίνωση: 1) Η υποτίμηση της ζωής μας δεν είναι κάποια «συναισθηματική ιστορία», είναι η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι/ες – άνεργοι/ες, και 2) Η απαλλοτρίωση δεν είναι «η εύκολη λύση», είναι συνειδητή ταξική επιλογή!!!!]

Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Η εταιρεία ή ο ρόλος του κεφαλαίου

Τα JUMBO διατυμπανίζουν ότι έχουν χαμηλές τιμές, δεν εξηγούν όμως στις σαχλές τους διαφημίσεις ότι οι τιμές αυτές προκύπτουν α) από τις σκληρές, εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων τους, β) από την εισαγωγή προϊόντων, κατά βάση από την Κίνα, όπου οι εργαζόμενοι (συχνά ανήλικα παιδιά) δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα για ένα κομμάτι ψωμί. Τη δε ποιότητα των προϊόντων δεν την σχολιάζουμε καν. Προσφέρουν ό,τι πιο φτηνό, χρησιμοποιώντας συχνά υλικά βλαβερά για την υγεία και το περιβάλλον. Αυτή βεβαίως δεν είναι αποκλειστική πατέντα των JUMBO, αλλά κοινή πρακτική των μεγάλων εταιρειών, οι οποίες θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση του δικού μας ιδρώτα (ενίοτε και αίμα) και της λεηλασίας της φύσης. Το κεφάλαιο βγάζει κέρδος ξεζουμίζοντάς μας και στη συνέχεια πουλώντας μας τα προϊόντα της δικής μας εργασίας. Αυτά που μας ανήκουν δικαιωματικά.

Τα JUMBO συγκεκριμένα έχουν μακρά ιστορία καταγγελιών για τις εργασιακές συνθήκες στις οποίες δουλεύουν οι εργαζόμενοί τους : εκδικητικές απολύσεις για συνδικαλιστική δράση, κλίμα αυταρχικό, συνεχή έλεγχο από κάμερες και προϊσταμένους, ωράρια που παραβιάζουν προκλητικά τα νόμιμα επιτρεπόμενα, πίεση για υπογραφή ατομικών συμβάσεων. Εργαζόμενοι σε καταστήματα JUMBO έχουν κάνει στο παρελθόν κινητοποιήσεις και απεργίες για την ανάκληση απολύσεων, τα ωράρια και τις συνθήκες εργασίας. Πρόσφατα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι τα JUMBO προσφέρουν 4ωρη απασχόληση με αμοιβή 180 ευρώ το μήνα (!), ενώ ήταν η επικερδέστερη εμπορική εταιρεία στη χώρα το 2012 με κέρδη €96,96 εκ. (!!!). Η «4ωρη εργασία» -κατά τη συνήθη πρακτική της αγοράς- συχνά δεν τηρείται και οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να δουλεύουν για περισσότερες ώρες, για τις οποίες δεν αμείβονται. Σε περιόδους κρίσης, όπως τώρα, τα αφεντικά ποντάρουν στην τεράστια ανεργία, για να βρουν ακόμα πιο φθηνούς εργαζομένους και να αυξήσουν ακόμα περισσότερα τα κέρδη τους.

Η «δικαιοσύνη» ή ο ρόλος του κράτους

Τί κρύβεται όμως πίσω από μια τέτοια ποινή για λίγους μαρκαδόρους; Μα, το κράτος φυσικά, ο ρυθμιστής των σχέσεων μεταξύ των αφεντικών και των εργαζομένων. Αυτοί που ψηφίζουν τους νόμους, αυτοί που τους εφαρμόζουν, το περιεχόμενο των νόμων, τα πάντα είναι προσανατολισμένα στο εξής ένα: να αναπαράγεται το κεφάλαιο ανενόχλητο. Αυτό πρακτικά σημαίνει, σε περιόδους ύφεσης, εργασιακό μεσαίωνα, στρατιές ανέργων, σκληρή φορολογία και βίαιη καταστολή όσων τολμούν να σηκώσουν κεφάλι. Το κράτος πρόνοιας οπισθοχωρεί και πλέον βλέπουμε καθαρά το πρόσωπο της δημοκρατίας: ούτε επιθεώρηση εργασίας πλέον, ούτε συλλογικές συμβάσεις, ούτε τίποτα. Η ωμή τρομοκρατία και η αυθαιρεσία των αφεντικών είναι νομιμότατη. Με τις ευλογίες του κράτους, τα αφεντικά μπορούν να σε πληρώνουν όσο θέλουν και να σε πετάξουν στα αζήτητα όποτε θέλουν. Και για όσους τολμήσουν να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία κράτους-αφεντικών, υπάρχει η αστυνομική βία, τα δικαστήρια, τα πρόστιμα, οι φυλακές και, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, τα μαχαίρια των φασιστών και ο στρατός. Και γιατί να μπουν στον κόπο να κυνηγήσουν έναν άνθρωπο για λίγους μαρκαδόρους, ενώ τα έξοδα της αγωγής στοιχίζουν πολλαπλάσια; Για να μην γενικευτεί η πρακτική της απαλλοτρίωσης. Όπως και αυτή των καταλήψεων (στέγης), που έχουν μπει στο στόχαστρο. Τέτοιες πρακτικές είναι ταξικές επιλογές, και εφόσον γενικευτούν, μυρίζουν μπαρούτι. Πρόκειται καθαρά για μια παραδειγματική-εκδικητική καταδίκη με ταξικό πρόσημο: κεφάλαιο ενάντια στην εργατική τάξη.

Ο ρόλος του εργαζόμενου

Το πιο εξοργιστικό ίσως στην όλη υπόθεση είναι πως τον άνεργο πατέρα τον ρουφιάνεψε εργαζόμενος, ένας εργαζόμενος, ο οποίος θα χαρακτηριζόταν από τα αφεντικά του ως ευσυνείδητος υπάλληλος που κάνει καλά τη δουλειά του. Τι σημαίνει όμως ”ευσυνείδητος” υπάλληλος; Πρακτικά σημαίνει αυτόν τον εργαζόμενο ο οποίος ταυτίζει στο μυαλό του το συμφέρον του αφεντικού του με το δικό του συμφέρον. Αυτόν που είτε από δουλικότητα είτε από φόβο προδίδει την τάξη του και συμπεριφέρεται σαν λακές των αφεντικών. Όπως ακριβώς συμπεριφέρθηκε και ο εν λόγω υπάλληλος των JUMBO.

Από την πλευρά μας ως συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά και όντες οι ίδιοι είτε άνεργοι είτε επισφαλείς είτε απλήρωτοι εργάτες θεωρούμε πως κάθε εργαζόμενος πρέπει να τηρεί στάση αξιοπρέπειας, ακόμα και υπό το καθεστώς της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Ενάντια στις πιέσεις των αφεντικών, ενάντια στον κανιβαλισμό μεταξύ των εργατών, να προτάξουμε την αξιοπρέπεια, τη συνείδηση, τη συλλογική αντίσταση και την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Ακόμα και την ώρα που κάποιος ψωνίζει και το κεφάλαιο τον βαφτίζει «καταναλωτή», δε σταματάει να είναι (μελλοντικός) εργαζόμενος ή άνεργος. Σε εποχές που η φύση της εργασίας αλλάζει και το πέρασμα από την ανεργία στην εργασία και πίσω είναι πια ωμή πραγματικότητα για χιλιάδες προλετάριους, να συνειδητοποιήσουμε πως όλοι εμείς (οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι επισφαλείς, συχνά απλήρωτοι εργαζόμενοι) παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο, ότι τα πάντα ανήκουν σε μας, στους από κάτω αυτού του κόσμου.

Όλοι εμείς ενωμένοι σαν μια γροθιά, χωρίς επίπλαστους διαχωρισμούς μεταξύ μας (πελάτης/εργαζόμενος, ντόπιος /μετανάστης) να προτάξουμε την ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των από κάτω αυτής της κοινωνίας απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό, τη ρουφιανιά, την παθητικότητα και την αποχαύνωση.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ ΜΑΣ

εργαλειοφόρος| συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά

Λίγα λόγια για την απεργία των καθηγητών, την επιστράτευση της από το κράτος και το ξεπούλημα της από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία

apergia-kathigitwn-web
 
Αφίσα που δεν κολλήθηκε ποτέ έξω από τα εξεταστικά κέντρα εξαιτίας του ξεπουλήματος της απεργίας από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (δημοσιεύεται για αρχειακούς λόγους)
 
 
Στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, τη Τετάρτη 15 Μάη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, παραβιάζοντας την απόφαση και την θέληση της βάσης των καθηγητών για απεργία την Παρασκευή 17/5, ημέρα έναρξης των πανελλαδικών εξετάσεων, προχώρησε στην απόφαση για αναστολή της απεργίας, χρησιμοποιώντας γελοία συνδικαλιστικά τερτίπια. Γνωρίζαμε καλά ότι οι καρεκλοκένταυροι εργατοπατέρες θα προσπαθούσαν να βάλουν εμπόδια στην αγωνιστική διάθεση της βάσης, αλλά η απόφαση για αναστολή του απεργιακού αγώνα, πριν καν αυτός ξεκινήσει, με τη πρόφαση ότι δήθεν δεν πληρούνται οι όροι για την πραγματοποίηση της απεργίας, καταδεικνύει για πολλοστή φορά το ρόλο τους : είναι εδώ όχι μόνο για να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή και να βάζουν φρένο στους εργατικούς αγώνες αλλά αποτελούν ένα χρήσιμο δεκανίκι και πιστό λακέ του κράτους και του κεφαλαίου.
 
Τις τελευταίες ημέρες οι καθηγητές της β’ βάθμιας εκπαίδευσης δίνουν ένα δίκαιο αγώνα ενάντια στην αναδιάρθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης και ενάντια στην βίαιη υποτίμηση της εργασίας τους. Μετά την πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία με την έναρξη των πανελλήνιων εξετάσεων και πριν καν υιοθετηθεί η πρόταση αυτή από τις τοπικές ΕΛΜΕ, το κράτος προβαίνει σε πολιτική επιστράτευση των καθηγητών. Με την επιστράτευση αυτή, την τρίτη μέσα στο τελευταίο πεντάμηνο, μετά από αυτή των απεργών του ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ και των ναυτεργατών, ο κρατικός αυταρχισμός κάνει για ακόμα μία φορά ξεκάθαρο οτι οι απεργίες πλέον ποινικοποιούνται. Το δικαίωμα στην απεργία ισχύει μόνο θεωρητικά, καθώς ακόμα και με την υπόνοια της αντίστασης, η απεργία αντιμετωπίζεται ως ιδιώνυμο αδίκημα.
 
Η απόφαση του κράτους για πολιτική επιστράτευση των καθηγητών είναι απόφαση ταξική και δείχνει ξεκάθαρα την διάθεση της κυριαρχίας για επίδειξη μηδενικής ανοχής απέναντι στα αντιστεκόμενα κομμάτια. Με την ίδια λογική ποινικοποιεί και άλλους δημόσιους υπαλλήλους, χαρακτηρίζοντάς τους ως επίορκους, ακόμα και στην περίπτωση που αυτοί έχουν κάποια δικαστική εκρεμμότητα που δεν έχει τελεσιδικήσει, προκειμένου να μπορεί να τους θέσει σε αργία. Στην ουσία τέτοιες πρακτικές αποκαλύπτουν  την προσπάθεια της κυριαρχίας, εν μέσω της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων, να επιβάλλει την κοινωνική σιωπή και να καταστείλει κάθε αγωνιστική διάθεση και δράση. Ενδεικτικό του κατασταλτικού-αυταρχικού τρόπου με τον οποίο δρα το κράτος απέναντι σε αυτούς που δεν δέχονται να συναινέσουν,  είναι το ότι η πρωθυπουργική απόφαση του 2007, με την οποία θεσπίζεται η πολιτική επιστράτευση, αναφέρει πως αυτή εφαρμόζεται στην περίπτωση της επείγουσας απειλής για τη δημόσια τάξη και υγεία. Το ζήτημα δεν είναι να καταγγείλουμε το κράτος για αντισυνταγματικότητα αλλά να αντιληφθούμε πως, οτιδήποτε τίθεται ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων, αντιμετωπίζεται ως διασάλευση της δημόσιας τάξης. Με απλά λόγια, όπως τη δημόσια τάξη τη διασαλεύουν οι απεργίες και οι απεργοί επιστρατεύονται, έτσι και την υγεία την απειλούν οι μετανάστες που κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι τοξικοεξαρτημένοι και οι οροθετικές πόρνες που διαπομπεύτηκαν και φυλακίστηκαν.
 
Το κράτος εσκεμμένα έφερε τα μέτρα για την παιδεία λίγο πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις, προκειμένου να εκβιάσει τους καθηγητές και με την βοήθεια των Μ.Μ.Ε κατασυκοφαντεί τον κλάδο τους, ότι δήθεν κινούνται συντεχνιακά, ότι είναι τεμπέληδες ή ότι δήθεν δεν σκέφτονται τους μαθητές τους. Στην ουσία προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και κανιβαλισμό, επιδιώκοντας να στρέψει τους μαθητές και τους γονείς τους εναντίον των απεργών καθηγητών.  Πολλοί όμως από αυτούς τους γονείς είναι οι απολυμένοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι απλήρωτοι εργάτες του σήμερα και οι μαθητές οι άνεργοι του αύριο. Το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλάει για την αγωνία των μαθητών, γιατί είναι αυτό που πυροβολάει τα όνειρά τους, εξασφαλίζοντάς τους ένα αβέβαιο μέλλον.
 
Τα τελευταία χρόνια έχουν συγχωνευτεί ή καταργηθεί γύρω στις 2000 σχολικές μονάδες σε όλη την επικράτεια, σταμάτησαν να λειτουργούν η πρόσθετη διδακτική στήριξη και διδασκαλία στα Λύκεια και Γυμνάσια αντίστοιχα, οι κενές θέσεις εργασίας υπολογίζονται σε πάνω από 1000, ενώ οι ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή είναι τεράστιες. Σε αντίθεση με τη λάσπη της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης είναι σκληρά εργαζόμενοι, καθώς εκτός από το διδασκαλικό τους έργο, είναι επιφορτισμένοι με πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, χωρίς να προσμετρήσουμε τις εργατοώρες της εργασίας και της προετοιμασίας στο σπίτι.
 
Οι καθηγητές αγωνίζονται για δημόσια εκπαίδευση, ενάντια στην κατάργηση ή συγχώνευση χιλιάδων σχολείων στη χώρα, ενάντια στις χιλιάδες επικείμενες απολύσεις εκπαιδευτικών, ενάντια στις αναγκαστικές μετατάξεις και στο πετσόκομμα των μισθών τους. Η προδομένη από τη συνδικαλιστική ηγεσία απεργία τους θέτει ζητήματα ενάντια στο νέο ”ευέλικτο σχολείο”, ενάντια στην υποταγή της εκπαίδευσης στην αγορά.
 
Ο αγώνας των καθηγητών είναι υπόθεση όλων μας, όλων όσοι βιώνουμε στο πετσί μας την υποτίμηση της εργασίας μας, τη βία της ανεργίας, την εξαθλίωση της ζωής μας. Είναι υπόθεση της τάξης μας. Τώρα είναι η ώρα να αγκαλιαστεί ο αγώνας αυτός από τους εργαζόμενους, τους επισφαλείς, τους άνεργους, τη νεολαία, από το σύνολο της εργατικής τάξης, από όλους τους καταπιεσμένους αυτής της κοινωνίας. Έτσι μπορούν να θωρακιστούν οι απεργίες από τη τρομοκρατία της επιστράτευσης, με την ταυτόχρονη δημιουργία απεργιακών ταμείων και δομών αλληλεγγύης μεταξύ των απεργών, με ομάδες περιφρούρησης των εργασιακών χώρων που τελούν υπό κατάληψη και με την παρουσία αλληλέγγυου κόσμου. Έτσι θα ξεβράσει ο κόσμος που αντιστέκεται τους εργατοπατέρες συνοδοιπόρους του κράτους, με απεργιακό αγώνα διαρκείας, χειραφετημένο και ακηδεμόνευτο από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Με την ταυτόχρονη οργανωτική αναβάθμιση του αγώνα, ώστε να αποκρούσει την επίθεση του κράτους και με την αναβάθμιση του περιεχομένου του αγώνα επίσης, για να ξεφύγει αυτός από τις αμυντικές διεκδικήσεις, να γενικευτεί η κοινωνική ανυπακοή και ανταρσία και να εξελιχθεί σε συνολική κριτική του καπιταλισμού, με τα χαρακτηριστικά της ταξικής και κοινωνικής αντεπίθεσης, για να ανατρέψουμε κράτος και κεφάλαιο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΔΟΜΕΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Πρωτομαγιά: Προβολή και συγκέντρωση

prwtomagia-2013

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 

ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ

ΤΡΙΤΗ 30 ΑΠΡΙΛΗ
20:30 – Πλ. Γεωργίου

«Αλλοτρίωση και εργατικοί αγώνες» από τους ισοπεδωτές

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΜΑΗ
10:30 – Πλ. Όλγας

Κείμενο που μοιράζεται στον ΟΑΕΔ

Κατεβάστε το κείμενο σε PDF

 

Για να μιλήσουμε για την ανεργία, πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για την περιβόητη κρίση.

Είναι μια κρίση δομική του καπιταλισμού, μία ακόμα στις τόσες στην ιστορία του, ακριβώς διότι το πολιτικοοικονομικό αυτό σύστημα έχει εγγενείς αντιφάσεις. Ως εκ τούτου, είναι μια κρίση του κεφαλαίου, ολόδική του, που ολοένα βαθαίνει και εξαπλώνεται παγκόσμια. Απ’ ό,τι φαίνεται, για την ώρα οι καπιταλιστές αδυνατούν να βρουν έναν τρόπο να ξεκινήσει και πάλι να αναπαράγεται το κεφάλαιο, και προσπαθούν να περισώσουν με νύχια και με δόντια τα κέρδη που μάζευαν τόσα χρόνια και τους θεσμούς που κάνουν τη συσσώρευση του πλούτου τους πραγματικότητα. Έτσι, λοιπόν, στην Ελλάδα (την Ισπανία, την Πορτογαλία και πρόσφατα την Κύπρο) είδαμε το κράτος να καταχρεώνεται χρηματοδοτώντας αδρά τις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν, με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί το δημόσιο χρέος, και να οδηγείται σε δανεισμό με δυσμενέστατους όρους (βλ. μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ΕΚΤ). Με αυτό τον τρόπο, εντέλει η χασούρα των τραπεζών μετακυλίστηκε στις πλάτες των από κάτω, στις δικές μας πλάτες.

Η υπομονή εξαντλήθηκε… Η ανάπτυξη που οραματίζονται μυρίζει θάνατο από μακριά!

Τα τελευταία 3 χρόνια η κρίση βαθαίνει. Η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται το κράτος, επικαλούμενο συνέχεια ότι οι θυσίες μας δεν πάνε χαμένες, δεν έχει καμία σχέση με τηνκαλυτέρευση της ζωής μας. Αφορά αποκλειστικά την ανάπτυξη του κεφαλαίου: μια «ανάπτυξη» που σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης της φύσης, εξάντληση των φυσικών πόρων, επιστροφή σε μεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες και ποιότητα ζωής για τους εκμεταλλευόμενους. Η επίθεση είναι σαρωτική: εργασιακά δικαιώματα και συλλογικές συμβάσεις είναι πια παρελθόν, μισθοί, συντάξεις και επιδόματα έχουν κάνει βουτιά, κοινωνικά αγαθά όπως στέγαση, ιατρική περίθαλψη, παιδεία, θέρμανση, ηλεκτρισμός έχουν γίνει είδη πολυτελείας, ξεφυτρώνουν σκληρές φορολογίες σαν τα μανιτάρια ενώ η ανεργία εκτοξεύεται και η μαύρη/ανασφάλιστη/επισφαλής (και συχνά απλήρωτη) εργασία γίνεται ο κανόνας. Για όσους από μας επιβιώναμε από τη μισθωτή εργασία (σκλαβιά, μήπως;), η ζωή μας υποτιμάται στο σύνολό της, είτε έχουμε μείνει άνεργοι είτε συνεχίζουμε να εργαζόμαστε (υπό απαράδεκτες συνθήκες πλέον). Το βιοτικό επίπεδο πέφτει μέρα με τη μέρα, αντικρίζουμε τη φτώχια και την εξαθλίωση δίπλα μας.

