Author: εργαλειοφόρος

Η συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος, δημιουργήθηκε το 2010 ως ανάγκη των ομάδων και των ατόμων για παρέμβαση των αναρχικών στα ζητήματα που άπτονται του εργασιακού-ταξικού και όχι μόνο. Μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια, η συνέλευση κατάφερε να πετύχει αρκετά σημαντικά πράγματα. Η συνεχής παρουσία αναρχικού μπλοκ σε απεργιακές κινητοποιήσεις, οι παρεμβάσεις σε μια σειρά ταξικών αγώνων ενάντια σε αυθαιρεσίες των αφεντικών όπως οι περιπτώσεις των blanco, jumbo, mikel, χαλυβουργία, απεργιακές κινητοποιήσεις των δασκάλων, ενάντια στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές κτλ, καθώς και η παραγωγή λόγου (πληθώρα από κείμενα, καθώς 2 μπροσούρες και αφίσες) αφήνουν σίγουρα μια παρακαταθήκη για την παρέμβαση των αναρχικών στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες στην πόλη και συνάμα μια αναγνωρισιμότητα ευρύτερα του εργαλειοφόρου από αγωνιζόμενα κομμάτια. Αυτή η αναγνωρισιμότητα, προήλθε μέσα από τη συνεχή παρέμβαση των μελών του στο κοινωνικό και ταξικό πεδίο και τις προσπάθειες όλων για ενίσχυση των αγώνων και προώθηση της αντίληψής μας μέσα σε αυτούς. Βάσει αυτών και άλλων που σίγουρα παραλείπονται στο κείμενο λόγω της πυκνής δράσης του εργαλειοφόρου τα 4 αυτά χρόνια, η συνέλευση αφήνει μια μεγάλη κληρονομιά για την παρέμβαση των αναρχικών σε όλα αυτά τα ζητήματα αλλά και τις σχέσεις που χτίστηκαν με ευρύτερα κοινωνικοταξικά κομμάτια στο πέρας αυτών των χρόνων. H παρούσα σύνθεση του εργαλειοφόρου αποφάσισε την διάλυσή του και οι λόγοι θα εξηγηθούν παρακάτω.
Προσδιορίζοντας τα αίτια που οδήγησαν στην απόφαση της διάλυσης του εργαλειοφόρου, πρέπει οπωσδήποτε να επισημάνουμε τις γενικότερες ανακατατάξεις και την αμηχανία που επικρατεί τον τελευταίο χρόνο στον αναρχικό χώρο, όπως άλλωστε συμβαίνει και ευρύτερα στην κοινωνία όπου στην παρούσα συγκυρία δεν υπάρχει όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Το δόγμα μηδενικής ανοχής, ο πόλεμος που έχει κηρύξει το καθεστώς ενάντια σε όποιον αντιστέκεται που στην περίπτωση των αναρχικών μεταφράζεται σε εκκένωση των καταλήψεων, εφόδους σε σπίτια, συλλήψεις συντρόφων και αναβάθμιση της καταστολής, αφήνει τα σημάδια του και επαναπροσδιορίζει μια σειρά πραγμάτων. Δεν έχει νόημα να ειπωθούν τα θετικά και τα αρνητικά σημεία που δημιουργεί αυτή η νέα κατάσταση. Αυτά είναι προϊόν μιας άλλης κουβέντας. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταδειχτεί ότι ο εργαλειοφόρος ως κομμάτι των αναρχικών και του αγώνα δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος από μια τέτοια καινούργια συνθήκη που διαμορφώθηκε.
Στον εργαλειοφόρο, ως μια ανοιχτή συνέλευση αναρχικών, είναι λογικό τα μέλη του να έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και αντίληψη σε μια σειρά από ζητήματα. Πολλές φορές στο παρελθόν τέτοια ζητήματα ξεπερνιούνταν μέσω της αναρχικής συναίνεσης στο όνομα μιας κοινής προσπάθειας για την προώθηση του αγώνα που το υποβοηθούσε η συνύπαρξη μέσα σε κοινές δομές. Με την εκκένωση των καταλήψεων φάνηκε ότι τα ρεύματα αντιλήψεων που πάντα υπήρχαν έγιναν ακόμα πιο ξεκάθαρα. Τα πολιτικά σκεπτικά που αναπτύχθηκαν στη συνέλευση και σε κάποια ζητήματα φάνηκε ότι δεν μπορούν να συντεθούν, οδήγησαν σε αποχωρήσεις και μεγάλη μείωση του αριθμού των μελών της.
Επιπροσθέτως, η μη διασφάλιση κάποιων ελάχιστων προϋποθέσεων για να αποτελεί κάποιος μέρος της συνέλευσης, οδήγησε σε ανοχή απέναντι σε μέλη τα οποία για λόγους πολιτικούς αλλά και κοινωνικούς δεν θα έπρεπε να συμμετέχουν στις διαδικασίες. Σε καμία περίπτωση αντικοινωνικές συμπεριφορές ενάντια σε συντρόφους που έχουμε βρεθεί στον αγώνα και έχουμε χτίσει σχέσεις βαθιές, πολιτικές και κοινωνικές, δεν θα πρέπει να γίνονται ανεκτές από οποιονδήποτε. Η συγκυρία, οι έντονες πολιτικές διαφωνίες και στρατηγικές, καθώς και το λάθος timing που συζήτησε η συνέλευση για αυτό το θέμα, οδήγησαν στη μη σωστή κρίση μερίδας των μελών της συνέλευσης. Αυτό το γεγονός αν και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ειδωθεί ως η μοναδική αιτία, αποδεκάτισε ακόμα περισσότερο και την συνέλευση αλλά διατάραξε και τις σχέσεις πολυεπίπεδα.
Το τέλος της συνέλευσης του εργαλειοφόρου, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και την ιδιώτευση των ατόμων τα οποία μέχρι σήμερα τον απάρτιζαν. Οι εποχές που ζούμε είναι ρευστές και δυναμικές. Έτσι, και τα εργαλεία ερμηνείας, δράσης αλλά και οι δομές που χρησιμοποιούν οι αναρχικοί δεν μπορούν να είναι στάσιμα αλλά να εξελίσσονται. Σίγουρα, στην παρούσα συγκυρία φαίνεται ότι δομές και τρόποι με τους οποίους οι αναρχικοί δρούσαν επί χρόνια δείχνουν τα όρια τους. Αυτό το γεγονός μας προβληματίζει, ταυτόχρονα όμως ανοίγει και νέους ορίζοντες μπροστά μας, καθώς και ανεξερεύνητα μονοπάτια τα οποία καλούμαστε να ανακαλύψουμε. Η ίδια η αντίληψη μας εξάλλου, η οποία δεν εμπνέεται από κάποιου είδους Μαρξικού ευαγγελίου καθιστά αυτή τη διαδρομή όχι προβληματική αλλά αναγκαία. Εμείς, θα είμαστε εδώ για να περπατήσουμε με αυτούς που ήταν και με αυτούς που θα έρθουν τον ωραίο και δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην κοινωνία της ισότητας, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της αντιεραρχίας και της ελευθερίας, στον κομμουνισμό και την αναρχία!
Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος

Το 2014 προβάλλεται από τις ντόπιες μηντιακές, οικονομικές και πολιτικές ολιγαρχίες ως η χρονιά του “success story”, της επιστροφής στις αγορές και της επίτευξης του «εθνικού στόχου» του πρωτογενούς πλεονάσματος. Η πραγματικότητα είναι ότι η απαίτηση των ελληνικών αφεντικών για μεγαλύτερες θυσίες στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας καμουφλάρεται για άλλη μια φορά υπό τον μανδύα της «εθνικής σωτηρίας» και του «πατριωτικού καθήκοντος» και βρίσκει την καλύτερη εφαρμογή του στο μόνιμο, πλέον, καθεστώς έκτακτης ανάγκης και στο δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό». Και αυτός είναι όσοι αντιστέκονται και χτυπούν την εξουσία και το κεφάλαιο όπως απεργοί, σωματεία και συνδικάτα που δίνουν σκληρούς ταξικούς αγώνες, μαχητικοί-ριζοσπαστικοί πολιτικοί χώροι όπως οι αναρχικοί αλλά και όσοι «περισσεύουν» όπως απολυμένοι, άνεργοι, μετανάστες και αγωνιζόμενα κομμάτια στις τοπικές κοινωνίες όπως πχ στις Σκουριές και στην Κερατέα.
Το κατεξοχήν πεδίο της επίθεσης και της αυθαιρεσίας των αφεντικών είναι οι χώροι δουλειάς, με το κράτος να παράγει και να παρέχει στα αφεντικά διαχρονικά όλο το νομικό οπλοστάσιο για την επιβολή ενός εργασιακού μεσαίωνα αλλά και τη βίαιη καταστολή των απεργιών και κάθε αντίδραση ενάντια σε αυτό το καθεστώς. Σε πολλές περιπτώσεις η απαίτηση των αφεντικών για περισσότερη υποταγή και «πίστη» των εργαζομένων στις ορέξεις τους δημιουργεί νέα δεδομένα, όπως η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα 5μηνα προγράμματα και γενικότερα η επισφαλής εργασία, η ανασφάλιστη εργασία και τα ευέλικτα ωράρια των 180 ευρώ.
Τέτοια περίπτωση είναι και η ελληνική αλυσίδα καφετεριών “MIKEL” με 94 καταστήματα σε ελλάδα και κύπρο. Τα “MIKEL” υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να υπογράφουν ιδιωτικό συμφωνητικό – ρήτρα με την οποία αξιώνουν απ` τους εργαζόμενους την αποζημίωση 10.000 ευρώ εάν για 1 χρόνο μετά την απόλυση ή αποχώρησή τους εργαστούν σε άλλη επισιτιστική επιχείρηση ή εάν συγγενής τους α’ βαθμού εργάζεται σε άλλη εταιρία του είδους. Δηλαδή η εταιρία υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και μετά από ένα χρόνο μετά τη λήξη της εργασίας τους να μην δουλέψουν σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση, αλλά και να μην κάνουν οποιεσδήποτε ανταγωνιστικές προς την εταιρία πράξεις, χωρίς καν αναφορά στο ποιές είναι αυτές οι πράξεις. Ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο άμεσα και χωρίς αποζημίωση.
Εδώ να τονίσουμε, ότι ο τομέας του επισιτισμού- εστίασης ( καφετέριες, μεζεδοπωλεία, εστιατόρια, bar, πιτσαρίες κ.τ.λ.) δεν είναι μόνο οι επιχειρήσεις – αλυσίδες , αλλά η συντριπτική πλειονότητα είναι τα λεγόμενα «μικρά αφεντικά». Μέσα σε ένα κλίμα «φιλικό», «οικογενειακό» ή και κλαψιάρικο ότι δε «βγαίνουν» είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη μαύρη εργασία και τη μετατροπή του μισθού σε χαρτζιλίκι, σε αυτό τέλος πάντων που «μπορούν» ή «προαιρούνται» να δώσουν, χωρίς βεβαίως δώρα, επιδόματα και προσαυξήσεις, μέσα σε συνθήκες όπου η εξαρτημένη εργασία και η συνεπακόλουθη εκμετάλλευση, κρύβεται πίσω από το «να πηγαίνει καλά το μαγαζί μας» προσπαθώντας να παραμυθιάσουν τους εργαζόμενους ότι έχουν ίδια συμφέροντα με τα αφεντικά.
Εμείς, ως αναρχικοί, θεωρούμε ότι οι εργατικοί αγώνες και κάθε ταξικός-κοινωνικός αγώνας, για να είναι νικηφόροι, πρέπει να διεξάγονται πέρα και έξω από λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και επιβολής κομματικών «γραμμών», που προωθεί το συνδικαλιστικό κατεστημένο και οι «εργατοπατέρες» είτε δεξιοί είτε αριστεροί. Απέναντι στους εκφοβισμούς της εργοδοσίας, την απάθεια και την παραίτηση που προωθούν οι ατομικές λύσεις, προτάσσουμε την οργάνωση σε αυτοοργανωμένα μαχητικά σωματεία βάσης. Στα σωματεία αυτά οι αποφάσεις λαμβάνονται από την συνέλευση όλων των εργατών, αμεσοδημοκρατικά, χωρίς την διαμεσολάβηση γραφειοκρατικών μηχανισμών. Για μας, οι έννοιες της αλληλεγγύης και της ενότητας στη βάση των κοινωνικών και ταξικών συμφερόντων είναι αδιαπραγμάτευτες. Γνωρίζουμε καλά πως όπλο των καταπιεσμένων απέναντι σε κάθε είδους αυθαιρεσία κράτους και αφεντικών ήταν, είναι και θα είναι η από κοινού αντίσταση. Εναντιωνόμαστε σε κάθε λογική που προσπαθεί να αμβλύνει τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις για να καλλιεργήσει, έτσι, την λογική της «συνεργασίας» των τάξεων και της κοινωνικής ειρήνης.
ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΣΤΑ MIKEL
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΜΕ ΠΙΟ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ…

