Category: Κείμενα

Από τις 31 Οκτώβρη, οι 400 εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας έχουν κηρύξει απεργία διαρκείας, σταματώντας την παραγωγή στο εργοστάσιο, το οποίο περιφρουρούν με βάρδιες όλο το 24ωρο. Η Ελληνική Χαλυβουργία είναι μία από τις 3 εταιρίες στον κλάδο με κύκλο εργασιών 227 εκατομμύρια ευρώ και αύξηση της παραγωγής κατά 35% τα τελευταία δύο χρόνια. Η απεργία ξεκίνησε όταν ο βιομήχανος Μάνεσης, το αφεντικό της Χαλυβουργίας, απέλυσε 34 εργάτες, απειλώντας ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι 180. Οι απολύσεις αυτές ήρθαν σαν αποτέλεσμα της στάσης της γενικής συνέλευσης των εργατών που απέρριψε την απαίτηση  της εταιρείας για μείωση του 8ώρου σε 5ωρο με παράλληλη μείωση των αποδοχών κατά 40%. Η εργοδοσία σε συνέχεια της τρομοκρατίας της απέλυσε άλλους 16 εργάτες ένα μήνα μετά κάτι που δεν στάθηκε ικανό να ανακόψει των αγώνα των εργατών. Πρέπει να τονιστεί ότι το αποτέλεσμα αυτής της απεργίας θα επηρεάσει άμεσα και τους υπόλοιπους εργαζομένους στα εργοστάσια της περιοχής και του συγκεκριμένου κλάδου όπου θα επιχειρηθούν ανάλογες αλλαγές στο καθεστώς εργασίας. Τα αφεντικά δηλαδή, θα αξιοποιήσουν σε όσο μεγαλύτερο βαθμό τους επιτρέψουμε τα αντεργατικά μέτρα που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ  ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας κάνουν λόγο για την εντατικοποίηση της παραγωγής, τα συνεχή εργατικά ατυχήματα, τα εγκαύματα που αποτελούν καθημερινότητα, τον συνάδελφό τους που δολοφονήθηκε πέρυσι πάνω στη δουλειά, τα κέρδη που αποκομίζει ο Μάνεσης (227 εκατομμύρια ευρώ ήταν ο τζίρος το 2010) και δηλώνουν αποφασισμένοι να φτάσουν ως το τέλος. Απέναντι τους όμως δεν έχουν μόνο την εργοδοσία αλλά ολόκληρο το κρατικό και γραφειοκρατικό μηχανισμό. Το υπουργείο και η επιθεώρηση εργασίας τους πιέζουν να υπογράψουν συμφωνία για 5ωρο την ίδια ώρα που  τα ΜΜΕ αποσιωπούν τον πολυήμερο και σκληρό αγώνα τους. Η ίδια ιστορία και από τους εργατοπατέρες. Όπως γράφουν οι απεργοί,  «η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Μετάλλου και του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας τούς συμβούλευσαν να υποταχθούν, τους συκοφάντησαν και προσπάθησαν να τους διαιρέσουν.»

 

ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Οι απεργοί εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας δείχνουν τον δρόμο και στην υπόλοιπη εργατική τάξη μέσα από τον αγώνα τους. Ένας αγώνας που στηρίζεται στην καθολική συμμέτοχη των εργατών στην απεργία που αποφασίζεται μέσα από την γενική τους συνέλευση και δεν σταματά μόνο εκεί. Το εργοστάσιο περιφρουρείται όλο το 24ωρο από τους απεργούς και τους αλληλέγγυους που όσο περνάει ο καιρός τόσο πληθαίνουν. Και αυτό όμως είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο οι εργάτες χειρίζονται τον αγώνα τους. Έτσι έχει ξεπηδήσει ένα κίνημα υποστήριξης της απεργίας με ανακοινώσεις, δράσεις αλληλεγγύης και έμπρακτης υποστήριξης από δεκάδες σωματεία, οργανώσεις, συνελεύσεις γειτονιών και συλλογικότητες σε όλη την Ελλάδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η προπαγάνδιση και στήριξη της απεργίας από τους εργαζόμενους του τηλεοπτικού σταθμού ALTER που βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους. Ξεπερνώντας σε μεγάλο βαθμό τα συντεχνιακά τους αιτήματα, ο λόγος τους απλώνεται σε ολόκληρη την εργατική τάξη επιδιώκοντας την ενοποίηση των αγώνων που γίνονται και καλώντας κάθε εργάτη και αλληλέγγυο όχι μόνο να τους συμπαρασταθεί αλλά να αγωνιστεί στους χώρους δουλειάς του απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών, να απεργήσει και να σκεφτεί το συμφέρον της τάξης του και όχι το ατομικό συμφέρον. Κάτι που δυστυχώς δε συμβαίνει με το εργοστάσιο της ίδιας εταιρίας στο Βόλο, το οποίο συνεχίζει την παραγωγή κανονικά καλύπτοντας τις απώλειες της απεργίας στον Ασπρόπυργο και υπονομεύοντας έτσι τον αγώνα των συναδέλφων τους στην Ελευσίνα. Ο αγώνας των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία είναι υπόθεση όλων μας. Του κάθε εργάτη, άνεργου, φοιτητή και όλων των φτωχοδιαβόλων αυτού του κόσμου που βλέπουν στα πρόσωπα των εργατών κάτι παραπάνω από μια απλή απεργία. Που βλέπουν ότι ο κόσμος της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ είναι και θα είναι ισχυρότερος από οποιαδήποτε απειλή. Που βλέπουν ότι μόνο μέσα από τα δικά μας χέρια και μακριά από οποιαδήποτε χειραγώγηση μπορεί να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για μια απελευθερωτική προοπτική. Που βλέπουν ότι ο αγώνας για την αξιοπρέπεια ενάντια στην τρομοκρατία των αφεντικών και τις απολύσεις, ο αγώνας ενάντια στη διαρκή υποβάθμιση των ζωών μας, ο αγώνας για την σύνδεση και ανάπτυξη των ριζοσπαστικών κομματιών αυτής της κοινωνίας είναι μακρύς και επίπονος ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΜΑΤΑΙΟΣ.

 

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ

 

 ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΔΡΑΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ  28/12 ΣΤΙΣ 7μμ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

Το κείμενο μοιράστηκε  στην συγκέντρωση για τα χαράτσια την 1η Δεκέμβρη στην πλατεία Γεωργίου στην Πάτρα. (PDF)

 

Απέναντι στις επιλογές της κυριαρχίας, όλοι εμείς οι από τα κάτω αναζητούμε τους τρόπους, τις δομές και τις μορφές αγώνα ώστε να αντισταθούμε ουσιαστικά στην άλωση των ζωών μας. Κομμάτι αυτών των αγώνων αποτελούν και οι συνελεύσεις γειτονιών, καθώς και όλες οι συνελεύσεις που επαναφέρουν την έννοια της συλλογικότητας και της ζύμωσης. Οι συνελεύσεις γειτονιών ξεκίνησαν στη βάση της απομάκρυνσης από παλιές μορφές και θεσμούς (κόμματα, πολιτικούς, συνδικαλιστές, παρατάξεις) και ως ένα βαθμό αμφισβητούν έμπρακτα τη λογική της ανάθεσης, διότι όλοι όσοι βιώνουμε την εκμετάλλευση μιλάμε ισότιμα, ισάξια, χωρίς κάποιο διαμεσολαβητή ανάμεσά μας.

Μιλώντας για αυτοοργάνωση, αδιαμεσολάβητους αγώνες, κοινωνική ανυπακοή, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε ότι για μας αυτά δεν είναι ούτε μόδα ούτε κάποιο φετίχ πολιτικό. Το να αυτοοργανώνεται ο κόσμος είναι ένα εργαλείο και όχι ένας προορισμός. Δεν είναι καθαγιασμένο ό,τι βαφτίζεται αυτοοργανωμένο. Τις συνελεύσεις και τους αγώνες τις αντιλαμβανόμαστε ως δυναμικές διαδικασίες. Παρ’ όλα αυτά, θεωρούμε βασικό να παλεύουμε για όσα θεωρούμε απελευθερωτικά και προωθητικά για την οργάνωση του κόσμου και τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων.

Έτσι λοιπόν, για μας αυτοοργάνωση σημαίνει ότι παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Χωρίς να περιμένουμε να μας πει κάποιος πεφωτισμένος πολιτικός ή εργατοπατέρας τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι. Αυτοοργάνωση σημαίνει ότι εμείς οι ίδιοι οργανώνουμε μέσα από τις δικές μας δομές και αποφάσεις τη ζωή μας συνολικά: από τον πολιτικό αγώνα έως την καθημερινότητα στη γειτονιά μας. Δεν είναι μια λύση ανάγκης ή μια περιστασιακή επιλογή· αποτελεί αντίθετα βασικό κομμάτι της αντίληψής μας στο σήμερα για το πώς μπορούμε να οργανωθούμε χωρίς κράτος και καπιταλισμό. Δεν είναι λοιπόν μόνο για το χαράτσι ή το νερό και το ρεύμα. Μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε μέσα από τέτοιες ανοιχτές, ισότιμες και αδιαμεσολάβητες διαδικασίες τη ζωή μας γενικότερα.

Οι προοπτικές που ανοίγουν αυτές οι συνελεύσεις έγκεινται στο ό,τι είναι λαϊκές: κάτι που αυτοακυρώνεται μέσα από τη διαμεσολάβηση  εξουσιαστικών θεσμών όπως ο δήμος και η εκκλησία. Ενώ η αστική δημοκρατία μας θέλει να περιμένουμε έτοιμες τις λύσεις από τους «ειδήμονες», επιλέγουμε να βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις, στα δίκτυα έμπρακτης αλληλεγγύης που στήνουμε εμείς οι ίδιοι στις γειτονιές μας. Δεν πρόκειται να αφήσουμε τους αγώνες μας να αφομοιωθούν, πόσο μάλλον από ένα φορέα που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε ευπαθείς ομάδες και μη, σε έλληνες και ξένους.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΧΑΡΑΤΣΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ, ΑΝΤΙ-ΙΕΡΑΡΧΙΚΕΣ, ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

ΟΥΤΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΥΤΕ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ, ΤΑΞΙΚΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά

Το κείμενο σε μορφή PDF.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ ΤΟΥ

Τα αποτελέσματα που επιφέρει η καπιταλιστική κρίση στην κοινωνία γίνονται πλέον ολοένα και πιο ορατά σε μια σειρά από δραστηριότητες της καθημερινής ζωής. Από το κόψιμο των συντάξεων, των επιδομάτων, των μισθών, τις απολύσεις χωρίς αποζημίωση μέχρι τους κεφαλικούς φόρους και τα διάφορα χαράτσια που εξαγγέλλονται, το καθεστώς έχει πλέον αποδείξει ότι δεν είναι διατεθειμένο να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω από την αναπαραγωγή των κερδών και των προνομίων του, μη διστάζοντας παράλληλα να καταδικάσει μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στο να ζουν υπό καθεστώς πλήρους φτώχειας, μιζέριας και εξαθλίωσης.

Ύστερα από τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας της 19ης και 20ης Οκτώβρη και τα όσα διαδραματίστηκαν στη σύνοδο κορυφής των ευρωπαϊκών πολιτικών αφεντικών της 26ης Οκτώβρη, το σοσιαλιστικό μπλοκ εξουσίας μην αντέχοντας πλέον να σηκώνει μόνο του το πολιτικό κόστος των καπιταλιστικών επιλογών και θεωρώντας πως μέσα από μια ευρύτερη συνεργασία θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν αποτελεσματικότερα τα σχέδια των ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών κάλεσε σε δημιουργία κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας». Πέτυχε έτσι την πλήρη συστράτευση του αστικού μπλοκ εξουσίας (από την ακροδεξιά μέχρι τη νεοφιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική του εκδοχή), την είσοδο αμιγώς οικονομικών παραγόντων και τεχνοκρατών στην κυβέρνηση και τέλος τη βίαιη επιβολή των επαχθών όρων που περιλαμβάνει η συμφωνία για το κούρεμα του ελληνικού χρέους.

Το μοντέλο αυτό, φυσικά, δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία: οι έκτακτες κυβερνήσεις συνεργασίας με τη συμμετοχή τεχνοκρατών προωθούνται από την αστική τάξη για τη διαχείριση του καπιταλισμού στην Ευρώπη εν μέσω της κρίσης χρέους. Το ίδιο εφαρμόζεται και στην Ιταλία, ενώ φαίνεται ότι θα ακολουθήσουν η Πορτογαλία και η Ισπανία. Έτσι επιβάλλεται ένα ιδιότυπο καθεστώς έκτακτης ανάγκης για να γίνει δυνατή η καλύτερη αντιμετώπιση των αντιστάσεων που ξεσπούν από τα κάτω. Πρόκειται για κυβερνήσεις που θέτουν ως προμετωπίδα το ζήτημα της εθνικής σωτηρίας και στο όνομά της επιβάλλουν όλο και πιο επιθετικά μέτρα με ελάχιστο πολιτικό κόστος.

Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, που ορίζεται από τη διαρκή εξαγγελία νέων μέτρων, τη διάχυση του φόβου και την κρατική βία, ξεσπούν αγώνες από αρκετά πληττόμενα κοινωνικά κομμάτια που προσπαθούν να βάλουν φραγμούς στην επίθεση που δέχονται. Από τη σκοπιά μας θεωρούμε ότι οι αγώνες πρέπει να είναι συλλογικοί και να ξεπερνούν τις όποιες συντεχνιακές λογικές. Έφτασε ο καιρός να πάψουν να άγονται και να φέρονται από τις ηγεσίες του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, και να στραφούν σε μια απειλητική για το καθεστώς προοπτική.

Για την κατάσταση αυτή σημαντική ευθύνη φέρουν και κάποια κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς που επιδιώκουν να πάρουν το κομμάτι που τους αναλογεί στην κατανομή εξουσίας του αύριο και να ελέγξουν τους αγώνες που εκτυλίσσονται. Χαρακτηριστική ήταν η στάση τους και στην πρόσφατη 48ωρη απεργία, όταν από τη μια το ΚΚΕ δε δίστασε να περιφρουρήσει το αστικό κοινοβούλιο, ενώ η πλειοψηφία των υπόλοιπων συνιστωσών της Αριστεράς υποστήριξε την κίνηση του και κατασυκοφάντησε όσους αμφισβήτησαν στο δρόμο την ηγεμονική λογική των σταλινικών. Πλάι σε όλα αυτά, επίσης, δεν είναι τυχαίο το ότι ακολουθούν μια πατριωτική ρητορική περί κρατικής σωτηρίας και εθνικής ανεξαρτησίας.

Απέναντι στη γενικευμένη και απροκάλυπτη επίθεση που εξαπολύεται σε βάρος των ζωών μας, αλλά και ενάντια στην οποιαδήποτε απόπειρα χειραγώγησης των αγώνων και αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής, να αντιτάξουμε την αυτοοργανωμένη και από τα κάτω κοινωνική και ταξική αντίσταση. Να αντεπιτεθούμε παίρνοντας την πρωτοβουλία του αγώνα στα χέρια μας, μακριά από κόμματα και εργατοπατέρες, μέσα από αυτοοργανωμένες, αντι-ιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες διαδικασίες. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες γενικές απεργίες. Η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα είναι τα όπλα μας! Να προτάξουμε τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού κινούμενοι στην κατεύθυνση της συνολικής ρήξης με το εκμεταλλευτικό σύστημα και τους θεσμούς του. Να αγωνιστούμε στην πράξη για την κοινωνική απελευθέρωση, για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

 

ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΑΣΤΕ – ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΤΡΕΦΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ – ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
Συνέλευση κάθε Τρίτη 19:00 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Τα δύο κείμενα σε μορφή PDF

 

Και η κατηφόρα στο βούρκο της “σωτηρίας” συνεχίζεται…

Μία “σωτηρία” η οποία απαιτεί την συναίνεση όλων για μία μελλοντική “ανάπτυξη”, μία υπόσχεση για ένα μελλοντικό 2004. Παρόλα αυτά, η εποχή της “κοινωνίας της ευημερίας και της αφθονίας”, η εποχή του τέλους των ιδεολογιών και της ιστορίας, όπως κήρυτταν κάποιοι γιάπηδες προ 20ετίας, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι λακέδες της εξουσίας λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Η εθελοτυφλία τους απέναντι στις δομικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος τους οδηγούν στο παραλήρημα (είτε αυτό εκφράζεται στα βουλευτικά έδρανα είτε στα παράθυρα των ειδήσεων) περί “προβλήματος διαχείρισης και κακών επιλογών”. Από τη ρητορεία περί τεμπελιάς του ελληνικού λαού, περάσαμε στα golden boys και τους “ανήθικους” κερδοσκόπους (ανήκουστη λέξη το κέρδος μέσα στον καπιταλισμό) και από εκεί στο πελατειακό κράτος, τα ρουσφέτια, τη διαφθορά μέχρι τον “παθογενή και υπερτροφικό” δημόσιο τομέα. Έτσι, όλα θεωρούνται πρόβλημα διαχείρισης, το ότι δεν παίξαμε καπιταλισμό  με τον “ορθό” τρόπο. Συνεπώς, καλούμαστε να συμβάλουμε στον εξορθολογισμό του συστήματος, εν ολίγοις να μην απεργούμε, να μη διαδηλώνουμε, να μην κάνουμε καταλήψεις, να μην αντιστεκόμαστε.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επίθεση συνεχίζεται και εντείνεται. Η συνταγή είναι γνωστή και αποτελεί κομμάτι των ζωών μας: ανεργία, απολύσεις, κόψιμο μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις κτλ. Το επίδικο της καπιταλιστικής κυριαρχίας είναι η αποκατάσταση των αυξανόμενων ρυθμών της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτοί οι μαγικοί αριθμοί, τα ποσοστά κέρδους, τα οποία καλούμαστε παγκόσμια να ενισχύσουμε με νύχια και με δόντια, έχουν ανάγκη από φτηνή τροφή. Έτσι, στο στόχαστρο μπαίνει η μείωση της αξίας της εργασιακής μας δύναμης από τη μία, ενώ από την άλλη, ο εξορθολογισμός με επιχειρηματικούς όρους των μη επικερδών φορέων. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι η μείωση του άμεσου και έμμεσου μισθού ποσοτικά, ενώ ποιοτικά τίθεται υπό αμφισβήτηση το πώς και με τι όρους θα επιβιώσουμε.

Μέσα σε όλα αυτά, οι δικές μας αντιστάσεις μοιάζουν αναντίστοιχες της συγκυρίας. Επιμέρους αγώνες ξεσπούν, πολλές φορές με ιδιαίτερη ένταση, παρόλα αυτά υπάρχει πρόβλημα στην σύνδεση και την γενίκευσή τους. Αν υπάρχει κάτι το οποίο επιτάσσουν οι καιροί, αυτό είναι να κινηθούμε ενάντια στους διαχωρισμούς που μας έχουν επιβληθεί και να δούμε  επιτέλους ποιος είναι δίπλα μας και ποιος απέναντί μας. Αν υπάρχει κάτι το οποίο έχει χαθεί στον χρόνο και πρέπει να το επανακαταλάβουμε και επανανοηματοδοτήσουμε, αυτό είναι η εργατική μας ταυτότητα. Εμείς είμαστε αυτοί που παράγουν τον πλούτο σε αυτή την κοινωνία. Έναν πλούτο ο οποίος καθημερινά κλέβεται και αναδιανέμεται από το κεφάλαιο στο βωμό του κέρδους. Συμπερασματικά, όλα μας ανήκουν και πρέπει να τα πάρουμε πίσω.

Όποιος αναζητεί τη λύση μέσα από ένα καλύτερο κράτος, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Η ιστορία των κοινωνικών-ταξικών κινημάτων, έχει δείξει πώς μετασχηματισμοί/αιτήματα που έχουν κατακτηθεί σε περιόδους οξυμένου ταξικού ανταγωνισμού (πέραν του ότι αποτέλεσαν σημείο συμβιβασμού/συμπύκνωσης του αγώνα), αντιστρέφονται πολύ εύκολα μεταγενέστερα, όταν το επίπεδο ανταγωνισμού πέφτει. Με λίγα λόγια, τα αιτήματα που θα τους επιβάλουμε (είτε ριζοσπαστικά, είτε όχι) μπορούν πολύ εύκολα να τα πάρουν πίσω μετά από λίγο, που οι εικόνες του αγώνα θα έχουν ξεχαστεί. Γι’ αυτό το λόγο, σε μια περίοδο όπου κράτος και κεφάλαιο έχουν ταυτιστεί, πασχίζοντας να σώσουν την ίδια τους την ύπαρξη, είναι ανεδαφικό να μιλάμε με όρους μεταρρύθμισης, εναλλακτικής διαχείρισης, προοδευτικής διακυβέρνησης κτλ. Πόσο μάλλον να αναμασάμε ρητορεία περί “εθνικής σωτηρίας” ή για λύσεις που θα δοθούν από την κυριαρχία. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς.

Τελικά αν θέλουμε να μιλάμε για “βιώσιμη” έξοδο από την κρίση, πρέπει να κοιτάξουμε πέρα απ’ τον καπιταλισμό. Οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας σε υλικό/κοινωνικό/πολιτιστικό πεδίο δεν χωράνε στην υπάρχουσα κοινωνική οργάνωση. Πρέπει να συνδεθούμε (εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες, μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχοι), να ζυμωθούμε (στη βάση της αυτοοργάνωσης, μέσα από συνελεύσεις γειτονιών, μαχητικά σωματεία βάσης κτλ), να αναβαθμίσουμε τους αγώνες τόσο σε μορφή όσο και σε περιεχόμενο. Τα όπλα μας είναι οι απεργίες, οι καταλήψεις, οι διαδηλώσεις. Κοινωνική στάση πληρωμών εδώ και τώρα, γιατί αρνούμαστε να πληρώσουμε για την κρίση τους αλλά και για τα κοινωνικά αγαθά τα οποία μας ανήκουν. Η μόνη λύση που βλέπουμε είναι ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας. Για να ορίζουμε οι ίδιοι το πώς, γιατί, με ποιόν τρόπο, μέσω ποιών σχέσεων λειτουργούν τα πάντα. Για να ξεφύγουμε από κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

 

 

Λίγες σκέψεις για την απεργία και τους αγώνες γενικότερα

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το έκτακτο ειδικό τέλος ακινήτων και το πολυνομοσχέδιο που κατατίθεται στη βουλή στις 20 Οκτωβρίου, αναζωπυρώνονται και πάλι οι κινητοποιήσεις. Η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο επίπεδο, ώστε διακυβεύεται η ίδια μας η επιβίωση. Η επιτακτική ανάγκη διασφάλισης ενός ελάχιστου βιοτικού επιπέδου, αλλά ακόμα περισσότερο ο αγώνας για αξιοπρέπεια, οδηγεί τα πληττόμενα κομμάτια να επιλέγουν ακόμα πιο μαχητικούς όρους και πρακτικές, όπως πολυήμερες καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και επαναλαμβανόμενες απεργίες.

Ωστόσο, προκύπτουν δύο ζητήματα: αφενός πού αποσκοπούν οι αγώνες και αφετέρου πώς οργανώνονται. Πιο συγκεκριμένα, ποιος είναι ο απώτερος στόχος των κινητοποιήσεων: αποβλέπουν στην ανατροπή της κυβέρνησης και την επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, ή στην επανοικειοποίηση του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε; Και από την άλλη, κατά πόσο παρακάμπτονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που χειραγωγούν και καναλιζάρουν τις κινητοποιήσεις σε πεπατημένες και ελεγχόμενες μορφές –μια παθογένεια που οφείλεται, εν πολλοίς, στην αδράνεια μεγάλου μέρους των εργαζομένων.

Όσον αφορά τις δηλώσεις τύπου «να πέσει η δωσίλογη κυβέρνηση», είναι σαφές ότι οι εθνικές εξάρσεις περί «κατοχής» είναι άτοπες: και προ ΔΝΤ η ελληνική κυβέρνηση μια χαρά εξέφραζε τα συμφέροντα του κεφαλαίου (ξένου και ντόπιου). Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει κοινό πρόβλημα εργατών και αφεντικών: η επίθεση που δεχόμαστε είναι αμιγώς ταξική. Τα περί «εθνικής σωτηρίας» είναι στάχτη στα μάτια προκειμένου να επιβιώσει το κράτος ως εξουσιαστικός μηχανισμός και να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κατά δεύτερον, και να πέσει αυτή η κυβέρνηση, θα καταλήγουμε στον ίδιο κοινό παρονομαστή, ανεξαρτήτως ποια θα τη διαδεχτεί, έως ότου ανατραπεί ο καπιταλισμός: διότι το πρόβλημα δεν είναι η «κακή διαχείριση» αλλά η ίδια του η φύση.

Η αποτελεσματικότητα των κινητοποιήσεων θα κριθεί από το κατά πόσο τα πληττόμενα κομμάτια είναι διατεθειμένα να αναλάβουν ενεργό ρόλο και να αυτοδιαχειριστούν τον αγώνα τους. Μέσα από σωματεία βάσης (όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται και υλοποιούνται από το σώμα της γενικής συνέλευσης), ανοιχτές συνελεύσεις σε γειτονιές/χώρους εργασίας, ενέργειες έμπρακτης αλληλεγγύης, δυναμικές απεργίες διαρκείας.

Οι απεργίες αποτελούν ιστορικά ένα από τα πιο ισχυρά όπλα των εργατών, διότι μπλοκάροντας την παραγωγή, πλήττεται άμεσα η κερδοφορία του κεφαλαίου. Προκειμένου όμως ο βαθμός πίεσης να είναι μεγαλύτερος, είναι απαραίτητο να μπλοκαριστεί η οικονομική δραστηριότητα στο σύνολό της, δηλαδή να σταματήσει και η κατανάλωση. Στις μέρες της απεργίας επιλέγουμε να μην είμαστε ούτε εργάτες ούτε πελάτες. Με αυτό τον τρόπο δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στους απεργούς συναδέλφους αλλά και σε αυτούς που εξαναγκάζονται να εργαστούν λόγω της εργοδοτικής τρομοκρατίας.

Αντίσταση στην τρομοκρατία των αφεντικών
Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζόμενων
Αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
Συνέλευση κάθε Τρίτη 19:00 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Κείμενο σχετικά με τις απολύσεις στην «Ολύμπια Οδό» με αφορμή το άνοιγμα των διοδίων του Ρίου από το σωματείο «Γαλαρία» την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ KAI ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΟΔΟΥ

Εδώ και 10 μήνες το έργο της κατασκευής του δρόμου που έχει αναλάβει η κοινοπραξία 6 εταιρειών «Ολυμπία Οδός» έχει σταματήσει. Από τους συνολικά 2.800 εργαζομένους έχουν απομείνει 200. Συγκεκριμένα στο τμήμα Πάτρα-Αίγιο, που έχει αναλάβει η Vinci, εργάζονταν 400 και έχουν μείνει 40 (διοικητικό και τεχνικό προσωπικό), ενώ προβλέπεται νέο κύμα απολύσεων στα μέσα Οκτώβρη.

Οι εταιρείες κατασκευής προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις ενώ εξακολουθούν να εισπράττουν τα έσοδα από τα διόδια. Αν και εξαρχής είχε συμφωνηθεί να καταβάλουν μόνο το 7% της χρηματοδότησης, εκμεταλλεύονται το κώλυμα που έθεσαν οι τράπεζες όσον αφορά τη δανειοδότηση του έργου και εκβιάζουν ότι θα προβούν σε μονομερή καταγγελία των συμβάσεων, διεκδικώντας την αποκλειστική εκμετάλλευση των διοδίων για 40 χρόνια, ενώ στην αρχική σύμβαση προβλεπόταν για 30 χρόνια (με κλιμακωτή μείωση των εσόδων των εταιρειών και αντίστοιχη αύξηση των εσόδων του κράτους). Έτσι, το έργο θα έχει πληρωθεί εις διπλούν (1.8 δις ευρώ επί 2) χωρίς να ολοκληρωθεί ποτέ.

Οι εργαζόμενοι της Vinci οργανώθηκαν σε πρωτοβάθμιο σωματείο, τη «Γαλαρία». Η εργοδοσία προχώρησε αρχικά σε στοχευμένες απολύσεις και συνέχισε με εκφοβισμό των εργαζομένων, δυσφημώντας τους συνδικαλιστές και διανέμοντας αιτήσεις διαγραφής από το σωματείο. Παράλληλα, νοοτροπίες ατομισμού, όπως η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ της πλειονότητας των εργαζομένων και η προσδοκία ατομικής επαναπρόσληψης, υπονόμευσαν συλλογικές και δυναμικές κινητοποιήσεις, όταν ξεκίνησαν οι μαζικές απολύσεις. Σε αυτό συνέβαλε και η σχέση εξάρτησης εργατών από τους μικροεργολάβους όπως συνηθίζεται στα κατασκευαστικά έργα.

Απέναντι στους εκφοβισμούς της εργοδοσίας, την απάθεια και την παραίτηση που προωθούν οι ατομικές λύσεις, προτάσσουμε την οργάνωση σε μαχητικά σωματεία βάσης. Στα σωματεία αυτά οι αποφάσεις λαμβάνονται από την συνέλευση όλων των εργαζομένων χωρίς την διαμεσολάβηση γραφειοκρατικών μηχανισμών (π.χ. διοικητικά συμβούλια). Επίσης η συνδικαλιστική δράση των σωματείων δεν θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στην διεκδίκηση εργατικών αιτημάτων αλλά και στην προώθηση της ταξικής πάλης στην κατεύθυνση της κατάργησης της μισθωτής εργασίας.

Από την πλευρά μας, ως αναρχικοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των απολυμένων της «Ολυμπίας Οδού» καθώς αναγνωρίζουμε στον αγώνα τους ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Κόντρα στις απολύσεις και στο κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργεί η εργοδοσία στηρίζουμε τον αγώνα των εργαζομένων και απολυμένων της Vinci.

Αντίσταση στην τρομοκρατία των αφεντικών
Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζόμενων
Αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά

 

Για την σημερινή απεργία…

 

Άλλη μια απεργία καλείται σήμερα από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, άλλη μια απεργία-πυροτέχνημα με στόχο να περισωθούν κάπως τα «αγωνιστικά» προσχήματα. Κάτω από μια νεφελώδη και στείρα αντι-«μνημονιακή» ή στην καλύτερη περίπτωση αντι-κυβερνητική ρητορεία, υπό το βάρος αναλύσεων επί αναλύσεων για χρέη, σπρεντς, ελλείμματα, δις ευρώ, ομόλογα κτλ η προπαγάνδα επελαύνει, προσπαθώντας να μεταθέσει τις ευθύνες τις καπιταλιστικής κρίσης μακριά από αυτούς που την δημιούργησαν.

Η κρίση, συνέπειες της οποίας βιώνουμε σήμερα, δεν είναι ούτε ελληνική ούτε πρόσφατη. Η κρίση του εξωτερικού χρέους είναι ένα δομικό σύμπτωμα της τελευταίας καπιταλιστικής κρίσης, τα πρώτα σημάδια της οποίας χρονολογούνται ήδη από την δεκαετία του 70. Η επέλαση του νέο-φιλελευθερισμού ήταν στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου που αντέστρεψε την κατάσταση αλλά μόνο προσωρινά. Η δομική αδυναμία του καπιταλισμού να αντιμετωπίσει τον μόνιμο εφιάλτη του, δηλαδή «την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους», έχει σαν αποτέλεσμα την λυσσαλέα επίθεση που σήμερα εξαπολύει απέναντι στην εργατική τάξη. Η τελευταία πράξη του καπιταλισμού μετά την υπερεκμετάλλευση της εργασίας, των φυσικών πόρων και των αναπτυσσόμενων κοινωνιών ήταν ο μαζικός δανεισμός, και η χρηματιστηριακή επένδυση (τζόγος) ώστε να αξιοποιηθούν και να αυξηθούν τα πλεονάζοντα κεφάλαια. Αυτή όμως η φούσκα είναι που τώρα έσκασε και πλέον οι επιπτώσεις είναι δραματικές. Η κρίση που ξεκίνησε ως χρηματοπιστωτική κατέληξε να είναι δημοσιονομική γιατί τα κράτη αποφάσισαν να κρατικοποιήσουν-κοινωνικοποιήσουν τις ζημιές των χρηματοπιστωτικών οργανισμών που κατέρρευσαν και καταρρέουν. Το επόμενο βήμα ήταν να προσπαθήσουν να κλείσουν τις τρύπες στους κρατικούς προϋπολογισμούς απομυζώντας τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, περικόπτοντας τις κοινωνικές δαπάνες και επιβάλλοντας το κέρδος σε κάθε πτυχή της ζωής.

Επεισόδια αυτού του έργου παρακολουθούμε στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο. Το εξωτερικό χρέος ως (δομικό) σύμπτωμα της τρέχουσας καπιταλιστικής (δομικής) κρίσης κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στα κράτη της καπιταλιστικής περιφέρειας, αλλά τώρα έφτασε στην αυλή της «ισχυρής» Δύσης, απειλώντας να χτυπήσει ακόμα και την καρδιά του ίδιου του κτήνους. Είναι προφανές πως τα προβλήματα της ελληνικής καπιταλιστικής δημοκρατίας δεν αφορούν ούτε στην κακοδιαχείριση ούτε στην υπερδιόγκωση του δημόσιου φορέα ούτε στην παραδοσιακή διαφθορά του νεοέλληνα (πελατειακό κράτος), όπως η προπαγάνδα το θέλει. Η αποσάθρωση της όποιας παραγωγικής δομής, είτε βιομηχανικής είτε αγροτικής, η ένταξη του ελληνικού κράτους στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, η μετατροπή του φυσικού τοπίου σε τουριστικό αξιοθέατο-προϊόν, ο μαζικός δανεισμός τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο επίπεδο προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα φαραωνικά έργα του κεφαλαίου (ΟΝΕ, ολυμπιακοί αγώνες κτλ) κτλ. αποτέλεσαν στρατηγικές επιλογές της ντόπιας και διεθνούς αστικής τάξης. Τα εργατικά και μικροαστικά στρώματα λαθρεπιβάτες στον τιτανικό της ισχυρής Ελλάδας νομιμοποίησαν αυτές τις επιλογές όχι πάντα χωρίς συγκρούσεις είναι η αλήθεια.

Η κατάσταση αυτή δεν θα συνεχιστεί για πολύ. Αν κάτι φοβούνται τα αστικά επιτελεία είναι οι ανεξέλεγκτες κοινωνικές αντιδράσεις που μπορεί να ξεσπάσουν στο άμεσο μέλλον. Η επερχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους (ελεγχόμενη χρεωκοπία), σε συνδυασμό με τον βαθμό νέας λεηλασίας (δέσμευση καταθέσεων, κατάρρευση ασφαλιστικών ταμείων) του κοινωνικού πλούτου, ενδέχεται να θέσει την ελληνική κοινωνία εκ νέου σε τροχιά Δεκέμβρη. Τα ΜΜΕ μέσω των πιο επίσημων χειλιών επισείουν τον κίνδυνο του αστυνομικού κράτους, ενώ η συνεχής και απροκάλυπτη πριμοδότηση της ακροδεξιάς φτάνοντας σε πρωτοφανή επίπεδα, δείχνει τους μελλοντικούς παρακρατικούς της πλατείας Ταχρίρ. Η μεθοδευμένη σύγχυση έχει έναν βασικό σκοπό. Να ενισχύσει-διασώσει ιδεολογικά την εθνική ιδέα ακόμα και αν η εργατική τάξη βουλιάξει. Εκεί αποσκοπεί η στήριξη στην ακροδεξιά, η «εθνική αντίσταση» τύπου σπίθας, οι θεωρίες περί «υποδουλωμένης Ελλάδας», το κυνήγι των μεταναστών.

Τα οδοφράγματα (είπε κάποιος) είναι συνδυασμός συσσώρευσης πόνου και ιδεών. Και αν η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα για πολλούς από εμάς, παραμένει ανοιχτό ζήτημα η υπέρβαση της υπάρχουσας αντίληψης για την κοινωνική οργάνωση. Μιας αντίληψης μακριά από λογικές «ανάπτυξης» και «προόδου», με κάθε κόστος. Μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης από τα κάτω, αδιαμεσολάβητη από κάθε μορφή ιεραρχίας, που δεν θα καταστρέφει την φύση, δεν θα βασίζεται στην μισθωτή εργασία, δεν θα αναπαράγει έμφυλους, φυλετικούς ή εθνικούς διαχωρισμούς. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τραυματισμένη από την οδυνηρή εμπειρία των «σοσιαλιστικών» κρατών θα πρέπει να ξαναστηθεί με τα πόδια στη γη. Ξεκινώντας από την γειτονιά, την εργασία, τις καθημερινές σχέσεις, την επικοινωνία, την εκπαίδευση είναι ζητούμενο να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας.

Η ιδέα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης δεν είναι απλά ένα ιδεολογικό ζήτημα, είναι ίσως η μοναδική διέξοδος απέναντι στην βαρβαρότητα που καθημερινά βιώνουμε.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 11:ΟΟ

Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά «ο εργαλειοφορος»

 

συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:οο στο Παραρτημα

ergaleioforos@gmail.com

https://ergaleioforos.squat.gr/

Κείμενο απο τον εργαλειοφόρο που μοιράστηκε στους δρόμους της πόλης το Σάββατο 30 Απρίλη καθώς και στις απεργιακές κινητοποιήσεις του εργατικού κέντρου και της ανεξάρτητης ταξικής πορείας στην πλατεία 3 Συμμάχων.