Στο ανταγωνιστικό περιβάλλον του καπιταλισμού, όσοι δεν χρειάζονται πια στην παραγωγή, διότι το κεφάλαιο δεν βγάζει κέρδος από την εργασία τους, είναι ένας περιττός βραχνάς. Έχουν συσσωρευτεί στην αγορά περισσότερα αγαθά από αυτά που μπορούν να καταναλωθούν, οπότε πολλοί μένουν εκτός παραγωγής (ανεργία) και σπρώχνονται στο περιθώριο. Πολύ θα τους βόλευε η φυσική εξόντωση αυτού του περιττού πληθυσμού που εισπράττει ‒τα ευτελή έστω‒ επιδόματα (ανεργίας, πρόνοιας κτλ) ή συντάξεις. Πολύ θα τους βόλευε να αυξάνονταν οι αυτοκτονίες. Διότι πέρα από την οικονομική επίθεση, το κράτος βάζει χέρι και στις κοινωνικές σχέσεις, θρέφοντας μέσω των ΜΜΕ το φόβο, το ρατσισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τη λογική «ο θάνατός σου, η ζωή μου», και διασύροντας κάθε αγώνα αντίστασης, από την πλ. Συντάγματος έως τις Σκουριές της Χαλκιδικής. Θέλουν εκβιαστικά, με βία και σκληρή καταστολή, να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να αποδεχτούμε τη μοίρα μας, να βιώνουμε με σκυμμένο κεφάλι την υποβάθμιση της ζωής μας. Η ανοχή είναι μηδενική απέναντι σε όποιο κοινωνικό κομμάτι αντιστέκεται και διεκδικεί ζωή με αξιοπρέπεια.

Άνεργοι και εργαζόμενοι: στο ίδιο καράβι που βουλιάζει

Όσον αφορά την ανεργία, υπάρχει διαχρονικά στον καπιταλισμό για να κρατιούνται χαμηλά τα μεροκάματα. Υπό την απειλή της απόλυσης και το φόβητρο της ανεργίας, οι εργαζόμενοι είναι συνεχώς υπό καθεστώς ομηρίας. Όμως τα πράγματα, πλέον, έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο, η κρίση επιδεινώνεται και η ανεργία εκτοξεύεται σε ύψη που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη. Η γελοιότητα των ολιγόμηνων συμβάσεων κοινωφελούς εργασίας έχουν άλλωστε μοναδικό σκοπό να πέφτουν πλασματικά τα ποσοστά ανεργίας και να φαίνεται ότι και καλά κάτι κάνει το κράτος για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Η ανεργία, με όλα τα αδιέξοδα και τα άγχη που γεννά, δεν είναι όμως κάτι που πρέπει να βιώνεται ενοχικά ή ως αποτυχία. Το ψυχικό βάρος της ανεργίας προκύπτει όχι μόνο από το άγχος της επιβίωσης αλλά και από το γεγονός ότι μας έχουν κάνει να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να πιστεύουμε ότι αυτοπραγματωνόμαστε μέσα από την εργασία. Η εργασία συνδέεται με το φαντασιακό ότι όποιος έχει δουλειά είναι άξιος ατομικά, είναι ανταγωνιστικός και επιβραβεύεται, ενώ όποιος μένει άνεργος φέρει ο ίδιος την αποκλειστική ευθύνη για τη συνθήκη που βρίσκεται. Κι αυτό επίσης είναι ένα παιχνίδι του κεφαλαίου, ώστε η απώλεια της εργασίας να σημαίνει απώλεια ταυτότητας, κοινωνική απομόνωση, αίσθημα ντροπής και αποτυχίας. Και η αγωνία εύρεσης εργασίας, να οδηγεί στην αποδοχή κατάπτυστων όρων. Το ό,τι στον καπιταλισμό οι καλύτεροι πάντα τα καταφέρνουν, άρα όποιος μένει εκτός παιχνιδιού είναι άχρηστος, είναι ένα τεράστιο ψέμα. Όπως είναι ένα τεράστιο ψέμα οι ίσες ευκαιρίες και η δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης, σαν να μην υπάρχουν δήθεν κοινωνικές τάξεις, σαν να μην είναι αλήθεια ότι κάποιοι εξουσιάζουν και κάποιοι εξουσιάζονται, ότι κάποιοι δουλεύουν για άλλους. Τότε πώς εξηγείται ότι κάποιοι απολύονται χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να κρατήσουν τη δουλειά και το μεροκάματό τους, να διεκδικήσουν δεδουλευμένα και ένσημα τώρα που καταργήθηκε η διαιτησία, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν την εξουσία να πάρουν τις αποφάσεις αυτές; Σε αυτές τις συνθήκες, τα αφεντικά βρίσκουν την ευκαιρία να προσλαμβάνουν εργαζόμενους με εξευτελιστικούς όρους, και δεν υπάρχει πλέον κανένα πλαίσιο προστασίας. Όλη η εργατική τάξη είναι με το ένα πόδι στην εργασία και με το άλλο στην ανεργία, σε μια συνθήκη που εναλλάσσεται συνεχώς, προκαλώντας τεράστια ανασφάλεια. Πρακτικά είμαστε όλοι όμηροι μιας κατάστασης που δεν μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε και να προγραμματίζουμε τίποτα για την ίδια μας της ζωή, έχουμε χάσει τον έλεγχό της.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επιστρατεύεται και η εφεδρεία της αστικής τάξης, η χρυσή αυγή, προκειμένου να αποπροσανατολίσει και να κατακερματίσει και αυτή με τη σειρά της την εργατική τάξη. Την τακτική του κράτους και του κεφαλαίου για τις νέες μορφές και συνθήκες εργασίας που περιγράψαμε παραπάνω, την αναπαράγει και η χρυσή αυγή υποσχόμενη δουλειά μόνο για έλληνες με μισθό 18 ευρώ τη μέρα, βάζοντας και αυτή το λιθαράκι της στην διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στη βάση της ανωτερότητας του ελληνικού έθνους και της λευκής φυλής.

Αγωνιζόμαστε συλλογικά, οργανώνουμε την αντεπίθεσή μας

Δε σκοπεύουμε να αφήσουμε τη ζωή μας βορρά στις ορέξεις των αφεντικών. Ενισχύουμε τη φωνή μας μέσα από τη συλλογικοποίηση και την επιλογή μαχητικών αγώνων. Άνεργοι και εργαζόμενοι είμαστε εξίσου μπλεγμένοι στο δίχτυ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ούτως ή άλλως οι ρόλοι αυτοί πολύ εύκολα αντιστρέφονται στις μέρες μας. Ας χτίσουμε τις σχέσεις και τις δομές εκείνες που θα μας θωρακίσουν είτε σε συνθήκη εργασίας είτε ανεργίας.

Ως αναρχικοί, η απάντηση που δίνουμε απέναντι στον επιχειρούμενο από το κράτος και το κεφάλαιο κατακερματισμό της κοινωνίας και την εξώθηση των από τα κάτω στον κοινωνικό κανιβαλισμό, δεν μπορεί να είναι άλλη από την συλλογικοποίηση και τη σύνδεση των αγώνων όλων των πληττόμενων κομματιών (εργαζομένων και ανέργων) απέναντι στην καπιταλιστική επέλαση. Η συλλογική δράση και η αλληλεγγύη για μας αποτελεί μονόδρομο αν θέλουμε να ανοίξουμε το δρόμο για ένα άλλο σύστημα που θα βασίζεται στην ισότητα και στην ικανοποίηση των αναγκών όλων, σε μια κοινωνία που δεν θα υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι και τα αγαθά θα τα διαχειρίζονται όλοι από κοινού.

 

40 ΩΡΕΣ ΓΙΑ 400 ΕΥΡΩ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

εργαλειοφόρος|συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
Συνέλευση κάθε Τρίτη 20:00 στο Παράρτημα