Category: Κείμενα

*κείμενο που μοιράζεται από τον “εργαλειοφόρο” σε παρεμβάσεις που γίνονται στην Πάτρα με stencil, αυτοκόλλητα και τρικάκια σε χώρους εγασίας του κλάδου του επισιτισμού  (καφετέριες, μαγειρία, ταβέρνες κλπ.)

Ενάντια στο καθεστώς σκλαβιάς που επιβάλλουν κράτος και αφεντικά

Τους τελευταίους μήνες βιώνουμε μια πρωτόγνωρη επίθεση σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό… με τον φόβο του χρέους να μας ακολουθεί σε κάθε βήμα. Το δίλημμα είναι σαφές. Υποταγή ή χρεοκοπία, “εθνική συστράτευση” ή “εθνική κατάρρευση”. Σε αυτήν την μεταμνημονιακή περίοδο, όπου οι εξελίξεις και η ψήφιση νέων νόμων και τροπολογιών, διαδέχονται η μία την άλλη, οι εργαζόμενοι καλούνται για άλλη μια φορά να πληρώσουν τα σπασμένα. Με πρόσχημα την κρίση λοιπόν, κράτος και αφεντικά δεν προσπαθούν απλά να ανακόψουν την εξέλιξη των διεκδικήσεων αλλά να αναιρέσουν και τις ίδιες τις υπάρχουσες κατακτήσεις που έχουν προέλθει ύστερα από επίπονους αγώνες της εργατικής τάξης.

Στις 14 Δεκέμβρη ψηφίστηκε από τη βουλή το νέο-συμπληρωματικό και προφανώς εδώ και καιρό συμφωνημένο νομοσχέδιο για τα νέα οικονομικά μέτρα. Μέτρα που ρυθμίζουν μεταξύ άλλων τις εργασιακές συνθήκες από δω και ύστερα, σύμφωνα πάντα με τα γούστα των δανειστών μας και κατ’ επέκταση των αφεντικών μας (ντόπιων και διεθνών). Αποκρατικοποιήσεις-ξεπούλημα των ΔΕΚΟ με τραγικούς όρους και μηδενική ουσιαστικά προστασία των εργαζομένων σε αυτές. Ευνοϊκές ρυθμίσεις των χρεών των επιχειρήσεων, αλλαγή ορίου αποζημίωσης απολυμένων από δυο μήνες σε δώδεκα, δωδεκάμηνη δοκιμαστική περίοδος εργασίας για κάθε εργαζόμενο, εντός της οποίας μπορεί να καταγγελθεί η σύμβαση του και να απολυθεί χωρίς καμία αποζημίωση. Παράλληλα, έχουμε την οριστική υποβάθμιση των κλαδικών συμβάσεων σε σχέση με τις επιχειρησιακές, που με απλά λόγια σημαίνει ότι κάθε αφεντικό μπορεί να θέτει τους όρους των εργασιακών συνθηκών (μισθοί, επιδόματα, ώρες εργασίας) ανάλογα με την ένταση του εκβιασμού απέναντι στον κάθε εργαζόμενο και όχι σύμφωνα με τις μέχρι τώρα γενικές συμβάσεις που ίσχυαν ανά κλάδο. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και ο επανακαθορισμός του χρόνου προειδοποίησης για την απόλυση εργαζόμενου με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου σε ένα μήνα από 12 έως 24 μήνες που ίσχυε μέχρι σήμερα, ενώ σε περίπτωση μη προειδοποίησης, προβλέπεται αποζημίωση απόλυσης ενός μήνα. Όσον αφορά την ελαστική εργασία τα νέα μέτρα προβλέπουν ακόμα πιο ασφυκτικές συνθήκες για τους εργαζόμενους. Επανακαθορίζεται ο τρόπος υπολογισμού της αμοιβής όσων εργάζονται με μερική απασχόληση, ώστε η αμοιβή τους, συμπεριλαμβανομένης της αμοιβής από τυχόν πρόσθετη εργασία πέρα από αυτή που έχει συμφωνηθεί, να είναι ανάλογη με της αμοιβή του εργαζόμενου πλήρους απασχόλησης σε ανάλογη θέση εργασίας χωρίς προσαυξήσεις. Ακόμη, επεκτείνεται ο χρόνος της διαθεσιμότητας των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα από 6 σε 9 μήνες και επαναπροσδιορίζεται η διάρκεια της απασχόλησης εργαζομένων σε έμμεσο εργοδότη στους 36 μήνες από 18 που είναι σήμερα.

Μέσα σ’ αυτή την ασφυκτική συνθήκη ομηρίας όπως διαμορφώνεται για τους εργαζόμενους, η προπαγάνδα των ΜΜΕ αποκρύπτει την ουσία των αλλαγών και προσπαθεί να τις προβάλλει ως θετικές ρυθμίσεις. Είναι πλέον πασιφανές πως οι δημοσιογράφοι κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα: συκοφαντούν όλους τους αγώνες που γίνονται, λένε ψέματα, προπαγανδίζουν υπέρ των αφεντικών τους, συγκαλύπτουν όλα τα εγκλήματα που συντελούνται κατά των αδυνάτων. Κάθε απεργία θεωρείται «έγκλημα εσχάτης προδοσίας», κάθε πορεία «κάνει κακό στην εικόνα της χώρας». Μεθοδευμένα προσπαθούν να στρέψουν το ένα κοινωνικό κομμάτι απέναντι στο άλλο, λειτουργώντας ως γραφείο τύπου των αφεντικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μετανάστες που τους τελευταίους μήνες και με αφορμή την απεργία πείνας 300 εξ αυτών, έχουν έντεχνα αποτελέσει το εξιλαστήριο θύμα (είτε «επειδή κλέβουν τις δουλειές», είτε επειδή «βρομίζουν τις πόλεις, βιάζουν, σκοτώνουν» κλπ.) ούτως ώστε να ενισχυθούν φαινόμενα ρατσισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού και να αποπροσανατολιστεί η εκτόνωση της κοινωνικής οργής.

Στον κλάδο του επισιτισμού, η ανασφάλιστη εργασία και οι εκβιασμοί των αφεντικών, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Η εργασιακή καθημερινότητα βγάζει μάτι στους φαινομενικά «ευχάριστους» χώρους «διασκέδασης». Η εκμετάλλευση της εργασίας και οι συνθήκες δουλειάς κάθε άλλο παρά αντιστοιχούν με την όποια «καλή ατμόσφαιρα» που υπάρχει στα μαγαζιά, η οποία αν μπορεί να αποδοθεί σε κάποιους είναι στους ίδιους τους εργαζόμενους που απαρτίζουν κάθε μαγαζί. Το τελευταίο διάστημα οι απολύσεις πολλαπλασιάζονται στους χώρους «διασκέδασης». Οι περισσότερες περιπτώσεις όμως μένουν στην αφάνεια…

“Την Τετάρτη 15/12 και μετά από μια κουβέντα για την απεργία, ο ιδιοκτήτης του “Tapas Κουζίνα” απέλυσε τον εργαζόμενο Α.Φ. ( που εκείνη την ημέρα δεν εργαζόταν αλλά ούτε απεργούσε, αφού το μαγαζί λειτουργούσε κανονικά ), βρίζοντάς τον και απειλώντας τον. Η ίδια συμπεριφορά, παρουσία του κόσμου που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί, συνεχίστηκε και προς τους δύο υπαλλήλους που εκείνη την ώρα εργάζονταν δημιουργώντας ένα κλίμα εργοδοτικής, και όχι μόνο, τρομοκρατίας. Την επόμενη μέρα και μετά από συνάντηση των εργαζομένων στο σέρβις, αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το μαγαζί ζητώντας την άμεση επαναπρόσληψη του Α.Φ. και την συμμόρφωση της εργοδοσίας με τα νόμιμα εργασιακά μας δικαιώματα (προσλήψεις σε όσους εργάζονται παράνομα, κατανομή προσαυξήσεων, δώρων, κτλ.). Αντ’ αυτών ο ιδιοκτήτης μας έδιωξε από το μαγαζί με φράσεις τύπου «άμα δε γουστάρεις φύγε» και «να με πάτε νομικά», ολοκληρώνοντας την ούτως ή άλλως αναμενόμενη αλαζονεία του αφεντικού.

(Από ανακοίνωση απολυμένων Tapas)

Η συνειδητοποίηση αυτών των συνθηκών από τη μεριά όσων παρ’ όλα αυτά επιλέγουν χώρους σαν το “Tapas” για να αποδράσουν από την καθημερινότητα της καταπίεσης, θα ’πρεπε να είναι αρκετή για να πάρει ο καθένας θέση απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση. Παρόμοιες καταστάσεις με απολύσεις για ψύλλου πήδημα, μαύρη εργασία, μειωτική συμπεριφορά προς τους εργαζόμενους έχουν παρατηρηθεί και σε πολλά άλλα μαγαζιά, όπως η Γυροφωλιά και η Δωδώνη για να αναφέρουμε άλλα δυο πρόσφατα περιστατικά απολύσεων. Αυτά τα παραδείγματα που ακολούθησαν την απεργιακή κινητοποίηση της 15ης Δεκέμβρη δείχνουν ξεκάθαρα το τι θα ακολουθήσει το επόμενο διάστημα στα εργασιακά κάτεργα. Ειδικά σε χώρους δουλειάς όπως είναι αυτός του επισιτισμού, όπου η ασυδοσία των αφεντικών δεν θα έχει προηγούμενο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως σε αυτούς τους χώρους απασχολούνται σε μεγάλο ποσοστό φοιτητές και μετανάστες, δυο κοινωνικές ομάδες που η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους είναι ευάλωτες στην αυθαιρεσία των αφεντικών. Στην ουσία μιλάμε για ένα πλήθος ανθρώπων που λόγω της ταυτότητας τους δεν συνυπολογίζονται στην υπόλοιπη εργαζόμενη μάζα κι έτσι γίνονται εύκολα στόχος εκμετάλλευσης, ενώ παράλληλα σπάνια κάποια εργατική ή συνδικαλιστική συνιστώσα επιδιώκει να τους εγκολπώσει και να τους υπερασπιστεί, εντάσσοντας τους στη σφαίρα των διεκδικήσεων της. Στην ουσία μιλάμε για μια τεχνητή δημιουργία πλαστών διαχωρισμών ανάμεσα σε ανθρώπους που κατά τα άλλα βιώνουν την ίδια εξοντωτική εργασιακή συνθήκη.

Οι μετανάστες βιώνουν μια εντελώς ωμή κατάσταση. Οι όροι των αφεντικών σε πρώτη φάση είναι μαύρη εργασία, με κατά προσέγγιση μεροκάματο, εκτός ωραρίου, ανασφάλιστα. Ο εκβιασμός είναι ξεκάθαρος και η ανάγκη του μετανάστη είναι που θα καθορίσει το κατά πόσο θα διεκδικήσει καλύτερες εργασιακές συνθήκες ή και καθόλου. Το σίγουρο είναι ότι η επιχείρηση δεν θα ξεμείνει από τα “βρώμικα πόστα” (λάντζα, βοηθοί) αφού οι στρατιές των ανέργων παράγονται από τον καπιταλισμό συνεχώς. Επειδή όμως η επιχείρηση πρέπει να έχει «ωραίο κλίμα» πρέπει να περιφέρονται στους χώρους τα στερεότυπα μοντέλα των ημερών μας ωραίοι, καλλίγραμμες, ευγενικοί, εξυπηρετικές, πρόσχαρες, συγκαταβατικοί, ερωτικές, και άλλα “προσόντα” που ζητούνται στις αγγελίες. Οι φοιτητές είναι ένα κομμάτι που θα εργαστεί στην επιχείρηση και θα καλύψει και τέτοιες «απαιτήσεις» του αφεντικού. Οι λιγότερες ανάγκες που προσπαθεί να καλύψει ένας φοιτητής και οι περισσότερες επιθυμίες, που τις βιώνει σε μια περίοδο της ζωής του που ανεξαρτητοποιείται από τον περιορισμό της άμεσης επαφής με την οικογένεια, οι κοινωνικές σχέσεις, η ζωή, είναι αυτά που συνυπολογίζει και αναλόγως διεκδικεί σαν εργασιακές συνθήκες. Πολλές φορές μετράνε μόνο οι δημόσιες σχέσεις και το πρεστιζ του να δουλεύει κάποιος/α σε ένα γνωστό μαγαζί- μια συνθήκη που τα αφεντικά την χαίρονται και πολλές φορές την στηρίζει και ο ίδιος ο εργαζόμενος. Από την άλλη πλευρά βέβαια κάποιος σαν φοιτητής δεν έχει δικαίωμα τυπικά να είναι και εργαζόμενος (δεν μπορεί κάποιος π.χ αν δηλώσει φοιτητής να βγάλει κάρτα ανεργίας), αφού χάνει ασφαλιστικά δικαιώματα από την οικογένεια του, ακόμα και αν έχει ανάγκη την δουλειά για βιοποριστικούς λόγους. Έτσι η μαύρη εργασία γίνεται αναγκαστική επιλογή.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται δίπλα μας, στο συνάδελφο, τον εκμεταλλευόμενο, τον καταπιεσμένο ή το μετανάστη. Εχθρός μας είναι το κράτος που οργανώνει και ορίζει τους όρους της λεηλασίας μας, τα αφεντικά που μας εκμεταλλεύονται ολοένα και περισσότερο, οι εργατοπατέρες που αποτελούν τον μηχανισμό έλεγχου και εσωτερικής καταστολής των αγώνων μας. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι μόνο μέσα από ακηδεμόνευτους, αυτοοργανωμένους, κοινούς αγώνες εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών με όπλο την αλληλεγγύη μπορούμε να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κατάσταση. Τέλος, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.

Μόνο όταν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να διεκδικήσουμε το κοινό μας συμφέρον. Να οργανωθούμε και διεκδικήσουμε συλλογικά μέσα από συνελεύσεις, εργατικές συλλογικότητες, σωματεία βάσης και να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν.

Από την πλευρά μας, ως αναρχικοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε προσπάθεια αντίστασης των εργαζομένων στους καθημερινούς τους δυνάστες, αναγνωρίζοντας στον αγώνα των εργαζομένων ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς αφεντικά και δούλους.

Αντίσταση στην τρομοκρατία των αφεντικών

Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζόμενων

Αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας.

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά, Μάρτης 2011

Τους τελευταίους δύο μήνες στη Γαλλία έχει οξυνθεί ο ταξικός-κοινωνικός αγώνας απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο,ενάντια στα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζει το γαλλικό κράτος και την μετατροπή του ασφαλιστικού νομοσχεδίου για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

ΑΡΧΗ Ο αγώνας αυτός ξεκίνησε τον περασμένο μάρτη με πορείες και δράσεις σε όλες της πόλεις της Γαλλίας που έφταναν σε συμμετοχή τις 800000 κόσμου “άτονες όπως χαρακτηρίζονται σήμερα μπροστά στο μέγεθος των κινητοποιήσεων”. Το Μάη 1εκ. κόσμου κατεβαίνει στο δρόμο . Τον Ιούνη 2εκ., ενώ στον αγώνα μπαίνουν επισφαλείς εργαζόμενοι και άνεργοι που τονώνουν το κίνημα.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ Μπαίνει ο αναμενόμενος Σεπτέμβρης , αλλά πέρασε και ήρθε ο Νοέμβρης μα στην Ελλάδα τίποτα. Τ’ αφεντικά σφίγγουν τη μέγκενη ολόγυρα από την εργατική τάξη, τα συνδικάτα ξεπουλούν τους αγώνες, τα μμε αποχαυνώνουν και πλήττουν με αριθμούς τα αδρανή μυαλά και οι πολιτικοί σέρνουν τη χώρα σε εκλογικά διλήμματα με σκοπό την απορύθμιση της κοινωνίας και τη μετατόπιση των ευθυνών τους εις βάρος της, καθ’ οδόν προς τη χρεωκοπία

Στη Γαλλία όμως ο Σεπτέμβρης μπήκε και αντίθετα με το τι συνέβη εδώ στις 7/9 κατέβηκαν στους δρόμους 2.5 εκ διαδηλωτές. Στις 23/9 κοντά στα 3εκ. στους δρόμους. Πρώτη φορά που ο κόσμος δε διαλύεται, καταλαμβάνει τις πλατείες, συζητά. Οργανώνονται διεπαγγελματικές συνελεύσεις που, ενώνουν εργαζομένους από διαφορετικούς χώρους, ανέργους κλπ. Παράλληλα από πολλούς αναρχικούς δημιουργούνται λαϊκές συνελεύσεις που ασκούν κριτική στα κεντρικά συνδικάτα.

ΟΚΤΩΒΡΗΣ Στις 2/10 3εκ κατεβαίνουν στο δρόμο. Στους δρόμους και στις 12/10 3,5 εκ. Γάλλοι ενάντια στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος (κυρίως αύξηση των ορίων ηλικίας απ’ τα 60 στα 62). Από τη μέρα εκείνη ξεκινά μεγάλη γενική απεργία με μπλόκα σε δρόμους και χώρους παραγωγής, σαμποτάζ των διαδικασιών κράτους και αφεντικών, μαζικές πορείες και συγκρούσεις, καταλήψεις κλπ. Η οποία συνεχίζεται αμείωτη σε όλο τον Οκτώβριο με παράλληλη εξάπλωση της στο Βέλγιο. Και συνεχίζεται.

Αναλογιζόμενοι την πορεία του κινήματος τον περασμένο χρόνο στην Ελλάδα που κατέληξε με την συνθηκολόγηση των μεγάλων συνδικάτων απέναντι στην επίθεση κράτους, ΔΝΤ και ΕΚΤ, το Σεπτέμβρη που δεν ήρθε και το μέλλον που διαγράφεται ζοφερό για την εργατική τάξη και την κοινωνία ολόκληρη, ύστερα από τις μειώσεις μισθών, τις αυθαίρετες απολύσεις, την ανεργία που αυξάνεται, τη διάλυση της υγείας και της παιδείας, θέλουμε να αναδείξουμε τη σημασία του αγώνα των γάλλων εργατών, ανέργων, φοιτητών και μαθητών ως ένα σημαντικό σημείο αντίστασης στον παγκοσμιοποιημένο χάρτη του καπιταλισμού, καθώς επίσης και τη σημασία του να αγωνίζεσαι με τα δικά σου μέσα δίχως να σέρνεσαι πίσω από ηγεσίες. Τη σημασία του να μην αποκλιμακώνεται ο αγώνας όταν η επίθεση κράτους και αφεντικών εντείνεται.

Την αυτοοργάνωση του κοινωνικού- ταξικού πολέμου

Την αντίσταση απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών

Την αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζομένων σε διεθνές επίπεδο

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά

Πάτρα, 9 Νοέμβρη 2010

ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΣΚΑΨΕΙ ΤΟ ΛΑΚΟ ΤΟΥΣ ΑΣ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΛΩΤΣΙΑ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΜΕΣΑ

Τα αφεντικά και οι λακέδες τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα νέα μέτρα πρέπει να εφαρμοστούν για «το καλό του τόπου». Ότι προέχει το «εθνικό συμφέρον» και ότι «οι πολίτες πρέπει να κάνουν θυσίες για να πάει η Ελλάδα μπροστά». Τα λόγια αυτά συνοψίζουν ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια που το αστικό κράτος χρησιμοποιεί για να φτιάξει την κοινωνική συναίνεση -ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών όπως αυτή που διανύουμε- το παραμύθι της εθνικής ενότητας. Ότι τάχα οι εργάτες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και γενικότερα οι φτωχοί μοιράζονται ένα κοινό με τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες, την πατρίδα. Λες και ξεχνάμε τα εργατικά «ατυχήματα», τα ψίχουλα που μας δίνουν για να επιβιώσουμε, τα ακόλλητα ένσημα, τις υπερωρίες, το σκότωμα στη δουλειά, το χρόνο που μας κλέβουν για να πλουτίζουν και, σε τελική ανάλυση, τη γενικότερη εκμετάλλευση μέσα και έξω από τους χώρους δουλείας. Αυτός ο αργός θάνατος που μας επιφυλάσσουν είναι η πραγματικότητα και όχι οι ξεφτιλισμένες έννοιες όπως η πατρίδα που μόνο στα αφεντικά προσφέρουν όφελος και όχι στους εκμεταλλευόμενους. Το «εθνικό συμφέρον» είναι το συμφέρον των αφεντικών και με τα αφεντικά το μόνο που μοιραζόμαστε είναι το τερέν του κοινωνικού και ταξικού πολέμου.

Μέσα στο όλο παιχνίδι είναι και οι γλοιώδεις εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ οι οποίοι υπέγραψαν στο παρελθόν αυξήσεις της τάξης του ενός ευρώ και τώρα είναι οι πρώτοι που μαζί με τον ΣΕΒ μας λένε ότι «είναι ανάγκη για το καλό της χώρας να κάνουν οι πολίτες θυσίες». Είναι οι ίδιοι που με κάθε τρόπο υπονομεύουν οποιαδήποτε μορφή αγώνα και βοηθούν στη καταστολή του. Άλλωστε είναι πρόσφατο το παράδειγμα του αρχι-ρουφιάνου Παναγόπουλου (στην απεργιακή πορεία της 11^ης Μαρτίου) που «έδωσε» απεργούς στους μπάτσους. Από την άλλη πλευρά, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός του ΠΑΜΕ που δε χάνει ευκαιρία να επιδοθεί σε επαναστατική γυμναστική, εκτονώνοντας την όποια αγωνιστική διάθεση της βάσης του σε ελεγχόμενες κινητοποιήσεις που πάντα έχουν σαν τελικό προορισμό την ψήφο στον «μοναδικό εκπρόσωπο» της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ.

Όμως η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι δεν χρειάζονται κανέναν εκπρόσωπο και καμιά «φωτισμένη ηγεσία» για να τους καθοδηγήσει και να τους δείξει το «σωστό» δρόμο της αντίστασης. Εμείς, οι από κάτω αυτού του κόσμου δεν έχουμε καμιά ελπίδα αν δεν βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις, αν δεν χτίσουμε την αντίσταση πάνω στις δικές μας ανάγκες. Αν δεν αντιληφθούμε ότι εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να ορίζουμε τις ζωές μας και όχι άλλοι για εμάς. Η μόνη μας λύση είναι η αυτοοργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς μ ε συνελεύσεις βάσης, σε κάθε γειτονιά με λαϊκές συνελεύσεις, σε κάθε πτυχή της ζωής, με αξιοπρέπεια, μέσα από τις καθημερινές μας αρνήσεις. Έξω και πέρα από κάθε θεσμό και ιεραρχία, έξω και ενάντια σε κάθε κομματική γραμμή, να χρησιμοποιήσουμε τα δικά μας μέσα οπλίζοντας τις επιθυμίες μας. Για να τελειώνουμε επιτέλους με κάθε είδους πρωτοπορία, κάθε είδους «αρμόδιους» και «ειδικούς».

Όλοι εμείς οι καταπιεσμένοι μαζί, αλληλέγγυοι και ενωμένοι σαν μια γροθιά μπορούμε να στείλουμε μια και καλή το γερασμένο κόσμο τους στο διάολο. Στο πλευρό κάθε αντιστεκόμενου κοινωνικού κομματιού, από τους αλιεργάτες της Mηχανιώνας μέχρι τους απολυμένους του banquet, αναγνωρίζουμε ότι το ζητούμενο είναι τελικά ο ίδιος ο αγώνας και το δίκιο του απέναντι στο δίκαιο των κυρίαρχων. Η κοινωνική ελευθερία είναι μια και αδιαίρετη, αν χτυπηθεί ένα της κομμάτι τότε χτυπιέται ολόκληρη. Για αυτό η αλληλεγγύη είναι το σημαντικότερο και πιο δυνατό μας όπλο απέναντι στο διαίρει και βασίλευε και το «όλοι εναντίον όλων» που προωθούν οι κυρίαρχοι.

Η αντίσταση που χτίζουμε κάθε μέρα έχει θεμέλια την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια και θα έχει σαν επιστέγασμα την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΗΛΛΕΓΥΗ

…για την όξυνση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου,

μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση, τον κομμουνισμό και την αναρχία

συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά «ο εργαλειοφόρος»

Πάτρα, 29 Ιούνη 2010

” όποιος δεν έχει μοιραστεί τον αγώνα, θα μοιραστεί την ήττα”

Το τελευταίο διάστημα είναι γεγονός πως βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η επίθεση των αφεντικών έχει λάβει το πιο ωμό και ξεδιάντροπο ύφος που είχε ποτέ, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά. Η καταστρατήγηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και η βίαιη αφαίρεση κεκτημένων με πρόφαση την “εθνική σωτηρία” και την απελευθέρωση από Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. μπορούν να θεωρηθούν κάτι παραπάνω από προκλητικές ακόμα και στα πλαίσια του δημοκρατικού καθεστώτος που η κυριαρχία έχει επιβάλλει. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, το κόψιμο 13ου και 14ου μισθού, οι περικοπές επιδομάτων, η μείωση των συντάξεων κ.α. είναι μόνο τα πρώτα δείγματα μιας γενικευμένης επίθεσης που έχουν κηρύξει το κράτος και τ’αφεντικά σε ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία, επεισόδια της οποίας αναμένεται να δούμε αρκετές φορές στο μέλλον.

Μπροστά σ’αυτή την λυσσαλέα επίθεση οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δείχνουν να έχουν προ πολλού συνθηκολογήσει. Είναι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια υπέγραφαν τις συλλογικές συμβάσεις για πάγωμα ή μείωση των μισθών, τις αυξήσεις της ντροπής της τάξεως του 1 ευρώ, αυτοί που συγκαλύπτουν τις μπίζνες των μεγαλοεργολάβων και τα εργατικά σακατέματα, αυτοί που δεν καλούν σε απεργίες κι όταν το κάνουν-μετά την έντονη πίεση των εργαζομένων – τις σαμποτάρουν και τις καταστέλλουν. Αυτοί που αντιμετωπίζουν το συνδικαλισμό σαν επέκταση του κομματικού μηχανισμού που ανήκουν, που λειτουργούν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και το μόνο τους μέλημα είναι να αποκτήσουν μια κυβερνητική καρέκλα. Τώρα, με τις σποραδικές 24ωρες απεργίες που καλούν επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και να δείξουν ένα δήθεν αγωνιστικό προσωπείο. Στην ουσία όμως έχουν ήδη υποταχτεί στις επιταγές των αφεντικών τους επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά το ρόλο πυροσβέστη της κοινωνικής δυσαρέσκειας και του διαμεσολαβητή ανάμεσα στο κράτος και τους εργαζόμενους που δικαιολογημένα τους έχουν αποδώσει. Από κοντά και οι “ξεσηκωμένοι” χειραγωγοί του ΠΑΜΕ που παρά την όποια ανατρεπτική φρασεολογία τους δεν έχουν καμία πραγματική διάθεση ρήξης. Το ζήτημα γι’αυτούς είναι η ψηφοθηρία, η μαζικοποίηση του κομματικού τους μηχανισμού και ο έλεγχος και η καθοδήγηση των κοινωνικών αγώνων στο όνομα χρεοκοπημένων σταλινικών αντιλήψεων.

Την στιγμή λοιπόν που οι μάσκες πέφτουν και ξεκαθαρίζει το τοπίο στο κοινωνικό πεδίο, ήρθε η ώρα να πάρουμε σαφή θέση. Ή με το κράτος, τα αφεντικά και τους υπερασπιστές τους ή με τον κόσμο της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Αποδεσμευμένοι από κάθε αυταπάτη και έχοντας πάψει να τρέφουμε κάλπικες ελπίδες, ήρθε η ώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Μέσα από τη δημιουργία ενός μαζικού, ριζοσπαστικού κινήματος ανατροπής και ρήξης με αυτόν το γηρασμένο κόσμο. Μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, ψευδαισθήσεις πολιτικής καθαρότητας και ενάντια σε λογικές συνδιαλλαγής με τ’αφεντικά και πολιτικών σκοπιμοτήτων, να τους δώσουμε άμεσα στο δρόμο την απάντηση που τους αξίζει. Η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση να σαρώσει τα προπύργια του κράτους και τους ναούς του κεφαλαίου. Να χτυπήσουμε το κτήνος στην καρδιά του, θέτοντας τα θεμέλια για την ολική ανατροπή του. Να γκρεμίσουμε το ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και στα συντρίμια του να οικοδομήσουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. Χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ; ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

συνέλευση αναρχικών ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά, ο “εργαλειοφόρος”

“…είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα, ότι ο εργάτης σήμερα ως ταυτότητα σημαίνει κάτι ενιαίο από άποψη ηθικής, συλλογικής οργάνωσης, κοινωνικής αντίληψης και τρόπου ζωής. Και στην ελλάδα (αλλά) και αλλού, το σπάσιμο της μαζικής εργασίας, συνοδεύτηκε από τη μετατροπή της σε απασχόληση, από την ανασφάλεια της εργασιακής περιπλάνησης, απo την περιστασιακή ή μόνιμη ανεργία, την ειδίκευση και την από-ειδίκευση του εργαζόμενου, τη λογική της ταξικής συνεργασίας (καριερισμός), την απώλεια εργασιακών δικαιωμάτων, την απαξίωση της παραδοσιακής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας κ.α…”

Η εισήγηση σε μορφή pdf  εδώ

“Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω… Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους νόμουςσας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γι’ αυτό!”

Λούις Λινγκ, 21 χρ., αναρχικός, αυτοκτόνησε πριν τον απαγχονίσουν για τα γεγονότα του Μαΐου στο Σικάγο.

Έχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από την αιματοβαμμένη πρωτομαγιά του Σικάγο το 1886, μια μέρα που σηματοδότησε
και σηματοδοτεί μέχρι σήμερα τους ταξικούς αγώνες για αξιοπρέπεια ενάντια στους εξουσιαστές του Κράτους και του Κεφαλαίου. Η εργατική πρωτομαγιά είναι απεργία. Είναι μια μέρα που οι εργάτες σε όλον τον κόσμο έχουν αποφασίσει να βγαίνουν μαχητικά στο δρόμο και να διεκδικούν. Μια μέρα συνδεδεμένη με τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Όσο κι αν η εργατική τάξη δεν είναι ίδια με τότε -πόσο μάλλον οι εργασιακές σχέσεις- το μήνυμα του Σικάγο παραμένει ζωντανό τώρα περισσότερο από ποτέ, που ο καπιταλισμός επιτίθεται σφοδρά σε όλα τα κεκτημένα των αγώνων των εργατών.
Από την επίθεση στην Κ. Κούνεβα, τον πρόσφατο ξυλοδαρμό της Κάρμεν Μ. από μπράβους του αφεντικού της, την προφυ-
λάκιση του απεργού Μάριου Ζ, τις απλήρωτες εργατοώρες, τα ακόλλητα ένσημα και τη μαύρη εργασία, τα χαμένα δώρα και επιδόματα, τις απολύσεις, τις μειώσεις των μισθών, τις συμβάσεις αορίστου χρόνου, τα καθημερινά «εργατικά ατυχήματα» και τους μικρούς και μεγάλους εκβιασμούς και τον εξευτελισμό στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, μέχρι το πιο απλό, τον κλεμμένο χρόνο από φίλους και οικογένεια και την απώλεια να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή, γίνεται επιτακτικό η εργατική τάξη να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της και να ξεχυθεί πιο μαχητική στον ταξικό-κοινωνικό πόλεμο. Γιατί αυτό που συμβαίνει δεν είναι μια κακοδιαχείριση του κράτους, μια εξαίρεση ή μια ειδική περίπτωση αλλά η ίδια η ουσία του καπιταλισμού, που δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν ανατραπεί.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα το ΔΝΤ με όρους που ανοίγουν το δρόμο για την άνευ όρων και
ορίων ένταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Σε αυτό το πόλεμο που διεξάγει το κράτος έχει στο πλευρό του πιστούς και πρόθυμους συμμάχους τους ξεπουλημένους
συνδικαλιστές – εργατοπατέρες. Αυτούς που υπογράφουν τις συλλογικές συμβάσεις για πάγωμα ή μείωση των μισθών, τις αυξήσεις της ντροπής της τάξεως του 1 ευρώ, αυτούς που συγκαλύπτουν τις μπίζνες των μεγαλοεργολάβων και τα εργατικά σακατέματα, αυτούς που δεν καλούν σε απεργίες κι όταν το κάνουν-μετά την έντονη πίεση των εργαζομένων – τις σαμποτάρουν και τις καταστέλλουν. Αυτούς που αντιμετωπίζουν το συνδικαλισμό σαν επέκταση του κομματικού μηχανισμού που ανήκουν, που λειτουργούν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και το μόνο τους μέλημα είναι να αποκτήσουν μια κυβερνητική καρέκλα. Τους θεωρούμε εχθρούς της εργατικής τάξης και θα βρισκόμαστε πάντα απέναντι τους.

Παρακάτω παραθέτουμε την πλατφόρμα της διεθνούς ένωσης εργατών που πραγματοποιήθηκε στο Πίτσμπουργκ στις 14
Οκτωβρίου 1883 και που συμπυκνώνει την ουσία της ταξικής πάλης -όπως την αντιλαμβανόμαστε και εμείς- μέχρι σήμερα:
“Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βασίζεται στη ληστεία των μη-ιδιοκτητών από μέρους των ιδιοκτητών, οι καπιταλιστές εξαγοράζουν το μόχθο των φτωχών προσφέροντας μισθούς που αρκούν μονάχα για την επιβίωση, απορροφώντας ολόκληρη την υπεραξία… Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ οι φτωχοί στερούνται ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες εξέλιξης, οι πλούσιοι θησαυρίζουν ληστεύοντας ολοένα και περισσότερο… Το σύστημα αυτό είναι άδικο, παράλογο και καταστροφικό. Άρα εκείνοι που υποφέρουν κάτω απ’ αυτό το σύστημα και δεν θέλουν να είναι υπεύθυνοι για τη συνέχισή του πρέπει να πολεμήσουν για την καταστροφή του με όλα τα μέσα και με όλες τους τις δυνάμεις. Οι εργάτες δεν μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από καμιά εξωτερική πηγή στον αγώνα τους ενάντια στο τωρινό σύστημα• πρέπει να πετύχουν την απελευθέρωσή τους με τις δικές τους μόνο προσπάθειες.

Μέχρι τώρα, καμιά προνομιούχα τάξη δεν παραιτήθηκε από την τυραννία, και οι σημερινοί καπιταλιστές δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τα προνόμιά τους κι από την εξουσία τους χωρίς να εφαρμόσουν κατασταλτικά μέτρα… Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι ο αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στη μπουρζουαζία πρέπει να έχει βίαιο χαρακτήρα, ότι οι διαμάχες που αφορούν τις διάφορες μισθολογικές αυξήσεις δεν μπορούν να οδηγήσουν στον τελικό στόχο… Σ’ αυτές τις συνθήκες, υπάρχει μονάχα μια λύση -η βία…η αγκιτάτσια (επιτακτική ανάγκη) για οργάνωση, για οργανώσεις με σκοπό την εξέγερση, στην περίπτωση βέβαια που οι εργάτες θα πετάξουν τις αλυσίδες τους”.

Το κράτος επιτίθεται στα ριζοσπαστικά κομμάτια που απειλούν την κυριαρχία του και που ποτέ δεν έκρυψαν τις προθέσεις τους για καταστροφή του καπιταλισμού και των δομών του. Τους κυνηγά, τους φυλακίζει, τους συκοφαντεί, τους σκοτώνει. Τρομοκράτες λοιπόν δεν είναι οι αγωνιστές . τρομοκράτες είναι οι διαχειριστές αυτού του άγριου συστήματος εκμετάλλευσης που διαιωνίζει την ανισότητα και που αντιμετωπίζει τον εργάτη σαν αναλώσιμο προϊόν, μια μηχανή παραγωγής με μόνο προορισμό το μέγιστο κέρδος του εκάστοτε αφεντικού.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΟΧΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ στους χώρους εργασίας

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΑΠΡΙΛΗ ΠΟΡΕΙΑ 6 μ.μ. ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΜΑΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 10 π.μ. ΣΤΗΝ ΠΛ. ΟΛΓΑΣ και
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΕΓΩ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ, Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ» από το συγγραφέα του και
αγωνιστή, Σ.Κατσαρό 7 μ.μ. ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά «ο εργαλειοφόρος»