οι μάχες για ελευθερία, ζωή και αξιοπρέπεια
δίνονται και κερδίζονται
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες
εκεί που διακυβεύονται τα πραγματικά διλήμματα της ζωής μας
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
ΙΣΟΤΗΤΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΤΡΙΤΗ 1 ΜΑΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ – 10πμ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ – 9μμ ΠΛ. ΟΛΓΑΣ
Κατεβάστε το κείμενο σε PDF.
Η παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού της τρέχουσας περιόδου που έχει ως απάντησή της (από την πλευρά των δυνάμεων του κεφαλαίου) την αναδιάρθρωση, έχει διαχυθεί σε όλες τις πτυχές των κοινωνικών σχέσεων. 300 ευρώ βασικός μισθός (στην καλή περίπτωση) εν ολίγοις που δεν φτάνει ούτε καν για να επιβιώσεις και ραγδαία αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας. Μέσα σε όλα αυτά, η καπιταλιστική κυριαρχία θέτει τα ερωτήματα που θέλει, και ζητάει τις συγκεκριμένες απαντήσεις που έχει η ίδια φτιάξει για αυτά τα ερωτήματα. Εμάς τους από κάτω θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι δικές μας απαντήσεις.
«Συναίνεση Η Χρεοκοπία»
Ακόμα και αν δεχόμασταν την κρίση ως αποτέλεσμα κακών διαχειριστικών επιλογών, δεν θα αναθέταμε τη λύση στους ίδιους ανθρώπους που την δημιούργησαν. Είναι φοβερό το πόσοι αυτοαναγγέλθηκαν «επίδοξοι σωτήρες της χώρας» την τελευταία περίοδο. Ένας από αυτούς, ο Βενιζέλος, γιάπης και πρόσωπο του διεθνούς κεφαλαίου, έκανε σαφές το σκεπτικό της κυριαρχίας ευθύς εξαρχής. Ή μαζί μας ή εναντίον μας. Την πρώτη επιλογή, άθελα ή ηθελημένα, τη ζούμε από το 2008.Είναι επιλογές που γίνονται για την διατήρηση του συστήματος. Μια πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, άρα και στην εφαρμογή των μέτρων της τρέχουσας αναδιάρθρωσης, μπορεί ενδεχομένως να παράξει οξυμμένες συνθήκες και δυναμικές, που να θέσουν το ζήτημα του ξεπεράσματος αυτού του συστήματος. Καμία φράξια του παγκόσμιου κεφαλαίου δεν μπορεί να το ρισκάρει αυτό και δεν θα το αφήσει να συμβεί, ακόμη και αν γίνονταν κάθε μέρα εκλογές. Εν ολίγοις, το δίπολο συναίνεση ή χρεοκοπία μετατρέπεται στο μονόδρομο των μνημονίων και του καπιταλισμού το οποίο για εμάς τους από κάτω σημαίνει εξαθλίωση, υποταγή, πείνα.
Καμία εκλογική αυταπάτη.
Όλα τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια σίγουρα έχουν αναλογιστεί για το πώς θα αναχαιτιστεί η επίθεση που εξαπολύουν τα ντόπια και υπερεθνικά αφεντικά απέναντι στο παγκόσμιο προλεταριάτο. Θα ήμασταν είτε αφελείς, είτε ψηφοθήρες για να προτάξουμε την ψήφο στις «δυνάμεις του αντί-μνημονίου». Οι επερχόμενες εκλογές έχουν προφανώς ιδιαίτερη πολιτική σημασία στο τώρα γιατί καλούν τον κόσμο στο να συμπυκνώσουν 2 περίπου χρόνια αγώνων σε μία ψήφο. Τα σκηνικά είναι έτοιμα για αυτό το θέατρο του παραλόγου το οποίο έχει παιχτεί χιλιάδες φορές όμως όχι με ένα τόσο σημαντικό ιστορικό φόντο μεταπολιτευτικά. Οι εκλογές έχουν βαρύνουσα σημασία γιατί διαμέσου αυτών, η αστική πολιτική εξουσία επιδιώκει να ανακτήσει την «κοινωνική νομιμοποίηση» της. Η μετεκλογική πραγματικότητα θα στολιστεί από την αύξηση της καταστολής, την αναβάθμιση των μεθόδων ελέγχου και χειραγώγησης του κοινωνικού σώματος, από την εξάλειψη ενοχλητικών κοινωνικών συμπεριφορών ή ταυτοτήτων (μετανάστες, άστεγοι, άνεργοι, κουκουλοφόροι κ.ο.κ.). Στοιχεία αυτής της πραγματικότητας προεικονίζονται και προεκλογικά με κινήσεις όπως η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, η συμπερίληψη της κατοχής αντί-ασφυξιογόνας μάσκας στον τρομονόμο, η μετατροπή δίωξης καταληψιών δημοσίων χώρων σε αυτόφωρη διαδικασία. Η κατάσταση εξαίρεσης (ή επίσημα εκτάκτου ανάγκης) στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό κράτος από το 2010 επί παπανδρέου (διάγγελμα στο καστελόριζο) δεν φαίνεται να αποσύρεται, αλλά τελικά να βαθαίνει μετά τις εκλογές δημιουργώντας ολοκληρωτικές τομές στην παραδοσιακή αστική δημοκρατία. «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα τις είχαν καταργήσει» έλεγε κάποτε ο γερό-Μάρξ και αυτή η θέση μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Αυτό που μπορούμε να προτάξουμε εμείς από την σκοπιά μας είναι η δημιουργία, η συνέχεια και η όξυνση όλο και περισσότερων χειραφετημένων αγώνων οι οποίοι θα ορίσουν από μόνοι τους τα περιεχόμενα, τα μέσα και τις στρατηγικές απεγκλωβισμού μας (ως τάξης και όχι ως έθνους-κράτους) από την κατάσταση που ζούμε.
Οι Γερμανοί δεν μας κάνουν κουμάντο.
Είναι πολύ βολικό για τους εξουσιαστές μας να μετατοπίζουν το ζήτημα της κρίσης σε εθνικό θέμα. «Παντού είναι Ελλάδα» έχουν πει κάποιοι γερμανοί σύντροφοι και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία δεν απέχουν από την ελληνική περίπτωση και μάλιστα χωρίς τρόικες, ΔΝΤ και λοιπούς μηχανισμούς στήριξης. Μέσα στην τρέχουσα ιστορική περίοδο είναι λογικό να υπάρχουν ανταγωνισμοί σε επίπεδο εθνικών οικονομιών αλλά ακόμη και μεταξύ φραξιών του κεφαλαίου της ίδιας χώρας για το ποιος θα επικρατήσει στον καινούριο κύκλο συσσώρευσης του μέλλοντος (αν κάτι τέτοιο προλάβει να υπάρξει). Επίσης, οι επιλογές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προφανώς έπληξαν την αυτονομία της μορφής έθνος-κράτος, παρόλαυτά, αυτό είναι μία διαδικασία που συντελείται από το ’80 μέχρι σήμερα (όταν οι παγκόσμια αγορά και κυβερνήσεις ακολούθησαν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης που είχε ως αποτέλεσμα την παγκοσμιοποίηση) και ποτέ δεν είχε γνωρίσει την αποδοκιμασία ιδιαίτερα των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων (δεν διαμαρτυρήθηκαν και πολλοί από αυτούς όταν το ελληνικό κράτος μπήκε στην ΕΕ, μάλλον καλοπιάνονταν με το ότι «εκσυγχρονίζονται» και είναι «ευρωπαίοι» πια. Το μεγάλο πρόβλημα στα παραπάνω είναι όταν κομμάτια των από κάτω παίρνουν μέρος με κάποια φράξια των αφεντικών. Αυτό παράγει αντεπαναστατικά περιεχόμενα και πολλές φορές στρώνει τον δρόμο για όλο και πιο πολύ ολοκληρωτισμό, κοινωνικό κανιβαλισμό και εξαθλίωση.
«Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ο φόβος» G.F.Hegel
Η αστική πολιτική εξουσία παίζει το διαχειριστικό παιχνίδι της τρέχουσας περιόδου βασισμένη στη δημιουργία και τη διαχείριση του φόβου. Παντού προκύπτουν εσωτερικοί εχθροί του έθνους με τα σκοτεινά τους σχέδια ενάντια στη δημοκρατία και την εθνική ομοψυχία, αλλά και εξωτερικοί εχθροί όπως το γερμανικό κράτος (το ότι υπάρχει ένα γερμανικό προλεταριάτο στα ίδια σκατά με μας δεν πολυαναφέρεται βέβαια). Το πλήθος των διαχωρισμών που επιβάλλουν σε εμάς τους από κάτω μας αποπροσανατολίζει. Αυτός κλέβει, ο άλλος είναι δημόσιος υπάλληλος, ο επόμενος είναι κουκουλοφόρος-ασφαλίτης κτλ. Φόβος να αγωνιστείς, φόβος να απεργήσεις, φόβος μη χάσεις τη δουλειά σου, φόβος μη δεν βρεις ποτέ δουλειά, παντού φόβος. Σε ένα τρομοκρατημένο κοινωνικό σώμα είναι εύκολο να επιβάλεις ότι θες και αυτό το γνωρίζουν καλά αυτοί που ασχολούνται με την εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Οι μετανάστες ξανά στο προσκήνιο.
Ένα χρόνο μετά την απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών στην Υπατία (και την πρωτοφανή κατασταλτική επιχείρηση μεταφοράς τους από τη Νομική) οι μετανάστες εμφανίζονται ξαφνικά στο δημόσιο λόγο. Ενορχηστρωμένα τα ΜΜΕ τους παρουσιάζουν σαν την κύρια αιτία κάθε πιθανού κοινωνικού προβλήματος. Ο αποδιοπομπαίος τράγος λοιπόν σήμερα έχει βρεθεί και είναι οι μετανάστες και έχουν την ανάλογη αντιμετώπιση που είχαν οι Εβραίοι από τους ναζί σε μία παρόμοια ιστορική περίοδο (κρίση του ’29, εθνικοσοσιαλισμός στη γερμανία). Οι πρώτος άξονας που στηρίζεται η ρητορική της στοχοποίησης των μεταναστών είναι ο οικονομικός. Οι μετανάστες ευθύνονται για την ανεργία επειδή μας παίρνουν τις δουλειές (λες και όλοι ψάχνουν για δουλειά στα φανάρια), για την μειωμένη κίνηση στα καταστήματα λόγω του παραεμπορίου (λες και έχουμε λεφτά να αγοράσουμε τα της επιβίωσής μας) ή για την αυξημένη εγκληματικότητα. Ο δεύτερος άξονας είναι ο ρατσιστικός. Οι υστερίες περί υγειονομικής βόμβας δεν έχουν προηγούμενο. Ακόμη και ολόκληρες περιοχές των πόλεων φέρονται ως απροσπέλαστες (πχ ιστορικό κέντρο της Αθήνας) λόγω του ότι ελλοχεύουν υγειονομικοί και λοιποί κίνδυνοι για τους ντόπιους και καλούμαστε «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας». Η αντιμετώπιση που προτείνεται μιντιακά είναι η πλήρης αδιαφορία για τις συνθήκες επιβίωσης αυτών των ανθρώπων και η ολοκληρωτική τους εξόντωση, λες και ποτέ κανένας έλληνας δεν έχει μεταναστεύσει. Έτσι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης παρουσιάζονται σαν τη μοναδική λύση διαχείρισης του κοινωνικού συνόλου των παρανομοποιημένων μεταναστών και προσφύγων. Ένας τέτοιος θεσμός που άλλοτε αποτελούσε ντροπή για τον δυτικό πολιτισμό ακόμα και με βάση τα αστικοδημοκρατικά ιδεώδη, σήμερα αναπαράγεται από μεγάλα κομμάτια των από κάτω. Γιατί η διάκριση ανθρώπων με βάση νομικίστικα επιχειρήματα «έχουν ή όχι χαρτιά» ή ο χαρακτηρισμός τους σαν υγειονομικό κίνδυνο που βασίζεται μόνο στην καταγωγή (χωρίς να λαμβάνει υπόψιν τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους και τί τις προκαλεί) και η καταναγκαστική εξαίρεσή τους από το δημόσιο χώρο είναι το πρόσωπο του μοντέρνου εξορθολογισμένου ρατσισμού. Ενός ρατσισμού που δεν φέρει σβάστικες αλλά φοράει γραβάτες, πλασάρεται σαν «δημοκρατικός», πιάνει σχεδόν όλο το καθεστωτικό πολιτικό φάσμα (από κεντροαριστερά μέχρι ακροδεξιά) και στις επόμενες εκλογές θα μας ζητήσει την ψήφο μας. Όποιος συναινεί σε αυτά έχει την ιστορική του ευθύνη και στρώνει το δρόμο για το επόμενο σύγχρονο ολοκαύτωμα.
Εκτός από τους παραπάνω υπάρχουν και οι «αυθεντικοί» φασίστες. Ο λόγος για τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής (άνοιξε πρόσφατα γραφεία στην Πάτρα) που διεκδικεί την είσοδό της στη βουλή στις ερχόμενες εκλογές με τον μανδύα του λαϊκού αντιμνημονιακού κόμματος. Αποκρύπτει έντεχνα το παρελθόν της, με τα ρατσιστικά παραληρήματα, τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίων αγωνιστών, τα πογκρόμ εναντίων μεταναστών και την παρακρατική της δράση. Η ΧΑ πατάει στην καλλιεργούμενη από τα ΜΜΕ τρομοκρατία που αντιμετωπίζουν οι από κάτω (φτώχεια, εγκληματικότητα), αποπροσανατολίζει με εθνικές ονειρώξεις, εκμεταλλεύεται τα όποια ρατσιστικά αντανακλαστικά υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία και σημειώνει άνοδο. Ωστόσο, όσο αντισυστημικοί και να αυτοπαρουσιάζονται οι φασίστες, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι ο φασισμός ήταν και είναι αδιαχώριστη συνιστώσα του καπιταλισμού.
Αν αναρωτιέται κανείς πώς χώρεσε αυτό το φασιστικό μόρφωμα στη δημοκρατία «μας», δεν είναι γιατί άλλαξε ο λόγος της XA σε ηπιότερο ακροδεξιό (σαν του ΛΑΟΣ παλιότερα). Χώρεσε γιατί η δημοκρατία ξεχείλωσε όσο χρειαζόταν για να εντάξει στους κόλπους τής αστικής νομιμότητας τις νεοναζιστικές εφεδρείες της. Η επιλογή που κάνουν τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά την τρέχουσα ιστορική περίοδο με την οικονομική κρίση να κλυδωνίζει τα θεμέλια της εξουσίας τους είναι να μετατοπίσουν το πολιτικό φάσμα προς την ακροδεξιά, να γίνει ο λόγος των φασιστών κυρίαρχος κρατικός λόγος και να μετεξελιχθεί όλο και περισσότερο σε ολοκληρωτικό το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας τους. Είναι στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς να σταματήσει αυτή η κατρακύλα. Όποιος ανέχεται τους χρυσαυγίτες στις γειτονιές θα πάρει μαζί και την υποτίμηση της εργατικής του δύναμης και την εξαθλίωση της ζωής του και τις σκούπες και τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Οι αντιστάσεις μας και οι προόπτικες.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον που επιβάλλεται από την κυριαρχία δεν λείπουν και οι απαντήσεις από τη δική μας πλευρά. Τα τελευταία δύο χρόνια βλέπουμε οι αγώνες να παίρνουν νέες μορφές και παλιές δοκιμασμένες μέθοδοι να αναζωογονούνται. Δεκάδες απεργίες σε διάφορους επαγγελματικούς κλάδους (π.χ. πολύμηνη απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία), καταλήψεις χώρων εργασίας, φοιτητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις σε σχολές, το κίνημα των πλατειών απ’ όπου ξεπήδησαν δεκάδες λαϊκές συνελεύσεις, δυναμικές αντιστάσεις γύρω από τοπικά ζητήματα (όπως στην Κερατέα και στη Χαλκιδική ενάντια στα ΧΥΤΑ και τα μεταλλεία χρυσού αντίστοιχα) είναι μόνο μερικά παραδείγματα.
Όλοι οι αγώνες όμως φαίνεται να συμπυκνώνονται σε κεντρικά πολιτικά γεγονότα όπως είναι οι γενικές απεργίες και οι μέρες ψήφισης των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων. Εκείνες τις μέρες κορυφώνεται η ένταση και η μαχητικότητα των αγωνιζόμενων με αποτέλεσμα τη σφοδρή σύγκρουση με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής. Τέτοιες στιγμές ήταν οι γενικές απεργίες της 5ης Μάη του 2010, 15 Ιούνη και 28-29 Ιούνη του 2011 και αδιαμφισβήτητα η 12η Φλεβάρη του 2012 με τα εξεγερτικά χαρακτηριστικά που απέκτησαν τότε οι συγκρούσεις. Η κοινωνική αντιβία γίνεται κτήμα των ίδιων των καταπιεσμένων παρά τις προσπάθειες των καθεστωτικών δυνάμεων να τη συκοφαντήσουν. Αυτοί που στον πολιτικό τους λόγο μιλάνε για προβοκάτορες και ασφαλίτες αγνοούν σκόπιμα την πραγματικότητα και δεν δηλώνουν παρά την υποτέλεια τους σε ένα καθεστώς το οποίο τους ανέθρεψε και έξω από αυτό δεν έχουν κανένα απολύτως ρόλο.
Αν θέλουμε να βρούμε τα χαρακτηριστικά που παίρνουν οι αγώνες και εμείς προκρίνουμε είναι το κοινωνικό και ταξικό πρόσημο που έχουν καθώς και οριζόντια μορφή τους. Από τη μία τα υποκείμενα των αγώνων να αντιλαμβάνονται τη θέση τους σαν εκμεταλλευόμενοι και τους συμμάχους τους στην κοινωνία από την άλλη να μην υποκύπτουν σε προσπάθειες χειραγώγησης τους, ακόμα και αν προέρχονται από δήθεν κινηματικές δυνάμεις, οι οποίες στην ουσία έχουν στόχο την άντληση πολιτικής υπεραξίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΕΠΑΜ του Καζάκη που αφού απέκτησε κοινωνικό έρεισμα στις πλατείες τώρα συμμετέχει στις εκλογές συνεργαζόμενος με τον Παπαθεμελή.
Η επιλογή του κεφαλαίου για την παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού τις τελευταίες δεκαετίες έχει σαν αποτέλεσμα η κρίση του να έχει αντίκτυπο σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου με διαφορετική ένταση και μορφή βέβαια. Στις ΗΠΑ εμφανίστηκε στον ιδιωτικό δανεισμό ενώ στην ευρωζώνη σαν κρίση εξωτερικού δημόσιου χρέους. Ωστόσο πολυποίκιλες μορφές αγώνα έχουν ξεσπάσει και ξεσπούν σε όλες τις γωνιές της γης, από την καπιταλιστική περιφέρεια μέχρι το κέντρο. Από τις αλυσιδωτές εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες (που συνεχίζονται) και στη Μεγάλη Βρετανία το 2011, τα κινήματα των πλατειών στην Ισπανία και και στις ΗΠΑ, τις συγκρούσεις των γενικών απεργιών σε Ισπανία Ιταλία και ΗΠΑ μας υπενθυμίζουν ένα μόνο πράγμα. Την κοινή μας μοίρα που μας δένει με τους λαούς παγκόσμια εναντία στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και όχι τους πλαστούς διαχωρισμούς σε έθνη και φυλές που μας επιβάλλονται από τα πάνω.
Αυτή την κοινή μοίρα φαίνεται να λησμονούν μερικά αγωνιζόμενα κομμάτια και άθελα τους ή μη πέφτουν στην παγίδα του πατριωτισμού. Ο αγώνας του προλεταριάτου για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας δεν μπορεί να συγκροτηθεί με βάση εθνικές ταυτότητες. Αντίθετα οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια είναι πλήρως ενσωματώσιμη από την κυριαρχία και συμπίπτει με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Το έθνος-κράτος είναι δημιούργημα του καπιταλισμού και θα πεθάνει μαζί του.
Αυτό που μας δείχνουν τα γεγονότα του Μάη του 1886 στο Σικάγο ή του 1936 στη Θεσσαλονίκη είναι ότι οι αγώνες δίνονται και κερδίζονται στους δρόμους. Το οχτάωρο κατακτήθηκε μέσα από σκληρούς, αιματηρούς αγώνες. Τίποτα δεν χαρίστηκε και τίποτα δεν θα δοθεί πίσω απλώς περιμένοντας ή ψηφίζοντας τον έναν ή τον άλλον επίδοξο διαχειριστή των ζωών μας. Η χειραφέτηση των καταπιεσμένων θα είναι έργο των ίδιων και κανείς δεν θα βρεθεί να το κάνει για αυτούς.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΙ
ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ, ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ.
εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά