ΑΠΕΝΑΝΤΙ
… στο κράτος που επιτάσσει απεργούς, φυλακίζει μετανάστες επιτίθεται στους κατειλημμένους χώρους και τους κοινωνικούς αγώνες,
… στον καπιταλισμό που λεηλατεί τη ζωή και εξευτελίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια,
… στα φασιστικά τάγματα εφόδου που ξερνούν ρατσιστικό μίσος διχάζοντας τους καταπιεσμένους
… ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ-ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Το κείμενο σε PDF
Ξεκινώντας από την απεργία των εργαζομένων στο Μετρό…
Τη Δευτέρα 21 Γενάρη, οι εργαζόμενοι στο Αττικό Μετρό ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις αντιδρώντας στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και στις περικοπές στον κλάδο τους που προωθεί το κεφάλαιο και εφαρμόζει το κράτος. Το μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε την απεργία παράνομη και καταχρηστική και τα πολιτικά φερέφωνα του κεφαλαίου προέβησαν σε επιστράτευση των απεργών, για να καταστείλουν τον απεργιακό αγώνα και να στείλουν το μήνυμα ότι δε θα ανεχτούν καμία ανυπακοή στην εφαρμογή της άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους. Παρ' όλη την καταστολή και την τρομοκρατία των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ που εισέβαλαν στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια τα ξημερώματα της 25/1 (η χρησιμοποίηση των οποίων εντείνει την εφαρμογή του δόγματος της μηδενικής ανοχής προς τα αντιστεκόμενα κομμάτια), από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκε κίνημα αλληλεγγύης προς τους απεργούς με επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες και στάσεις εργασίας στα ΜΜΜ στην Αθήνα. Σωματεία και συνελεύσεις εξέδωσαν ψηφίσματα συμπαράστασης στον αγώνα τους, ενώ οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ αποδοκιμάστηκαν από τους απεργούς και μέλη αλληλέγγυων σωματείων όταν προσήλθαν στο αμαξοστάσιο.
Με τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι αντιδρούν στην κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μια κατάλυση που θα είναι η ταφόπλακα στις συλλογικές διεκδικήσεις τους, ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ισοπέδωση των όποιων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Πλέον οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να διεκδικούν συλλογικά αλλά θα καλούνται να αντιμετωπίσουν σε ατομικό επίπεδο τις επιθέσεις της εργοδοσίας. Η θεαματική καταστολή της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό κατέδειξε την απόφαση της κυριαρχίας να τσακίσει εν τη γενέσει τις εστίες εργατικής ανυπακοής και αντίστασης, ώστε να επιβάλλει την ατζέντα της «ανάπτυξης». Για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς διαχειριστές του η εφαρμογή αυτής της ατζέντας είναι μονόδρομος προκειμένου όχι απλά να διασώσουν τα κέρδη τους, αλλά ακόμα περισσότερο να διαχειριστούν ένα οικονομικό μοντέλο σε μακρά και διαρκή κρίση, να δώσουν ένα φιλί ζωής στον καπιταλισμό. Για τους εργαζόμενους όμως, όπως επίσης και για όλους τους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, ''ανάπτυξη'' σημαίνει μαύρη-ανασφάλιστη-ελαστικοποιημένη-επινοικιαζόμενη εργασία με μισθό πείνας, μείωση μισθών και συντάξεων, επισφάλεια, στρατιές ανέργων που θα απορροφούνται σε κοινωφελή προγράμματα, συχνά απλήρωτοι και χωρίς δικαίωμα άδειας και απεργίας, γεμίζοντας τις τσέπες των αφεντικών.
Το κράτος, με την επιστράτευση στα ΜΜΜ σε χρόνο ρεκόρ επαληθεύει τη στροφή του στο δόγμα της μηδενικής ανοχής. Μαζί με τις «εστίες ανομίας» σειρά παίρνουν οι «πράξεις ανομίας» που πατάσσονται εξίσου. Το δικαίωμα στην απεργία υπάρχει πλέον προσχηματικά μόνο. Εργαζόμενοι απειλούνται με τον πιο εκβιαστικό τρόπο και καλούνται να σπεύσουν στα αστυνομικά τμήματα να πάρουν φύλλα πορείας, αλλιώς θα χάσουν τις δουλειές τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σε έναν ακόμα αγώνα μένουν απλά ως παρατηρητές. Η ίδια η ηγεσία του συνδικάτου, το ΔΣ δηλαδή, είναι εξαφανισμένο την ώρα που γίνεται η επίθεση από το κράτος στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια την Παρασκευή 25/1, αφήνοντας έκθετους τους εργαζόμενους στη μανία των δυνάμεων καταστολής. Σαν να μην έφτανε αυτό, τους παροτρύνει να πάνε για δουλειά πριν καν παραλάβουν τα φύλλα πορείας.
Αντλώντας από την ιστορία….
Η ιστορία του ταξικού κινήματος έχει δείξει στο παρελθόν τον τρόπο με τον οποίο εργατικοί αγώνες μπορούν να νικήσουν, όταν είναι πραγματικά στα χέρια των αγωνιζόμενων. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε τη μεγαλειώδη, πολύμηνη και νικηφόρα απεργία των εργαζομένων στην ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ) την περίοδο 1992-1993. Το κράτος και σε εκείνη την περίσταση προσπάθησε να εφαρμόσει την τακτική που εφαρμόζει κάθε εξουσία όταν νιώθει να απειλείται, που δεν είναι άλλη από το να διασπάσει τα αγωνιζόμενα κομμάτια με τη λογική του «διαίρει και βασίλευε». Με δικαστικές αποφάσεις, ΜΑΤ, συλλήψεις και φυλακίσεις απεργών, προσπάθησε να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Η απάντηση των τελευταίων ήταν απεργία διαρκείας, και στη συγκεκριμένη περίπτωση τηρήθηκε μέχρι τέλους. Οι απεργοί προέβησαν σε καταλήψεις των αμαξοστασίων και των αφετηριών, τις οποίες υπερασπίστηκαν μαχητικά, ήρθαν σε επαφή με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, κυκλοφόρησαν κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης δημιουργώντας ένα ισχυρό δίκτυο αλληλεγγύης, κατόρθωσαν πιέζοντας και ξεπερνώντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (δηλαδή μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις) τη διοργάνωση παναττικού συλλαλητηρίου, που το στήριξε πλήθος κόσμου. Μέρα με τη μέρα όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας αγκάλιαζαν τον αγώνα τους, με αποτέλεσμα η απεργιακή σπίθα να εξαπλωθεί και σε άλλους κλάδους. Ο συγκεκριμένος αγώνας αφήνει σημαντική παρακαταθήκη για το πώς πρέπει να οργανώνονται οι αγώνες του μέλλοντος προκειμένου να πετύχουν. Υπογραμμίζουμε τη μαχητικότητα και το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής ηγεσίας από τη μεριά των απεργών, καθώς και την έμπρακτη στήριξη και τη δημιουργία νέων εστιών αγώνα από τη μεριά των αλληλέγγυων.
Και πάλι στο σήμερα….
Και τότε και τώρα ο πόλεμος από το κράτος και τα αφεντικά είναι λυσσαλέος. Καταστέλλουν και κατασυκοφαντούν με κάθε μέσο τα μαχητικά κομμάτια των εργαζομένων, τους αυτοοργανωμένους χώρους, τις καταλήψεις, κάθε ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο που δρα ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Όποιος δεν συναινεί, αποτελεί αυτόματα «εσωτερικό εχθρό», εχθρό ακριβώς γιατί βάζει μπουρλότο στην κανονικότητα της συναίνεσης και της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν. Η επίθεση του κράτους στους εξαθλιωμένους και σε όσους αντιστέκονται αναβαθμίζεται μέρα με τη μέρα. Είναι χαρακτηριστική η επίθεση των ΜΑΤ και η σύλληψη 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, διότι δείχνει ότι ακόμα και κομμάτια που μέχρι χθες ήταν στο «απυρόβλητο» στοχοποιούνται (να θυμηθούμε ότι στη γενική απεργία 20/10/2011 οι αλυσίδες του ΠΑΜΕ μπροστά από τη Βουλή ήταν με την πλάτη στα ΜΑΤ απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους διαδηλωτές…). Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι η επίθεση στους μετανάστες, στις καταλήψεις, στους απεργούς αποτελεί επίθεση στο σύνολο των από τα κάτω είτε εθελοτυφλεί είτε έχει συμφέρον να το κάνει. Η πραγματικότητα είναι εδώ, σκληρή και αμείλικτη.
Η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» που ξεκίνησε το καλοκαίρι και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη είναι χαρακτηριστική για το πόσο δυναμικά πατάσσεται πλέον όποιο κομμάτι κρίνουν ότι περισσεύει ή τους δημιουργεί πρόβλημα. Χιλιάδες μετανάστες κυνηγιούνται και συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις καταστολής για να στοιβαχτούν κάτω από άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν ένα κομμάτι χαρτί. Το ασαφές νομικό πλαίσιο λειτουργίας των στρατοπέδων καθιστά αβέβαιο τι σκοπεύουν να κάνουν στο μέλλον αυτούς τους φυλακισμένους ανθρώπους.
Επόμενος στόχος των από τα πάνω ήταν οι καταλήψεις. Πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην κατάληψη Δέλτα (12/9 στη Θεσ/νίκη, 10 συλληφθέντες), ΑΣΟΕΕ (όπου καταστράφηκε πομπός του 98FM), Βίλα Αμαλίας (8 συλληφθέντες στις 20/12 και 93 συλλήψεις στις 9/1 ύστερα από ανακατάληψη του κτιρίου), Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά (9/1, 7 συλλήψεις), Λέλας Καραγιάννη 37 (σύντροφοι επανακατέβαλαν το κτίριο την ίδια κιόλας μέρα της εκκένωσης, στις 15/1). Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι στοχοποιούνται επειδή είναι εστίες αντίστασης και αγώνα απ’ όπου εκπέμπονται καθημερινά μηνύματα ανατροπής του υπάρχοντος. Στον αντίποδα της κρατικής βίας, πραγματοποιήθηκαν πολυπληθείς πορείες αλληλεγγύης στις καταλήψεις σε όλη τη χώρα, με αποκορύφωμα την 12/1.
Οι συνέπειες της επίθεσης της κυριαρχίας στους από τα κάτω, σε όποιο κοινωνικό κομμάτι και να είναι αυτό, είναι κοινές για όλους. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η αλληλεγγύη σε κάθε κομμάτι που πλήττεται. Χρειάζεται συντονισμός και σύνδεση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων μεταξύ τους, να συλλογικοποιηθούν οι αρνήσεις των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας. Στο επίπεδο της ταξικής πάλης, είναι ζωτικής σημασίας να οδεύουμε στο δρόμο του αλληλέγγυου και αυτοοργανωμένου αγώνα, μακριά από γραφειοκρατικές ηγεσίες και κόμματα, κάνοντας πράξη την μαχητική χειραφετημένη αντίσταση ενάντια στο κράτος και στα αφεντικά.
ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr
Από την κατάληψη των μέσων παραγωγής στην κοινωνική αυτοδιεύθυνση
Οι εργαζόμενοι στη Βιομηχανική Μεταλλευτική μετά από την εγκατάλειψη της επιχείρησης από τους ιδιοκτήτες τον Μάιο του 2011 αποφάσισαν να επαναλειτουργήσουν το εργοστάσιο υπό εργατική διαχείριση αρχίζοντας στις 12 Φλεβάρη.
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ
Το κείμενο σε PDF
Μέσα σε συνθήκες βίαιης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης μεγάλου μέρους της κοινωνίας, το κράτος και τα αφεντικά επιλέγουν να τσακίσουν ηθικά και σωματικά όσους αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους. Όσοι απεργούν, όσοι διαδηλώνουν, όσοι αρνούνται να υποταχθούν στη σύγχρονη αυτή μορφή δουλείας, βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι με την αναβαθμισμένη κρατική καταστολή και τη βία της εξουσίας.
Αντιπληροφόρηση: Πρόσφατοι τραυματισμοί στην πόλη μας
17 Νοέμβρη
Δεν αρκεί να θυμόμαστε τι έγινε στις 17 Νοέμβρη του 1973, αλλά χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε στις 17 Νοέμβρη του 2012, του 2011, του 2010… και γενικότερα τι γίνεται κάθε φορά που κόσμος επιλέγει το δρόμο, τις πορείες, τις απεργίες, τις καταλήψεις, όχι εθιμοτυπικά, αλλά ως πράξη συνειδητής ρήξης με την επιβαλλόμενη κανονικότητα. Στην πόλη μας, τράβηξε τα βλέμματα (κοινώς τις τηλεοπτικές κάμερες) ο σοβαρός τραυματισμός 19χρονου από ρίψη δακρυγόνου, με κίνδυνο να χάσει σημαντικό ποσοστό της όρασής του. Υπήρξαν κι άλλοι τραυματισμοί από ευθύβολη ρίψη δακρυγόνων με όπλο εκείνο το βράδυ, απλά όταν δεν υπάρχει αίμα –που πουλάει–, χάνεται και ο δρόμος προς τη «δημοσιότητα». Δεν ξεχνάμε προφανώς και τον πολύ σοβαρό τραυματισμό διαδηλωτή στο πρόσωπο στις 17 Νοέμβρη 2010, από ευθύβολη ρίψη δακρυγόνου και πάλι. Ούτε και τους αντίστοιχους τραυματισμούς σε άλλες πορείες, όπως στη 48ωρη πριν την ψήφιση του 2ου μνημονίου και την αντικατασταλτική πορεία στις 10/12/2009.
Α΄ ΔΟΥ
Η ανοχή του κράτους ‒και κατ’ επέκταση της αστυνομίας‒ είναι μηδενική όταν οι απεργιακές πορείες, καταλήψεις, δράσεις ξεφεύγουν από τον εθιμοτυπικό χαρακτήρα τους. Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι έγινε λίγες μόνο μέρες πριν στην εφορία, κατά την τελευταία 48ωρη απεργία (6-7 Νοέμβρη). Ο αποκλεισμός της Α’ ΔΟΥ ‒οικονομικής φλέβας που συνδέεται με την καρδιά του συστήματος‒, το βράδυ της 7ης Νοέμβρη, κατεστάλη βίαια από την αστυνομία. Τραυματίστηκαν δύο διαδηλώτριες από κλοτσιές και χτυπήματα με γκλομπ στο κεφάλι και τα πλευρά, και διακομίστηκαν στο νοσοκομείο. Ο αποκλεισμός της εφορίας ήταν απόφαση ανοιχτής συνέλευσης στην πλατεία Γεωργίου την ημέρα ψήφισης του 3ου μνημονίου με σκοπό τη συνέχιση του αγώνα μετά τη λήξη της προγραμματισμένης απεργίας.
Η αύξηση της καταστολής αφορά όλο τον κόσμο που αντιστέκεται
Η τακτική της αστυνομίας στην Πάτρα είναι συγκεκριμένη. Σε πολυπληθείς πορείες επιλέγουν τις ευθύβολες ρίψεις, και δη στο ύψος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται κόσμος βαριά. Με τον να διατηρούν μια απόσταση από την πορεία, με σκοπό να φαίνεται ότι οι μπάτσοι δεν είναι προκλητικοί, ότι έχουν μια διακριτική (αν και δολοφονική) παρουσία, η αστυνομία ισχυρίζεται κάθε φορά ότι προσπαθεί να κρατήσει «ισορροπίες». Στην πραγματικότητα, όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την παρουσία και τη σωματική τους ακεραιότητα (διαλέγοντας τα ανάλογα μέσα) απέναντι στην υπεροπλία και την αναβαθμισμένη πρακτική των μπάτσων, έχουν να αντιμετωπίσουν επιπλέον την ποινικοποίηση των μέσων αυτών (βλ. «κουκουλονόμο»: η αλλοίωση χαρακτηριστικών του προσώπου με μάσκα/κουκούλα αυτομάτως αναβαθμίζει τυχόν πλημμελήματα σε κακουργήματα). Ο στόχος είναι σαφής: αφενός να φοβάται ο κόσμος να κατεβαίνει στο δρόμο, αφετέρου να φοβάται να κάνει οτιδήποτε σπάει τη νόρμα της κανονικότητας, οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι πραγματικά ανατρεπτικό και επικίνδυνο για το σύστημα, οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει ελπίδα ότι υπάρχει άλλος δρόμος απ’ αυτόν της κυριαρχίας.
Οργανωμένη αντίσταση από τα κάτω
Δεν υπάρχει ατομική λύση στη συνολική επίθεση που δέχονται οι από κάτω αυτής της κοινωνίας. Οι προληπτικές προσαγωγές, οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, οι δημόσιες διαπομπεύσεις αγωνιστών κάνουν την αρχή, για να δώσουν τη σειρά τους στην τρομοκρατία των αστικών δικαστηρίων. Απέναντι στην τρομοκρατία που επιβάλλει η κρατική καταστολή, δεν αφήνουμε κανένα αγωνιζόμενο άνθρωπο έρμαιο στις μεθοδεύσεις των μπάτσων και των δικαστών.
Ενάντια στη επίθεση κράτους και κεφαλαίου, προτάσσουμε την οργανωμένη κοινωνική αντεπίθεση
Κατεβαίνουμε στο δρόμο οργανωμένα, σφυρηλατούμε τις αντιστάσεις μας συλλογικά
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η συλλογική αντίσταση η δύναμή μας
εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr
Το κείμενο σε PDF
Λίγα λόγια με αφορμή τη 48ωρη απεργία και το μνημόνιο ΙΙΙ
Βρισκόμαστε μπροστά στην ψήφιση του 3ου μνημονίου και ακόμα μίας 48ωρης απεργίας. Το νέο πακέτο μέτρων δεν είναι τίποτε παρά ένα ακόμα επεισόδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης.
Ο καπιταλισμός, το οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί σχεδόν παγκόσμια, βασίζεται στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και των φυσικών πόρων για να αποφέρει κέρδη για την κυρίαρχη τάξη. Οι δομικές αντιφάσεις αυτού του συστήματος ,και όχι η κακή του διαχείριση, δημιουργούν κρίσεις όπου η απρόσκοπτη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια των αφεντικών μπαίνει σε κίνδυνο.
Η κρίση χρέους του ευρωπαϊκού νότου που κλυδωνίζει την ευρωζώνη είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ολόκληροι λαοί καλούνται να πληρώσουν τεράστια ποσά για να σωθούν τράπεζες και κράτη από τη χρεοκοπία. Μα πάνω από όλα αυτό που πρέπει να επιβιώσει είναι ο καπιταλισμός. Και επειδή είναι πάρα πολύ σημαντικός για να μπαίνει σε κίνδυνο εφαρμόζεται μία ολόκληρη σειρά βίαιων μεταβολών στο σύνολο της κοινωνικής ζωής που μας σπρώχνουν ολοένα και περισσότερο προς την εξαθλίωση. Αυτά είναι τα μέτρα και τα μνημόνια: η αγωνιώδης προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να σώσει το τομάρι της. Και σε αυτό δεν έχει να διαπραγματευτεί τίποτα.
Το κράτος, τα αφεντικά και το πολιτικό τους σύστημα, η αστική δημοκρατία, εγκαθιδρύουν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης στο οποίο όποιος είναι μη παραγωγικός ή μη προσαρμόσιμος δεν έχει θέση. Περιθωριοποιημένα κομμάτια, όπως οι μετανάστες, ή όσοι αντιστέκονται θα αντιμετωπίζουν την ωμή βία της κρατικής καταστολής. Αυτός είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Η απόλυτη σύγκλιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας προς τη μία και μοναδική κατεύθυνση που εξασφαλίζει την επιβίωση του καπιταλισμού και την ευημερία των αγορών.
Η αυταρχικοποίηση του κράτους αφήνει χώρο σε ακραία στοιχεία να έρθουν στο προσκήνιο. Οι νεοναζί της Χ.Α. χρησιμοποιούνται για να καλλιεργήσουν ένα κλίμα μίσους ανάμεσα στους καταπιεσμένους με βάση πλαστούς διαχωρισμούς (Έλληνες-μετανάστες), ευνοούμενοι από το ρατσιστικό υπόβαθρο σε ορισμένα κοινωνικά κομμάτια και στην συνεχιζόμενη προβολή από τα ΜΜΕ. Παράλληλα τα τάγματα εφόδου τους επιχειρούν να επιβάλλουν την κοινωνική ειρήνη στο δρόμο. Είτε με πογκρόμ στις γειτονίες, είτε με επιθέσεις σε αγωνιζόμενους. Όσο αντισυστημικοί και αν δηλώνουν ο ρόλος τους είναι να δράσουν επικουρικά στο κράτος και τα αφεντικά τους.
Αν λοιπόν η κρίση του καπιταλισμού οδηγεί στην αυταρχικοποίηση του κράτους και μας επιφυλάσσει φόβο, φτώχεια και εξαθλίωση τότε ο δρόμος για την ελευθερία μας περνάει μέσα από την ανατροπή τους. Καμία αλλαγή στην διαχείριση της πολιτικής εξουσίας δεν πρόκειται να βελτιώσει τις ζωές μας. Κανένα κέλευσμα, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, για εθνική ομοψυχία και ανασυγκρότηση της εθνικής οικονομίας δεν πρόκειται να λύσει ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Το διαρκές ζητούμενο είναι και παραμένει το καπιταλιστικό σύστημα και οι θεσμοί του, η επιβολή του καθεστώτος που διαιωνίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το σύστημα, όλοι όσοι αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στο στρατόπεδο των «από κάτω», οφείλουμε να το ανατρέψουμε και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΩΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ-ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΤΡΙΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 10 πμ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 10πμ
Το κείμενο σε PDF
Κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης
Η πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια απόπειρα του καπιταλισμού να διαχειριστεί μια ακόμα δομική του κρίση, τη μεγαλύτερη από τη δεκαετία του ‘70. Στην προσπάθεια να συνεχιστεί η συσσώρευση πλούτου, δηλαδή να επιβιώσει ο καπιταλισμός, οι διαχειριστές του, τα κράτη και οι υπερεθνικοί οργανισμοί, περνούν σε ένα νέο μοντέλο διαχείρισης. Το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία. Η καπιταλιστική επέλαση δεν γνωρίζει σύνορα, φύλο, χρώμα δέρματος. Άνθρωποι, ζώα και φυσικοί πόροι αντιμετωπίζονται ως πηγές κερδοφορίας και πλέον η εκμετάλλευσή τους γίνεται με ακόμα πιο σκληρούς όρους.
Αυτό το νέο μοντέλο διαχείρισης είναι ολοκληρωτικό. Κατ’ αρχάς γιατί καταργούνται βίαια οι όποιες «κόκκινες γραμμές» του παρελθόντος (κοινωνικές παροχές, επιδόματα κτλ). Το κράτος-πρόνοιας, επιλογή του καπιταλισμού σε μια άλλη ιστορική συγκυρία ως καρότο για να υπάρξει κοινωνική συναίνεση, δίνει τη θέση του στο μαστίγιο σκέτο. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η όψη της κυριαρχίας, και οι επικλήσεις για επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση είναι άτοπες και επικίνδυνες.
Επιπλέον, προκειμένου η κυριαρχία να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που προκαλεί αυτή η ταχύτατη και αιφνιδιαστική αναίρεση των προηγούμενων «ισορροπιών», το νέο μοντέλο διαχείρισης εδραιώνει το δόγμα απόλυτου κοινωνικού ελέγχου. Έτσι λοιπόν, εγκαθιδρύει μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τον εκφασισμό της καθημερινής ζωής και τον ολοκληρωτισμό στην άσκηση της εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» ενάντια στους μετανάστες, όπου ΜΜΕ και φασίστες προλείαιναν το έδαφος και τελικά το κράτος έρχεται να πραγματοποιήσει το χειραγωγημένο κοινωνικό αίτημα για ασφάλεια.
Έτσι λοιπόν, όποιος χαρακτηρίζεται περιττός/μη παραγωγικός/μη προσαρμόσιμος, όπως οι μετανάστες και οι οροθετικές πόρνες, όποιος απεργεί, όπως οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας, όποιος αντιστέκεται στη λεηλασία της φύσης, όπως συμβαίνει ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική και γενικά οποιοσδήποτε αντιστέκεται θα στοχοποιείται και θα καταστέλλεται. Οι κυρίαρχοι θα δείχνουν μηδενική ανοχή στις όποιες παρεκβάσεις από τα σχέδια τους. Όταν η συναίνεση δεν αποσπάται, θα επιβάλλεται.
Απέναντι στο αίτημα για «εθνική ομοψυχία», σύμφωνα με το οποίο το κράτος επιλέγει να επιβάλλει την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια, δικαιώνοντας το ρόλο του ως εγγυητής της «νομιμότητας», εμείς προτάσσουμε το κάλεσμα για ταξική αντεπίθεση και ταυτόχρονα την αλληλέγγυα δράση ενάντια σε κράτος-αφεντικά-φασίστες.
Όσοι βιώνουμε καθημερινά την εκμετάλλευση, όσοι δεν παραπλανηθήκαμε από τις εκλογικές αυταπάτες, όσοι δεν φοβόμαστε και δεν ψάχνουμε τον εχθρό στο διπλανό μας, όσοι δεν θέλουμε η οργή μας να αναλωθεί σε μορφές αγώνα αφομοιώσιμες από το σύστημα είναι καιρός να βρεθούμε στο δρόμο, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στις γειτονιές. Με τη σύνδεση των αγώνων και τη ριζοσπαστική νοηματοδότηση τους να δημιουργήσουμε τριγμούς στα θεμέλια του καπιταλιστικού οικοδομήματος, ενάντια στο καθεστώς υποτίμησης των ζωών μας. Μέχρι να καταργήσουμε την ιδιοκτησία, τη μισθωτή εργασία και τον αποκλεισμό μας από τη λήψη αποφάσεων που αφορούν την ίδια μας τη ζωή. Να αγωνιστούμε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα για την ισότητα, την ελευθερία μας και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Μηδενική ανοχή σε κράτος, κεφάλαιο και φασίστες
εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:00 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr
ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ!
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ: 26/9
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10πμ — ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ (ΡΕΦΕΝΕ) ΚΟΥΖΙΝΑ — 3μμ ΠΛ. ΟΛΓΑΣ
αναρχικοί /ες – αντιεξουσιαστές /τριες
ΚΥΚΛΟΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ, ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΙΟΥΝΗ
21:00 – Πλ. Αγ. Σοφίας
«Αληθινός Φασισμός» (Obyknovennyy fashizm, 1965)