ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΛΑΤΕΡΟΥ — ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΛΗ 21.00

το κείμενο που μοιραζόταν στην εκδήλωση

Δεν είναι μόνο οι συντάξεις και οι μισθοι που μειώνονται

Όσο εντείνεται η επίθεση κράτους και κεφαλαίου, οι συνθήκες διαβίωσης δυσκολεύουν, η αποξένωση μας βάζει σε ρόλο παθητικό και φοβικό. Η ηθική του καπιταλισμού που συγκρατεί αυτή την κοινωνία καταρρέει με αποτέλεσμα οποιαδήποτε συνοχή ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες να σπάει. Όλο και περισσότερο ο καθένας θα ψάχνει να βρει τι του φταίει στο διπλανό του. Ο εχθρός όμως είναι το σύστημα (οικονομικό – πολιτικό – αξιακό) και μπροστά στην αδυναμία και την κρίση του εμείς προτάσσουμε την επαναστατική ηθική, την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.

Ποιο συγκεκριμένα έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που η διαφαινόμενη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος χτύπησε την πόρτα των κρατών του δυτικού κεφαλαίου. Δύο χρόνια που οι κυβερνήσεις αυτών των κρατών εφαρμόζουν όλο και ποιο βάρβαρους νόμους, παίρνουν μέτρα και τσαλαπατούν κάθε δικαίωμα που έχει κατακτηθεί από εργάτες – εργαζόμενους, με σκοπό να διαφυλάξουν τα πλούτη των αφεντικών και τη διακίνηση των κεφαλαίων τους. Βλέπουμε χώρες να φτάνουν κοντά στην χρεοκοπία και σύσσωμοι οι απόστολοι του νεοφιλελευθερισμού σπεύδουν να σώσουν την κατάσταση υποτάσσοντας οικονομικά τους αδύναμους, δημιουργώντας παράδεισους οικονομικής ακολασίας. Έτσι και στην ελλάδα που για μας δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο παράδειγμα, ξέχωρο από όλη αυτή την κίνηση του κεφαλαίου που δημιούργησε την κρίση όπως θέλουν να πιστεύουμε, θυμόμαστε τα περί παραδείγματος προς αποφυγήν και όλα αυτά τα σχόλια που θέλαν να θέσουν την εδώ κατάσταση σαν μία οξεία εκτράχυνση από τους κανόνες του κεφαλαίου. Μια κατάσταση που άρχισε να διογκώνεται από τις φούσκες του χρηματιστηρίου, τις ψεύτικες οικονομικές αναφορές για την ένταξη στην Ο.Ν.Ε., τη ληστρική επιδρομή στα ταμεία ασφάλισης, στο γλέντι δανείων και επιχορηγήσεων για την πραγμάτωση της ολυμπιάδας που οδήγησε την κατάσταση σε αυτό που βιώνουμε σήμερα με αποτέλεσμα υπαγωγή στους όρους ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ, που δημιούργησε το μεγαλύτερο δανειοληπτικό πρόγραμμα που έχει εφαρμοστεί σε ένα κράτος με 110 δις ευρώ το σύνολο δανεισμού και με ανυπολόγιστες τις ζημιές που θα επιφέρει αυτή η συνθήκη στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα.

Φυσικά δεν ήταν μόνο οι χειρισμοί των κυβερνήσεων που έφεραν την κατάσταση σε αυτό το σημείο. Επί χρόνια οι υποσχέσεις για καταναλωτική ευημερία οδήγησαν στη μικροαστικοποίηση και συντηρητικοποίηση ενός κομματιού της κοινωνικής βάσης και επέφεραν την αλλοτρίωση της εργατικής τάξης και τη μετατροπή της σε τάξη απροσδιόρηστη τόσο σε οικονομικό όσο και ηθικό επίπεδο. Με προσεχτικές κινήσεις κράτος και κεφάλαιο κατέφεραν να αιχμαλωτίσουν την κοινωνία μέσα στο όνειρο ευημερίας και προσωπικής ανέλιξης. Χρόνο με το χρόνο παρατηρείται μια αδικαιολόγητη παραίτηση του κόσμου από αγώνες και διεκδικήσεις, αναθέτοντας την τύχη του στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ενώσεις. Αυτές με τη σειρά τους έχουν αφήσει ανοιχτή την πόρτα στις ορέξεις των αφεντικών και σιγά σιγά φτάσαμε στο βασικό μισθό των πεντακοσίων και κάτι ευρώ, στη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, στην αύξηση της ανεργίας, στις αυθέρετες απολύσεις και σε όλα αυτά που βιώνουμε στο εργασιακό πεδίο (είναι μακρύς ο κατάλογος). Από την άλη δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο: το σύστημα υγείας καταρρέει καθώς και το εκπαιδευτικό και στον ορίζοντα γνέφουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Μέσα σε όλο αυτό το σύνολο που συνθέτει το μαρασμό του κράτους και κατ’ επέκταση της κοινωνίας της ίδιας τι θα ακολουθήσει;

Σίγουρα όταν το ίδιο το σύστημα καταρρέει και εκχυδαϊζεται, η συνοχή ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες σπάει. Όλη η ηθική του καπιταλισμού καταρρέει μαζί με αυτόν, η ηθική αυτή όμως δομεί την κοινωνία πάνω από ένα αιώνα, οπότε καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι απλό το τι θα προκαλέσει η σταδιακή φθορά της εαν στον αντίποδα δεν αναπτυχθεί μια ηθική αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας. Όταν σε ένα περιβάλλον ατομικισμού και αποξένωσης που ο εχθρός δεν έχει οριστεί από τη βάση της κοινωνίας ότι είναι το κράτος και το κεφάλαιο μπορεί τότε η ίδια η βάση να κατσκευάσει εχθρούς παντού , ακόμα και δίπλα της, προς μεγάλη ευχαρίστηση της εξουσίας. Όσο δυσκολεύουν οι ζωές μας σε βιοτικό επίπεδο δυσκολεύουν και σε πνευματικό, μια κοινωνία που χωλένει είναι εύκολος στόχος σε οποιαδήποτε ιδέα φασισμού, ρατσισμού ή θρησκευτικής χειραγώγησης. Είναι επικίνδυνο το τι μπορεί να επακολουθήσει εφόσον δεν οριστεί ο στόχος, αν δεν σπάσει η ένοια του ατομικού συμφέροντος και αν δεν γίνει σαφές πως το οτιδήποτε γίνεται δεν είναι ουρανοκατέβατο (από τα μέτρα του κράτους μέχρι την επανάσταση). Αυτό που δε θα θέλαμε επουδενί να ζήσουμε είναι μια κατάσταση κανιβαλισμού όπου η εκτόνωση των κοινωνικών ομάδων της ίδιας τάξης θα σκάσει στο εσωτερικό της και αναφερόμαστε στην εργατική-καταπιεσμένη τάξη.

Επιλέξαμε να προβάλουμε “το αλάτι της γης” επειδή σε αυτή την ταινία φαίνεται με τον καλύτερο τρόπο από τη μία η μαχητικότητα των εργατών των ορυχείων του Ν.Μεξικό, που απέναντι στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, στους θανάτους των συναδέλφων τους και στην καταπάτηση της αξιοπρεπειάς τους απάντησαν με σκληρό αγώνα που προήλθε μέσα από την οργάνωση και την ενίσχυση της συλλογικής δράσης. Επίσης βλέπουμε μέσα από αυτή την ιστορία πως η αλληλεγγύη των απεργών πραγματώνεται με τον πιο ουσιαστικό τρόπο. Μέσα από τη συλλογικότητα οι κάτοικοι της περιοχής δίνουν λύση στο καθημερινό τους πρόβλημα διαβίωσης. Ο αγώνας των εργατών βγήκε από την ιδιωτικότητα του σπιτιού και της οικογένειας, με τις γυναίκες να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο βγαίνοντας μπροστά και εμπλουτίζοντας των αγώνα των απεργών. Τέλος μιλώντας για επαναστατική ηθική, για αντίσταση, αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη στην πράξη, διακρίνουμε στο σύνολο του αγώνα των εργατών του Ν.Μεξικό όλο αυτό το φάσμα. Κάτι που πιστεύουμε ότι πρέπει να ακολουθεί κάθε βήμα, σκέψη και αγώνα μας. Πάνω σε αυτό θέλουμε να χτίσουμε την κοινωνία που επιθυμούμε. Μια κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους όπου όλοι μαζί θα μπορούμε να ζούμε και να αναπτυσσόμαστε σε ένα περιβάλλον ισότητας , αξιοπρέπειας και σεβασμού προς όλους.

ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά ο «εργαλειοφόρος»

ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΛ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ — ΔΕΥΤΕΡΑ 21.30

Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!

(Ντάριο Φο, 1974)

Οι κοινωνικές συνθήκες κάπου, κάποτε…

Τα χρόνια του ‘60  και του ‘70 η Ιταλία αποτέλεσε ένα από τα επίκεντρα  του επαναστατικού κινήματος  παγκόσμια.  Η εργατική τάξη, απασχολούμενη κατά  κύριο λόγω στις μεγάλες εργοστασιακές μονάδες του Βορρά, μαζί με άλλα κοινωνικά κομμάτια προσπάθησε μέσα από σκληρούς και βίαιους συχνά αγώνες να οικοδομήσει τις προϋποθέσεις για την πλήρη ανατροπή της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας. Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο, γραμμένο το 1974, πραγματεύεται έναν από τους τρόπους κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής που επέλεξαν οι ιταλοί προλετάριοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της καθημερινής επιβίωσης και τις συνεχείς επιθέσεις των αφεντικών.

Οι απότομες αυξήσεις που επέβαλλε το ιταλικό κράτος στα μέσα της δεκαετίας του 70, με πρόσχημα την δημοσιονομική εξυγίανση (…καλή ώρα), σε μια σειρά αγαθά και υπηρεσίες, απαντήθηκαν από τους εκμεταλλευόμενους με μια λογική αυτομείωσης των τιμών (δηλαδή πληρώνω όσο έχω) ή ολικής άρνησης πληρωμών, στο  νοίκι, το σούπερ μάρκετ, το ηλεκτρικό…Συλλογικά, άμεσα και μαχητικά χτυπήθηκε η σχέση  κεφαλαίου εργασίας μέσω της απαλλοτρίωσης τόσο των εμπορευμάτων (τροφή, ένδυση) όσο και των κοινωνικών αγαθών (στέγαση κτλ) .

Η ελληνική κοινωνία σήμερα…

Ίσως μέχρι πριν μερικά χρόνια ένα τέτοιο έργο να φάνταζε αναχρονιστικό, για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας η οποία ζούσε τις ψευδαισθήσεις της «ισχυρής ελλάδας». Αποδείχτηκε πως ισχυρό ήταν και παραμένει μόνο το κεφάλαιο και το κράτος. Ακόμα και  μικροαστικά στρώματα με  κάποια κοινωνική άνεση (και υπεροψία απέναντι σε μετανάστες, άστεγους και λοιπούς φτωχοδιάβολους) στριμώχνονται πλέον στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, χάνοντας τα όποια προνόμια μετουσίωναν σε δάνεια,  πιστωτικές κάρτες και χρηματιστηριακό τζόγο. Οι ομοιότητες με την εδώ κατάσταση είναι πλέον κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Η συνολική επίθεση που δεχόμαστε απαιτεί να επεξεργαστούμε τρόπους να απαντήσουμε στα αφεντικά όπως τους αξίζει.  Στόχος μας δεν είναι η επανάκτηση κάποιων χαμένων προνομίων αλλά η πλήρης ανατροπή της κατάστασης. Από την άλλη πλευρά δεν θέλουμε να μπούμε σε μια λογική να προτείνουμε μαγικές συνταγές. Είμαστε σίγουροι πως η συλλογική συνείδηση των εκμεταλλευόμενων, είναι αυτή που επεξεργάζεται , σχεδιάζει και υλοποιεί επιλογές που κανένα πολιτικό ιερατείο δεν μπορεί να προτείνει. Παρόλα αυτά ανασύροντας κάποιες πρακτικές προλεταριακής αντίστασης, πιστεύουμε πως συμβάλλουμε  στο να αναδειχτούν επιλογές που ίσως μας απασχολήσουν  στο άμεσο μέλλον.

Οι επιλογές μας…

Απέναντι στα σχέδια κράτους και αφεντικών, η μόνη επιλογή είναι να ζωντανέψουμε ξανά τις συλλογικές διαδικασίες διεκδίκησης, αυτοοργανωμένα και άμεσα, στην γειτονιά, στην δουλεία, στο σχολείο, στο δρόμο. Όσο παραμένουμε απαθείς ή παραχωρούμε την θέλησή μας για αντίσταση σε άλλους (κόμματα, ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες) τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται  η θέση μας, όσο εμπιστευόμαστε θεσμούς (ΜΜΕ), που είναι έμμισθοι συνεργάτες των αφεντικών τόσο θα αδυνατούμε να καταλάβουμε το συμφέρον μας, όσο αναθεματίζουμε για την κατάσταση μας τους δίπλα (εργαζόμενους άλλων κλάδων, απεργούς κτλ) ή τους από κάτω μας (μετανάστες), τόσο θα χάνουμε από τα μάτια μας τον πραγματικό εχθρό, το κεφάλαιο και το κράτος. Η μόνη λύση είναι να ξαναπάρουμε όσα καθημερινά μας στερούνε πίσω. Η μόνη λύση είναι η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη όλων των επιμέρους καταπιεσμένων κοινωνικών κομματιών, απέναντι στις επιλογές των ντόπιων και ξένων αφεντικών.

Συνέλευση αναρχικών ενάντια στην μισθωτη εργασία «ο εργαλειοφόρος»

05/07/2010

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 29ης ΙΟΥΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΣΚΑΨΕΙ ΤΟ ΛΑΚΟ ΤΟΥΣ ΑΣ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΛΩΤΣΙΑ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΜΕΣΑ

Τα αφεντικά και οι λακέδες τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα νέα μέτρα πρέπει να εφαρμοστούν για «το καλό του τόπου». Ότι προέχει το «εθνικό συμφέρον» και ότι «οι πολίτες πρέπει να κάνουν θυσίες για να πάει η Ελλάδα μπροστά». Τα λόγια αυτά συνοψίζουν ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια που το αστικό κράτος χρησιμοποιεί για να φτιάξει την κοινωνική συναίνεση -ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών όπως αυτή που διανύουμε- το παραμύθι της εθνικής ενότητας. Ότι τάχα οι εργάτες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και γενικότερα οι φτωχοί μοιράζονται ένα κοινό με τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες, την πατρίδα. Λες και ξεχνάμε τα εργατικά «ατυχήματα», τα ψίχουλα που μας δίνουν για να επιβιώσουμε, τα ακόλλητα ένσημα, τις υπερωρίες, το σκότωμα στη δουλειά, το χρόνο που μας κλέβουν για να πλουτίζουν και, σε τελική ανάλυση, τη γενικότερη εκμετάλλευση μέσα και έξω από τους χώρους δουλείας. Αυτός ο αργός θάνατος που μας επιφυλάσσουν είναι η πραγματικότητα και όχι οι ξεφτιλισμένες έννοιες όπως η πατρίδα που μόνο στα αφεντικά προσφέρουν όφελος και όχι στους εκμεταλλευόμενους. Το «εθνικό συμφέρον» είναι το συμφέρον των αφεντικών και με τα αφεντικά το μόνο που μοιραζόμαστε είναι το τερέν του κοινωνικού και ταξικού πολέμου.

Μέσα στο όλο παιχνίδι είναι και οι γλοιώδεις εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ οι οποίοι υπέγραψαν στο παρελθόν αυξήσεις της τάξης του ενός ευρώ και τώρα είναι οι πρώτοι που μαζί με τον ΣΕΒ μας λένε ότι «είναι ανάγκη για το καλό της χώρας να κάνουν οι πολίτες θυσίες». Είναι οι ίδιοι που με κάθε τρόπο υπονομεύουν οποιαδήποτε μορφή αγώνα και βοηθούν στη καταστολή του. Άλλωστε είναι πρόσφατο το παράδειγμα του αρχι-ρουφιάνου Παναγόπουλου (στην απεργιακή πορεία της 11ης Μαρτίου) που «έδωσε» απεργούς στους μπάτσους. Από την άλλη πλευρά, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός του ΠΑΜΕ που δε χάνει ευκαιρία να επιδοθεί σε επαναστατική γυμναστική, εκτονώνοντας την όποια αγωνιστική διάθεση της βάσης του σε ελεγχόμενες κινητοποιήσεις που πάντα έχουν σαν τελικό προορισμό την ψήφο στον «μοναδικό εκπρόσωπο» της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ.

Όμως η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι δεν χρειάζονται κανέναν εκπρόσωπο και καμιά «φωτισμένη ηγεσία» για να τους καθοδηγήσει και να τους δείξει το «σωστό» δρόμο της αντίστασης. Εμείς, οι από κάτω αυτού του κόσμου δεν έχουμε καμιά ελπίδα αν δεν βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις, αν δεν χτίσουμε την αντίσταση πάνω στις δικές μας ανάγκες. Αν δεν αντιληφθούμε ότι εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να ορίζουμε τις ζωές μας και όχι άλλοι για εμάς. Η μόνη μας λύση είναι η αυτοοργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς μ ε συνελεύσεις βάσης, σε κάθε γειτονιά με λαϊκές συνελεύσεις, σε κάθε πτυχή της ζωής, με αξιοπρέπεια, μέσα από τις καθημερινές μας αρνήσεις. Έξω και πέρα από κάθε θεσμό και ιεραρχία, έξω και ενάντια σε κάθε κομματική γραμμή, να χρησιμοποιήσουμε τα δικά μας μέσα οπλίζοντας τις επιθυμίες μας. Για να τελειώνουμε επιτέλους με κάθε είδους πρωτοπορία, κάθε είδους «αρμόδιους» και «ειδικούς».

Όλοι εμείς οι καταπιεσμένοι μαζί, αλληλέγγυοι και ενωμένοι σαν μια γροθιά μπορούμε να στείλουμε μια και καλή το γερασμένο κόσμο τους στο διάολο. Στο πλευρό κάθε αντιστεκόμενου κοινωνικού κομματιού, από τους αλιεργάτες της Mηχανιώνας μέχρι τους απολυμένους του banquet, αναγνωρίζουμε ότι το ζητούμενο είναι τελικά ο ίδιος ο αγώνας και το δίκιο του απέναντι στο δίκαιο των κυρίαρχων. Η κοινωνική ελευθερία είναι μια και αδιαίρετη, αν χτυπηθεί ένα της κομμάτι τότε χτυπιέται ολόκληρη. Για αυτό η αλληλεγγύη είναι το σημαντικότερο και πιο δυνατό μας όπλο απέναντι στο διαίρει και βασίλευε και το «όλοι εναντίον όλων» που προωθούν οι κυρίαρχοι.

Η αντίσταση που χτίζουμε κάθε μέρα έχει θεμέλια την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια και θα έχει σαν επιστέγασμα την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΗΛΛΕΓΥΗ

…για την όξυνση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου,

μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση, τον κομμουνισμό και την αναρχία

συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά «ο εργαλειοφόρος»

Πάτρα, 29 Ιούνη 2010

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ — ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΙΟΥΝΗ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Εκδήλωση – συζήτηση με το σωματείο βάσης σερβιτόρων, μαγείρων, λοιπων εργαζομένων του κλάδου επισιτισμού και το σωματείο εργαζομένων οδηγών δικύκλων (ΣΒΕΟΔ)

ENHMEΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 9 Ιούνη στην πλ. Νόρμαν με την παρουσία αρκετού  κόσμου (περίπου 100 άτομα) η προβολή βίντεο για την κοινωνική εξέγερση στην Αργεντινή που διοργαβώθηκε από τη συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά, “ο εργαλειοφόρος”.  Συνολικά προβλήθηκαν 2 βιντεάκια, ένα γενικό για την οικονομική κρίση, την εξέγερση, τις εναλλαγές κυβερνήσεων, τις λαϊκές συνελέυσεις και τους κατσαρολάδες και ένα δεύτερο που αφορούσε το εργαστάσιο της Ζανόν το οποίο οι εργάτες το κατέλαβαν και το αυτοδιαχειρίζονταν. Από τη συνέλευση υπήρξε μια σύντομη εισήγηση και μοιραζόταν και ένα σχετικό κείμενο-χρονικό της εξέγερσης, καθώς και άλλο υλικό.

Σε γενικές γραμμές η εκδήλωση ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη και γνώρισε μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο της περιοχής, αφου δεν ήταν λίγοι αυτοί που πέρασαν, πήραν ένα κείμενο, συζήτησαν και ενημερώθηκαν.


Κείμενο για τα γεγονότα της 5ης Μάη

ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΘΟ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Την Τετάρτη 5 Μάη 2010 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει συντελεστεί στον ελλαδικό χώρο από τη μεταπολίτευση και μετά. Ένα ποτάμι 200 χιλιάδων ανθρώπων ξεχύνεται στους δρόμους οπλισμένο με οργή και αποφασιστικότητα. Για αρκετές ώρες περικυκλώνεται η βουλή, η οποία και πολιορκείται, ενώ ταυτόχρονα σε διάφορα σημεία της μεγαλειώδους διαδήλωσης ξεσπούν πολύωρες, μαχητικές συγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία από ένα σημείο και μετά δείχνει να αδυνατεί να ανταποκριθεί στο έργο της με αποτελεσματικότητα εξαιτίας της μαζικότητας και της πρωτοφανούς δυναμικής που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στους ανθρώπους που αντιστέκονται από κοινού στην προσπάθεια επιβολής από την πλευρά του κράτους των πιο σκληρών και αντικοινωνικών μέτρων των τελευταίων δεκαετιών. Αντίστοιχες συγκρουσιακές και μαζικές πορείες πραγματοποιούνται σε διάφορες πόλεις της χώρας. Στην Πάτρα συμμετείχαν στην πορεία αρκετές χιλιάδες κόσμου. Μετά τις πρώτες επιθέσεις σε τράπεζες, ξεκίνησαν συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία, η οποία έπνιξε τον κόσμο στα χημικά. Υπήρξαν και 4 προσαχθέντες οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι ύστερα από πορεία αλληλεγγύης που κατευθύνθηκε προς την Ασφάλεια της οδού Ερμού και απαίτησε την άμεση απελευθέρωση τους.

Είναι πραγματικά απορίας άξιο το ποιά τροπή θα μπορούσαν να είχαν πάρει τα πράγματα εκείνη τη μέρα εάν αυτή δε σημαδευόταν από το τραγικό περιστατικό του φόνου τριών εργαζομένων στην τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου 23 στην Αθήνα. Ένα γεγονός που κατάφερε μέσα σε μια στιγμή να παγώσει το αυθόρμητο ποτάμι της λαϊκής οργής και να αναστείλλει ό,τι φαινόταν να αναδύεται εκείνη τη μέρα. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία του κράτους να περάσει απο θέση άμυνας στην αντεπίθεση. Μέσα από τα φερέφωνα της ιδεολογικής του προπαγάνδας, τα καθεστωτικά μμε, να σπιλώσει και να συκοφαντήσει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης και συγκεκριμένα το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα που εδώ και πολλές δεκαετίες αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, για έναν κόσμο ελευθερίας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, χωρίς αφεντικά και δούλους, στο πλευρό των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας που αντιστέκονται. Άδραξε ακόμα την ευκαιρία να διασπάσει τους αντιστεκόμενους, να οξύνει την επίθεση του απέναντι σε όσους εκείνη την ώρα συνέχιζαν να δίνουν σκληρές μάχες με τους ένστολους φρουρούς του, να πραγματοποιήσει αρκετές συλλήψεις, να εκκενώσει τον κατειλλημένο χώρο της οδού Ζαίμη 11, να είσβάλει στο στέκι μεταναστών, να πραγματοποιήσει κατασταλτικό πογκρόμ στα Εξάρχεια και τελικά να κατασυκοφαντήσει τον ίδιο τον αγώνα καταφέρνοντας -έστω και προς στιγμήν- να ξαναπεράσει σε θέση ισχύος. Πραγματικά, ακόμα και τα πιο ραδιούργα επιτελεία του κράτους και της καταστολής δεν πρέπει να περίμεναν μια τόσο απρόσμενη εξέλιξη προς όφελος τους.

Η θλίψη και η οργή που μας έχει κυριέψει από τότε και στο εξής δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί με λόγια και ούτε θα της ταίριαζε κάτι τέτοιο. Δε θα σταθούμε στις ευθύνες του Βγενόπουλου και της κάθε εργοδοσίας που υποχρέωσαν σε μέρα απεργίας τους εργαζομένους τους να πάνε για δουλειά σε ένα κτίριο που δε διέθετε ούτε τα στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας, αυτά που το ίδιο το αστικό νομικό πλαίσιο ορίζει. Όσο κι αν χύνοντας τα κροκοδείλια δάκρυά τους προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτοί είναι οι καθημερινοί αδίστακτοι δολοφόνοι που στο βωμό του κέρδους τους είναι ικανοί να θυσιάσουν αναρίθμητες ζωές ανθρώπων. Δε θα σταθούμε ούτε στο ρόλο του ίδιου του κράτους που ορίζοντας κάθε κομμάτι της ζωής μας με βάση την επιβίωση και το αλληλοφάγωμα, έχει οδηγήσει την κοινωνική ζωή σε μια παράλογη, άνιση και εξουσιαστική κατάσταση όπου ο εχθρός είναι ο διπλανός και όχι ο εξουσιαστής. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που δεν αποκλείεται στο μέλλον τέτοιου είδους ή και χειρότερες φρικαλεότητες να πολλαπλασιαστούν από κάθε κατεύθυνση.

Αυτή τη φορά θα σταθούμε σε αυτή την αντεπαναστατική και ανεύθυνη αντίληψη που κυοφορεί εξουσιαστικές λογικές και έχει αναγάγει τη βία από ένα μέσο με εργαλειακή χρήση σε ιδεολογική προμετωπίδα της. Μια αντίληψη που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με οποιαδήποτε επαναστατικά συγκροτημένη συνείδηση. Μιλάμε για μια λογική η οποία ξεφεύγει από τον ατομικισμό και αποκτά τη μορφή ενός συνειδητού φιλοτομαρισμού που έχει εχθρούς τα πάντα και όλους χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Αυτή η έλλειψη στοχοθέτησης απέχει από τις αναρχικές και επαναστατικές πρακτικές και καθιστά εχθρούς του κινήματος όσους κινούνται με βάση αυτήν. Αν λοιπόν υπάρχει μια ευθύνη που μας βαραίνει όλους και όλες ως αναρχικούς και αναρχικές είναι ότι ενώ βλέπαμε και γνωρίζαμε ότι γύρω μας υπήρχαν οπτικές αγελαίας βίας και αντιλήψεις του τύπου “δεν πανε να γαμαθούνε όλοι”, εμείς δεν τις τσακίσαμε και έφτασε η κατάσταση σε αυτό το σημείο. Σιγουρα η ανευθυνότητα αυτών εκφράζεται και στο ότι δεν υποστήριξαν ούτε έκαναν γνωστές τις λογικές τους στο επαναστατικό κίνημα, στο οποίο ποτέ δε συμμετείχαν, αλλά το χρησιμοποίησαν σα σκοτεινό θάλαμο. Αν μας μένει κάποια ευθύνη που πρέπει να αναλάβουμε από δω και πέρα είναι να διαμορφώσουμε και να κοινωνικοποιήσουμε όλες εκέινες τις απαραίτητες προϋποθέσεις έτσι ώστε να μην υπάρξουν στο μέλλον αντίστοιχες επιθέσεις από άτομα εντός ή εκτός των κύκλων μας και νεκροί από τη μεριά μας, όπως οι 3 εργαζόμενοι στη Marfin. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας και να προωθήσουμε την υπόθεση του κοινωνικόού και ταξικού πολέμου σε κάθε πεδίο επιβολής της κυριαρχίας του κράτους και των αφεντικών.

Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν θα πρέπει να εμπλακούμε σε μια ατελέσφορη διαδικασία επανεξέτασης του ζητήματος των μέσων. Για μας, είναι δεδομένο οτι τα μέσα που χρησιμοποιούμε στον αγώνα μας δεν ιεραρχούνται, ούτε μπορούν να διαχωριστούν σε νόμιμα και παράνομα, ειδικά όταν έναν τέτοιο διαχωρισμό τον κάνει το εχθρικό στρατόπεδο. Η βία ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούν οι καταπιεσμένοι στον αγώνα τους έναντια στην εξουσία. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Γι’αυτό μάλιστα μιλάμε και για κοινωνική αντι-βία. Γιατί επί της ουσίας πρόκειται για την επιστροφή απο την κοινωνία ενός πολύ μικρού μόνο ποσοστού βίας που δέχεται καθημερινά απο κεφάλαιο και κράτος. Οι συγκρούσεις με τους ένστολους δολοφόνους, οι επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, όπως άλλωστε και οι αφισσοκολλήσεις, η συγγραφή και το μοίρασμα κειμένων, οι εκδηλώσεις, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις είναι αδιάσπαστα κομμάτια ενός ευρύτερου και πολύμορφου ανατρεπτικού σχεδιασμού που δημιουργείται από τη μεριά μας και θα πρέπει να τα χρησιμοποιούμε όταν και όποτε το κρίνουμε απαραίτητο.

Τελειώνοντας, θα πρέπει να τονίσουμε πως ο αγώνας για την αναρχία είναι ένας αγώνας για την ανατροπή του αστικού πολιτισμού στο σύνολο του και για την αντικατάσταση του από έναν άλλο που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, στον αλληλοσεβασμό και την αλληλοβοήθεια. Δεν μας ικανοποιεί επ’ ουδενί η περίπτωση όπου η κρατική εξουσία θα καταρρεύσει και στη συνέχεια θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας όπου οι καταπιεσμένοι θα αλληλοσκοτώνονται για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή η εξέλιξη είναι τόσο ξένη για την αναρχική απελευθερωτική προοπτική όσο και η ίδια η φύση της εξουσιάς.

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΝΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΑΣ

Πάτρα, 15 Μάη 2010

συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά,“ο εργαλειοφόρος”

συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης “πέρασμα”

αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”

σύντροφοι / συντρόφισσες