H ΦΩΤΙΑ ΚΑΙΕΙ ΑΚΟΜΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ! Αλληλεγγύη στους 5 διαδηλωτές της 7ης Δεκέμβρη 2008 στην Πάτρα που διώκονται από το κράτος.

Έξι χρόνια μετά την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη, το κράτος δικάζει στις 17 Φλεβάρη 5 διαδηλωτές, τους οποίους συνέλαβαν οι δυνάμεις καταστολής κατά τη διάρκεια της πορείας της 7ης Δεκέμβρη στην Πάτρα. Μέσα στην κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη του ’08, που απειλούσε να πάρει καθολικά χαρακτηριστικά και να βάλει μπουρλότο στα θεμέλια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και του απεχθούς κρατικού μηχανισμού ανά την επικράτεια, το κράτος φόρτωσε με κατηγορίες 5 διαδηλωτές, που έπραξαν το ίδιο με χιλιάδες άλλους καταπιεσμένους. Βρέθηκαν δηλαδή στο δρόμο του κοινωνικού αγώνα, εκεί όπου τους επέβαλλε να βρίσκονται η πολιτική, η κοινωνική και προσωπική ηθική και αξιοπρέπειά τους.

Είναι το ίδιο απεχθές, αντικοινωνικό και εχθρικό κράτος που σήμερα επιδιώκει να τσακίσει, όσους στέκονται ενάντια στον κύριο ρόλο του. Και αυτός στην παρούσα συγκυρία δεν είναι άλλος παρά η εξασφάλιση προς το κεφάλαιο, ντόπιο και υπερεθνικό, πως η καπιταλιστική ύφεση δε θα πλήξει την κερδοφορία του αλλά πως θα πατήσει πάνω από τη ζωή και την αξιοπρέπεια όσων περισσεύουν από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, προκειμένου οι από κάτω της κοινωνίας να φορτωθούν τα βάρη της διαχείρισης ενός συστήματος σε μακρά ύφεση και κρίση αναπαραγωγής.

Είναι η ίδια στιγμή που μαχητικά κομμάτια του ριζοσπαστικού κινήματος δέχονται ανηλεή επίθεση από το κράτος με τις τρομοεισβολές της αστυνομίας σε σπίτια αγωνιστών, τις δίκες και καταδίκες με στημένα κατηγορητήρια, τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια αγωνιστών, την καταστολή διαδηλώσεων και τις επιστρατεύσεις απεργών.

Είναι στο εδώ και στο τώρα που το κράτος δολοφονεί μετανάστες στο Αιγαίο, αφήνει άλλους μετανάστες να σαπίζουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της δημοκρατίας τους, εμπορεύεται με χυδαιότητα κοινωνικά αγαθά όπως το ρεύμα, η στέγαση, η υγεία και η περίθαλψη αποκλείοντας τους σύγχρονους ξεβράκωτους των Παρισίων από μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Οι συλληφθέντες του Δεκέμβρη με την προσωπική τους στάση, τη μαχητικότητα και την αλληλεγγύη τους κάνουν ακόμα πιο κατανοητή την ανάγκη σε όλους τους καταπιεσμένους και αποκλεισμένους αυτής της κοινωνίας πως απέναντι στη βαρβαρότητα κράτους και καπιταλισμού, πρέπει να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας. Αντιτάσσοντας ένα πλατύ και μαχητικό μέτωπο αυτοοργανωμένου και αδιαμεσολάβητου κοινωνικού και ταξικού αγώνα από τα κάτω, να προτάξουμε την κοινωνική επανάσταση ως εκείνη τη διαλεκτική διαδικασία που στόχο έχει την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, την κοινωνική χειραφέτηση και τη δημιουργία ενός κόσμου ισότητας, κοινοκτημοσύνης, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΗΣ 7ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008 ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΑΤΡΑΣ : ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΦΛΕΒΑΡΗ, 9 :00 πμ

συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος (κάθε δευτέρα στις 18:00 μμ στο εργ. κέντρο πάτρας) https://ergaleioforos.squat.gr/

ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΣΠ. ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ

ceb1cf81cf87ceb5ceafcebf-cebbceaecf88ceb7cf82-1
Ο Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται έγκλειστος εδώ και 22 χρόνια στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών. Η αξιοπρεπής και αγωνιστική του στάση στις κινητοποιήσεις των φυλακισμένων για καλύτερες συνθήκες κράτησης τον έχει θέσει εδώ και καιρό στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, όπου με πειθαρχικές ποινές επιχειρούν να καταστείλουν τον αγώνα του ενάντια στο βάρβαρο θεσμό του εγκλεισμού και την αλληλέγγυα στάση του απέναντι στους αγώνες και τις διεκδικήσεις άλλων κρατουμένων.

Πρόσφατα, σε μια ακόμα κίνηση του δικαστικού συστήματος να του επιβάλλει ένα ακόμα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, βρέθηκε αντιμέτωπος με την κατηγορία της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να στερηθεί τις άδειες εξόδου που λαμβάνει μόλις τα τελευταία 2 χρόνια. Ως έσχατο μέσο για την ικανοποίηση των αιτημάτων του και για την επαναδιεκδίκηση των λίγων στιγμών ελευθερίας που δικαιούνταν ύστερα από τόσα χρόνια στις φυλακές, ο Σπύρος Στρατούλης ξεκίνησε απεργία πείνας από τις 11 Νοέμβρη 2013, την οποία και συνεχίζει εδώ και δύο σχεδόν μήνες με κίνδυνο να υποστεί ανήκεστους βλαβες στην υγεία του, θέτοντας σε κίνδυνο και την ίδια του τη ζωή.

Οι αναρχικοί στεκόμαστε ενάντιοι όχι απλά στις συνθήκες του εγκλεισμού στα κολαστήρια των φυλακών, αποστρεφόμενοι απλά το υπάρχον σωφρονιστικό σύστημα, αλλά παλεύουμε διαρκώς σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου για την διαμόρφωση των όρων ώστε να ανατραπεί το υπάρχον καθεστώς που χαρίζει απλόχερα τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο και να συγκροτηθεί μια κοινωνία χωρίς φυλακές, χωρίς συστήματα τιμωρίας, επιτήρησης, εγκλεισμού και απομόνωσης. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία που δίνεται σε κάθε στιγμή της καθημερινής ζωής του καθενός και της καθεμιάς μας, είναι αγώνας όλων όσοι αντιστέκονται ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και του κράτους.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ…ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ


ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ

αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππoς”

Ανακοίνωση-διαμαρτυρία από 603 κρατούμενους των φυλακών Αγίου Στεφάνου Πάτρας

img_0006

Διαμαρτυρία Προς Υπουργείο Δικαιοσύνης

Στις φυλακές της Πάτρας για άλλη μια φορά αντικρίζουμε το αδιάφορο και απάνθρωπο πρόσωπο του κράτους. Τη στιγμή που η θερμοκρασία έχει πέσει στους 6-7 βαθμούς Κελσίου η υπηρεσία εξακολουθεί να αδιαφορεί και δεν ανάβουν τη θέρμανση ούτε για ένα λεπτό. Παράλληλα το ζεστό νερό θεωρείται προνόμιο και μας χορηγείται για ένα μισάωρο. Επίσης το μόνιμο πρόβλημα της έλλειψης ιατρικού προσωπικού συνεχίζεται δίχως καμία απάντηση σε προηγούμενη διαμαρτυρία μας. Εάν σε κάποιον κρατούμενο προκύψει πρόβλημα με την υγεία του, τότε η τύχη του εξαρτάται καθαρά από τη τύχη και την πιθανότητα να υπάρχει κάποιος γιατρός στη φυλακή. Αυτές οι συνθήκες κράτησης καμία σχέση δεν έχουν με τον υποτιθέμενο σωφρονισμό αλλά ξεκάθαρα με την εκδικητική τιμωρία.
Ακόμα και οι άδειες που ήταν μια χαραμάδα ελευθερίας στα κλειστά τείχη της φυλακής σφραγίστηκε. Οι άδειες κόβονται με το πρόσχημα της μη ύπαρξης εχεγγυότητας την ίδια στιγμή που οι κρατούμενοι στις αιτήσεις τους δίνουν όλα τα εχέγγυα που θέτει ο σωφρονιστικός κανονισμός.
Τέλος, το πανηγύρι της διαφθοράς καλά κρατεί και στις φυλακές της Πάτρας. Οι υπεύθυνοι της τροφοδοσίας εκτός από το γεγονός του ότι προωθούν μάρκες προϊόντων δικής τους προτίμησης (δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν κρυφές συμφωνίες μ’ αυτές τις εταιρίες…) παράλληλα χρεώνουν ή αφαιρούν ακόμα και τις προσφορές. Για παράδειγμα προϊόντα που είναι 1+1 δώρο, το δώρο χάνεται και πουλιέται σαν κανονικό προϊόν.
Με τη γνωστοποίηση αυτών των γεγονότων προς τους υπεύθυνους κανείς δεν μπορεί να δικαιολογηθεί πίσω από την άγνοια.
Διεκδικούμε λύσεις ΑΜΕΣΑ. Για εμάς η αδικία και η διαφθορά έχουν πλέον όνομα και επάγγελμα. Ο εισαγγελέας Παναγιώτης Δαυίδ Τριανταφύλλου του Κωνσταντίνου, η αντιεισαγγελέας Βασιλική Χριστούλη του Αθανασίου, ο διευθυντής Λεωνίδας Γιαχαλής και ο υπεύθυνος κοινωνικής υπηρεσίας Ζέρβας Κωνσταντίνος.

Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ. ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

Οι κρατούμενοι των φυλακών Πατρών
(το κείμενο συνυπέγραψαν 603 εκ των κρατουμένων)

Αφίσα από τον εργαλειοφόρο για τη δίωξη για οπλοκατοχή 4 αναρχικών-μελών της συνέλευσης

cf80ceb1cf84cf81ceb1

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ !

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 17.30 ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ: ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 9.00

το κείμενο των διωκόμενων για την υπόθεση τους βρίσκεται εδώ https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/03

το κείμενο του εργαλειοφόρου για τη δίωξη των 4 μελών του που συνελήφθησαν μετά τη λήξη της απεργιακής πορείας της 25ης Σεπτέμβρη βρίσκεται εδώ https://ergaleioforos.squat.gr/2013/10/19

ΕΞΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΞΗΓΟΥΜΑΣΤΕ: ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 25ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

1378725_161418277398000_1340724794_n
Την Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη 2013, μετά το πέρας της συγκέντρωσης και εργατικής πορείας καλεσμένης από την ΑΔΕΔΥ και καθώς αποχωρούσαμε από την πλατεία Γεωργίου, όπου κατέληξε η πορεία, μεταφέροντας τις σημαίες που φέραμε στην διαδήλωση προς το όχημα ενός από εμάς, ακινητοποιηθήκαμε από 7 αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, οι οποίοι, αφού προέβησαν σε έλεγχο ταυτοτήτων και ψάξιμο των προσωπικών μας αντικειμένων, μας έβαλαν σε ένα περιπολικό και μας μετέφεραν στην αστυνομική διεύθυνση Αχαϊας.

Αφού κρατηθήκαμε για αρκετή ώρα χωρίς ενημέρωση για τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε εκεί και δίχως δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με οικείους μας ή δικηγόρους, μας ανακοινώθηκε ότι είμαστε συλληφθέντες και κατηγορούμενοι για οπλοκατοχή. Τα όπλα, φυσικά, δεν ήταν άλλα από τις μαύρες σημαίες που μεταφέραμε, με τη σαθρή αιτιολογία ότι ήταν στηριγμένες σε ξύλινα κοντάρια.

Αφού μας αφαίρεσαν κορδόνια, ζώνες και κινητά τηλέφωνα, μας κλείδωσαν σε ένα κελί, έχοντάς μας πληροφορήσει εκ των προτέρων πως θα παραμέναμε κρατούμενοι μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, που θα περνάγαμε από εισαγγελέα. Τελικά, η παραμονή μας αποδείχθηκε ολιγόωρη, καθώς γύρω στις 5.30 μ.μ μας ενημέρωσαν πως η εισαγγελέας θα μας δεχόταν το ίδιο απόγευμα, και αφού δώσαμε κατάθεση στον ανακριτή, οδηγηθήκαμε στα δικαστήρια της Πάτρας, όπου η εισαγγελέας πήρε την απολογία μας και ορίστηκε δικάσιμος για τις 6 Νοέμβρη με τελική κατηγορία αυτή της οπλοκατοχής.

Η σύλληψη μας δεν ήταν τυχαία. Ως αναρχικοί, κοινωνικοί αγωνιστές και κομμάτι της εργατικής τάξης, δεχόμαστε τη λυσσαλέα επίθεση και βιώνουμε στο πετσί μας το δόγμα της μηδενικής ανοχής από την πλευρά της κυριαρχίας. Εν μέσω ενός καπιταλισμού σε ύφεση και κρίση, το κράτος προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα και να επιβάλλει τη δημοκρατική νομιμότητα παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως το σωτήριο μέσο που κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα σε 2 άκρα. Αυτά τα «άκρα» όμως είναι γελοίο να εξισώνονται. Και εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Τη θεωρία των 2 άκρων την έχει δημιουργήσει η ίδια η κυριαρχία και φροντίζουν να την αναπαράγουν διαρκώς τα ΜΜΕ. Για μας είναι σαφές ότι η πλευρά του αγώνα από τη μια και οι φασιστικές παρακρατικές συμμορίες από την άλλη δεν μπορούν να τοποθετούνται ως τα δυο άκρα της ίδιας γραμμής. Μιλάμε για 2 εκ διαμέτρου διαφορετικούς κόσμους σε μόνιμη σύγκρουση. Ο πρώτος είναι ο κόσμος του αγώνα, της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας ενάντια στις απάνθρωπες επιταγές της κυριαρχίας και ο δεύτερος είναι ο κόσμος της ρουφιανιάς, των πισώπλατων μαχαιρωμάτων, της δουλικότητας, της ανελευθερίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μάλιστα, με τη δολοφονία από μαχαίρι χρυσαυγίτη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (KILLAH-P) ακόμη νωπή στη μνήμη και στην καρδιά μας, η εξοργιστική προσπάθεια να παρουσιαστούν οι δυο αυτοί κόσμοι ως κοινός εσωτερικός εχθρός δε μπορεί παρά να μας προκαλεί απέχθεια. Η Χρυσή Αυγή και οι φασιστικές συμμορίες δεν είναι ο μόνος εχθρός. Είναι απλά ένα ακόμα από τα πολλά χέρια της κυριαρχίας. Ο πρώτος και κύριος εχθρός που αναγνωρίζουμε είναι το κεφάλαιο που λεηλατεί ανηλεώς τη ζωή μας και το

κράτος που ρυθμίζει τους όρους αυτής της λεηλασίας, δηλαδή το ίδιο το καταστροφικό για την κοινωνία καπιταλιστικό σύστημα. Συνεπώς, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα για ζωή, γη και ελευθερία. Απέναντι στην αυτοπροβολή του κράτους ως εγγυητή της κοινωνικής ομαλότητας, της κανονικότητας και της δικαιοσύνης, υπενθυμίζουμε ότι είναι το κράτος αυτό που όλο το προηγούμενο διάστημα επιστράτευε απεργούς, κατάστελνε με ωμή βία τις αντιδράσεις των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής, έπνιγε στα δακρυγόνα και στο αίμα διαδηλώσεις, εκκένωνε καταλήψεις, ίδρυε στρατόπεδα συγκέντρωσης – κολαστήρια ψυχών για μετανάστες, επιτιθέμενο σε όποιον αντιστέκεται ή σε όποιον περισσεύει.

Μέσα στις παραπάνω κινήσεις καταστολής, βλέπουμε ξεκάθαρα να εντάσσεται και η δική μας σύλληψη. Η κατηγορία εις βάρος μας για οπλοκατοχή με αφορμή τις σημαίες που κουβαλούσαμε δεν είναι παρά άλλο ένα κομμάτι της απόπειρας τρομοκράτησης του αγωνιζόμενου κόσμου. Χτυπώντας 4 αναρχικούς, χτυπούν ταυτόχρονα κάθε αγωνιζόμενο και αντιστεκόμενο κομμάτι αυτής της κοινωνίας: Αναρχικούς, κομμουνιστές, αντιφασίστες, απεργούς, καταληψίες, διαδηλωτές – την ίδια την εργατική τάξη. Και όταν πια δεν θα έχει μείνει κανείς για να αντιδράσει, θα χτυπηθεί στα ίσα και η υπόλοιπη κοινωνία.

Αυτό που εμείς έχουμε να δηλώσουμε, όμως, είναι ότι οι κοινωνικοί αγωνιστές ούτε τρομοκρατούνται ούτε κλείνονται στο καβούκι τους. Βρισκόμαστε πάντα στον δρόμο του αγώνα, εκεί όπου η πολιτική, η κοινωνική και η προσωπική ηθική και αξιοπρέπεια μας επιβάλλει, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Γιατί αυτό που τους φοβίζει δεν είναι οι σημαίες μας. Αυτό που τους φοβίζει είναι ο ίδιος ο αγώνας.

Υπογράφουν:

Α.Κ.

Α.Π.

Γ.Ρ.

Τ.Α.

(Οι 4 διαδηλωτές κατηγορούμενοι για σημαιοφορία)

ΥΓ: Ευχαριστούμε τους συντρόφους και αλληλέγγυους που μας επισκέφθηκαν στα κρατητήρια και που στάθηκαν έξω από το αστυνομικό μέγαρο φωνάζοντας συνθήματα για την απελευθέρωση μας.

ΠΑΤΡΑ, 02/10/2013

Κείμενο με αφορμή την επιστράτευση των απεργών στο Μετρό

Το κείμενο σε PDF

 

Ξεκινώντας από την απεργία των εργαζομένων στο Μετρό…

Τη Δευτέρα 21 Γενάρη, οι εργαζόμενοι στο Αττικό Μετρό ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις αντιδρώντας στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και στις περικοπές στον κλάδο τους που προωθεί το κεφάλαιο και εφαρμόζει το κράτος. Το μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε την απεργία παράνομη και καταχρηστική και τα πολιτικά φερέφωνα του κεφαλαίου προέβησαν σε επιστράτευση των απεργών, για να καταστείλουν τον απεργιακό αγώνα και να στείλουν το μήνυμα ότι δε θα ανεχτούν καμία ανυπακοή στην εφαρμογή της άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους. Παρ' όλη την καταστολή και την τρομοκρατία των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ που εισέβαλαν στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια τα ξημερώματα της 25/1 (η χρησιμοποίηση των οποίων εντείνει την εφαρμογή του δόγματος της μηδενικής ανοχής προς τα αντιστεκόμενα κομμάτια), από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκε κίνημα αλληλεγγύης προς τους απεργούς με επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες και στάσεις εργασίας στα ΜΜΜ στην Αθήνα. Σωματεία και συνελεύσεις εξέδωσαν ψηφίσματα συμπαράστασης στον αγώνα τους, ενώ οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ αποδοκιμάστηκαν από τους απεργούς και μέλη αλληλέγγυων σωματείων όταν προσήλθαν στο αμαξοστάσιο.

Με τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι αντιδρούν στην κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μια κατάλυση που θα είναι η ταφόπλακα στις συλλογικές διεκδικήσεις τους, ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ισοπέδωση των όποιων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Πλέον οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να διεκδικούν συλλογικά αλλά θα καλούνται να αντιμετωπίσουν σε ατομικό επίπεδο τις επιθέσεις της εργοδοσίας. Η θεαματική καταστολή της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό κατέδειξε την απόφαση της κυριαρχίας να τσακίσει εν τη γενέσει τις εστίες εργατικής ανυπακοής και αντίστασης, ώστε να επιβάλλει την ατζέντα της «ανάπτυξης». Για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς διαχειριστές του η εφαρμογή αυτής της ατζέντας είναι μονόδρομος προκειμένου όχι απλά να διασώσουν τα κέρδη τους, αλλά ακόμα περισσότερο να διαχειριστούν ένα οικονομικό μοντέλο σε μακρά και διαρκή κρίση, να δώσουν ένα φιλί ζωής στον καπιταλισμό. Για τους εργαζόμενους όμως, όπως επίσης και για όλους τους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, ''ανάπτυξη'' σημαίνει μαύρη-ανασφάλιστη-ελαστικοποιημένη-επινοικιαζόμενη εργασία με μισθό πείνας, μείωση μισθών και συντάξεων, επισφάλεια, στρατιές ανέργων που θα απορροφούνται σε κοινωφελή προγράμματα, συχνά απλήρωτοι και χωρίς δικαίωμα άδειας και απεργίας, γεμίζοντας τις τσέπες των αφεντικών.

Το κράτος, με την επιστράτευση στα ΜΜΜ σε χρόνο ρεκόρ επαληθεύει τη στροφή του στο δόγμα της μηδενικής ανοχής. Μαζί με τις «εστίες ανομίας» σειρά παίρνουν οι «πράξεις ανομίας» που πατάσσονται εξίσου. Το δικαίωμα στην απεργία υπάρχει πλέον προσχηματικά μόνο. Εργαζόμενοι απειλούνται με τον πιο εκβιαστικό τρόπο και καλούνται να σπεύσουν στα αστυνομικά τμήματα να πάρουν φύλλα πορείας, αλλιώς θα χάσουν τις δουλειές τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σε έναν ακόμα αγώνα μένουν απλά ως παρατηρητές. Η ίδια η ηγεσία του συνδικάτου, το ΔΣ δηλαδή, είναι εξαφανισμένο την ώρα που γίνεται η επίθεση από το κράτος στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια την Παρασκευή 25/1, αφήνοντας έκθετους τους εργαζόμενους στη μανία των δυνάμεων καταστολής. Σαν να μην έφτανε αυτό, τους παροτρύνει να πάνε για δουλειά πριν καν παραλάβουν τα φύλλα πορείας.


Αντλώντας από την ιστορία….

Η ιστορία του ταξικού κινήματος έχει δείξει στο παρελθόν τον τρόπο με τον οποίο εργατικοί αγώνες μπορούν να νικήσουν, όταν είναι πραγματικά στα χέρια των αγωνιζόμενων. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε τη μεγαλειώδη, πολύμηνη και νικηφόρα απεργία των εργαζομένων στην ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ) την περίοδο 1992-1993. Το κράτος και σε εκείνη την περίσταση προσπάθησε να εφαρμόσει την τακτική που εφαρμόζει κάθε εξουσία όταν νιώθει να απειλείται, που δεν είναι άλλη από το να διασπάσει τα αγωνιζόμενα κομμάτια με τη λογική του «διαίρει και βασίλευε». Με δικαστικές αποφάσεις, ΜΑΤ, συλλήψεις και φυλακίσεις απεργών, προσπάθησε να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Η απάντηση των τελευταίων ήταν απεργία διαρκείας, και στη συγκεκριμένη περίπτωση τηρήθηκε μέχρι τέλους. Οι απεργοί προέβησαν σε καταλήψεις των αμαξοστασίων και των αφετηριών, τις οποίες υπερασπίστηκαν μαχητικά, ήρθαν σε επαφή με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, κυκλοφόρησαν κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης δημιουργώντας ένα ισχυρό δίκτυο αλληλεγγύης, κατόρθωσαν πιέζοντας και ξεπερνώντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (δηλαδή μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις) τη διοργάνωση παναττικού συλλαλητηρίου, που το στήριξε πλήθος κόσμου. Μέρα με τη μέρα όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας αγκάλιαζαν τον αγώνα τους, με αποτέλεσμα η απεργιακή σπίθα να εξαπλωθεί και σε άλλους κλάδους. Ο συγκεκριμένος αγώνας αφήνει σημαντική παρακαταθήκη για το πώς πρέπει να οργανώνονται οι αγώνες του μέλλοντος προκειμένου να πετύχουν. Υπογραμμίζουμε τη μαχητικότητα και το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής ηγεσίας από τη μεριά των απεργών, καθώς και την έμπρακτη στήριξη και τη δημιουργία νέων εστιών αγώνα από τη μεριά των αλληλέγγυων.

Και πάλι στο σήμερα….

Και τότε και τώρα ο πόλεμος από το κράτος και τα αφεντικά είναι λυσσαλέος. Καταστέλλουν και κατασυκοφαντούν με κάθε μέσο τα μαχητικά κομμάτια των εργαζομένων, τους αυτοοργανωμένους χώρους, τις καταλήψεις, κάθε ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο που δρα ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Όποιος δεν συναινεί, αποτελεί  αυτόματα «εσωτερικό εχθρό», εχθρό ακριβώς γιατί βάζει μπουρλότο στην κανονικότητα της συναίνεσης και της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν. Η επίθεση του κράτους στους εξαθλιωμένους και σε όσους αντιστέκονται αναβαθμίζεται μέρα με τη μέρα. Είναι χαρακτηριστική η επίθεση των ΜΑΤ και η σύλληψη 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, διότι δείχνει ότι ακόμα και κομμάτια που μέχρι χθες ήταν στο «απυρόβλητο» στοχοποιούνται (να θυμηθούμε ότι στη γενική απεργία 20/10/2011 οι αλυσίδες του ΠΑΜΕ μπροστά από τη Βουλή ήταν με την πλάτη στα ΜΑΤ απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους διαδηλωτές…). Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι η επίθεση στους μετανάστες, στις καταλήψεις, στους απεργούς αποτελεί επίθεση στο σύνολο των από τα κάτω είτε εθελοτυφλεί είτε έχει συμφέρον να το κάνει. Η πραγματικότητα είναι εδώ, σκληρή και αμείλικτη.

Η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» που ξεκίνησε το καλοκαίρι και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη είναι χαρακτηριστική για το πόσο δυναμικά πατάσσεται πλέον όποιο κομμάτι κρίνουν ότι περισσεύει ή τους δημιουργεί πρόβλημα. Χιλιάδες μετανάστες κυνηγιούνται και συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις καταστολής για να στοιβαχτούν κάτω από άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν ένα κομμάτι χαρτί. Το ασαφές νομικό πλαίσιο λειτουργίας των στρατοπέδων καθιστά αβέβαιο τι σκοπεύουν να κάνουν στο μέλλον αυτούς τους φυλακισμένους ανθρώπους.

Επόμενος στόχος των από τα πάνω ήταν οι καταλήψεις. Πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην κατάληψη Δέλτα (12/9 στη Θεσ/νίκη, 10 συλληφθέντες), ΑΣΟΕΕ (όπου καταστράφηκε πομπός του 98FM), Βίλα Αμαλίας (8 συλληφθέντες στις 20/12 και 93 συλλήψεις στις 9/1 ύστερα από ανακατάληψη του κτιρίου), Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά (9/1, 7 συλλήψεις), Λέλας Καραγιάννη 37 (σύντροφοι επανακατέβαλαν το κτίριο την ίδια κιόλας μέρα της εκκένωσης, στις 15/1). Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι στοχοποιούνται επειδή είναι εστίες αντίστασης και αγώνα απ’ όπου εκπέμπονται καθημερινά μηνύματα ανατροπής του υπάρχοντος. Στον αντίποδα της κρατικής βίας, πραγματοποιήθηκαν πολυπληθείς πορείες αλληλεγγύης στις καταλήψεις σε όλη τη χώρα, με αποκορύφωμα την 12/1.

Οι συνέπειες της επίθεσης της κυριαρχίας στους από τα κάτω, σε όποιο κοινωνικό κομμάτι και να είναι αυτό, είναι κοινές για όλους. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η αλληλεγγύη σε κάθε κομμάτι που πλήττεται. Χρειάζεται συντονισμός και σύνδεση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων μεταξύ τους, να συλλογικοποιηθούν οι αρνήσεις των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας. Στο επίπεδο της ταξικής πάλης, είναι ζωτικής σημασίας να οδεύουμε στο δρόμο του αλληλέγγυου και αυτοοργανωμένου αγώνα, μακριά από γραφειοκρατικές ηγεσίες και κόμματα, κάνοντας πράξη την μαχητική χειραφετημένη αντίσταση ενάντια στο κράτος και στα αφεντικά.


ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Όταν τσακίζουν κόκκαλα, στοχεύουν συνειδήσεις

Το κείμενο σε PDF

 

Μέσα σε συνθήκες βίαιης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης μεγάλου μέρους της κοινωνίας, το κράτος και τα αφεντικά επιλέγουν να τσακίσουν ηθικά και σωματικά όσους αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους. Όσοι απεργούν, όσοι διαδηλώνουν, όσοι αρνούνται να υποταχθούν στη σύγχρονη αυτή μορφή δουλείας, βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι με την αναβαθμισμένη κρατική καταστολή και τη βία της εξουσίας.

Αντιπληροφόρηση: Πρόσφατοι τραυματισμοί στην πόλη μας

17 Νοέμβρη

Δεν αρκεί να θυμόμαστε τι έγινε στις 17 Νοέμβρη του 1973, αλλά χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε στις 17 Νοέμβρη του 2012, του 2011, του 2010… και γενικότερα τι γίνεται κάθε φορά που κόσμος επιλέγει το δρόμο, τις πορείες, τις απεργίες, τις καταλήψεις, όχι εθιμοτυπικά, αλλά ως πράξη συνειδητής ρήξης με την επιβαλλόμενη κανονικότητα. Στην πόλη μας, τράβηξε τα βλέμματα (κοινώς τις τηλεοπτικές κάμερες) ο σοβαρός τραυματισμός 19χρονου από ρίψη δακρυγόνου, με κίνδυνο να χάσει σημαντικό ποσοστό της όρασής του. Υπήρξαν κι άλλοι τραυματισμοί από ευθύβολη ρίψη δακρυγόνων με όπλο εκείνο το βράδυ, απλά όταν δεν υπάρχει αίμα –που πουλάει–, χάνεται και ο δρόμος προς τη «δημοσιότητα». Δεν ξεχνάμε προφανώς και τον πολύ σοβαρό τραυματισμό διαδηλωτή στο πρόσωπο στις 17 Νοέμβρη 2010, από ευθύβολη ρίψη δακρυγόνου και πάλι. Ούτε και τους αντίστοιχους τραυματισμούς σε άλλες πορείες, όπως στη 48ωρη πριν την ψήφιση του 2ου μνημονίου και την αντικατασταλτική πορεία στις 10/12/2009.

Α΄ ΔΟΥ

Η ανοχή του κράτους ‒και κατ’ επέκταση της αστυνομίας‒ είναι μηδενική όταν οι απεργιακές πορείες, καταλήψεις, δράσεις ξεφεύγουν από τον εθιμοτυπικό χαρακτήρα τους. Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι έγινε λίγες μόνο μέρες πριν στην εφορία, κατά την τελευταία 48ωρη απεργία (6-7 Νοέμβρη). Ο αποκλεισμός της Α’ ΔΟΥ ‒οικονομικής φλέβας που συνδέεται με την καρδιά του συστήματος‒, το βράδυ της 7ης Νοέμβρη, κατεστάλη βίαια από την αστυνομία. Τραυματίστηκαν δύο διαδηλώτριες από κλοτσιές και χτυπήματα με γκλομπ στο κεφάλι και τα πλευρά, και διακομίστηκαν στο νοσοκομείο. Ο αποκλεισμός της εφορίας ήταν απόφαση ανοιχτής συνέλευσης στην πλατεία Γεωργίου την ημέρα ψήφισης του 3ου μνημονίου με σκοπό τη συνέχιση του αγώνα μετά τη λήξη της προγραμματισμένης απεργίας.

Η αύξηση της καταστολής αφορά όλο τον κόσμο που αντιστέκεται

Η τακτική της αστυνομίας στην Πάτρα είναι συγκεκριμένη. Σε πολυπληθείς πορείες επιλέγουν τις ευθύβολες ρίψεις, και δη στο ύψος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται κόσμος βαριά. Με τον να διατηρούν μια απόσταση από την πορεία, με σκοπό να φαίνεται ότι οι μπάτσοι δεν είναι προκλητικοί, ότι έχουν μια διακριτική (αν και δολοφονική) παρουσία, η αστυνομία ισχυρίζεται κάθε φορά ότι προσπαθεί να κρατήσει «ισορροπίες». Στην πραγματικότητα, όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την παρουσία και τη σωματική τους ακεραιότητα (διαλέγοντας τα ανάλογα μέσα) απέναντι στην υπεροπλία και την αναβαθμισμένη πρακτική των μπάτσων, έχουν να αντιμετωπίσουν επιπλέον την ποινικοποίηση των μέσων αυτών (βλ. «κουκουλονόμο»: η αλλοίωση χαρακτηριστικών του προσώπου με μάσκα/κουκούλα αυτομάτως αναβαθμίζει τυχόν πλημμελήματα σε κακουργήματα). Ο στόχος είναι σαφής: αφενός να φοβάται ο κόσμος να κατεβαίνει στο δρόμο, αφετέρου να φοβάται να κάνει οτιδήποτε σπάει τη νόρμα της κανονικότητας, οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι πραγματικά ανατρεπτικό και επικίνδυνο για το σύστημα, οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει ελπίδα ότι υπάρχει άλλος δρόμος απ’ αυτόν της κυριαρχίας.

Οργανωμένη αντίσταση από τα κάτω

Δεν υπάρχει ατομική λύση στη συνολική επίθεση που δέχονται οι από κάτω αυτής της κοινωνίας. Οι προληπτικές προσαγωγές, οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, οι δημόσιες διαπομπεύσεις αγωνιστών κάνουν την αρχή, για να δώσουν τη σειρά τους στην τρομοκρατία των αστικών δικαστηρίων. Απέναντι στην τρομοκρατία που επιβάλλει η κρατική καταστολή, δεν αφήνουμε κανένα αγωνιζόμενο άνθρωπο έρμαιο στις μεθοδεύσεις των μπάτσων και των δικαστών.

 

Ενάντια στη επίθεση κράτους και κεφαλαίου, προτάσσουμε την οργανωμένη κοινωνική αντεπίθεση

Κατεβαίνουμε στο δρόμο οργανωμένα, σφυρηλατούμε τις αντιστάσεις μας συλλογικά

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η συλλογική αντίσταση η δύναμή μας

 

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr