*κείμενο που μοιράζεται από τον “εργαλειοφόρο” σε παρεμβάσεις που γίνονται στην Πάτρα με stencil, αυτοκόλλητα και τρικάκια σε χώρους εγασίας του κλάδου του επισιτισμού (καφετέριες, μαγειρία, ταβέρνες κλπ.)
Ενάντια στο καθεστώς σκλαβιάς που επιβάλλουν κράτος και αφεντικά
Τους τελευταίους μήνες βιώνουμε μια πρωτόγνωρη επίθεση σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό… με τον φόβο του χρέους να μας ακολουθεί σε κάθε βήμα. Το δίλημμα είναι σαφές. Υποταγή ή χρεοκοπία, “εθνική συστράτευση” ή “εθνική κατάρρευση”. Σε αυτήν την μεταμνημονιακή περίοδο, όπου οι εξελίξεις και η ψήφιση νέων νόμων και τροπολογιών, διαδέχονται η μία την άλλη, οι εργαζόμενοι καλούνται για άλλη μια φορά να πληρώσουν τα σπασμένα. Με πρόσχημα την κρίση λοιπόν, κράτος και αφεντικά δεν προσπαθούν απλά να ανακόψουν την εξέλιξη των διεκδικήσεων αλλά να αναιρέσουν και τις ίδιες τις υπάρχουσες κατακτήσεις που έχουν προέλθει ύστερα από επίπονους αγώνες της εργατικής τάξης.
Στις 14 Δεκέμβρη ψηφίστηκε από τη βουλή το νέο-συμπληρωματικό και προφανώς εδώ και καιρό συμφωνημένο νομοσχέδιο για τα νέα οικονομικά μέτρα. Μέτρα που ρυθμίζουν μεταξύ άλλων τις εργασιακές συνθήκες από δω και ύστερα, σύμφωνα πάντα με τα γούστα των δανειστών μας και κατ’ επέκταση των αφεντικών μας (ντόπιων και διεθνών). Αποκρατικοποιήσεις-ξεπούλημα των ΔΕΚΟ με τραγικούς όρους και μηδενική ουσιαστικά προστασία των εργαζομένων σε αυτές. Ευνοϊκές ρυθμίσεις των χρεών των επιχειρήσεων, αλλαγή ορίου αποζημίωσης απολυμένων από δυο μήνες σε δώδεκα, δωδεκάμηνη δοκιμαστική περίοδος εργασίας για κάθε εργαζόμενο, εντός της οποίας μπορεί να καταγγελθεί η σύμβαση του και να απολυθεί χωρίς καμία αποζημίωση. Παράλληλα, έχουμε την οριστική υποβάθμιση των κλαδικών συμβάσεων σε σχέση με τις επιχειρησιακές, που με απλά λόγια σημαίνει ότι κάθε αφεντικό μπορεί να θέτει τους όρους των εργασιακών συνθηκών (μισθοί, επιδόματα, ώρες εργασίας) ανάλογα με την ένταση του εκβιασμού απέναντι στον κάθε εργαζόμενο και όχι σύμφωνα με τις μέχρι τώρα γενικές συμβάσεις που ίσχυαν ανά κλάδο. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και ο επανακαθορισμός του χρόνου προειδοποίησης για την απόλυση εργαζόμενου με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου σε ένα μήνα από 12 έως 24 μήνες που ίσχυε μέχρι σήμερα, ενώ σε περίπτωση μη προειδοποίησης, προβλέπεται αποζημίωση απόλυσης ενός μήνα. Όσον αφορά την ελαστική εργασία τα νέα μέτρα προβλέπουν ακόμα πιο ασφυκτικές συνθήκες για τους εργαζόμενους. Επανακαθορίζεται ο τρόπος υπολογισμού της αμοιβής όσων εργάζονται με μερική απασχόληση, ώστε η αμοιβή τους, συμπεριλαμβανομένης της αμοιβής από τυχόν πρόσθετη εργασία πέρα από αυτή που έχει συμφωνηθεί, να είναι ανάλογη με της αμοιβή του εργαζόμενου πλήρους απασχόλησης σε ανάλογη θέση εργασίας χωρίς προσαυξήσεις. Ακόμη, επεκτείνεται ο χρόνος της διαθεσιμότητας των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα από 6 σε 9 μήνες και επαναπροσδιορίζεται η διάρκεια της απασχόλησης εργαζομένων σε έμμεσο εργοδότη στους 36 μήνες από 18 που είναι σήμερα.
Μέσα σ’ αυτή την ασφυκτική συνθήκη ομηρίας όπως διαμορφώνεται για τους εργαζόμενους, η προπαγάνδα των ΜΜΕ αποκρύπτει την ουσία των αλλαγών και προσπαθεί να τις προβάλλει ως θετικές ρυθμίσεις. Είναι πλέον πασιφανές πως οι δημοσιογράφοι κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα: συκοφαντούν όλους τους αγώνες που γίνονται, λένε ψέματα, προπαγανδίζουν υπέρ των αφεντικών τους, συγκαλύπτουν όλα τα εγκλήματα που συντελούνται κατά των αδυνάτων. Κάθε απεργία θεωρείται «έγκλημα εσχάτης προδοσίας», κάθε πορεία «κάνει κακό στην εικόνα της χώρας». Μεθοδευμένα προσπαθούν να στρέψουν το ένα κοινωνικό κομμάτι απέναντι στο άλλο, λειτουργώντας ως γραφείο τύπου των αφεντικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μετανάστες που τους τελευταίους μήνες και με αφορμή την απεργία πείνας 300 εξ αυτών, έχουν έντεχνα αποτελέσει το εξιλαστήριο θύμα (είτε «επειδή κλέβουν τις δουλειές», είτε επειδή «βρομίζουν τις πόλεις, βιάζουν, σκοτώνουν» κλπ.) ούτως ώστε να ενισχυθούν φαινόμενα ρατσισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού και να αποπροσανατολιστεί η εκτόνωση της κοινωνικής οργής.
Στον κλάδο του επισιτισμού, η ανασφάλιστη εργασία και οι εκβιασμοί των αφεντικών, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Η εργασιακή καθημερινότητα βγάζει μάτι στους φαινομενικά «ευχάριστους» χώρους «διασκέδασης». Η εκμετάλλευση της εργασίας και οι συνθήκες δουλειάς κάθε άλλο παρά αντιστοιχούν με την όποια «καλή ατμόσφαιρα» που υπάρχει στα μαγαζιά, η οποία αν μπορεί να αποδοθεί σε κάποιους είναι στους ίδιους τους εργαζόμενους που απαρτίζουν κάθε μαγαζί. Το τελευταίο διάστημα οι απολύσεις πολλαπλασιάζονται στους χώρους «διασκέδασης». Οι περισσότερες περιπτώσεις όμως μένουν στην αφάνεια…
“Την Τετάρτη 15/12 και μετά από μια κουβέντα για την απεργία, ο ιδιοκτήτης του “Tapas Κουζίνα” απέλυσε τον εργαζόμενο Α.Φ. ( που εκείνη την ημέρα δεν εργαζόταν αλλά ούτε απεργούσε, αφού το μαγαζί λειτουργούσε κανονικά ), βρίζοντάς τον και απειλώντας τον. Η ίδια συμπεριφορά, παρουσία του κόσμου που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί, συνεχίστηκε και προς τους δύο υπαλλήλους που εκείνη την ώρα εργάζονταν δημιουργώντας ένα κλίμα εργοδοτικής, και όχι μόνο, τρομοκρατίας. Την επόμενη μέρα και μετά από συνάντηση των εργαζομένων στο σέρβις, αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το μαγαζί ζητώντας την άμεση επαναπρόσληψη του Α.Φ. και την συμμόρφωση της εργοδοσίας με τα νόμιμα εργασιακά μας δικαιώματα (προσλήψεις σε όσους εργάζονται παράνομα, κατανομή προσαυξήσεων, δώρων, κτλ.). Αντ’ αυτών ο ιδιοκτήτης μας έδιωξε από το μαγαζί με φράσεις τύπου «άμα δε γουστάρεις φύγε» και «να με πάτε νομικά», ολοκληρώνοντας την ούτως ή άλλως αναμενόμενη αλαζονεία του αφεντικού.
(Από ανακοίνωση απολυμένων Tapas)
Η συνειδητοποίηση αυτών των συνθηκών από τη μεριά όσων παρ’ όλα αυτά επιλέγουν χώρους σαν το “Tapas” για να αποδράσουν από την καθημερινότητα της καταπίεσης, θα ’πρεπε να είναι αρκετή για να πάρει ο καθένας θέση απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση. Παρόμοιες καταστάσεις με απολύσεις για ψύλλου πήδημα, μαύρη εργασία, μειωτική συμπεριφορά προς τους εργαζόμενους έχουν παρατηρηθεί και σε πολλά άλλα μαγαζιά, όπως η Γυροφωλιά και η Δωδώνη για να αναφέρουμε άλλα δυο πρόσφατα περιστατικά απολύσεων. Αυτά τα παραδείγματα που ακολούθησαν την απεργιακή κινητοποίηση της 15ης Δεκέμβρη δείχνουν ξεκάθαρα το τι θα ακολουθήσει το επόμενο διάστημα στα εργασιακά κάτεργα. Ειδικά σε χώρους δουλειάς όπως είναι αυτός του επισιτισμού, όπου η ασυδοσία των αφεντικών δεν θα έχει προηγούμενο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως σε αυτούς τους χώρους απασχολούνται σε μεγάλο ποσοστό φοιτητές και μετανάστες, δυο κοινωνικές ομάδες που η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους είναι ευάλωτες στην αυθαιρεσία των αφεντικών. Στην ουσία μιλάμε για ένα πλήθος ανθρώπων που λόγω της ταυτότητας τους δεν συνυπολογίζονται στην υπόλοιπη εργαζόμενη μάζα κι έτσι γίνονται εύκολα στόχος εκμετάλλευσης, ενώ παράλληλα σπάνια κάποια εργατική ή συνδικαλιστική συνιστώσα επιδιώκει να τους εγκολπώσει και να τους υπερασπιστεί, εντάσσοντας τους στη σφαίρα των διεκδικήσεων της. Στην ουσία μιλάμε για μια τεχνητή δημιουργία πλαστών διαχωρισμών ανάμεσα σε ανθρώπους που κατά τα άλλα βιώνουν την ίδια εξοντωτική εργασιακή συνθήκη.
Οι μετανάστες βιώνουν μια εντελώς ωμή κατάσταση. Οι όροι των αφεντικών σε πρώτη φάση είναι μαύρη εργασία, με κατά προσέγγιση μεροκάματο, εκτός ωραρίου, ανασφάλιστα. Ο εκβιασμός είναι ξεκάθαρος και η ανάγκη του μετανάστη είναι που θα καθορίσει το κατά πόσο θα διεκδικήσει καλύτερες εργασιακές συνθήκες ή και καθόλου. Το σίγουρο είναι ότι η επιχείρηση δεν θα ξεμείνει από τα “βρώμικα πόστα” (λάντζα, βοηθοί) αφού οι στρατιές των ανέργων παράγονται από τον καπιταλισμό συνεχώς. Επειδή όμως η επιχείρηση πρέπει να έχει «ωραίο κλίμα» πρέπει να περιφέρονται στους χώρους τα στερεότυπα μοντέλα των ημερών μας ωραίοι, καλλίγραμμες, ευγενικοί, εξυπηρετικές, πρόσχαρες, συγκαταβατικοί, ερωτικές, και άλλα “προσόντα” που ζητούνται στις αγγελίες. Οι φοιτητές είναι ένα κομμάτι που θα εργαστεί στην επιχείρηση και θα καλύψει και τέτοιες «απαιτήσεις» του αφεντικού. Οι λιγότερες ανάγκες που προσπαθεί να καλύψει ένας φοιτητής και οι περισσότερες επιθυμίες, που τις βιώνει σε μια περίοδο της ζωής του που ανεξαρτητοποιείται από τον περιορισμό της άμεσης επαφής με την οικογένεια, οι κοινωνικές σχέσεις, η ζωή, είναι αυτά που συνυπολογίζει και αναλόγως διεκδικεί σαν εργασιακές συνθήκες. Πολλές φορές μετράνε μόνο οι δημόσιες σχέσεις και το πρεστιζ του να δουλεύει κάποιος/α σε ένα γνωστό μαγαζί- μια συνθήκη που τα αφεντικά την χαίρονται και πολλές φορές την στηρίζει και ο ίδιος ο εργαζόμενος. Από την άλλη πλευρά βέβαια κάποιος σαν φοιτητής δεν έχει δικαίωμα τυπικά να είναι και εργαζόμενος (δεν μπορεί κάποιος π.χ αν δηλώσει φοιτητής να βγάλει κάρτα ανεργίας), αφού χάνει ασφαλιστικά δικαιώματα από την οικογένεια του, ακόμα και αν έχει ανάγκη την δουλειά για βιοποριστικούς λόγους. Έτσι η μαύρη εργασία γίνεται αναγκαστική επιλογή.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται δίπλα μας, στο συνάδελφο, τον εκμεταλλευόμενο, τον καταπιεσμένο ή το μετανάστη. Εχθρός μας είναι το κράτος που οργανώνει και ορίζει τους όρους της λεηλασίας μας, τα αφεντικά που μας εκμεταλλεύονται ολοένα και περισσότερο, οι εργατοπατέρες που αποτελούν τον μηχανισμό έλεγχου και εσωτερικής καταστολής των αγώνων μας. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι μόνο μέσα από ακηδεμόνευτους, αυτοοργανωμένους, κοινούς αγώνες εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών με όπλο την αλληλεγγύη μπορούμε να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κατάσταση. Τέλος, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.
Μόνο όταν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να διεκδικήσουμε το κοινό μας συμφέρον. Να οργανωθούμε και διεκδικήσουμε συλλογικά μέσα από συνελεύσεις, εργατικές συλλογικότητες, σωματεία βάσης και να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν.
Από την πλευρά μας, ως αναρχικοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε προσπάθεια αντίστασης των εργαζομένων στους καθημερινούς τους δυνάστες, αναγνωρίζοντας στον αγώνα των εργαζομένων ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς αφεντικά και δούλους.
Αντίσταση στην τρομοκρατία των αφεντικών
Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζόμενων
Αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας.
εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά, Μάρτης 2011