Category: Κείμενα

ΜΟΝΙΜΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΩΝ ΕΡΤ – ΕΡΑ ΠΑΤΡΑΣ
________________________________________________________________________________________________________
Προαύλιο ΕΡΑ, Δασύλλιο free.erapatras@gmail.com Τηλ. 2610 – 240367

ΚΑΛΕΣΜΑ
ΓΙΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΑΜΠΑΤΡΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 13/1/2014

Η Μόνιμη Συνέλευση Αλληλέγγυων ΕΡΤ – ΕΡΑ Πάτρας απευθύνει κάλεσμα σε όλες τις λαϊκές συνελεύσεις, κοινωνικές δομές αλληλεγγύης, αντιφασιστικές – αντιρατσιστικές κινήσεις, συλλόγους, πρωτοβάθμια συνδικάτα καθώς και σε κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια.

Η παρατεταμένη οικονομική και πολιτική χρεοκοπία της χώρας μας έχει δημιουργήσει συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης. Το πρόβλημα είναι σοβαρότερο στις μεγάλες πόλεις όπου και επιδεινώνεται από τη διακοπή της ηλεκτροδότησης σε χιλιάδες νοικοκυριά.
Καταγγέλλουμε την κοροϊδία των δήθεν επανασυνδέσεων που εξαγγέλθηκαν από την συγκυβέρνηση της τρόϊκας. Ζητάμε την άμεση επανασύνδεση όλων των κομμένων ηλεκτροδοτήσεων και στα περίπου 2.000 νοικοκυριά του Δήμου Πατρέων αλλά και σε αυτά της ευρύτερης περιοχής. Ζητάμε επίσης δωρεάν ρεύμα στα νοικοκυριά ανέργων – ανασφάλιστων και όσων έχουν εισοδήματα που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας. Κανένα νοικοκυριό χωρίς ηλεκτροδότηση. Και να μην ξεχνάμε: Όσοι σήμερα έχουν ρεύμα, αύριο μπορεί να μην το έχουν.

Για να συζητήσουμε όλα αυτά και από κοινού να αποφασίσουμε πώς θα δράσουμε, σας καλούμε:
τη Δευτέρα στις 13/1/2014, στο ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΤΡΑΣ, ώρα 7 30’ μμ, σε ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΑΜΠΑΤΡΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ με θέμα:

Κινητοποίηση για άμεση επανασύνδεση της ηλεκτροδότησης
και στα 2.000 νοικοκυριά του Δήμου Πατρέων.

Στην Παμπατραϊκή Συνέλευση η ημερήσια διάταξη είναι ανοιχτή και σε άλλα ζητήματα, και κυρίως αυτά που αφορούν στην οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης και αντίστασης.

Η οργάνωση σε τοπικό επίπεδο αποτελεί τη μόνη απάντηση στο φόβο που καλλιεργείται από την εξουσία, στην επίθεση φτωχοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού που δέχεται η κοινωνία μας. Οι επιτροπές γειτονιάς, οι λαϊκές συνελεύσεις, οι δομές αλληλεγγύης, οι αδιαμεσολάβητοι αγώνες «από τα κάτω» είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να οργανώσουμε συλλογικά την καθημερινή μας αντίσταση ενάντια σε αυτούς που φτωχοποιούν και λεηλατούν τη ζωή μας.

Η ΜΟΝΙΜΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΩΝ ΕΡΑ ΠΑΤΡΑΣ

Ο Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται έγκλειστος εδώ και 22 χρόνια στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών. Η αξιοπρεπής και αγωνιστική του στάση στις κινητοποιήσεις των φυλακισμένων για καλύτερες συνθήκες κράτησης τον έχει θέσει εδώ και καιρό στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, όπου με πειθαρχικές ποινές επιχειρούν να καταστείλουν τον αγώνα του ενάντια στο βάρβαρο θεσμό του εγκλεισμού και την αλληλέγγυα στάση του απέναντι στους αγώνες και τις διεκδικήσεις άλλων κρατουμένων.

Πρόσφατα, σε μια ακόμα κίνηση του δικαστικού συστήματος να του επιβάλλει ένα ακόμα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, βρέθηκε αντιμέτωπος με την κατηγορία της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να στερηθεί τις άδειες εξόδου που λαμβάνει μόλις τα τελευταία 2 χρόνια. Ως έσχατο μέσο για την ικανοποίηση των αιτημάτων του και για την επαναδιεκδίκηση των λίγων στιγμών ελευθερίας που δικαιούνταν ύστερα από τόσα χρόνια στις φυλακές, ο Σπύρος Στρατούλης ξεκίνησε απεργία πείνας από τις 11 Νοέμβρη 2013, την οποία και συνεχίζει εδώ και δύο σχεδόν μήνες με κίνδυνο να υποστεί ανήκεστους βλαβες στην υγεία του, θέτοντας σε κίνδυνο και την ίδια του τη ζωή.

Οι αναρχικοί στεκόμαστε ενάντιοι όχι απλά στις συνθήκες του εγκλεισμού στα κολαστήρια των φυλακών, αποστρεφόμενοι απλά το υπάρχον σωφρονιστικό σύστημα, αλλά παλεύουμε διαρκώς σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου για την διαμόρφωση των όρων ώστε να ανατραπεί το υπάρχον καθεστώς που χαρίζει απλόχερα τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο και να συγκροτηθεί μια κοινωνία χωρίς φυλακές, χωρίς συστήματα τιμωρίας, επιτήρησης, εγκλεισμού και απομόνωσης. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία που δίνεται σε κάθε στιγμή της καθημερινής ζωής του καθενός και της καθεμιάς μας, είναι αγώνας όλων όσοι αντιστέκονται ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και του κράτους.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ…ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ

αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππoς”

ΟΧΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ, ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Διανύουμε την τέταρτη χρονιά υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στο μηχανισμό στήριξης και είναι πλέον φανερό οτι τα εργατικά κεκτημένα των προηγούμενων χρόνων, τσακίζονται υπό το πρόσχημα της κρίσης, στην ουσία όμως διαλύονται για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η κερδοφορία του κεφαλαίου. Πιο συγκεκριμένα, οι μαζικές απολύσεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, το πετσόκομμα μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, οι ορδές των ανέργων, δηλώνουν την ολοένα και μεγαλύτερη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων προς όφελος των καπιταλιστών. Όλα τα παραπάνω τίθενται μέσα από το πρίσμα της ανάπτυξης, μιας ανάπτυξης όμως που αφορά στα κέρδη των αφεντικών και όχι στις πραγματικές ανάγκες των από τα κάτω. Το κράτος επίσης, ως ο διαχειριστής ενός καπιταλιστικού συστήματος σε βαθιά δομική κρίση, έχει εγκαθιδρύσει ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όπου σύμφωνα με το δόγμα μηδενικής ανοχής, οποιοσδήποτε αντιδρά απέναντι στη λεηλασία της ζωής του καταστέλλεται βίαια. Είναι αλήθεια όμως ότι στην παρούσα κρίση το κεφάλαιο συνεχίζει να κερδοφορεί πατώντας πάνω στο τσάκισμα των εργασιακών κεκτημένων αλλά και στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος (βλ. Σκουριές Χαλκιδικής). Χαρακτηριστικό παράδειγμα για την κερδοφορία του ελληνικού κεφαλαίου είναι το ότι οι ελληνικές τράπεζες τα τελευταία 3 χρόνια έχουν υπερδιπλασιάσει τα κέρδη τους.

Μέσα σ’αυτά τα πλαίσια της ”ανάπτυξης” – και των ψευδών προσδοκιών που μπορεί να σημαίνει αυτό για ένα κομμάτι κόσμου – έρχεται και το μέτρο για το άνοιγμα των καταστημάτων κάποιες Κυριακές του χρόνου. Αν σήμερα περάσει το μέτρο αυτό για επτά Κυριακές χωρίς αντιδράσεις, τότε ανοίγει ο δρόμος για την καθολική επέκτασή του όλες τις Κυριακές του χρόνου. Η επέκταση λοιπόν του ωραρίου – και στην ουσία η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας – σε συνθήκες κρίσης, ανέχειας και εξαθλίωσης έχει μόνο έναν ωφελημένο, το κεφάλαιο είτε μικρό είτε μεγάλο. Ταυτόχρονα, η λειτουργία των καταστημάτων με τους ίδιους εργαζόμενους σημαίνει γι’ αυτούς μικρότερα μεροκάματα, ξεζούμισμα και ζωή λάστιχο, ενώ από την άλλη σημαίνει αύξηση του κέρδους των μεγάλων καταστημάτων. Κανένας εργοδότης δεν θα προσλάβει ούτε έναν επιπλέον υπάλληλο, για να ανοίγει τις Κυριακές, κανένα αφεντικό δεν θα πληρώσει αυτά που πρέπει για τη δουλειά την Κυριακή.

Επιπροσθέτως, αν κάποιος εργαζόμενος αρνηθεί να δουλέψει, απειλείται άμεσα με απόλυση και έτσι αναγκάζεται να απαρνηθεί ώρες από τον ελεύθερό του χρόνο και την προσωπική του έκφραση, μπαίνοντας ακόμα πιο πολύ στο ρόλο του μισθωτού σκλάβου. Εν ολίγοις, η δουλειά τις Κυριακές όχι μόνο πατά αλλά και επιτείνει την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, προκειμένου να μπορεί το ντόπιο αλλά και υπερεθνικό κεφάλαιο να συνεχίζει να παράγει κέρδος για το ίδιο και εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης για τους εργαζόμενους.

Αντίθετα εμείς, ως συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος, δε στρεφόμαστε ενάντια μόνο στην επέκταση του εργάσιμου ωραρίου και τις Κυριακές αλλά ακόμα περισσότερο αποστρεφόμαστε και την ίδια τη μισθωτή εργασία. Γιατί η μισθωτή εργασία ή μάλλον μισθωτή σκλαβιά υπάρχει μόνο και μόνο, για να διαιωνίζει την εκμετάλλευση των εργατών από τα αφεντικά. Για να μπορούν τα αφεντικά να οικειοποιούνται την υπεραξία των εργαζομένων, αντιμετωπίζοντάς τους ως άψυχους παραγωγικούς συντελεστές, ούτως ώστε να σωρρεύουν κέρδος πάνω στο κέρδος, να το μετατρέπουν σε κεφάλαιο και έτσι να γυρνά το γρανάζι του καπιταλισμού, συνθλίβοντας τη ζωή και την αξιοπρέπεια των από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας. Στρεφόμαστε λοιπόν ενάντια και παλεύουμε τους ντόπιους και μη κεφαλαιοκράτες, που σκοπεύουν να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους υποτιμώντας την εργασία και τη ζωή μας αλλά αγωνιζόμαστε και ενάντια στο κράτος, που ρυθμίζει τους όρους της μισθωτής σκλαβιάς και αυτής της λεηλασίας.

Απέναντι στη βίαιη υποτίμηση της ζωής μας, όλοι εμείς οι από κάτω, εργαζόμενοι, άνεργοι, ντόπιοι και μετανάστες δεν έχουμε άλλο τρόπο να παλέψουμε ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο παρά μόνο συλλογικοποιώντας τις αντιστάσεις μας. Ως αναρχικοί προτάσουμε τη σύνδεση των αγώνων και των αγωνιζόμενων κομματιών μεταξύ τους ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση και την τρομοκρατία του κράτους. Ούτως ή άλλως, άνεργοι και εργαζόμενοι βρισκόμαστε στο ίδιο καράβι που βουλιάζει, καθώς σήμερα κάποιοι έχουν δουλειά, αύριο όμως θα βρεθούν και αυτοί στην ανεργία. Μέσα από πρωτοβάθμεια σωματεία βάσης, μέσα από ακηδεμόνευτους και αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες μπορούμε με τη συλλογική μας δράση και με αλληλεγγύη να παλέψουμε για ένα άλλο σύστημα, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, για μια κοινωνία, στην οποία όλοι εμείς που παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο θα μπορούμε να ζούμε χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.

40 ΩΡΕΣ ΓΙΑ 400 ΕΥΡΩ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ

ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ, ΔΕ ΣΚΥΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ !

Μετράμε ήδη την τέταρτη χρονιά υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στον μηχανισμό στήριξης και έχει γίνει προ πολλού φανερό ότι, σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί ο καπιταλισμός την ίδια του την κρίση, γίνεται ένα βίαιο πέρασμα στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα (βλ. διάλυση εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, ανηλεής ανταγωνισμός στον ιδιωτικό). Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Το ”κράτος πρόνοιας”, ένα προγενέστερο μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης, όπου η συναίνεση των από κάτω εξαγοραζόταν με στοιχειώδεις έστω παροχές και επιδόματα προς τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους, τα τελευταία χρόνια έχει δώσει τη θέση του σε ένα κράτος καταστολής, ελέγχου και τρομοκράτησης των αντιστεκόμενων. Η περιβόητη ”ανάπτυξη”, που ευαγγελίζονται τα αφεντικά, είναι ξεκάθαρο πλέον πως πατάει πάνω στη διάλυση όσων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, πάνω στην μετατροπή της κοινωνίας σε ένα απέραντο εργασιακό κάτεργο. Ακόμα χειρότερα, έρχεται με όρους όχι μόνο οικονομικής, αλλά και φυσικής εξόντωσης των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, το κράτος και οι μηχανισμοί του (κυβέρνηση, δικαστές και αστυνομία), ως διαχειριστές αυτού του σάπιου συστήματος, κάνουν ό,τι μπορούν για να πατάξουν τις φωνές αντίστασης. Θυμόμαστε όλες τις απεργιακές πορείες που τσακίστηκαν από τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ., τις επιστρατεύσεις των απεργών καθηγητών, των απεργών του ΜΕΤΡΟ και των λιμενεργατών το προηγούμενο διάστημα, την κρατική βία και τρομοκρατία που υφίστανται οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι των χωριών της Β.Α. Χαλκιδικής, όπως επίσης και τις βίαιες εκκενώσεις των καταλήψεων του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, ακριβώς διότι αυτές αποτελούν αγκάθι στα πλευρά του συστήματος. Θυμόμαστε ακόμα τις χιλιάδες απολύσεις και τις εκατοντάδες αυτοκτονίες τα τρία τελευταία χρόνια που στην ουσία όμως είναι θύματα της βίας τους κράτους . Όπως επίσης θυμόμαστε τους χιλιάδες μετανάστες που εξακολουθούν να βρίσκονται φυλακισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της αστικής δημοκρατίας, σε καθεστώς εξαθλίωσης, επειδή μέσα στην ”ανάπτυξη” που οραματίζονται οι κυρίαρχοι, αυτοί περισσεύουν. Τέλος, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τους καταληψίες μαθητές σε Λαμία και Ηγουμενίτσα που συνελήφθησαν, επειδή αντιδρούσαν στην υποβάθμιση του σχολείου τους. Όλοι θύματα της βίας κράτους και κεφαλαίου.

Σε αυτό το πλαίσιο της κρατικής βίας εντάσσουμε και τη σύλληψη τεσσάρων συντρόφων μας, μετά το τέλος της απεργιακής πορείας στην Πάτρα στις 25/9, στην οποία συμμετείχαμε ως συνέλευση με δικό μας μπλοκ. Οι τέσσερις σύντροφοί μας συνελήφθησαν με την κατηγορία της οπλοκατοχής για τις δέκα σημαίες που κουβαλούσαν στην πορεία και δικάζονται στις 6/11/13. Ως συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος, μετρώντας την τέταρτη χρονιά παρέμβασής μας στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με στόχο την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, τη σύνδεση των αγώνων και των αντιστεκόμενων κομματιών μεταξύ τους, και την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, δηλώνουμε απερίφραστα πως τέτοιες πρακτικές και μεθοδεύσεις μας εξοργίζουν. Δηλώνουμε πως τίποτε απ’ όσα έχουν σχεδιαστεί για το φίμωμα του λόγου και της δράσης των κοινωνικών αγωνιστών δεν πρόκειται να περάσει. Βρισκόμαστε συνειδητά στο δρόμο του ταξικού αγώνα, κομμάτι και οι ίδιοι του προλεταριάτου, σε ευθεία σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, μέχρι την κοινωνική επανάσταση και τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Θα υπερασπιστούμε την παρουσία μας στο δρόμο και τη χρήση των μέσων που επιλέγουμε στον αγώνα αυτό είτε για αυτοάμυνα είτε για περιφρούρηση είτε για επίθεση. Μετά την ποινικοποίηση των αντιασφυξιογόνων μασκών, την ίδια στιγμή που η αστυνομία πλησιάζει ολοένα και περισσότερο το στρατό σε εξοπλισμό, τώρα φαίνεται ότι πάνε να ποινικοποιήσουν και τις σημαίες, οι οποίες αποτελούν, μαζί με τα πανώ και τα κείμενα, μια πολιτική σφραγίδα στο δρόμο. Πρώτη φορά γίνεται σύλληψη για σημαίες, και ως εκ τούτου η δίκη στις 6 Νοέμβρη έχει βαρύνουσα σημασία για την υπεράσπιση των απεργιακών (και όχι μόνο) κινητοποιήσεων.

Μέσα σε αυτό λοιπόν το κλίμα της ταξικής πόλωσης, ιδιαίτερα μετά τις αντιφασιστικές πορείες και συγκρούσεις με την αστυνομία που ακολούθησαν την πολιτική δολοφονία του εργάτη αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (Killah P) από μαχαίρι χρυσαυγίτη, και επιπλέον σε μια περίοδο παρατεταμένων απεργιακών κινητοποιήσεων, το κράτος έρχεται να αυτοπροβληθεί ως το μέσο μεταξύ των δύο ”άκρων”. Τραβάει από τη μια το αυτί των πιστών σκυλιών του, του φασιστικού δηλαδή παρακράτους, ακριβώς επειδή ο σφιχτός εναγκαλισμός του με τους παρακρατικούς τραμπούκους , όπως συνέβαινε σε μια προηγούμενη χρονική περιόδο, δεν του είναι καθόλου χρήσιμος στην παρούσα συγκυρία. Από την άλλη, αντιμετωπίζει και καταστέλλει ως ”άκρο” οποιονδήποτε αντιστέκεται και με αξιοπρέπεια παλεύει ενάντια στη λεηλασία της ζωής του. Συν τοις άλλοις, το κράτος παρουσιάζεται να στρέφεται ενάντια στη Χ.Α, προκειμένου να φανεί ότι καθαρίζει ο παρακρατικός-ακροδεξιός βραχίονάς του, ούτως ώστε να μπορέσει να τον χρησιμοποιήσει σε δεύτερο χρόνο και πάλι ενάντια στο ταξικό κίνημα. Ταυτόχρονα, αυτοπροβάλλεται ως εγγυητής της ομαλότητας, της κανονικότητας, της τάξης και της ασφάλειας, την ίδια στιγμή που σαρώνει κυριολεκτικά τη ζωή και την αξιοπρέπεια των από τα κάτω. Αυτό που φαίνεται, λοιπόν, είναι οτι δήθεν κρατάει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους δολοφόνους φασίστες και τον αγωνιζόμενο κόσμο, για να φανεί στην κοινωνία ως ο παντοδύναμος ρυθμιστής που μπορεί να καταστείλει οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια που το ίδιο θέτει.

Παρ’όλα αυτά δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση όλο αυτό το στημένο πανηγυράκι των μιντιακών αποκαλύψεων για την Χ.Α. καθώς και η σύλληψη κάποιων μελών της. Και αυτό γιατί γνωρίζουμε προφανώς την αγαστή συνεργασία κράτους και παρακράτους. Στην παρούσα φάση αυτό που υπογραμμίζουν οι κρατικοί φορείς είναι ότι η μόνη βία που είναι ανεκτή είναι η βία του κράτους. Σύμφωνα με δήλωση του Άδωνη Γεωργιάδη ”…νόμιμη βία είναι η βία των σωμάτων ασφαλείας.” Κι ενώ φαινομενικά τραβάνε το αυτί των φασιστών, διότι «ξέφυγαν», στην πραγματικότητα προειδοποιούν όσους αγωνίζονται για το τι αντιμετώπιση τους περιμένει αν αμφισβητήσουν το μονοπώλιο της κρατικής βίας, αν τολμήσουν να αντεπιτεθούν δυναμικά. Στην ουσία όμως το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο εξέθρεψαν όλα αυτά τα χρόνια τη δολοφονική αυτή συμμορία για να εξυπηρετήσει τα δικά τους σχέδια. Συγκεκριμένοι εφοπλιστές και βιομήχανοι χρηματοδοτούσαν τη Χ.Α., ώστε να συντηρεί τα τάγματα εφόδου της, για να στρέφονται ενάντια σε εργάτες, ντόπιους και μετανάστες.

Και ασφαλώς βόλεψε πολύ ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και η αλλαγή της ατζέντας την παρούσα στιγμή. Οι ίδιοι που τώρα δηλώνουν «αντιφασίστες» είναι που έφεραν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό την ακροδεξιά ρητορική και τη Χρυσή Αυγή. Είναι οι ίδιοι που εξαπέλυσαν το κρατικό πογκρόμ του Ξένιου Δία εναντίον χιλιάδων μεταναστών πέρυσι το Σεπτέμβρη και τους στοίβαξαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, και τώρα δηλώνουν σοκαρισμένοι δήθεν από τις ρατσιστικές επιθέσεις της ΧΑ.

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, είναι ξεκάθαρο ότι το φασισμό δεν θα τον πολεμήσει το κράτος. Ίσα-ίσα που το κράτος και το κεφάλαιο θα τον χρησιμοποιήσουν ξανά, όποτε τον χρειαστούν. Τον φασισμό θα τον πολεμήσει ο κόσμος του αγώνα, πολεμώντας ταυτόχρονα το σύστημα που τον γεννά και το κράτος που τον θρέφει.
Η σύλληψη των τεσσάρων συντρόφων μας, συνεπώς, σχετίζεται και με την ολοένα εντεινόμενη ποινικοποίηση της απεργίας αλλά και το επικοινωνιακό παιχνίδι
των «δύο άκρων». Συλλαμβάνοντας τους τέσσερις συντρόφους μας, χτυπάνε κάθε αναρχικό, κομμουνιστή, αντιφασίστα, απεργό, καταληψία, διαδηλωτή, την ίδια δηλαδή την εργατική τάξη. Το κράτος μπορεί να διαμηνύει σε όλους τους τόνους πως καταδικάζει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται και εσχάτως και τη βία της Χ.Α., αυτό όμως που δεν αποκηρύσσει είναι το πολιτικό περιεχόμενο πίσω από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (δολοφονία ενός αντιφασίστα εργάτη και αγωνιστή), το ρατσιστικό περιεχόμενο πίσω από τη δολοφονία του Σαχζάντ Λουκμάν, δολοφονημένου από χρυσαυγίτη και αυτός πέρυσι, καθώς και τις εκατοντάδες των ρατσιστικών επιθέσεων σε βάρος μεταναστών. Πώς μπορεί άλλωστε, αφού εκεί που δεν φτάνει το μαχαίρι του χρυσαυγίτη, φτάνει το γκλομπ του μπάτσου, τα σύρματα ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης, η απόφαση ενός δικαστηρίου.

Βάσει λοιπόν όλων των παραπάνω, είναι καίριας σημασίας για τους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, για όλους όσους αγωνιζόμαστε, να τσακίσουμε στην πράξη τη ”θεωρία των δύο άκρων”. Ο κόσμος που παλεύει για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης δεν μπορεί να τοποθετηθεί ως το ένα άκρο μιας γραμμής, που η άλλη της απόληξη είναι οι δολοφόνοι φασίστες. Απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, του κράτους και των φασιστικών τους συμμοριών, ο κόσμος του αγώνα πρέπει με αλληλεγγύη να υπερασπιστεί τη λαϊκή ταξική αντι-βία, ως το κύριο όπλο που διαθέτει για την άμυνα απέναντι στην καπιταλιστική, κρατική και φασιστική βαρβαρότητα. Να οξύνουμε τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις, να ρίξουμε τους σπόρους για την Κοινωνική Επανάσταση, την Κοινωνική Απελευθέρωση, τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Υψώνουμε τη γροθιά μας σε όσους αρνούνται να υποταχθούν, σε όσους απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και το φασισμό κράτους και παρακράτους παραμένουν όρθιοι, σε όσους με αξιοπρέπεια αγωνίζονται για την ελευθερία.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ 9:00 πμ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ
εργαλειοφόρος |συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:00 στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας

Την Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη 2013, μετά το πέρας της συγκέντρωσης και εργατικής πορείας καλεσμένης από την ΑΔΕΔΥ και καθώς αποχωρούσαμε από την πλατεία Γεωργίου, όπου κατέληξε η πορεία, μεταφέροντας τις σημαίες που φέραμε στην διαδήλωση προς το όχημα ενός από εμάς, ακινητοποιηθήκαμε από 7 αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, οι οποίοι, αφού προέβησαν σε έλεγχο ταυτοτήτων και ψάξιμο των προσωπικών μας αντικειμένων, μας έβαλαν σε ένα περιπολικό και μας μετέφεραν στην αστυνομική διεύθυνση Αχαϊας.

Αφού κρατηθήκαμε για αρκετή ώρα χωρίς ενημέρωση για τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε εκεί και δίχως δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με οικείους μας ή δικηγόρους, μας ανακοινώθηκε ότι είμαστε συλληφθέντες και κατηγορούμενοι για οπλοκατοχή. Τα όπλα, φυσικά, δεν ήταν άλλα από τις μαύρες σημαίες που μεταφέραμε, με τη σαθρή αιτιολογία ότι ήταν στηριγμένες σε ξύλινα κοντάρια.

Αφού μας αφαίρεσαν κορδόνια, ζώνες και κινητά τηλέφωνα, μας κλείδωσαν σε ένα κελί, έχοντάς μας πληροφορήσει εκ των προτέρων πως θα παραμέναμε κρατούμενοι μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, που θα περνάγαμε από εισαγγελέα. Τελικά, η παραμονή μας αποδείχθηκε ολιγόωρη, καθώς γύρω στις 5.30 μ.μ μας ενημέρωσαν πως η εισαγγελέας θα μας δεχόταν το ίδιο απόγευμα, και αφού δώσαμε κατάθεση στον ανακριτή, οδηγηθήκαμε στα δικαστήρια της Πάτρας, όπου η εισαγγελέας πήρε την απολογία μας και ορίστηκε δικάσιμος για τις 6 Νοέμβρη με τελική κατηγορία αυτή της οπλοκατοχής.

Η σύλληψη μας δεν ήταν τυχαία. Ως αναρχικοί, κοινωνικοί αγωνιστές και κομμάτι της εργατικής τάξης, δεχόμαστε τη λυσσαλέα επίθεση και βιώνουμε στο πετσί μας το δόγμα της μηδενικής ανοχής από την πλευρά της κυριαρχίας. Εν μέσω ενός καπιταλισμού σε ύφεση και κρίση, το κράτος προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα και να επιβάλλει τη δημοκρατική νομιμότητα παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως το σωτήριο μέσο που κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα σε 2 άκρα. Αυτά τα «άκρα» όμως είναι γελοίο να εξισώνονται. Και εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Τη θεωρία των 2 άκρων την έχει δημιουργήσει η ίδια η κυριαρχία και φροντίζουν να την αναπαράγουν διαρκώς τα ΜΜΕ. Για μας είναι σαφές ότι η πλευρά του αγώνα από τη μια και οι φασιστικές παρακρατικές συμμορίες από την άλλη δεν μπορούν να τοποθετούνται ως τα δυο άκρα της ίδιας γραμμής. Μιλάμε για 2 εκ διαμέτρου διαφορετικούς κόσμους σε μόνιμη σύγκρουση. Ο πρώτος είναι ο κόσμος του αγώνα, της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας ενάντια στις απάνθρωπες επιταγές της κυριαρχίας και ο δεύτερος είναι ο κόσμος της ρουφιανιάς, των πισώπλατων μαχαιρωμάτων, της δουλικότητας, της ανελευθερίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μάλιστα, με τη δολοφονία από μαχαίρι χρυσαυγίτη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (KILLAH-P) ακόμη νωπή στη μνήμη και στην καρδιά μας, η εξοργιστική προσπάθεια να παρουσιαστούν οι δυο αυτοί κόσμοι ως κοινός εσωτερικός εχθρός δε μπορεί παρά να μας προκαλεί απέχθεια. Η Χρυσή Αυγή και οι φασιστικές συμμορίες δεν είναι ο μόνος εχθρός. Είναι απλά ένα ακόμα από τα πολλά χέρια της κυριαρχίας. Ο πρώτος και κύριος εχθρός που αναγνωρίζουμε είναι το κεφάλαιο που λεηλατεί ανηλεώς τη ζωή μας και το

κράτος που ρυθμίζει τους όρους αυτής της λεηλασίας, δηλαδή το ίδιο το καταστροφικό για την κοινωνία καπιταλιστικό σύστημα. Συνεπώς, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα για ζωή, γη και ελευθερία. Απέναντι στην αυτοπροβολή του κράτους ως εγγυητή της κοινωνικής ομαλότητας, της κανονικότητας και της δικαιοσύνης, υπενθυμίζουμε ότι είναι το κράτος αυτό που όλο το προηγούμενο διάστημα επιστράτευε απεργούς, κατάστελνε με ωμή βία τις αντιδράσεις των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής, έπνιγε στα δακρυγόνα και στο αίμα διαδηλώσεις, εκκένωνε καταλήψεις, ίδρυε στρατόπεδα συγκέντρωσης – κολαστήρια ψυχών για μετανάστες, επιτιθέμενο σε όποιον αντιστέκεται ή σε όποιον περισσεύει.

Μέσα στις παραπάνω κινήσεις καταστολής, βλέπουμε ξεκάθαρα να εντάσσεται και η δική μας σύλληψη. Η κατηγορία εις βάρος μας για οπλοκατοχή με αφορμή τις σημαίες που κουβαλούσαμε δεν είναι παρά άλλο ένα κομμάτι της απόπειρας τρομοκράτησης του αγωνιζόμενου κόσμου. Χτυπώντας 4 αναρχικούς, χτυπούν ταυτόχρονα κάθε αγωνιζόμενο και αντιστεκόμενο κομμάτι αυτής της κοινωνίας: Αναρχικούς, κομμουνιστές, αντιφασίστες, απεργούς, καταληψίες, διαδηλωτές – την ίδια την εργατική τάξη. Και όταν πια δεν θα έχει μείνει κανείς για να αντιδράσει, θα χτυπηθεί στα ίσα και η υπόλοιπη κοινωνία.

Αυτό που εμείς έχουμε να δηλώσουμε, όμως, είναι ότι οι κοινωνικοί αγωνιστές ούτε τρομοκρατούνται ούτε κλείνονται στο καβούκι τους. Βρισκόμαστε πάντα στον δρόμο του αγώνα, εκεί όπου η πολιτική, η κοινωνική και η προσωπική ηθική και αξιοπρέπεια μας επιβάλλει, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Γιατί αυτό που τους φοβίζει δεν είναι οι σημαίες μας. Αυτό που τους φοβίζει είναι ο ίδιος ο αγώνας.

Υπογράφουν:

Α.Κ.

Α.Π.

Γ.Ρ.

Τ.Α.

(Οι 4 διαδηλωτές κατηγορούμενοι για σημαιοφορία)

ΥΓ: Ευχαριστούμε τους συντρόφους και αλληλέγγυους που μας επισκέφθηκαν στα κρατητήρια και που στάθηκαν έξω από το αστυνομικό μέγαρο φωνάζοντας συνθήματα για την απελευθέρωση μας.

ΠΑΤΡΑ, 02/10/2013

Κατεβάστε το κείμενο σε PDF

Για να μιλήσουμε για την ανεργία, πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για την περιβόητη κρίση.

Είναι μια κρίση δομική του καπιταλισμού, μία ακόμα στις τόσες στην ιστορία του, ακριβώς διότι το πολιτικοοικονομικό αυτό σύστημα έχει εγγενείς αντιφάσεις. Ως εκ τούτου, είναι μια κρίση του κεφαλαίου, ολόδική του, που ολοένα βαθαίνει και εξαπλώνεται παγκόσμια. Απ’ ό,τι φαίνεται, για την ώρα οι καπιταλιστές αδυνατούν να βρουν έναν τρόπο να ξεκινήσει και πάλι να αναπαράγεται το κεφάλαιο, και προσπαθούν να περισώσουν με νύχια και με δόντια τα κέρδη που μάζευαν τόσα χρόνια και τους θεσμούς που κάνουν τη συσσώρευση του πλούτου τους πραγματικότητα. Έτσι, λοιπόν, στην Ελλάδα (την Ισπανία, την Πορτογαλία και πρόσφατα την Κύπρο) είδαμε το κράτος να καταχρεώνεται χρηματοδοτώντας αδρά τις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν, με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί το δημόσιο χρέος, και να οδηγείται σε δανεισμό με δυσμενέστατους όρους (βλ. μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ΕΚΤ). Με αυτό τον τρόπο, εντέλει η χασούρα των τραπεζών μετακυλίστηκε στις πλάτες των από κάτω, στις δικές μας πλάτες.

Η υπομονή εξαντλήθηκε… Η ανάπτυξη που οραματίζονται μυρίζει θάνατο από μακριά!

Τα τελευταία 3 χρόνια η κρίση βαθαίνει. Η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται το κράτος, επικαλούμενο συνέχεια ότι οι θυσίες μας δεν πάνε χαμένες, δεν έχει καμία σχέση με τηνκαλυτέρευση της ζωής μας. Αφορά αποκλειστικά την ανάπτυξη του κεφαλαίου: μια «ανάπτυξη» που σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης της φύσης, εξάντληση των φυσικών πόρων, επιστροφή σε μεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες και ποιότητα ζωής για τους εκμεταλλευόμενους. Η επίθεση είναι σαρωτική: εργασιακά δικαιώματα και συλλογικές συμβάσεις είναι πια παρελθόν, μισθοί, συντάξεις και επιδόματα έχουν κάνει βουτιά, κοινωνικά αγαθά όπως στέγαση, ιατρική περίθαλψη, παιδεία, θέρμανση, ηλεκτρισμός έχουν γίνει είδη πολυτελείας, ξεφυτρώνουν σκληρές φορολογίες σαν τα μανιτάρια ενώ η ανεργία εκτοξεύεται και η μαύρη/ανασφάλιστη/επισφαλής (και συχνά απλήρωτη) εργασία γίνεται ο κανόνας. Για όσους από μας επιβιώναμε από τη μισθωτή εργασία (σκλαβιά, μήπως;), η ζωή μας υποτιμάται στο σύνολό της, είτε έχουμε μείνει άνεργοι είτε συνεχίζουμε να εργαζόμαστε (υπό απαράδεκτες συνθήκες πλέον). Το βιοτικό επίπεδο πέφτει μέρα με τη μέρα, αντικρίζουμε τη φτώχια και την εξαθλίωση δίπλα μας.

Στο ανταγωνιστικό περιβάλλον του καπιταλισμού, όσοι δεν χρειάζονται πια στην παραγωγή, διότι το κεφάλαιο δεν βγάζει κέρδος από την εργασία τους, είναι ένας περιττός βραχνάς. Έχουν συσσωρευτεί στην αγορά περισσότερα αγαθά από αυτά που μπορούν να καταναλωθούν, οπότε πολλοί μένουν εκτός παραγωγής (ανεργία) και σπρώχνονται στο περιθώριο. Πολύ θα τους βόλευε η φυσική εξόντωση αυτού του περιττού πληθυσμού που εισπράττει ‒τα ευτελή έστω‒ επιδόματα (ανεργίας, πρόνοιας κτλ) ή συντάξεις. Πολύ θα τους βόλευε να αυξάνονταν οι αυτοκτονίες. Διότι πέρα από την οικονομική επίθεση, το κράτος βάζει χέρι και στις κοινωνικές σχέσεις, θρέφοντας μέσω των ΜΜΕ το φόβο, το ρατσισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τη λογική «ο θάνατός σου, η ζωή μου», και διασύροντας κάθε αγώνα αντίστασης, από την πλ. Συντάγματος έως τις Σκουριές της Χαλκιδικής. Θέλουν εκβιαστικά, με βία και σκληρή καταστολή, να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να αποδεχτούμε τη μοίρα μας, να βιώνουμε με σκυμμένο κεφάλι την υποβάθμιση της ζωής μας. Η ανοχή είναι μηδενική απέναντι σε όποιο κοινωνικό κομμάτι αντιστέκεται και διεκδικεί ζωή με αξιοπρέπεια.

Άνεργοι και εργαζόμενοι: στο ίδιο καράβι που βουλιάζει

Όσον αφορά την ανεργία, υπάρχει διαχρονικά στον καπιταλισμό για να κρατιούνται χαμηλά τα μεροκάματα. Υπό την απειλή της απόλυσης και το φόβητρο της ανεργίας, οι εργαζόμενοι είναι συνεχώς υπό καθεστώς ομηρίας. Όμως τα πράγματα, πλέον, έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο, η κρίση επιδεινώνεται και η ανεργία εκτοξεύεται σε ύψη που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη. Η γελοιότητα των ολιγόμηνων συμβάσεων κοινωφελούς εργασίας έχουν άλλωστε μοναδικό σκοπό να πέφτουν πλασματικά τα ποσοστά ανεργίας και να φαίνεται ότι και καλά κάτι κάνει το κράτος για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Η ανεργία, με όλα τα αδιέξοδα και τα άγχη που γεννά, δεν είναι όμως κάτι που πρέπει να βιώνεται ενοχικά ή ως αποτυχία. Το ψυχικό βάρος της ανεργίας προκύπτει όχι μόνο από το άγχος της επιβίωσης αλλά και από το γεγονός ότι μας έχουν κάνει να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να πιστεύουμε ότι αυτοπραγματωνόμαστε μέσα από την εργασία. Η εργασία συνδέεται με το φαντασιακό ότι όποιος έχει δουλειά είναι άξιος ατομικά, είναι ανταγωνιστικός και επιβραβεύεται, ενώ όποιος μένει άνεργος φέρει ο ίδιος την αποκλειστική ευθύνη για τη συνθήκη που βρίσκεται. Κι αυτό επίσης είναι ένα παιχνίδι του κεφαλαίου, ώστε η απώλεια της εργασίας να σημαίνει απώλεια ταυτότητας, κοινωνική απομόνωση, αίσθημα ντροπής και αποτυχίας. Και η αγωνία εύρεσης εργασίας, να οδηγεί στην αποδοχή κατάπτυστων όρων. Το ό,τι στον καπιταλισμό οι καλύτεροι πάντα τα καταφέρνουν, άρα όποιος μένει εκτός παιχνιδιού είναι άχρηστος, είναι ένα τεράστιο ψέμα. Όπως είναι ένα τεράστιο ψέμα οι ίσες ευκαιρίες και η δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης, σαν να μην υπάρχουν δήθεν κοινωνικές τάξεις, σαν να μην είναι αλήθεια ότι κάποιοι εξουσιάζουν και κάποιοι εξουσιάζονται, ότι κάποιοι δουλεύουν για άλλους. Τότε πώς εξηγείται ότι κάποιοι απολύονται χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να κρατήσουν τη δουλειά και το μεροκάματό τους, να διεκδικήσουν δεδουλευμένα και ένσημα τώρα που καταργήθηκε η διαιτησία, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν την εξουσία να πάρουν τις αποφάσεις αυτές; Σε αυτές τις συνθήκες, τα αφεντικά βρίσκουν την ευκαιρία να προσλαμβάνουν εργαζόμενους με εξευτελιστικούς όρους, και δεν υπάρχει πλέον κανένα πλαίσιο προστασίας. Όλη η εργατική τάξη είναι με το ένα πόδι στην εργασία και με το άλλο στην ανεργία, σε μια συνθήκη που εναλλάσσεται συνεχώς, προκαλώντας τεράστια ανασφάλεια. Πρακτικά είμαστε όλοι όμηροι μιας κατάστασης που δεν μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε και να προγραμματίζουμε τίποτα για την ίδια μας της ζωή, έχουμε χάσει τον έλεγχό της.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επιστρατεύεται και η εφεδρεία της αστικής τάξης, η χρυσή αυγή, προκειμένου να αποπροσανατολίσει και να κατακερματίσει και αυτή με τη σειρά της την εργατική τάξη. Την τακτική του κράτους και του κεφαλαίου για τις νέες μορφές και συνθήκες εργασίας που περιγράψαμε παραπάνω, την αναπαράγει και η χρυσή αυγή υποσχόμενη δουλειά μόνο για έλληνες με μισθό 18 ευρώ τη μέρα, βάζοντας και αυτή το λιθαράκι της στην διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στη βάση της ανωτερότητας του ελληνικού έθνους και της λευκής φυλής.

Αγωνιζόμαστε συλλογικά, οργανώνουμε την αντεπίθεσή μας

Δε σκοπεύουμε να αφήσουμε τη ζωή μας βορρά στις ορέξεις των αφεντικών. Ενισχύουμε τη φωνή μας μέσα από τη συλλογικοποίηση και την επιλογή μαχητικών αγώνων. Άνεργοι και εργαζόμενοι είμαστε εξίσου μπλεγμένοι στο δίχτυ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ούτως ή άλλως οι ρόλοι αυτοί πολύ εύκολα αντιστρέφονται στις μέρες μας. Ας χτίσουμε τις σχέσεις και τις δομές εκείνες που θα μας θωρακίσουν είτε σε συνθήκη εργασίας είτε ανεργίας.

Ως αναρχικοί, η απάντηση που δίνουμε απέναντι στον επιχειρούμενο από το κράτος και το κεφάλαιο κατακερματισμό της κοινωνίας και την εξώθηση των από τα κάτω στον κοινωνικό κανιβαλισμό, δεν μπορεί να είναι άλλη από την συλλογικοποίηση και τη σύνδεση των αγώνων όλων των πληττόμενων κομματιών (εργαζομένων και ανέργων) απέναντι στην καπιταλιστική επέλαση. Η συλλογική δράση και η αλληλεγγύη για μας αποτελεί μονόδρομο αν θέλουμε να ανοίξουμε το δρόμο για ένα άλλο σύστημα που θα βασίζεται στην ισότητα και στην ικανοποίηση των αναγκών όλων, σε μια κοινωνία που δεν θα υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι και τα αγαθά θα τα διαχειρίζονται όλοι από κοινού.

40 ΩΡΕΣ ΓΙΑ 400 ΕΥΡΩ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

εργαλειοφόρος|συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
Συνέλευση κάθε Τρίτη 20:00 στο Παράρτημα

Το κείμενο σε PDF

Ξεκινώντας από την απεργία των εργαζομένων στο Μετρό…

Τη Δευτέρα 21 Γενάρη, οι εργαζόμενοι στο Αττικό Μετρό ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις αντιδρώντας στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και στις περικοπές στον κλάδο τους που προωθεί το κεφάλαιο και εφαρμόζει το κράτος. Το μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε την απεργία παράνομη και καταχρηστική και τα πολιτικά φερέφωνα του κεφαλαίου προέβησαν σε επιστράτευση των απεργών, για να καταστείλουν τον απεργιακό αγώνα και να στείλουν το μήνυμα ότι δε θα ανεχτούν καμία ανυπακοή στην εφαρμογή της άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους. Παρ' όλη την καταστολή και την τρομοκρατία των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ που εισέβαλαν στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια τα ξημερώματα της 25/1 (η χρησιμοποίηση των οποίων εντείνει την εφαρμογή του δόγματος της μηδενικής ανοχής προς τα αντιστεκόμενα κομμάτια), από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκε κίνημα αλληλεγγύης προς τους απεργούς με επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες και στάσεις εργασίας στα ΜΜΜ στην Αθήνα. Σωματεία και συνελεύσεις εξέδωσαν ψηφίσματα συμπαράστασης στον αγώνα τους, ενώ οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ αποδοκιμάστηκαν από τους απεργούς και μέλη αλληλέγγυων σωματείων όταν προσήλθαν στο αμαξοστάσιο.

Με τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι αντιδρούν στην κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μια κατάλυση που θα είναι η ταφόπλακα στις συλλογικές διεκδικήσεις τους, ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ισοπέδωση των όποιων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Πλέον οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να διεκδικούν συλλογικά αλλά θα καλούνται να αντιμετωπίσουν σε ατομικό επίπεδο τις επιθέσεις της εργοδοσίας. Η θεαματική καταστολή της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό κατέδειξε την απόφαση της κυριαρχίας να τσακίσει εν τη γενέσει τις εστίες εργατικής ανυπακοής και αντίστασης, ώστε να επιβάλλει την ατζέντα της «ανάπτυξης». Για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς διαχειριστές του η εφαρμογή αυτής της ατζέντας είναι μονόδρομος προκειμένου όχι απλά να διασώσουν τα κέρδη τους, αλλά ακόμα περισσότερο να διαχειριστούν ένα οικονομικό μοντέλο σε μακρά και διαρκή κρίση, να δώσουν ένα φιλί ζωής στον καπιταλισμό. Για τους εργαζόμενους όμως, όπως επίσης και για όλους τους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, ''ανάπτυξη'' σημαίνει μαύρη-ανασφάλιστη-ελαστικοποιημένη-επινοικιαζόμενη εργασία με μισθό πείνας, μείωση μισθών και συντάξεων, επισφάλεια, στρατιές ανέργων που θα απορροφούνται σε κοινωφελή προγράμματα, συχνά απλήρωτοι και χωρίς δικαίωμα άδειας και απεργίας, γεμίζοντας τις τσέπες των αφεντικών.

Το κράτος, με την επιστράτευση στα ΜΜΜ σε χρόνο ρεκόρ επαληθεύει τη στροφή του στο δόγμα της μηδενικής ανοχής. Μαζί με τις «εστίες ανομίας» σειρά παίρνουν οι «πράξεις ανομίας» που πατάσσονται εξίσου. Το δικαίωμα στην απεργία υπάρχει πλέον προσχηματικά μόνο. Εργαζόμενοι απειλούνται με τον πιο εκβιαστικό τρόπο και καλούνται να σπεύσουν στα αστυνομικά τμήματα να πάρουν φύλλα πορείας, αλλιώς θα χάσουν τις δουλειές τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σε έναν ακόμα αγώνα μένουν απλά ως παρατηρητές. Η ίδια η ηγεσία του συνδικάτου, το ΔΣ δηλαδή, είναι εξαφανισμένο την ώρα που γίνεται η επίθεση από το κράτος στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια την Παρασκευή 25/1, αφήνοντας έκθετους τους εργαζόμενους στη μανία των δυνάμεων καταστολής. Σαν να μην έφτανε αυτό, τους παροτρύνει να πάνε για δουλειά πριν καν παραλάβουν τα φύλλα πορείας.

Αντλώντας από την ιστορία….

Η ιστορία του ταξικού κινήματος έχει δείξει στο παρελθόν τον τρόπο με τον οποίο εργατικοί αγώνες μπορούν να νικήσουν, όταν είναι πραγματικά στα χέρια των αγωνιζόμενων. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε τη μεγαλειώδη, πολύμηνη και νικηφόρα απεργία των εργαζομένων στην ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ) την περίοδο 1992-1993. Το κράτος και σε εκείνη την περίσταση προσπάθησε να εφαρμόσει την τακτική που εφαρμόζει κάθε εξουσία όταν νιώθει να απειλείται, που δεν είναι άλλη από το να διασπάσει τα αγωνιζόμενα κομμάτια με τη λογική του «διαίρει και βασίλευε». Με δικαστικές αποφάσεις, ΜΑΤ, συλλήψεις και φυλακίσεις απεργών, προσπάθησε να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Η απάντηση των τελευταίων ήταν απεργία διαρκείας, και στη συγκεκριμένη περίπτωση τηρήθηκε μέχρι τέλους. Οι απεργοί προέβησαν σε καταλήψεις των αμαξοστασίων και των αφετηριών, τις οποίες υπερασπίστηκαν μαχητικά, ήρθαν σε επαφή με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, κυκλοφόρησαν κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης δημιουργώντας ένα ισχυρό δίκτυο αλληλεγγύης, κατόρθωσαν πιέζοντας και ξεπερνώντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (δηλαδή μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις) τη διοργάνωση παναττικού συλλαλητηρίου, που το στήριξε πλήθος κόσμου. Μέρα με τη μέρα όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας αγκάλιαζαν τον αγώνα τους, με αποτέλεσμα η απεργιακή σπίθα να εξαπλωθεί και σε άλλους κλάδους. Ο συγκεκριμένος αγώνας αφήνει σημαντική παρακαταθήκη για το πώς πρέπει να οργανώνονται οι αγώνες του μέλλοντος προκειμένου να πετύχουν. Υπογραμμίζουμε τη μαχητικότητα και το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής ηγεσίας από τη μεριά των απεργών, καθώς και την έμπρακτη στήριξη και τη δημιουργία νέων εστιών αγώνα από τη μεριά των αλληλέγγυων.

Και πάλι στο σήμερα….

Και τότε και τώρα ο πόλεμος από το κράτος και τα αφεντικά είναι λυσσαλέος. Καταστέλλουν και κατασυκοφαντούν με κάθε μέσο τα μαχητικά κομμάτια των εργαζομένων, τους αυτοοργανωμένους χώρους, τις καταλήψεις, κάθε ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο που δρα ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Όποιος δεν συναινεί, αποτελεί  αυτόματα «εσωτερικό εχθρό», εχθρό ακριβώς γιατί βάζει μπουρλότο στην κανονικότητα της συναίνεσης και της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν. Η επίθεση του κράτους στους εξαθλιωμένους και σε όσους αντιστέκονται αναβαθμίζεται μέρα με τη μέρα. Είναι χαρακτηριστική η επίθεση των ΜΑΤ και η σύλληψη 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, διότι δείχνει ότι ακόμα και κομμάτια που μέχρι χθες ήταν στο «απυρόβλητο» στοχοποιούνται (να θυμηθούμε ότι στη γενική απεργία 20/10/2011 οι αλυσίδες του ΠΑΜΕ μπροστά από τη Βουλή ήταν με την πλάτη στα ΜΑΤ απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους διαδηλωτές…). Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι η επίθεση στους μετανάστες, στις καταλήψεις, στους απεργούς αποτελεί επίθεση στο σύνολο των από τα κάτω είτε εθελοτυφλεί είτε έχει συμφέρον να το κάνει. Η πραγματικότητα είναι εδώ, σκληρή και αμείλικτη.

Η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» που ξεκίνησε το καλοκαίρι και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη είναι χαρακτηριστική για το πόσο δυναμικά πατάσσεται πλέον όποιο κομμάτι κρίνουν ότι περισσεύει ή τους δημιουργεί πρόβλημα. Χιλιάδες μετανάστες κυνηγιούνται και συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις καταστολής για να στοιβαχτούν κάτω από άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν ένα κομμάτι χαρτί. Το ασαφές νομικό πλαίσιο λειτουργίας των στρατοπέδων καθιστά αβέβαιο τι σκοπεύουν να κάνουν στο μέλλον αυτούς τους φυλακισμένους ανθρώπους.

Επόμενος στόχος των από τα πάνω ήταν οι καταλήψεις. Πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην κατάληψη Δέλτα (12/9 στη Θεσ/νίκη, 10 συλληφθέντες), ΑΣΟΕΕ (όπου καταστράφηκε πομπός του 98FM), Βίλα Αμαλίας (8 συλληφθέντες στις 20/12 και 93 συλλήψεις στις 9/1 ύστερα από ανακατάληψη του κτιρίου), Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά (9/1, 7 συλλήψεις), Λέλας Καραγιάννη 37 (σύντροφοι επανακατέβαλαν το κτίριο την ίδια κιόλας μέρα της εκκένωσης, στις 15/1). Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι στοχοποιούνται επειδή είναι εστίες αντίστασης και αγώνα απ’ όπου εκπέμπονται καθημερινά μηνύματα ανατροπής του υπάρχοντος. Στον αντίποδα της κρατικής βίας, πραγματοποιήθηκαν πολυπληθείς πορείες αλληλεγγύης στις καταλήψεις σε όλη τη χώρα, με αποκορύφωμα την 12/1.

Οι συνέπειες της επίθεσης της κυριαρχίας στους από τα κάτω, σε όποιο κοινωνικό κομμάτι και να είναι αυτό, είναι κοινές για όλους. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η αλληλεγγύη σε κάθε κομμάτι που πλήττεται. Χρειάζεται συντονισμός και σύνδεση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων μεταξύ τους, να συλλογικοποιηθούν οι αρνήσεις των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας. Στο επίπεδο της ταξικής πάλης, είναι ζωτικής σημασίας να οδεύουμε στο δρόμο του αλληλέγγυου και αυτοοργανωμένου αγώνα, μακριά από γραφειοκρατικές ηγεσίες και κόμματα, κάνοντας πράξη την μαχητική χειραφετημένη αντίσταση ενάντια στο κράτος και στα αφεντικά.

ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Το κείμενο σε PDF

Μέσα σε συνθήκες βίαιης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης μεγάλου μέρους της κοινωνίας, το κράτος και τα αφεντικά επιλέγουν να τσακίσουν ηθικά και σωματικά όσους αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους. Όσοι απεργούν, όσοι διαδηλώνουν, όσοι αρνούνται να υποταχθούν στη σύγχρονη αυτή μορφή δουλείας, βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι με την αναβαθμισμένη κρατική καταστολή και τη βία της εξουσίας.

Αντιπληροφόρηση: Πρόσφατοι τραυματισμοί στην πόλη μας

17 Νοέμβρη

Δεν αρκεί να θυμόμαστε τι έγινε στις 17 Νοέμβρη του 1973, αλλά χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε στις 17 Νοέμβρη του 2012, του 2011, του 2010… και γενικότερα τι γίνεται κάθε φορά που κόσμος επιλέγει το δρόμο, τις πορείες, τις απεργίες, τις καταλήψεις, όχι εθιμοτυπικά, αλλά ως πράξη συνειδητής ρήξης με την επιβαλλόμενη κανονικότητα. Στην πόλη μας, τράβηξε τα βλέμματα (κοινώς τις τηλεοπτικές κάμερες) ο σοβαρός τραυματισμός 19χρονου από ρίψη δακρυγόνου, με κίνδυνο να χάσει σημαντικό ποσοστό της όρασής του. Υπήρξαν κι άλλοι τραυματισμοί από ευθύβολη ρίψη δακρυγόνων με όπλο εκείνο το βράδυ, απλά όταν δεν υπάρχει αίμα –που πουλάει–, χάνεται και ο δρόμος προς τη «δημοσιότητα». Δεν ξεχνάμε προφανώς και τον πολύ σοβαρό τραυματισμό διαδηλωτή στο πρόσωπο στις 17 Νοέμβρη 2010, από ευθύβολη ρίψη δακρυγόνου και πάλι. Ούτε και τους αντίστοιχους τραυματισμούς σε άλλες πορείες, όπως στη 48ωρη πριν την ψήφιση του 2ου μνημονίου και την αντικατασταλτική πορεία στις 10/12/2009.

Α΄ ΔΟΥ

Η ανοχή του κράτους ‒και κατ’ επέκταση της αστυνομίας‒ είναι μηδενική όταν οι απεργιακές πορείες, καταλήψεις, δράσεις ξεφεύγουν από τον εθιμοτυπικό χαρακτήρα τους. Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι έγινε λίγες μόνο μέρες πριν στην εφορία, κατά την τελευταία 48ωρη απεργία (6-7 Νοέμβρη). Ο αποκλεισμός της Α’ ΔΟΥ ‒οικονομικής φλέβας που συνδέεται με την καρδιά του συστήματος‒, το βράδυ της 7ης Νοέμβρη, κατεστάλη βίαια από την αστυνομία. Τραυματίστηκαν δύο διαδηλώτριες από κλοτσιές και χτυπήματα με γκλομπ στο κεφάλι και τα πλευρά, και διακομίστηκαν στο νοσοκομείο. Ο αποκλεισμός της εφορίας ήταν απόφαση ανοιχτής συνέλευσης στην πλατεία Γεωργίου την ημέρα ψήφισης του 3ου μνημονίου με σκοπό τη συνέχιση του αγώνα μετά τη λήξη της προγραμματισμένης απεργίας.

Η αύξηση της καταστολής αφορά όλο τον κόσμο που αντιστέκεται

Η τακτική της αστυνομίας στην Πάτρα είναι συγκεκριμένη. Σε πολυπληθείς πορείες επιλέγουν τις ευθύβολες ρίψεις, και δη στο ύψος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται κόσμος βαριά. Με τον να διατηρούν μια απόσταση από την πορεία, με σκοπό να φαίνεται ότι οι μπάτσοι δεν είναι προκλητικοί, ότι έχουν μια διακριτική (αν και δολοφονική) παρουσία, η αστυνομία ισχυρίζεται κάθε φορά ότι προσπαθεί να κρατήσει «ισορροπίες». Στην πραγματικότητα, όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την παρουσία και τη σωματική τους ακεραιότητα (διαλέγοντας τα ανάλογα μέσα) απέναντι στην υπεροπλία και την αναβαθμισμένη πρακτική των μπάτσων, έχουν να αντιμετωπίσουν επιπλέον την ποινικοποίηση των μέσων αυτών (βλ. «κουκουλονόμο»: η αλλοίωση χαρακτηριστικών του προσώπου με μάσκα/κουκούλα αυτομάτως αναβαθμίζει τυχόν πλημμελήματα σε κακουργήματα). Ο στόχος είναι σαφής: αφενός να φοβάται ο κόσμος να κατεβαίνει στο δρόμο, αφετέρου να φοβάται να κάνει οτιδήποτε σπάει τη νόρμα της κανονικότητας, οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι πραγματικά ανατρεπτικό και επικίνδυνο για το σύστημα, οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει ελπίδα ότι υπάρχει άλλος δρόμος απ’ αυτόν της κυριαρχίας.

Οργανωμένη αντίσταση από τα κάτω

Δεν υπάρχει ατομική λύση στη συνολική επίθεση που δέχονται οι από κάτω αυτής της κοινωνίας. Οι προληπτικές προσαγωγές, οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, οι δημόσιες διαπομπεύσεις αγωνιστών κάνουν την αρχή, για να δώσουν τη σειρά τους στην τρομοκρατία των αστικών δικαστηρίων. Απέναντι στην τρομοκρατία που επιβάλλει η κρατική καταστολή, δεν αφήνουμε κανένα αγωνιζόμενο άνθρωπο έρμαιο στις μεθοδεύσεις των μπάτσων και των δικαστών.

Ενάντια στη επίθεση κράτους και κεφαλαίου, προτάσσουμε την οργανωμένη κοινωνική αντεπίθεση

Κατεβαίνουμε στο δρόμο οργανωμένα, σφυρηλατούμε τις αντιστάσεις μας συλλογικά

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η συλλογική αντίσταση η δύναμή μας

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Το κείμενο σε PDF

Λίγα λόγια με αφορμή τη 48ωρη απεργία και το μνημόνιο ΙΙΙ

Βρισκόμαστε μπροστά στην ψήφιση του 3ου μνημονίου και ακόμα μίας 48ωρης απεργίας. Το νέο πακέτο μέτρων δεν είναι τίποτε παρά ένα ακόμα επεισόδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης.

Ο καπιταλισμός, το οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί σχεδόν παγκόσμια, βασίζεται στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και των φυσικών πόρων για να αποφέρει κέρδη για την κυρίαρχη τάξη. Οι δομικές αντιφάσεις αυτού του συστήματος ,και όχι η κακή του διαχείριση, δημιουργούν κρίσεις όπου η απρόσκοπτη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια των αφεντικών μπαίνει σε κίνδυνο.

Η κρίση χρέους του ευρωπαϊκού νότου που κλυδωνίζει την ευρωζώνη είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ολόκληροι λαοί καλούνται να πληρώσουν τεράστια ποσά για να σωθούν τράπεζες και κράτη από τη χρεοκοπία. Μα πάνω από όλα αυτό που πρέπει να επιβιώσει είναι ο καπιταλισμός. Και επειδή είναι πάρα πολύ σημαντικός για να μπαίνει σε κίνδυνο εφαρμόζεται μία ολόκληρη σειρά βίαιων μεταβολών στο σύνολο της κοινωνικής ζωής που μας σπρώχνουν ολοένα και περισσότερο προς την εξαθλίωση. Αυτά είναι τα μέτρα και τα μνημόνια: η αγωνιώδης προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να σώσει το τομάρι της. Και σε αυτό δεν έχει να διαπραγματευτεί τίποτα.

Το κράτος, τα αφεντικά και το πολιτικό τους σύστημα, η αστική δημοκρατία, εγκαθιδρύουν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης στο οποίο όποιος είναι μη παραγωγικός ή μη προσαρμόσιμος δεν έχει θέση. Περιθωριοποιημένα κομμάτια, όπως οι μετανάστες, ή όσοι αντιστέκονται θα αντιμετωπίζουν την ωμή βία της κρατικής καταστολής. Αυτός είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Η απόλυτη σύγκλιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας προς τη μία και μοναδική κατεύθυνση που εξασφαλίζει την επιβίωση του καπιταλισμού και την ευημερία των αγορών.

Η αυταρχικοποίηση του κράτους αφήνει χώρο σε ακραία στοιχεία να έρθουν στο προσκήνιο. Οι νεοναζί της Χ.Α. χρησιμοποιούνται για να καλλιεργήσουν ένα κλίμα μίσους ανάμεσα στους καταπιεσμένους με βάση πλαστούς διαχωρισμούς (Έλληνες-μετανάστες), ευνοούμενοι από το ρατσιστικό υπόβαθρο σε ορισμένα κοινωνικά κομμάτια και στην συνεχιζόμενη προβολή από τα ΜΜΕ. Παράλληλα τα τάγματα εφόδου τους επιχειρούν να επιβάλλουν την κοινωνική ειρήνη στο δρόμο. Είτε με πογκρόμ στις γειτονίες, είτε με επιθέσεις σε αγωνιζόμενους. Όσο αντισυστημικοί και αν δηλώνουν ο ρόλος τους είναι να δράσουν επικουρικά στο κράτος και τα αφεντικά τους.

Αν λοιπόν η κρίση του καπιταλισμού οδηγεί στην αυταρχικοποίηση του κράτους και μας επιφυλάσσει φόβο, φτώχεια και εξαθλίωση τότε ο δρόμος για την ελευθερία μας περνάει μέσα από την ανατροπή τους. Καμία αλλαγή στην διαχείριση της πολιτικής εξουσίας δεν πρόκειται να βελτιώσει τις ζωές μας. Κανένα κέλευσμα, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, για εθνική ομοψυχία και ανασυγκρότηση της εθνικής οικονομίας δεν πρόκειται να λύσει ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Το διαρκές ζητούμενο είναι και παραμένει το καπιταλιστικό σύστημα και οι θεσμοί του, η επιβολή του καθεστώτος που διαιωνίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το σύστημα, όλοι όσοι αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στο στρατόπεδο των «από κάτω», οφείλουμε να το ανατρέψουμε και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΩΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr