Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους και απολυμένους της Ολυμπίας Οδού

Κείμενο σχετικά με τις απολύσεις στην «Ολύμπια Οδό» με αφορμή το άνοιγμα των διοδίων του Ρίου από το σωματείο «Γαλαρία» την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ KAI ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΟΔΟΥ

Εδώ και 10 μήνες το έργο της κατασκευής του δρόμου που έχει αναλάβει η κοινοπραξία 6 εταιρειών «Ολυμπία Οδός» έχει σταματήσει. Από τους συνολικά 2.800 εργαζομένους έχουν απομείνει 200. Συγκεκριμένα στο τμήμα Πάτρα-Αίγιο, που έχει αναλάβει η Vinci, εργάζονταν 400 και έχουν μείνει 40 (διοικητικό και τεχνικό προσωπικό), ενώ προβλέπεται νέο κύμα απολύσεων στα μέσα Οκτώβρη.

Οι εταιρείες κατασκευής προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις ενώ εξακολουθούν να εισπράττουν τα έσοδα από τα διόδια. Αν και εξαρχής είχε συμφωνηθεί να καταβάλουν μόνο το 7% της χρηματοδότησης, εκμεταλλεύονται το κώλυμα που έθεσαν οι τράπεζες όσον αφορά τη δανειοδότηση του έργου και εκβιάζουν ότι θα προβούν σε μονομερή καταγγελία των συμβάσεων, διεκδικώντας την αποκλειστική εκμετάλλευση των διοδίων για 40 χρόνια, ενώ στην αρχική σύμβαση προβλεπόταν για 30 χρόνια (με κλιμακωτή μείωση των εσόδων των εταιρειών και αντίστοιχη αύξηση των εσόδων του κράτους). Έτσι, το έργο θα έχει πληρωθεί εις διπλούν (1.8 δις ευρώ επί 2) χωρίς να ολοκληρωθεί ποτέ.

Οι εργαζόμενοι της Vinci οργανώθηκαν σε πρωτοβάθμιο σωματείο, τη «Γαλαρία». Η εργοδοσία προχώρησε αρχικά σε στοχευμένες απολύσεις και συνέχισε με εκφοβισμό των εργαζομένων, δυσφημώντας τους συνδικαλιστές και διανέμοντας αιτήσεις διαγραφής από το σωματείο. Παράλληλα, νοοτροπίες ατομισμού, όπως η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ της πλειονότητας των εργαζομένων και η προσδοκία ατομικής επαναπρόσληψης, υπονόμευσαν συλλογικές και δυναμικές κινητοποιήσεις, όταν ξεκίνησαν οι μαζικές απολύσεις. Σε αυτό συνέβαλε και η σχέση εξάρτησης εργατών από τους μικροεργολάβους όπως συνηθίζεται στα κατασκευαστικά έργα.

Απέναντι στους εκφοβισμούς της εργοδοσίας, την απάθεια και την παραίτηση που προωθούν οι ατομικές λύσεις, προτάσσουμε την οργάνωση σε μαχητικά σωματεία βάσης. Στα σωματεία αυτά οι αποφάσεις λαμβάνονται από την συνέλευση όλων των εργαζομένων χωρίς την διαμεσολάβηση γραφειοκρατικών μηχανισμών (π.χ. διοικητικά συμβούλια). Επίσης η συνδικαλιστική δράση των σωματείων δεν θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στην διεκδίκηση εργατικών αιτημάτων αλλά και στην προώθηση της ταξικής πάλης στην κατεύθυνση της κατάργησης της μισθωτής εργασίας.

Από την πλευρά μας, ως αναρχικοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των απολυμένων της «Ολυμπίας Οδού» καθώς αναγνωρίζουμε στον αγώνα τους ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Κόντρα στις απολύσεις και στο κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργεί η εργοδοσία στηρίζουμε τον αγώνα των εργαζομένων και απολυμένων της Vinci.

Αντίσταση στην τρομοκρατία των αφεντικών
Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζόμενων
Αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ “Tapas”

Την Τετάρτη 15/11 και μετά από μια κουβέντα για την απεργία, ο ιδιοκτήτης του “Tapas Κουζίνα” (Κολοκοτρώνη 74) απέλυσε τον εργαζόμενο Α.Φ. (που εκείνη την ημέρα δεν εργαζόταν αλλά ούτε απεργούσε, αφού το μαγαζί λειτουργούσε κανονικά), βρίζοντάς τον και απειλώντας τον. Η ίδια συμπεριφορά, παρουσία του κόσμου που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί, συνεχίστηκε και προς τους δύο υπαλλήλους που εκείνη την ώρα εργάζονταν δημιουργώντας ένα κλίμα εργοδοτικής, και όχι μόνο, τρομοκρατίας. Την επόμενη μέρα και μετά από συνάντηση των εργαζομένων στο σέρβις, αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το μαγαζί ζητώντας την άμεση επαναπρόσληψη του Α.Φ. και την συμμόρφωση της εργοδοσίας με τα νόμιμα εργασιακά μας δικαιώματα ( προσλήψεις σε όσους εργάζονται παράνομα, κατανομή προσαυξήσεων, δώρων, κτλ. ). Αντ’ αυτών ο ιδιοκτήτης μας έδιωξε από το μαγαζί με φράσεις τύπου «άμα δε γουστάρεις φύγε» και «να με πάτε νομικά», ολοκληρώνοντας την ούτως ή άλλως αναμενόμενη αλαζονεία του αφεντικού.

Για μας, από την πρώτη στιγμή, οι έννοιες της αλληλεγγύης και της ενότητας ήταν αδιαπραγμάτευτες. Αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας μέσα στον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο, γεγονός για το οποίο πολλές φορές δεχτήκαμε προσβολές, γνωρίζουμε πολύ καλά πως το όπλο των καταπιεσμένων απέναντι σε κάθε είδους αυθαιρεσία ( από το μικρό αφεντικό μέχρι το κράτος και τους μεγαλοτραπεζίτες ) ήταν, είναι και θα είναι η από κοινού αντίσταση. Έτσι, παράλληλα με τις νομικές διεκδικήσεις που ήδη ξεκινήσαμε, δε λησμονούμε την ενδυνάμωση της φωνής μας απευθυνόμενοι σε μια κοινωνία που λατρεύει να καταναλώνει κρατώντας τα μάτια της κλειστά.

Όμως η εργασιακή καθημερινότητα βγάζει μάτι στους φαινομενικά «ευχάριστους» χώρους «διασκέδασης». Η εκμετάλλευση της εργασίας και οι συνθήκες δουλειάς κάθε άλλο παρά αντιστοιχούν με την όποια «καλή ατμόσφαιρα» που υπάρχει στα μαγαζιά, η οποία αν μπορεί να αποδοθεί σε κάποιους είναι στους ίδιους τους εργαζόμενους που απαρτίζουν κάθε μαγαζί. Και η συνειδητοποίηση αυτών των συνθηκών από τη μεριά όσων παρόλα αυτά επιλέγουν χώρους σαν το “Tapas” για να αποδράσουν από την καθημερινότητα της καταπίεσης, θα ’πρεπε να είναι αρκετή για να πάρει ο καθένας θέση απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση.

ΣΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ

ΜΠΟΥΚΟΤΑΖ ΣΤΟ TAPAS

Οι 5 απολυμένοι του «Tapas»