Η κατάσταση στο Σικάγο: 1860-1890

Για να γίνει αντιληπτό το περιβάλλον στο οποίο έδρασε το συνδικαλιστικό κίνημα της εποχής πρέπει να σημειώσουμε κάποια πράγματα για το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον της περιόδου εκείνης. Το Σικάγο, την περίοδο που αναφερόμαστε ήταν ένας διεθνής πόλος έλξης εργατικού δυναμικού. Κάθε δέκα χρόνια από το 1860 μέχρι το 1890 ουσιαστικά διπλασίαζε τον πληθυσμό του εξαιτίας της αθρόας μετανάστευσης βασικά Ευρωπαίων οικονομικών μεταναστών κυρίως από τη Γερμανία, Ιρλανδία, τη Τσεχία, τις Σκανδιναβικές χώρες κ.α. Τη δεκαετία του 1870 οι μετανάστες αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού και το 56% του εργατικού δυναμικού ενώ τη δεκαετία του 1880 μόλις το ένα πέμπτο των κατοίκων του Σικάγο ήταν γηγενείς προτεστάντες. Μεγάλο μέρος της ομάδας των αναρχικών εργατών μεταξύ των οποίων και εκείνοι που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην στρατολόγηση, προπαγάνδιση και οργάνωση των εργατών ήταν μετανάστες από τη Γερμανία (όπως π.χ. ο Όγκαστ Σπάις, ο Γιόχαν Μόστ, ο Μάικλ Σουάμπ). Οι μετανάστες εργάτες οργανώθηκαν κοινωνικά συστήνοντας αντίστοιχες γειτονιές.

Τα καπιταλιστικά κέρδη φυσικά δεν μοιράζονταν με αποτέλεσμα το Σικάγο να αποτελεί ουσιαστικά δύο πόλεις, μια για τους πλούσιους προνομιούχους και μια για τους φτωχούς, άνεργους ή εργαζόμενους εργάτες. Οι οικονομικές κρίσεις επίσης δεν έλειπαν μέσα σε αυτά τα χρόνια και κατά τη διάρκειά τους η ανεργία και η ανέχεια τσάκιζε τους εργάτες. Οι εργατικές διεκδικήσεις αντιμετωπίστηκαν ήδη από τα χρόνια του εμφυλίου με καταστολή. Εξαναγκασμός για επιστροφή στη δουλειά από το στρατό, μαύρες λίστες για τους συνδικαλισμένους εργάτες και ταμπέλες εθνοπροδοσίας για τους απεργούς.

Οι απαρχές του αιτήματος για το 8ωρο

Οι απαρχές του αιτήματος για 8ωρη εργασία εντοπίζονται τη δεκαετία του 1860 εν μέσω του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο χαρισματικός συνδικαλιστής και πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Μεταλλεργατών Γουίλιαμ Χ. Σέλβις κατήγγειλε τους βιομηχάνους μετάλλου για υπερκέρδη λόγω του πολέμου ενώ ταυτόχρονα έδιναν μισθούς πείνας στους μεταλλεργάτες. Η καθιέρωση της 8ωρης εργασίας δεν θα βελτίωνε απλώς την ποιότητα ζωής των εργατών αλλά θα τους παρείχε τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο για την μόρφωσή τους με σκοπό να είναι σε θέση να δημιουργήσουν ένα συνεταιριστικό σύστημα παραγωγής που θα καταργούσε το καταναγκαστικό και ανταγωνιστικό καπιταλιστικό σύστημα. Οι ιδέες αυτές είχαν σχηματοποιηθεί από τον εργατοτεχνίτη Άιρα Στιούαρτ ο οποίος προσέβλεπε στη χειραφέτηση του μισθωτού εργάτη. Μαζί με τους οπαδούς του ο Στιούαρτ ιδρύει συνδέσμους για το 8ωρο και το 1866 ιδρύονται η Εθνική Ένωση Εργασίας και ο Γενικός Σύνδεσμος για το 8ωρο στο Σικάγο. Στα συνέδρια της ΕΕΕ διακηρύσσεται η εργατική ενότητα μακριά από διακρίσεις ράτσας ή εθνικότητας. Με τη συντονισμένη πίεση προς το Ρεπουμπλικανικό και δημοκρατικό κόμμα πετυχαίνεται η νομοθέτηση της οκτάωρης εργασίας. Ο νόμος αυτός ωστόσο δε θα εφαρμοζόταν ποτέ. Την ημέρα της υποτιθέμενης εφαρμογής του, 1 Μαΐου 1867, οι εργοδότες αρνήθηκαν μονομερώς την εφαρμογή του και οι απεργίες και πορείες που εκδηλώθηκαν σε απάντηση κατεστάλησαν βίαια με τη χρήση εθνοφρουράς και αστυνομίας.

Μετά την ήττα του 1867 και λίγο μετά το θάνατο του Σίλβις ο αγώνας για το οκτάωρο ατόνησε. Στα χρόνια που ακολούθησαν σημειώθηκαν αγώνες από ανέργους με το πρωτοφανές τότε αίτημα για το «δικαίωμα στην εργασία» και με μαχητικές κινητοποιήσεις για την κατάργηση του νόμου κλεισίματος των μπαρ τις Κυριακές.

Οι απεργίες των σιδηροδρομικών του 1877

Το καλοκαίρι του 1877 ξεσπάει απεργία στο Μάρτινσμπουργκ της Δυτικής Βιρτζίνια απο μηχανοδηγούς τρένου που αντιδρούσαν σε περικοπές μισθών. Οι απόπειρες απεργοσπασίας από την εθνοφρουρά οδήγησαν στο θάνατο έναν εργάτη και έναν εθνοφρουρό. Οι ταραχές επεκτείνονται στη Βαλτιμόρη όπου δολοφονούνται ακόμη 10 εργάτες από την εθνοφρουρά. Η πόλη στρατιωτικοποιήθηκε πλήρως με εθνοφρουρά και οπλισμένους πολίτες-βοηθούς αστυνόμων. Η καταστολή υπήρξε αμείλικτη. 30 νεκροί απεργοί μεταξύ τους και παιδιά και καμία απώλεια για τις δυνάμεις καταστολής. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη εξέγερση μετά τον εμφύλιο η οποία θα προκαλούσε την αναβάθμιση των δυνάμεων καταστολής, αριθμητικά και τεχνολογικά. Ακολούθησαν εκλογικές αναμετρήσεις στο δήμο. Οι εκλογικές ήττες του Πάρσονς αλλά και νοθείες τον έκαναν να θυμηθεί αργότερα πως «τότε ήταν που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα της πολιτικής μεταρρύθμισης».

H Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (1893-1936)

Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα γιορτάστηκε το 1893, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Μετά το 1894, και για αρκετό χρονικό διάστημα δε φαίνεται να υπήρξαν εορτασμοί της Εργατικής Πρωτομαγιάς με συγκεντρώσεις. Η πρώτη οργανωμένη και μαζική εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε το 1919. Αυτή που βάφτηκε με το αίμα των εργατών ήταν του 1936 στη Θεσσαλονίκη…

Ήταν 1η Μαΐου του 1936 όταν οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Μέσα σε λίγες μέρες το απεργιακό κύμα είχε εξαπλωθεί σε Ξάνθη, Αγρίνιο, Κομοτηνή, Σέρρες και Ελευσίνα και η απεργία είναι πλέον πανεργατική. Ο Μεταξάς, σε επίσκεψη του στη Θεσσαλονίκη είναι απόλυτος: οι Αρχές πρέπει να χτυπήσουν τους διαδηλωτές στο ψαχνό. Η απεργία συνεχίζεται και στις 9 του Μάη στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου από τις σφαίρες των οργάνων της τάξης πέφτει νεκρός ο οδηγός Τάσος Τούσης. Οι διαδηλωτές εξοργισμένοι τοποθετούν το νεκρό πάνω σε μια πόρτα και τον περιφέρουν στους δρόμους της πόλης σε μια ιδιότυπη «λιτανεία» καταγγελίας, διαμαρτυρίας και αντίστασης. Οι νεκροί θα φτάσουν τους 12 και οι τραυματίες τους 300.

ΑΣ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΝΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ…

Σήμερα…

Στις μέρες μας, 128 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο και την κατάκτηση με το αίμα τους εργατικών δικαιωμάτων όπως το 8ωρο, βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου επιστροφή στην πριν της πρωτομαγιάς του 1886 εποχή. Η επέλαση του νεοφιλελεύθερου και παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ξηλώνει κατακτήσεις που είχαν κερδηθεί με αγώνες από την εργατική τάξη σε όλο το ιστορικό προτσές. Το κράτος και το κεφάλαιο, όμως, περνάνε σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές των από τα κάτω, εκμεταλλευόμενοι την απουσία ενός ισχυρού εργατικού κινήματος. Συγκεκριμένα, στον ελλαδικό χώρο και κατά τη μεταπολίτευση, τα σωματεία και στους τρεις βαθμούς τους, γέμισαν από γραφειοκράτες συνδικαλιστές, απεσταλμένους από τα κόμματα τους εργατοπατέρες, οι οποίοι έπαιξαν, και όσο τους αφήνουμε θα συνεχίζουν να παίζουν, το ρόλο του ξεπουλήματος των εργατικών αγώνων. Πρωτοβάθμια σωματεία που θα έπρεπε να είναι το ζωντανό κύτταρο της πάλης των εργαζομένων, έχουν μετατραπεί σε σωματεία-σφραγίδες για να αναπαράγουν τη θέση τους κάποια κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη και να διαιωνίζουν μεταξύ τους την εξουσία τους σε όλους τους βαθμούς της συνδικαλιστικής πυραμίδας. Όπως είναι προφανές, τα απονεκρωμένα συνδικάτα και τα επίσης άδεια εργατικά κέντρα, όχι μόνο δεν μπορούν να είναι εστίες εργατικής αντίστασης αλλά ακόμα περισσότερο ο σφετερισμός τους από τους γραφειοκράτες εργατοπατέρες συνεχίζει το καταστροφικό έργο, καθώς οι από τα κάτω της κοινωνίας δεν βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτά. Επιπροσθέτως, μόνοι τους πλέον, μια χούφτα συνδικαλιστών, έχουν όλη την άνεση, ελλείψει της απουσίας της βάσης, να συνομιλούν με τα αφεντικά, με τα κεντρικά γραφείων των κομμάτων τους, και να ξεπουλάνε εργατικούς αγώνες, να μην αγωνίζονται όπως είναι φυσικό για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και για τα δικαιώματα των εργαζομένων και να μην επιδιώκουν δυναμικές απεργίες με ορίζοντα την γενική απεργία διαρκείας, παρά μόνο κάτι 24ωρες απεργίες-τουφεκιές που μόνο ως βαλβίδα αποσυμπίεσης μπορούν να λειτουργήσουν.

Με βάση τα παραπάνω, το εργατικό κίνημα της γραφειοκρατίας και της διαχείρισης έχει πεθάνει. Σήμερα βλέπουμε μόνο το σάπιο κουφάρι του. Κανένας εργαζόμενος δεν πιστεύει πια στους γραφειοκράτες, κανένας δεν περιμένει πια τίποτα από αυτούς. Έτσι και αυτοί, φοβισμένοι για την κοινωνία που τους φτύνει γίνονται απροκάλυπτα τσιράκια των αφεντικών και της αστυνομίας, σύμμαχοι του κράτους και της καταστολής. Για εμάς, ως αναρχικοί, τα σωματεία πρέπει να λειτουργούν με οριζόντιες δομές, πραγματικά από τις μαζικές συνελεύσεις των εργατών και τα εργατικά κέντρα να αυτοδιαχειρίζονται από αυτούς στους οποίους ανήκουν, δηλαδή την ίδια την εργατική τάξη. Τέτοιες κινήσεις και πρωτοβουλίες, ξεπηδάνε σιγά σιγά πανελλαδικά, με σωματεία βάσης και πρωτοβάθμια σωματεία που λειτουργούν με αυτές τις αρχές και ανοίγουν τον δρόμο για έναν μαχητικό, αυτοοργανωμένο συνδικαλισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο το τελευταίο διάστημα ένας κόσμος λειτουργεί μέσα στο εργατικό κέντρο Πάτρας αλλά και η αντίδραση των γραφειοκρατών απέναντι σε αυτή τη νέα συνθήκη.

Το κτίριο του Εργατικού Κέντρου Πάτρας ανήκει στους εργαζόμενους και τους άνεργους, στην κοινωνία των από τα κάτω, σε όλους τους κατοίκους αυτής της πόλης που στον διαρκή ταξικό πόλεμο βρίσκονται και πολεμούν από την πλευρά των καταπιεσμένων. Το κτίριο κτίστηκε και λειτουργεί από τον ιδρώτα και τα λεφτά των εργαζομένων που για δεκαετίες δίνουν τις εισφορές τους στα σωματεία τους, από τα ιδρώτα όλης της κοινωνία των από τα κάτω που καθημερινά στενάζει και υποφέρει κάτω από τη μπότα των αφεντικών. Το συνδικαλιστικό κίνημα, που γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των εργατών τους προηγούμενους δύο αιώνες και κατέκτησε ζωή και αξιοπρέπεια, για δεκαετίες πέρασε στα χέρια της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, της γραφειοκρατίας, της ανάθεσης. Ο καιρός όμως της μεσολάβησης που όλοι περίμεναν τις διαπραγματεύσεις των γραφειοκρατών με τα αφεντικά για να πάρουν μερικά ψίχουλα από την υπεραξία της δικής τους εργασίας πέρασε ανεπιστρεπτί. Σήμερα ο αντίπαλος έχει σηκωθεί από το τραπέζι, το κράτος με τα αφεντικά (εθνικά και υπερεθνικά) νομοθετούν μονομερώς τη φτώχεια μας. Στο κτίριο του εργατικού κέντρου Πάτρας εκτός από κάτι γραφικούς εργατοπατέρες -μετρημένους στα δάκτυλα- οι μόνες ζωντανές συνελεύσεις είναι αυτές που διοργανώνονται στη βάση της αυτοοργάνωσης, της αντιεραρχίας, της ανοιχτής συμμετοχής, της άμεσης και αδιαμεσολάβητης δράσης. Δομές που σιγά σιγά πιάνουν το νήμα ιστορικών αγώνων της εργατικής τάξης σε άλλες εποχές. Απέναντι στη ζωντανή ανοιχτή συμμετοχή αυτών των συνελεύσεων, που αποφάσισαν να μπουν στο κτίριο όταν η εξουσία επέλεξε να σφραγίσει ζωντανούς και ιστορικούς χώρους αγώνα, η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου απάντησε προσπαθώντας να αποβάλει εργαζόμενους και άνεργους από το φυσικό τους χώρο. Πρώτα με γραφειοκρατικές νουθεσίες, με λεκτικές απειλές, με παρακρατικές μεθοδεύσεις, με ασφαλίτικες ανακοινώσεις. Όλα αυτά όμως δεν τους πέρασαν. Η αντίσταση του κόσμου και η στοιχειώδης αλληλεγγύη των υποκειμένων αντιστάθηκε και κέρδισε έμπρακτα το δικαίωμά του να δρα και να λειτουργεί στο κτίριο. Έτσι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποφάσισε -μέσα σε μια νύχτα- να παραδώσει τμήμα του χώρου σε μια επιχείρηση καφέ. Το συνδικαλιστικό κίνημα που υποτίθεται ότι αντιστέκεται στις ιδιωτικοποιήσεις δεν δίστασε να ιδιωτικοποιήσει τον ίδιο του τον εαυτό, το κτίριο του, ρίχνοντας και το τελευταίο φύλο συκής για το ρόλο του. Το εργατικό κέντρο που υποτίθεται ότι δρα για τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν δίστασε να βάλει αφεντικά μέσα στο ίδιο του το χώρο. Είναι προφανές ότι έστω και συμβολικά αυτό το μόρφωμα είναι για εμάς οριστικά νεκρό. Σήμερα που ο συνδικαλισμός της ανάθεσης και της γραφειοκρατίας πεθαίνει, σήμερα που η επίθεση των αφεντικών οδηγεί τους εργαζόμενους αιώνες πίσω είναι προφανές ότι απαιτείται να πιάσουμε ξανά των ιστορικό νήμα των αγώνων οργανώνοντας την εργατική αντίσταση από την αρχή. Με νέες οριζόντιες και αμεσοδημοκρατικές δομές να αγκαλιάσουμε όλους τους εργαζόμενους και ανέργους, Έλληνες και ξένους, στον κοινό αγώνα ενάντια στα αφεντικά.

“Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους”. Τζωρτζ Ένγκελ

ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ–ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πρωτοβουλία αναρχικών για ένα άλλο Εργατικό Κέντρο