Category: Κείμενα

Το κείμενο σε PDF

 

Κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης

Η πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια απόπειρα του καπιταλισμού να διαχειριστεί μια ακόμα δομική του κρίση, τη μεγαλύτερη από τη δεκαετία του ‘70. Στην προσπάθεια να συνεχιστεί η συσσώρευση πλούτου, δηλαδή να επιβιώσει ο καπιταλισμός, οι διαχειριστές του, τα κράτη και οι υπερεθνικοί οργανισμοί, περνούν σε ένα νέο μοντέλο διαχείρισης. Το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία. Η καπιταλιστική επέλαση δεν γνωρίζει σύνορα, φύλο, χρώμα δέρματος. Άνθρωποι, ζώα και φυσικοί πόροι αντιμετωπίζονται ως πηγές κερδοφορίας και πλέον η εκμετάλλευσή τους γίνεται με ακόμα πιο σκληρούς όρους.

Αυτό το νέο μοντέλο διαχείρισης είναι ολοκληρωτικό. Κατ’ αρχάς γιατί καταργούνται βίαια οι όποιες «κόκκινες γραμμές» του παρελθόντος (κοινωνικές παροχές, επιδόματα κτλ). Το κράτος-πρόνοιας, επιλογή του καπιταλισμού σε μια άλλη ιστορική συγκυρία ως καρότο για να υπάρξει κοινωνική συναίνεση, δίνει τη θέση του στο μαστίγιο σκέτο. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η όψη της κυριαρχίας, και οι επικλήσεις για επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση είναι άτοπες και επικίνδυνες.

Επιπλέον, προκειμένου η κυριαρχία να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που προκαλεί αυτή η ταχύτατη και αιφνιδιαστική αναίρεση των προηγούμενων «ισορροπιών», το νέο μοντέλο διαχείρισης εδραιώνει το δόγμα απόλυτου κοινωνικού ελέγχου. Έτσι λοιπόν, εγκαθιδρύει μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τον εκφασισμό της καθημερινής ζωής και τον ολοκληρωτισμό στην άσκηση της εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» ενάντια στους μετανάστες, όπου ΜΜΕ και φασίστες προλείαιναν το έδαφος και τελικά το κράτος έρχεται να πραγματοποιήσει το χειραγωγημένο κοινωνικό αίτημα για ασφάλεια.

Έτσι λοιπόν, όποιος χαρακτηρίζεται περιττός/μη παραγωγικός/μη προσαρμόσιμος, όπως οι μετανάστες και οι οροθετικές πόρνες, όποιος απεργεί, όπως οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας, όποιος αντιστέκεται στη λεηλασία της φύσης, όπως συμβαίνει ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική και γενικά οποιοσδήποτε αντιστέκεται θα στοχοποιείται και θα καταστέλλεται. Οι κυρίαρχοι θα δείχνουν μηδενική ανοχή στις όποιες παρεκβάσεις από τα σχέδια τους. Όταν η συναίνεση δεν αποσπάται, θα επιβάλλεται.

Απέναντι στο αίτημα για «εθνική ομοψυχία», σύμφωνα με το οποίο το κράτος επιλέγει να επιβάλλει την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια, δικαιώνοντας το ρόλο του ως εγγυητής της «νομιμότητας», εμείς προτάσσουμε το κάλεσμα για ταξική αντεπίθεση και ταυτόχρονα την αλληλέγγυα δράση ενάντια σε κράτος-αφεντικά-φασίστες.

Όσοι βιώνουμε καθημερινά την εκμετάλλευση, όσοι δεν παραπλανηθήκαμε από τις εκλογικές αυταπάτες, όσοι δεν φοβόμαστε και δεν ψάχνουμε τον εχθρό στο διπλανό μας, όσοι δεν θέλουμε η οργή μας να αναλωθεί σε μορφές αγώνα αφομοιώσιμες από το σύστημα είναι καιρός να βρεθούμε στο δρόμο, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στις γειτονιές. Με τη σύνδεση των αγώνων και τη ριζοσπαστική νοηματοδότηση τους να δημιουργήσουμε τριγμούς στα θεμέλια του καπιταλιστικού οικοδομήματος, ενάντια στο καθεστώς υποτίμησης των ζωών μας. Μέχρι να καταργήσουμε την ιδιοκτησία, τη μισθωτή εργασία και τον αποκλεισμό μας από τη λήψη αποφάσεων που αφορούν την ίδια μας τη ζωή. Να αγωνιστούμε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα για την ισότητα, την ελευθερία μας και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

 

Μηδενική ανοχή σε κράτος, κεφάλαιο και φασίστες

 

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:00 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Το κείμενο της διαχειριστικής για την πορεία σε PDF.

 

δήμαρχοι, νομάρχες, εισαγγελείς, μπάτσοι, δημοσιογράφοι,παρακρατικοί, φασίστες…
…ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΑΣ

Οι καταλήψεις είναι ο κόσμος που τις αποτελεί και τις χρησιμοποιεί για να καλύψει τις ανάγκες του έξω από τις λογικές του κέρδους και ενάντια στον πολιτισμό της μόλυνσης και της καταπίεσης, ο κόσμος που θα τις χρησιμοποιήσει μελλοντικά,κόσμος που αγωνίζεται και αντιστέκεται.

Την Τρίτη 5 ιούνη υπάλληλος του δήμου ήρθε στην κατάληψη παραρτήματος έχοντας πάρει εντολή από ανώτερούς του προκειμένου να μας ενημερώσει ότι η κατάληψη από βδομάδα θα σφραγιστεί..

αν σας πέρασε από το μυαλό να εκκενώσετε το παράρτημα…ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ!!!

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΤΡΙΤΗ 12 Ιουνίου  18.30 ΑΠΟ ΤΟ  ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

 

διαχειριστική συνέλευση κατάληψης παραρτήματος

Κείμενο που μοιράστηκε στην προβολή της ταινίας «Το κύμα» στην πλ. Νόρμαν στις 8 Ιούνη. Κατεβάστε το σε μορφή PDF.

 

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του κεφαλαίου, η οποία έχει ρίξει τη σκιά της το τελευταίο διάστημα και στην ελληνική επικράτεια, είναι ξεκάθαρο ότι έχει διαχυθεί σε όλο το φάσμα της κοινωνικής πραγματικότητας.

Βασικός μισθός στα όρια της εξαθλίωσης, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, εφεδρεία, ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία και μια διαρκώς ογκούμενη στρατιά ανέργων είναι μερικές μόνο από τις επιλογές της κυριαρχίας, ντόπιας και υπερεθνικής.

Εκτός όμως από τις επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις, η κρίση του κεφαλαίου επηρεάζει ξεκάθαρα και τις κοινωνικές σχέσεις, όπως αυτές αποτυπώνονται την τρέχουσα περίοδο. Σε αυτές τις συνθήκες, κομμάτια της κοινωνίας επιλέγουν εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις. Κάποιοι επιλέγουν να αντισταθούν στη βάρβαρη λεηλασία των ζωών μας, και με όρους ταξικής συνείδησης και αλληλέγγυας δράσης εξεγείρονται ενάντια στο σύστημα που γεννά τις κρίσεις, ενώ κάποιοι άλλοι παραμένουν απαθείς, περιχαρακωμένοι στο άτομό τους ή ακόμα χειρότερα στη μισαλλοδοξία τους.

Ο ατομισμός βέβαια, ο φιλοτομαρισμός, η ρουφιανιά και ο ανταγωνισμός για κοινωνική ανέλιξη δεν είναι τωρινά φαινόμενα, ούτε παρατηρούνται μόνο σε περιόδους κρίσης. Είναι διαχρονικές «αρετές» του καπιταλιστικού μοντέλου δόμησης της κοινωνίας. Σε συνθήκες όμως ανέχειας και εξαθλίωσης, παίρνουν διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου, κοινωνικού κανιβαλισμού. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες πολλοί αισθάνονται ξένοι μέσα στον εαυτό τους, ξένοι με τους γύρω τους. Αυτή την αποξένωση, μέσα σε έναν άξενο κόσμο, πολλές φορές την προβάλλουν στους δίπλα, ιδίως εναντίον ατόμων ή ακόμα και ολόκληρων κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται σε χειρότερη θέση (π.χ. μετανάστες, οροθετικές πόρνες), αναζητώντας εξιλαστήρια θύματα για την εξαθλίωση στην οποία τους καταδικάζει το σύστημα.

Την επιθετική αυτή συμπεριφορά, τον κοινωνικό αυτό κανιβαλισμό, τον εκτρέφει το σύστημα και μέσω της πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ ‒ένα από τα κύρια εργαλεία προπαγάνδισης της κυρίαρχης ιδεολογίας και ηθικής‒, σπέρνοντας φόβο και μίσος.

Ο φόβος είναι μια εύλογη αντίδραση όταν λεηλατείται η ζωή σου, συχνά όμως αυτός που φοβάται δεν μπορεί να υποδείξει το αντικείμενο του φόβου του. Ο φόβος είναι ο καλός αγωγός μέσω του οποίου εμφανίζονται αντικοινωνικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές στους γύρω. Αυτές που υιοθετεί ο «μέσος πολίτης», ο αιώνια αθώος και ξεγελασμένος, που πάντα η ιστορία παίζεται πίσω από την πλάτη του, επειδή ακριβώς δε θέλει να την ξέρει.

Το μίσος, από την άλλη, προς οτιδήποτε ορίζεται ως «διαφορετικό» (με βάση τη φυλή, τη θρησκεία, τον πολιτισμό, τις σεξουαλικές προτιμήσεις κ.ο.κ.) τροφοδοτείται από την αντικοινωνική υπόθεση ότι «εάν υποφέρω, κάποιος πρέπει να πληρώσει· και θα πληρώσει αυτός που είναι του χεριού μου» (…ακριβώς επειδή το κράτος και τα αφεντικά δεν είναι του χεριού μου). Αυτός είναι ένας κανιβαλικός τρόπος να ξορκίσει κανείς την επαπειλούμενη εξαθλίωσή του: να εξοντώσει αυτούς που του τη θυμίζουν.

Αυτό το πλέγμα σχέσεων που αναπαράγεται μέσα στον καπιταλισμό από ορισμένα κομμάτια των καταπιεσμένων (άλλωστε ο καπιταλισμός δημιουργεί αλλοτριωμένες συνειδήσεις, αλλά και οι αλλοτριωμένες συνειδήσεις συντηρούν τον καπιταλισμό), συνδέεται άρρηκτα με το κράτος. Ο ρόλος του κράτους δεν είναι απλά επικουρικός, αλλά ξεκάθαρα ενεργός. Λειτουργεί ως μηχανισμός διαμεσολάβησης κι ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων. Ιδιαίτερα τώρα, που καταρρέει η εικόνα της ευημερούσας κοινωνίας, φαίνεται καθαρά ότι ανατροφοδοτώντας το φόβο καλλιεργεί την ανάγκη για ασφάλεια, για να επέμβει αργότερα και να ισχυροποιήσει τον εαυτό του. Το αίτημα για κοινωνική ειρήνη και περισσότερη αστυνόμευση σημαίνει καταστολή των όποιων κοινωνικών αντιδράσεων.

Οφείλουμε λοιπόν να αντιληφθούμε ότι ο εχθρός δε βρίσκεται δίπλα μας, στο συνάδελφό μας στη δουλειά, στον άνεργο, στο μετανάστη, στους καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους αυτής της κοινωνίας. Εχθρός είναι τα αφεντικά που λεηλατούν τις ζωές μας, το κράτος που ρυθμίζει τους όρους αυτής της λεηλασίας αλλά και εκείνες οι αντιλήψεις και πρακτικές που βασίζονται στη λογική του να πατάει κανείς πάνω σε άλλους για να επιβιώσει.

 

ΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ
ΜΟΝΟ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΩΝ,
 ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Κείμενο της διαχεριστικής συνέλευσης της κατάληψης παραρτήματος σχετικά με την επίθεση που δέχτηκε η κατάληψη το Σάββατο 19 Μάη. Το κείμενο σε μορφή PDF.

 

Κράτος, μμε, παρακρατικοί – όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί…

 

Το Σάββατο 19 Μάη τα χαράματα παρακρατικοί φασίστες έσπασαν εξωτερικά τζάμια της κατάληψης παραρτήματος. Το κράτος και οι παρακρατικοί μηχανισμοί δεν νιώθουν προφανώς να απειλούνται από τα τούβλα και τα τζάμια του παραρτήματος, αλλά από τις διεργασίες και τις σχέσεις που γεννιούνται εκεί. Η στοχοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων κατειλημμένων χώρων αποτελεί κεντρική κρατική στρατηγική. Είναι χαρακτηριστική η παρέμβαση του αρχι-εισαγγελέα Τέντε σχετικά με την καταστολή των καταλήψεων, που λύνει ακόμα περισσότερο τα χέρια των μπάτσων.

Αυτή η επίθεση είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των επιθέσεων που κατά καιρούς έχει δεχτεί η κατάληψη. Και δεν μας παραξενεύει καθόλου αυτό αφού τόσο η ιστορία του χώρου αυτού όσο και η πληθώρα δράσεων που λαμβάνουν χώρα σε αυτόν αποτελούν άλλο ένα αγκάθι στα πλευρά της εξουσίας. Έτσι μετά τις πάμπολλες επιθέσεις που έχουμε δεχτεί από τα τοπικά ΜΜΕ –με πρώτη και καλύτερη τη ρουφιανοφυλλάδα Πελοπόννησο, μιας και η συκοφάντηση του παραρτήματος είναι αγαπημένο της σπορ–, μετά τις κατά καιρούς εξαγγελίες για μετατροπή του παραρτήματος σε συνεδριακό κέντρο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πολιτικής, οικονομικής και επιστημονικής ελίτ, λογικό ήταν να έρθουν και τα παρακρατικά παιδιά τους να προσπαθήσουν να προξενήσουν υλικές φθορές. Αν σε αυτά προσθέσουμε την κατά καιρούς λασπολογία του ΠΑΜΕ περί προβοκατόρων και παρακρατικών (καθώς ως γνωστόν όσα δε φτάνει το ΠΑΜΕ τα κάνει προβοκάτσια), τις ανακοινώσεις του οποίου φιλοξενεί πάντα η δεξιά Πελοπόννησος, καθώς και τις κατά καιρούς προτάσεις του εμπορικού συλλόγου να γίνει το παράρτημα μουσείο και συνεδριακό κέντρο, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι δεχόμαστε μια συνολική επίθεση από όσους έχουν συμφέρον να καταστείλουν κάθε αδιαμεσολάβητη φωνή και δράση. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η νέα βλακώδης ρητορική περί «πολέμου συμμοριών» (βλακώδης, αφού ανέκαθεν το παρακράτος βάδιζε χέρι χέρι με την επίσημη εξουσία κάνοντας τη βρωμοδουλειά που αυτή δε μπορούσε να κάνει, μιας και πρέπει να τηρεί και τα δημοκρατικά προσχήματα) ή «πολέμου των δύο άκρων» (εμείς πάντως δρούμε μέσα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες).

Το παράρτημα αποτελούσε και αποτελεί σημείο αναφοράς των ταξικών και κοινωνικών αγώνων στην πάτρα από το Νοέμβρη του ’73 και τις μαθητικές κινητοποιήσεις του ’91 μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008. Διαχρονικά στεγάζει πλήθος ανθρώπων που θέλουν να συλλογικοποιήσουν τις αρνήσεις τους και να αντισταθούν στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών. Είναι ένας ανοιχτός κατειλημμένος χώρος στο κέντρο της πόλης, τον οποίο διαχειρίζεται η ανοιχτή συνέλευση των καταληψιών. Ο χώρος φιλοξενεί μεγάλο αριθμό εκδηλώσεων πολιτιστικού περιεχομένου με αντιεμπορικά χαρακτηριστικά (συναυλίες, προβολές κτλ), πολιτικές διαδικασίες (συνελεύσεις, συζητήσεις) και άλλες δράσεις, όπως αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο κάθε Δευτέρα και Πέμπτη απόγευμα, σχολείο εκμάθησης ελληνικών για μετανάστες, συνεργείο επισκευής ποδηλάτων, αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό…

Και είναι βαθιά νυχτωμένα τα παρακρατικά καθάρματα αν πιστεύουν ότι με το σπάσιμο κάποιων τζαμιών θα χτυπήσουν έναν ζωντανό και ανοιχτό κοινωνικό χώρο. Κι αυτό γιατί το παράρτημα δεν είναι κάποια τζάμια (τα οποία αντικαταστάθηκαν με τη συλλογική εργασία των καταληψιών, χωρίς καμία χρηματοδότηση από κανέναν πέρα από τις δικές μας οικονομικές δυνάμεις, σε αντίθεση με τους χρυσαυγίτες που ως κομμάτι του συστήματος χρηματοδοτούνται από τον κρατικό κορβανά και επίσημα πια -μέχρι τώρα οι μισθοδοσίες τους γίνονταν κάτω από το τραπέζι από τα κάθε είδους μυστικά κονδύλια της ευπ). Το παράρτημα είναι ο κόσμος που το αποτελεί και το χρησιμοποιεί για να καλύψει τις ανάγκες του έξω από τις λογικές του κέρδους και ενάντια στον πολιτισμό της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, ο κόσμος που θα το χρησιμοποιήσει μελλοντικά, κόσμος που αγωνίζεται και αντιστέκεται.

Βαθιά νυχτωμένες είναι και οι κάθε είδους εξουσιαστικές κλίκες, αφού το παράρτημα δε χαρίστηκε ούτε παραχωρήθηκε, αλλά κρατιέται εδώ και πάρα πολλά χρόνια ανοιχτό χάρη στο πλήθος των συλλογικοτήτων που το χρησιμοποιούν. Κι έτσι θα συνεχίσει. Δε μας φοβίζουν. Όταν εντείνεται η επίθεση στις ζωές μας από το κράτος, τα αφεντικά και τους λακέδες τους, θεωρούμε πιο αναγκαίο από ποτέ να στηρίξουμε ενεργά τους αυτοδιαχειριζόμενους και κατειλημμένους χώρους, να οργανωθούμε συλλογικά για να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας κλέβουν και να οχυρωθούμε απέναντι σε κάθε κρατική και παρακρατική απειλή.

 

Οι επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους κατειλημμένους χώρους

δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν.

 

Όποιος θέλει να συμμετάσχει/στηρίξει την κατάληψη παραρτήματος, η διαχειριστική συνέλευση

της κατάληψης πραγματοποιείται κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα, στις 19:30

 

Διαχειριστική συνέλευση κατάληψης παραρτήματος

 

οι μάχες για ελευθερία, ζωή και αξιοπρέπεια

δίνονται και κερδίζονται

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες

εκεί που διακυβεύονται τα πραγματικά διλήμματα της ζωής μας

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

ΙΣΟΤΗΤΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

 

ΤΡΙΤΗ 1 ΜΑΗ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ  – 10πμ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

 

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ – 9μμ ΠΛ. ΟΛΓΑΣ

 

Κατεβάστε το κείμενο σε PDF.

 

Η παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού της τρέχουσας περιόδου που έχει ως απάντησή της (από την πλευρά των δυνάμεων του κεφαλαίου) την αναδιάρθρωση, έχει διαχυθεί σε όλες τις πτυχές των κοινωνικών σχέσεων. 300 ευρώ βασικός μισθός (στην καλή περίπτωση) εν ολίγοις που δεν φτάνει ούτε καν για να επιβιώσεις και ραγδαία αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας. Μέσα σε όλα αυτά, η καπιταλιστική κυριαρχία θέτει τα ερωτήματα που θέλει, και ζητάει τις συγκεκριμένες απαντήσεις που έχει η ίδια φτιάξει για αυτά τα ερωτήματα. Εμάς τους από κάτω θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι δικές μας απαντήσεις.

«Συναίνεση Η Χρεοκοπία»

Ακόμα και αν δεχόμασταν την κρίση ως αποτέλεσμα κακών διαχειριστικών επιλογών, δεν θα αναθέταμε τη λύση στους ίδιους ανθρώπους που την δημιούργησαν. Είναι φοβερό το πόσοι αυτοαναγγέλθηκαν «επίδοξοι σωτήρες της χώρας» την τελευταία περίοδο. Ένας από αυτούς, ο Βενιζέλος, γιάπης και πρόσωπο του διεθνούς κεφαλαίου, έκανε σαφές το σκεπτικό της κυριαρχίας ευθύς εξαρχής. Ή μαζί μας ή εναντίον μας. Την πρώτη επιλογή, άθελα ή ηθελημένα, τη ζούμε από το 2008.Είναι επιλογές που γίνονται για την διατήρηση του συστήματος. Μια πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, άρα και στην εφαρμογή των μέτρων της τρέχουσας αναδιάρθρωσης, μπορεί ενδεχομένως να παράξει οξυμμένες συνθήκες και δυναμικές, που να θέσουν το ζήτημα του ξεπεράσματος αυτού του συστήματος. Καμία φράξια του παγκόσμιου κεφαλαίου δεν μπορεί να το ρισκάρει αυτό και δεν θα το αφήσει να συμβεί, ακόμη και αν γίνονταν κάθε μέρα εκλογές. Εν ολίγοις, το δίπολο συναίνεση ή χρεοκοπία μετατρέπεται στο μονόδρομο των μνημονίων και του καπιταλισμού το οποίο για εμάς τους από κάτω σημαίνει εξαθλίωση, υποταγή, πείνα.

Καμία εκλογική αυταπάτη.

Όλα τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια σίγουρα έχουν αναλογιστεί για το πώς θα αναχαιτιστεί η επίθεση που εξαπολύουν τα ντόπια και υπερεθνικά αφεντικά απέναντι στο παγκόσμιο προλεταριάτο. Θα ήμασταν είτε αφελείς, είτε ψηφοθήρες για να προτάξουμε την ψήφο στις «δυνάμεις του αντί-μνημονίου». Οι επερχόμενες εκλογές έχουν προφανώς ιδιαίτερη πολιτική σημασία στο τώρα γιατί καλούν τον κόσμο στο να συμπυκνώσουν 2 περίπου χρόνια αγώνων σε μία ψήφο. Τα σκηνικά είναι έτοιμα για αυτό το θέατρο του παραλόγου το οποίο έχει παιχτεί χιλιάδες φορές όμως όχι με ένα τόσο σημαντικό ιστορικό φόντο μεταπολιτευτικά. Οι εκλογές έχουν βαρύνουσα σημασία γιατί διαμέσου αυτών, η αστική πολιτική εξουσία επιδιώκει να ανακτήσει την «κοινωνική νομιμοποίηση» της. Η μετεκλογική πραγματικότητα θα στολιστεί από την αύξηση της καταστολής, την αναβάθμιση των μεθόδων ελέγχου και χειραγώγησης του κοινωνικού σώματος, από την εξάλειψη ενοχλητικών κοινωνικών συμπεριφορών ή ταυτοτήτων (μετανάστες, άστεγοι, άνεργοι, κουκουλοφόροι κ.ο.κ.). Στοιχεία αυτής της πραγματικότητας προεικονίζονται και προεκλογικά με κινήσεις όπως η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, η συμπερίληψη της κατοχής αντί-ασφυξιογόνας μάσκας στον τρομονόμο, η μετατροπή δίωξης καταληψιών δημοσίων χώρων σε αυτόφωρη διαδικασία. Η κατάσταση εξαίρεσης (ή επίσημα εκτάκτου ανάγκης) στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό κράτος από το 2010 επί παπανδρέου (διάγγελμα στο καστελόριζο) δεν φαίνεται να αποσύρεται, αλλά τελικά να βαθαίνει μετά τις εκλογές δημιουργώντας ολοκληρωτικές τομές στην παραδοσιακή αστική δημοκρατία. «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα τις είχαν καταργήσει» έλεγε κάποτε ο γερό-Μάρξ και αυτή η θέση μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Αυτό που μπορούμε να προτάξουμε εμείς από την σκοπιά μας είναι η δημιουργία, η συνέχεια και η όξυνση όλο και περισσότερων χειραφετημένων αγώνων οι οποίοι θα ορίσουν από μόνοι τους τα περιεχόμενα, τα μέσα και τις στρατηγικές απεγκλωβισμού μας (ως τάξης και όχι ως έθνους-κράτους) από την κατάσταση που ζούμε.

Οι Γερμανοί δεν μας κάνουν κουμάντο.

Είναι πολύ βολικό για τους εξουσιαστές μας να μετατοπίζουν το ζήτημα της κρίσης σε εθνικό θέμα. «Παντού είναι Ελλάδα» έχουν πει κάποιοι γερμανοί σύντροφοι και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία δεν απέχουν από την ελληνική περίπτωση και μάλιστα χωρίς τρόικες, ΔΝΤ και λοιπούς μηχανισμούς στήριξης. Μέσα στην τρέχουσα ιστορική περίοδο είναι λογικό να υπάρχουν ανταγωνισμοί σε επίπεδο εθνικών οικονομιών αλλά ακόμη και μεταξύ φραξιών του κεφαλαίου της ίδιας χώρας για το ποιος θα επικρατήσει στον καινούριο κύκλο συσσώρευσης του μέλλοντος (αν κάτι τέτοιο προλάβει να υπάρξει). Επίσης, οι επιλογές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προφανώς έπληξαν την αυτονομία της μορφής έθνος-κράτος, παρόλαυτά, αυτό είναι μία διαδικασία που συντελείται από το ’80 μέχρι σήμερα (όταν οι παγκόσμια αγορά και κυβερνήσεις ακολούθησαν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης που είχε ως αποτέλεσμα την παγκοσμιοποίηση) και ποτέ δεν είχε γνωρίσει την αποδοκιμασία ιδιαίτερα των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων (δεν διαμαρτυρήθηκαν και πολλοί από αυτούς όταν το ελληνικό κράτος μπήκε στην ΕΕ, μάλλον καλοπιάνονταν με το ότι «εκσυγχρονίζονται» και είναι «ευρωπαίοι» πια. Το μεγάλο πρόβλημα στα παραπάνω είναι όταν κομμάτια των από κάτω παίρνουν μέρος με κάποια φράξια των αφεντικών. Αυτό παράγει αντεπαναστατικά περιεχόμενα και πολλές φορές στρώνει τον δρόμο για όλο και πιο πολύ ολοκληρωτισμό, κοινωνικό κανιβαλισμό και εξαθλίωση.

«Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ο φόβος» G.F.Hegel

Η αστική πολιτική εξουσία παίζει το διαχειριστικό παιχνίδι της τρέχουσας περιόδου βασισμένη στη δημιουργία και τη διαχείριση του φόβου. Παντού προκύπτουν εσωτερικοί εχθροί του έθνους με τα σκοτεινά τους σχέδια ενάντια στη δημοκρατία και την εθνική ομοψυχία, αλλά και εξωτερικοί εχθροί όπως το γερμανικό κράτος (το ότι υπάρχει ένα γερμανικό προλεταριάτο στα ίδια σκατά με μας δεν πολυαναφέρεται βέβαια). Το πλήθος των διαχωρισμών που επιβάλλουν σε εμάς τους από κάτω μας αποπροσανατολίζει. Αυτός κλέβει, ο άλλος είναι δημόσιος υπάλληλος, ο επόμενος είναι κουκουλοφόρος-ασφαλίτης κτλ. Φόβος να αγωνιστείς, φόβος να απεργήσεις, φόβος μη χάσεις τη δουλειά σου, φόβος μη δεν βρεις ποτέ δουλειά, παντού φόβος. Σε ένα τρομοκρατημένο κοινωνικό σώμα είναι εύκολο να επιβάλεις ότι θες και αυτό το γνωρίζουν καλά αυτοί που ασχολούνται με την εκμετάλλευση των ανθρώπων.

Οι μετανάστες ξανά στο προσκήνιο.

Ένα χρόνο μετά την απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών στην Υπατία (και την πρωτοφανή κατασταλτική επιχείρηση μεταφοράς τους από τη Νομική) οι μετανάστες εμφανίζονται ξαφνικά στο δημόσιο λόγο. Ενορχηστρωμένα τα ΜΜΕ τους παρουσιάζουν σαν την κύρια αιτία κάθε πιθανού κοινωνικού προβλήματος. Ο αποδιοπομπαίος τράγος λοιπόν σήμερα έχει βρεθεί και είναι οι μετανάστες και έχουν την ανάλογη αντιμετώπιση που είχαν οι Εβραίοι από τους ναζί σε μία παρόμοια ιστορική περίοδο (κρίση του ’29, εθνικοσοσιαλισμός στη γερμανία). Οι πρώτος άξονας που στηρίζεται η ρητορική της στοχοποίησης των μεταναστών είναι ο οικονομικός. Οι μετανάστες ευθύνονται για την ανεργία επειδή μας παίρνουν τις δουλειές (λες και όλοι ψάχνουν για δουλειά στα φανάρια), για την μειωμένη κίνηση στα καταστήματα λόγω του παραεμπορίου (λες και έχουμε λεφτά να αγοράσουμε τα της επιβίωσής μας) ή για την αυξημένη εγκληματικότητα. Ο δεύτερος άξονας είναι ο ρατσιστικός. Οι υστερίες περί υγειονομικής βόμβας δεν έχουν προηγούμενο. Ακόμη και ολόκληρες περιοχές των πόλεων φέρονται ως απροσπέλαστες (πχ ιστορικό κέντρο της Αθήνας) λόγω του ότι ελλοχεύουν υγειονομικοί και λοιποί κίνδυνοι για τους ντόπιους και καλούμαστε «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας». Η αντιμετώπιση που προτείνεται μιντιακά είναι η πλήρης αδιαφορία για τις συνθήκες επιβίωσης αυτών των ανθρώπων και η ολοκληρωτική τους εξόντωση, λες και ποτέ κανένας έλληνας δεν έχει μεταναστεύσει. Έτσι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης παρουσιάζονται σαν τη μοναδική λύση διαχείρισης του κοινωνικού συνόλου των παρανομοποιημένων μεταναστών και προσφύγων. Ένας τέτοιος θεσμός που άλλοτε αποτελούσε ντροπή για τον δυτικό πολιτισμό ακόμα και με βάση τα αστικοδημοκρατικά ιδεώδη, σήμερα αναπαράγεται από μεγάλα κομμάτια των από κάτω. Γιατί η διάκριση ανθρώπων με βάση νομικίστικα επιχειρήματα «έχουν ή όχι χαρτιά» ή ο χαρακτηρισμός τους σαν υγειονομικό κίνδυνο που βασίζεται μόνο στην καταγωγή (χωρίς να λαμβάνει υπόψιν τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους και τί τις προκαλεί) και η καταναγκαστική εξαίρεσή τους από το δημόσιο χώρο είναι το πρόσωπο του μοντέρνου εξορθολογισμένου ρατσισμού. Ενός ρατσισμού που δεν φέρει σβάστικες αλλά φοράει γραβάτες, πλασάρεται σαν «δημοκρατικός», πιάνει σχεδόν όλο το καθεστωτικό πολιτικό φάσμα (από κεντροαριστερά μέχρι ακροδεξιά) και στις επόμενες εκλογές θα μας ζητήσει την ψήφο μας. Όποιος συναινεί σε αυτά έχει την ιστορική του ευθύνη και στρώνει το δρόμο για το επόμενο σύγχρονο ολοκαύτωμα.

Εκτός από τους παραπάνω υπάρχουν και οι «αυθεντικοί» φασίστες. Ο λόγος για τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής (άνοιξε πρόσφατα γραφεία στην Πάτρα) που διεκδικεί την είσοδό της στη βουλή στις ερχόμενες εκλογές με τον μανδύα του λαϊκού αντιμνημονιακού κόμματος. Αποκρύπτει έντεχνα το παρελθόν της, με τα ρατσιστικά παραληρήματα, τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίων αγωνιστών, τα πογκρόμ εναντίων μεταναστών και την παρακρατική της δράση. Η ΧΑ πατάει στην καλλιεργούμενη από τα ΜΜΕ τρομοκρατία που αντιμετωπίζουν οι από κάτω (φτώχεια, εγκληματικότητα), αποπροσανατολίζει με εθνικές ονειρώξεις, εκμεταλλεύεται τα όποια ρατσιστικά αντανακλαστικά υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία και σημειώνει άνοδο. Ωστόσο, όσο αντισυστημικοί και να αυτοπαρουσιάζονται οι φασίστες, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι ο φασισμός ήταν και είναι αδιαχώριστη συνιστώσα του καπιταλισμού.

Αν αναρωτιέται κανείς πώς χώρεσε αυτό το φασιστικό μόρφωμα στη δημοκρατία «μας», δεν είναι γιατί άλλαξε ο λόγος της XA σε ηπιότερο ακροδεξιό (σαν του ΛΑΟΣ παλιότερα). Χώρεσε γιατί η δημοκρατία ξεχείλωσε όσο χρειαζόταν για να εντάξει στους κόλπους τής αστικής νομιμότητας τις νεοναζιστικές εφεδρείες της. Η επιλογή που κάνουν τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά την τρέχουσα ιστορική περίοδο με την οικονομική κρίση να κλυδωνίζει τα θεμέλια της εξουσίας τους είναι να μετατοπίσουν το πολιτικό φάσμα προς την ακροδεξιά, να γίνει ο λόγος των φασιστών κυρίαρχος κρατικός λόγος και να μετεξελιχθεί όλο και περισσότερο σε ολοκληρωτικό το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας τους. Είναι στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς να σταματήσει αυτή η κατρακύλα. Όποιος ανέχεται τους χρυσαυγίτες στις γειτονιές θα πάρει μαζί και την υποτίμηση της εργατικής του δύναμης και την εξαθλίωση της ζωής του και τις σκούπες και τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι αντιστάσεις μας και οι προόπτικες.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον που επιβάλλεται από την κυριαρχία δεν λείπουν και οι απαντήσεις από τη δική μας πλευρά. Τα τελευταία δύο χρόνια βλέπουμε οι αγώνες να παίρνουν νέες μορφές και παλιές δοκιμασμένες μέθοδοι να αναζωογονούνται. Δεκάδες απεργίες σε διάφορους επαγγελματικούς κλάδους (π.χ. πολύμηνη απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία), καταλήψεις χώρων εργασίας, φοιτητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις σε σχολές, το κίνημα των πλατειών απ’ όπου ξεπήδησαν δεκάδες λαϊκές συνελεύσεις, δυναμικές αντιστάσεις γύρω από τοπικά ζητήματα (όπως στην Κερατέα και στη Χαλκιδική ενάντια στα ΧΥΤΑ και τα μεταλλεία χρυσού αντίστοιχα) είναι μόνο μερικά παραδείγματα.

Όλοι οι αγώνες όμως φαίνεται να συμπυκνώνονται σε κεντρικά πολιτικά γεγονότα όπως είναι οι γενικές απεργίες και οι μέρες ψήφισης των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων. Εκείνες τις μέρες κορυφώνεται η ένταση και η μαχητικότητα των αγωνιζόμενων με αποτέλεσμα τη σφοδρή σύγκρουση με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής. Τέτοιες στιγμές ήταν οι γενικές απεργίες της 5ης Μάη του 2010, 15 Ιούνη και 28-29 Ιούνη του 2011 και αδιαμφισβήτητα η 12η Φλεβάρη του 2012 με τα εξεγερτικά χαρακτηριστικά που απέκτησαν τότε οι συγκρούσεις. Η κοινωνική αντιβία γίνεται κτήμα των ίδιων των καταπιεσμένων παρά τις προσπάθειες των καθεστωτικών δυνάμεων να τη συκοφαντήσουν. Αυτοί που στον πολιτικό τους λόγο μιλάνε για προβοκάτορες και ασφαλίτες αγνοούν σκόπιμα την πραγματικότητα και δεν δηλώνουν παρά την υποτέλεια τους σε ένα καθεστώς το οποίο τους ανέθρεψε και έξω από αυτό δεν έχουν κανένα απολύτως ρόλο.

Αν θέλουμε να βρούμε τα χαρακτηριστικά που παίρνουν οι αγώνες και εμείς προκρίνουμε είναι το κοινωνικό και ταξικό πρόσημο που έχουν καθώς και οριζόντια μορφή τους. Από τη μία τα υποκείμενα των αγώνων να αντιλαμβάνονται τη θέση τους σαν εκμεταλλευόμενοι και τους συμμάχους τους στην κοινωνία από την άλλη να μην υποκύπτουν σε προσπάθειες χειραγώγησης τους, ακόμα και αν προέρχονται από δήθεν κινηματικές δυνάμεις, οι οποίες στην ουσία έχουν στόχο την άντληση πολιτικής υπεραξίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΕΠΑΜ του Καζάκη που αφού απέκτησε κοινωνικό έρεισμα στις πλατείες τώρα συμμετέχει στις εκλογές συνεργαζόμενος με τον Παπαθεμελή.

Η επιλογή του κεφαλαίου για την παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού τις τελευταίες δεκαετίες έχει σαν αποτέλεσμα η κρίση του να έχει αντίκτυπο σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου με διαφορετική ένταση και μορφή βέβαια. Στις ΗΠΑ εμφανίστηκε στον ιδιωτικό δανεισμό ενώ στην ευρωζώνη σαν κρίση εξωτερικού δημόσιου χρέους. Ωστόσο πολυποίκιλες μορφές αγώνα έχουν ξεσπάσει και ξεσπούν σε όλες τις γωνιές της γης, από την καπιταλιστική περιφέρεια μέχρι το κέντρο. Από τις αλυσιδωτές εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες (που συνεχίζονται) και στη Μεγάλη Βρετανία το 2011, τα κινήματα των πλατειών στην Ισπανία και και στις ΗΠΑ, τις συγκρούσεις των γενικών απεργιών σε Ισπανία Ιταλία και ΗΠΑ μας υπενθυμίζουν ένα μόνο πράγμα. Την κοινή μας μοίρα που μας δένει με τους λαούς παγκόσμια εναντία στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και όχι τους πλαστούς διαχωρισμούς σε έθνη και φυλές που μας επιβάλλονται από τα πάνω.

Αυτή την κοινή μοίρα φαίνεται να λησμονούν μερικά αγωνιζόμενα κομμάτια και άθελα τους ή μη πέφτουν στην παγίδα του πατριωτισμού. Ο αγώνας του προλεταριάτου για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας δεν μπορεί να συγκροτηθεί με βάση εθνικές ταυτότητες. Αντίθετα οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια είναι πλήρως ενσωματώσιμη από την κυριαρχία και συμπίπτει με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Το έθνος-κράτος είναι δημιούργημα του καπιταλισμού και θα πεθάνει μαζί του.

Αυτό που μας δείχνουν τα γεγονότα του Μάη του 1886 στο Σικάγο ή του 1936 στη Θεσσαλονίκη είναι ότι οι αγώνες δίνονται και κερδίζονται στους δρόμους. Το οχτάωρο κατακτήθηκε μέσα από σκληρούς, αιματηρούς αγώνες. Τίποτα δεν χαρίστηκε και τίποτα δεν θα δοθεί πίσω απλώς περιμένοντας ή ψηφίζοντας τον έναν ή τον άλλον επίδοξο διαχειριστή των ζωών μας. Η χειραφέτηση των καταπιεσμένων θα είναι έργο των ίδιων και κανείς δεν θα βρεθεί να το κάνει για αυτούς.

 

 ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΙ

ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ, ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ.

 

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά

Το κείμενο σε PDF

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ ΟΤΕ Ν.ΑΧΑΪΑΣ

 

Από την Δευτέρα 26 Μάρτη έχει αρχίσει ένας μαχητικός αγώνας από τους εργαζόμενους και νυν απολυμένους στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ. Έτσι όλη την προηγούμενη εβδομάδα το σωματείο των εργαζομένων προχώρησε σε απεργία και από την Πέμπτη το κεντρικό κτήριο του ΟΤΕ (επί της οδού Ακρωτηρίου) βρίσκεται σε αποκλεισμό (ώστε να μην επιτραπεί ούτε στους μόνιμους εργαζόμενους αλλά ούτε και  στους εργαζόμενους της ΟTEplus να δουλέψουν ή να εκπαιδευτούν προκειμένου να εμποδιστεί πλήρως η παραγωγική διαδικασία στο κτίριο) που εξυπηρετεί τις ανάγκες όλης της Δ. Ελλάδος, ζητώντας απαγόρευση των απολύσεων και απορρόφηση όλου του προσωπικού από τον ΟΤΕ κάτω από ενιαίο εργασιακό καθεστώς και όχι από θυγατρικές με μισθούς πείνας και με αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον.

Όπως αναφέρει και η ανακοίνωση του σωματείου «Οι σημερινοί ελαστικά εργαζόμενοι 4ωροι τηλεφωνητές θα αντικατασταθούν από ακόμα πιο αναλώσιμους, ελαστικούς και φθηνούς εργαζόμενους στην ΟΤΕplus, θυγατρική εταιρία του ίδιου του ΟΤΕ. Οι νεοπροσλαμβανόμενοι στην ΟΤΕplus καλούνται να εργαστούν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί λαμβάνοντας 190 ευρώ για 4ωρη απασχόληση (μια μείωση της τάξης του 50% σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα), 380 ευρώ για 6ωρη και 510 ευρώ για 8ωρη.» Αυτό που γίνεται φανερό είναι ότι ο ΟΤΕ γίνεται η πρώτη εταιρία η οποία κάνει πράξη το μνημόνιο 2, καταργώντας την συλλογική σύμβαση που είχε υπογραφεί και δείχνοντας τι πρόκειται να επακολουθήσει… Προφανώς από δω και πέρα αυτή θα είναι η καθημερινή πραγματικότητα της εργασίας για όλους μας. Μισθοί πείνας, ελαστική-επισφαλής εργασία, διαρκής αξιολόγηση, ατομικές συμβάσεις κοκ.

Μέσα σε όλα αυτά έρχεται να δέσει και η ρητορική των αφεντικών, η οποία προωθεί τον ανταγωνισμό και τον κανιβαλισμό μεταξύ των εργατών προσπαθώντας να εξασθενίσει τις όποιες αντιστάσεις και δεσμούς αναπτύσσονται μεταξύ τους και να αποτρέψει την δημιουργία ενός κοινού συλλογικού αγώνα ενάντια τους. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι με τα αφεντικά δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον. Εκμεταλλευόμενα την κρίση και την ανεργία και με γελοίες προφάσεις περί ζημιών και χασούρας (στην περίπτωση του ΟΤΕ μόνο χασούρα δεν υπάρχει βέβαια αφού έχει παρουσιάσει κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων το τελευταίο εξάμηνο) προσπαθούν να επιβάλλουν ακόμη σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης οδηγώντας στην εξαθλίωση ολοένα και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια. Αν δεν δράσουμε εμείς κανείς δεν θα το κάνει για εμάς. Απέναντι στην τρομοκρατία και τον εκφοβισμό των αφεντικών να προτάξουμε την αλληλεγγύη, τις μαχητικές κινητοποιήσεις, τους αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες. Απεργίες όπως αυτή των εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ μπορούν και πρέπει να αποτελούν ζητούμενο. Η σύσταση και η δράση σωματείων βάσης (σε αντίθεση με τους επίσημους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς που αποτελούν τροχοπέδη για τους εργατικούς αγώνες), σωματείων των οποίων η δύναμη αντλείται από την συμμετοχή και την καθολική στήριξη στις αποφάσεις, από την οριζόντια δομή και τα οποία υπερβαίνουν τα συντεχνιακά τους αιτήματα, θέτοντας παράλληλα και ζητήματα ενοποίησης των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, δεν μπορεί παρά να μας βρίσκει αλληλέγγυους.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ,
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

 

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 7 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Το κείμενο σε PDF

 

Τον τελευταίο καιρό βιώνουμε την εξαθλίωση, την καταδυνάστευση, την τρομοκρατία και την εκμετάλλευση πιο απροκάλυπτα από ποτέ, τις τελευταίες δεκαετίες. Οτιδήποτε κατακτήθηκε μέσα από αιματηρούς πολλές φορές αγώνες αρπάζεται βίαια μέσα από ιδεολογήματα περί εθνικής σωτηρίας και ανάπτυξης. Οι απολύσεις, τα χαράτσια, η προκλητική αύξηση της φορολογίας, η μείωση μισθών και συντάξεων είμαι μέτρα που λαμβάνονται στις πλάτες μας από τον καπιταλισμό και τους φορείς του.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα βρίσκουν χώρο διάφορες μισάνθρωπες αντιλήψεις και πρακτικές, που δρουν εναντίον του ατόμου και της κοινωνίας. Η Χρυσή Αυγή, με φόντο τις επικείμενες εκλογές, θέλοντας να πάρει και αυτή κομμάτι από την εξουσία, που τόσο ονειρεύεται, έχει ξαμοληθεί στις πόλεις ανοίγοντας γραφεία και μοιράζοντας κείμενα γεμάτα φασιστικό περιεχόμενο και μισαλλόδοξες ιδέες. Με σημαία το ρατσισμό, τον εθνικισμό, την ξενοφοβία και το μίσος, αυτοί οι λάτρεις και νοσταλγοί του Χίτλερ φαντασιώνονται τους εαυτούς τους στα έδρανα της βουλής, να σηκώνουν τη δεξιά παλάμη τους με καμάρι.

Είναι όμως η ίδια συμμορία, μέλη της οποίας έχουν επανειλημμένα επιτεθεί και δολοφονήσει. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη δολοφονική απόπειρα εις βάρος του φοιτητή Δ. Κουσουρή, τη δολοφονία ενός μετανάστη και το σοβαρό τραυματισμό άλλων τεσσάρων το 2000 από τον χρυσαυγίτη και ειδικό φρουρό Καζάκο, την καταδίκη του Α. Ανδρουτσόπουλου (υπαρχηγού της ΧΑ) σε 21 χρόνια φυλάκισης –στο εφετείο μειώθηκε στα 12– για απόπειρα ανθρωποκτονίας τριών μελών αριστερών οργανώσεων, καθώς και την καταδίκη του Χ. Ρήγα (μπράβου, στελέχους της ΧΑ, υποψήφιου βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας και υποψήφιου περιφερειάρχη Δυτ. Ελλάδας) το 2009 για διπλή δολοφονία. Η αστική δημοκρατία είναι ανοιχτή σε όλες τις προτάσεις, επιτρέπει σε όλους τους επίδοξους εξουσιαστές να συμμετέχουν στο γαϊτανάκι της.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, αντιφασίστες/τριες πήραν τη συλλογική απόφαση να επιτεθούν την Πέμπτη 15/3 στα γραφεία της ΧΑ στην Πάτρα, μη ανεχόμενοι την ύπαρξη και λειτουργία γραφείων-ορμητήρια επιθέσεων, μαχαιρωμάτων και θανάτου στην πόλη μας. Το Σάββατο 17/3 πραγματοποιήθηκε πορεία μέχρι τα γραφεία της ΧΑ και τη Δευτέρα 19/3 μοιράστηκαν κείμενα στη γειτονιά. Σε κάθε κινητοποίηση υπήρχε έντονη αστυνομική παρουσία, καθιστώντας σαφές πως μπορούν να υπάρχουν μόνο με την κάλυψη της αστυνομίας.

Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι οι κυρίαρχες θέσεις τους είναι υπέρ του κράτους και του κεφαλαίου στηρίζοντας την εργοδοσία (βλ. πρόσφατα την περίπτωση της ελληνικής χαλυβουργίας) και ότι οι πρακτικές τους, πρακτικές βίας, τραμπουκισμού, κοινωνικού κανιβαλισμού, μίσους και φόβου, φτάνουν όπου δε φτάνει η κρατική καταστολή.

Είναι χρέος όλων μας να αντιταχθούμε μαχητικά απέναντι στο φασισμό, απομονώνοντάς τους ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά.

Εμείς στοχεύουμε σε έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αξιοπρέπειας. Σε έναν κόσμο όπου θα αποφασίζουμε αδιαμεσολάβητα και ισότιμα για τις ίδιες μας τις ζωές. Σε αυτό τον κόσμο δε χωράνε φασίστες, ναζιστές και κάθε είδους εξουσιαστές.

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΑΣ

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
Συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:00 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Το κείμενο σε PDF

 

Με αφορμή την «επίσκεψη» της Χρυσής Αυγής στην Ελληνική Χαλυβουργία…

 

…θα θέλαμε να εξηγήσουμε πώς αντιλαμβανόμαστε την ταξική συνείδηση

Για μας, η ταξική συνείδηση αφορά εκείνους που κομματιάζουν τις ζωές τους σε εργατοώρες και την πουλούν στα αφεντικά. Αφορά εκείνους που βιώνουν την τρομοκρατία της ανεργίας και της επισφάλειας και καλούνται να σηκώσουν το βάρος του καπιταλισμού στις πλάτες τους. Αφορά εκείνους που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως ένα κομμάτι της εργατικής τάξης, ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης και γονιδιακής δομής, και συμμετέχουν στο συλλογικό αγώνα ενάντια σε όσους τους καταδυναστεύουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Η στάση απέναντι στους φασίστες δεν μπορεί παρά να είναι εχθρική

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα νεοναζιστικό κόμμα, με ξεκάθαρα φασιστικό λόγο. Η θέση της περί φυλετικής ανωτερότητας και το όλο εθνικοσοσιαλιστικό μοντέλο που υποστηρίζει (επί της ουσίας ένα εθνικό, μονοπωλιακό καπιταλιστικό κράτος) καταρρίπτουν εξορισμού την ταξική ενότητα, η οποία υπερβαίνει σύνορα και φυλετικούς διαχωρισμούς. Αποτελείται από, επαγγελματίες και μη,  τραμπούκους και μαχαιροβγάλτες, οι οποίοι δε διστάζουν να επιτεθούν, μέχρι και να δολοφονήσουν, «για να ξεβρομίσει ο τόπος» από οποιονδήποτε δεν ταιριάζει στις μισαλλόδοξες ιδέες τους. Όποτε χρειαστεί λειτουργεί ως δεξί χέρι του κράτους για τις βρόμικες δουλειές που δεν «αρμόζουν» στο προφίλ της αστικής δημοκρατίας. Από πογκρόμ σε μετανάστες μέχρι επιθέσεις σε αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Είναι γνωστοί άλλωστε οι δεσμοί της με την αστυνομία, η ατιμωρησία που αυτή της εξασφαλίζει, η οποία φτάνει ενίοτε στην απροκάλυπτη σύμπραξη.

Η «επίσκεψη» της ΧΑ στην απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας, 100 και πλέον μέρες αφότου είχε ξεκινήσει, είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για πράξη αλληλεγγύης. Είτε είχαν σκοπό να θολώσουν τα νερά με φτηνό λαϊκισμό διεκδικώντας ένα κομμάτι της εκλογικής πίτας (γιατί όχι μεγαλύτερο τώρα που υπάρχει αναβρασμός στο πολιτικό σκηνικό) είτε ενήργησαν με τον κλασικό προβοκατόρικο τρόπο τους προκειμένου να διασπάσουν την αλληλεγγύη στον αγώνα των Χαλυβουργών, το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν ήταν ούτε θα είναι δίπλα μας, αλλά πάντα απέναντί μας.

Τα συνθήματα της ΧΑ δεν είναι απλά εμετικά: είναι εχθρικά. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπάρχει ανοχή στις πρακτικές και τις ιδέες τους. Ο λόγος και η δράση τους εναντιώνονται πλήρως  στους κοινωνικούς αγώνες που θέτουν ως προοπτική την κοινωνική απελευθέρωση. Έτσι, η στάση όλων μας απέναντι σε φασίστες και νεοναζί, επειδή η θεωρία δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από την πράξη, πρέπει να είναι παντού και πάντα επιθετική.

 

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΙ

 

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
Συνέλευση κάθε Τρίτη 19:00 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

 

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Για την απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία με την συμμετοχή απεργών από το εργοστάσιο

 

• Ιστορικό της απεργίας και του αγώνα των χαλυβουργών
• Η απεργία ως εργαλείο
• Ταξική συνείδηση και αλληλεγγύη απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό και το ιδεολόγημα της εθνικής σωτηρίας για την σύνδεση και ανάπτυξη των ριζοσπαστικών αγώνων.

 

Κυριακή 4 Μάρτη

19:00 Παράρτημα

 

Η εισήγηση της εκδήλωσης σε PDF

Το παρακάτω κείμενο  μοιράστηκε σε μικροφωνική συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Πάτρα στις 30 Δεκέμβρη. ‘Ηταν η πρώτη δράση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους Απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας που δημιουργήθηκε από την συζήτηση που κάλεσε ο εργαλειοφόρος στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας την Τετάρτη 28 Δεκέμβρη. Η επόμενη συνέλευση της πρωτοβουλίας θα γίνει την Τετάρτη 4 Γενάρη στις 19:00 στο Εργατικό Κέντρο. (το κείμενο σε μορφή PDF)

Ανακοίνωση των εργαζομένων στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

Συνάδελφοι εργάτες

Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών. Ο αγώνας μας είναι και δικός σας.

Η εργοδοσία της Ελληνικής Χαλυβουργίας λειτουργεί σαν λαγός των βιομηχάνων. Είναι η πρώτη βιομηχανία στην Αττική που με εκβιασμό τις θέσεις εργασίας επιχειρεί να εφαρμόσει το 5ωρο, την εκ περιτροπής εργασία, το ωρομίσθιο, απλήρωτες υπερωρίες, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Απεργούμε σαν μια γροθιά από της 31 Οκτώβρη. Διαλέξαμε τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας.

Δεν γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας. [στις απολύσεις αυτές έχουν προστεθεί 16 εκδικητικές αφότου ξεκίνησε η απεργία] Οι απολύσεις έγιναν για τρομοκρατία, επειδή ομόφωνα η Γενική μας Συνέλευση απέρριψε την απαίτηση της εργοδοσίας να δουλεύουμε 5ωρο με 40% μείωση των αποδοχών.

Η παραγωγή με τη σκληρή δουλειά μας, τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα, με νεκρό συνάδελφό μας πέρυσι, από 196.000 τόνους έφτασε στους 266.000 τόνους. Τα κέρδη του Βιομήχανου Μάνεση είναι αμύθητα, ο οποίος συνεχίζει να εκβιάζει ότι αν δεν δεχθούμε να δουλέψουμε σκλάβοι, θα απολύσει 180 ακόμη εργαζόμενους.

Οι χαλυβουργοί τού δώσαμε την απάντηση που πρέπει. Νικήσαμε το φόβο, τους εκβιασμούς, την απειλή της πείνας. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές. Ο βιομήχανος Μάνεσης ομολόγησε ότι δεν περίμενε τέτοιο αγώνα!

Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι, να έχουμε υπογράψει 5ωρο. Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη. Όλες αυτές τις μέρες, όλο το 24ωρο με βάρδιες περιφρουρούμε την απεργία μας. Ένιωσαν τη δύναμή μας, και εμείς μάθαμε περισσότερα. Ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους εχθρούς.

Δεκάδες σωματεία μας στηρίζουν από την πρώτη μέρα με ψηφίσματα και αποφάσεις απ’ τα συνδικάτα, φορείς της γειτονιάς, συλλόγους αγροτών, νεολαίας, φοιτητών, μαθητών, γυναικών, από παντού. Με την φυσική τους παρουσία έξω από την πύλη, με την συγκέντρωση χρημάτων για τις οικογένειες. των χαλυβουργών, με συγκέντρωση τροφίμων. Η απήχηση του αγώνα μας πέρασε τα σύνορα της χώρας. Μας έρχονται μηνύματα από ‘συνδικάτα και οργανώσεις άλλων χωρών.

Για τον χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό! Χάνοντας εμείς, ανοίγει η πόρτα για το 5ωρο και την εργασιακή ζούγκλα όχι μόνο σε μας αλλά και στις υπόλοιπες βιομηχανικές μονάδες. Οι βιομήχανοι περιμένουν στην γωνία. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη.

Οι διευθυντές των εργοστασίων παρακολουθούν την εξέλιξη του αγώνα μας. Οι εργάτες δεν έχουν όφελος από το να παρακολουθούν. Μπείτε στον αγώνα χωρίς χάσιμο χρόνου! Οι βιομήχανοι έχουν κοινό σχέδιο και είναι σε συνεννόηση. Αυτό αποκαλύφθηκε. Στις συναντήσεις στο υπουργείο, ο υπουργός πίεζε να δεχτούμε τις προτάσεις του Μάνεση! Τα ίδια ετοιμάζουν σε όλα τα εργοστάσια!

Καταγγέλλουμε σε όλους τους εργαζόμενους την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Μετάλλου και του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας που προκήρυξαν μια … τρίωρη στάση εργασίας, όταν θα έχουμε κλείσει 25 μέρες απεργίας!

Περιμένουν και αυτοί μέχρι τότε να έχουμε λυγίσει. Γελιούνται! Για πάνω από 18 μέρες απεργιακού αγώνα των χαλυβουργών ούτε καν συνεδρίαζαν αλλά μας «συμβούλευαν» να υποταχθούμε, μας συκοφαντούσαν, προσπαθούν να μας διαιρέσουν. Συνάδελφοι εργάτες προσπεράστε τους και οργανωθείτε σε κάθε χώρο δουλειάς.

Η νίκη θα είναι δύσκολη μα θα είναι δική μας.

Οι εργαζόμενοι στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

Αλληλεγγύη στον αγώνα των απεργών στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ

Στις 12 Οκτωβρίου η ιδιοκτησία της Ελληνικής Χαλυβουργίας ανακοίνωσε στο σωματείο των εργαζομένων το εκβιαστικό δίλημμα ή να μετατραπούν οι συμβάσεις από πλήρους απασχόλησης σε μερικής (από 8ωρο σε 5ωρο), κάτι που θα επέφερε μειώσεις αποδοχών έως και 40%, ή να απολυθούν 180 εργαζόμενοι. Η απάντηση της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων ήταν αρνητική κι έτσι η ιδιοκτησία, προσπαθώντας να τρομοκρατήσει, ανακοίνωσε τις απολύσεις 34 εργαζομένων. Μετά από ένα μήνα αγώνα ακολούθησαν άλλες 16 απολύσεις.

Η απεργία των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία διεξάγεται ανυποχώρητα από τις 31 Οκτωβρίου, με καθολική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις και 24ωρη περιφρούρηση του εργοστασίου. Ξεπερνώντας τα συντεχνιακά αιτήματα, ο λόγος τους απευθύνεται σε όλη την εργατική τάξη και θέτει ζητήματα ενοποίησης των κοινωνικών και εργατικών αγώνων.

Ο αγώνας των απεργών εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας είναι αγώνας όλων μας.

Η αλληλεγγύη μας στους απεργούς της Χαλυβουργίας πηγάζει από τα ταξικά χαρακτηριστικά που οι ίδιοι έχουν θέσει επιλέγοντας ως μέσο πάλης την απεργία διαρκείας και την ανυποχώρητη στάση τους απέναντι στους εκβιασμούς της εργοδοσίας. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και πολιτικά αλλά και υλικά (με τη σημερινή δράση για οικονομική ενίσχυση), αναγνωρίζοντας τη μεγάλη επιβάρυνση των οικογενειών των απεργών και το προφανές ότι η συνέχιση του αγώνα τους εξαρτάται από την αλληλεγγύη όλων μας.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους απεργούς της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

Πάτρα