Month: April 2014
Αφίσα δράσεων της ανοιχτής αντιεκλογικής συνέλευσης Α/Α
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΜΕ ΠΙΟ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ, ΑΣ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΝΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΜΕ ΠΙΟ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ…
Η κατάσταση στο Σικάγο: 1860-1890
Για να γίνει αντιληπτό το περιβάλλον στο οποίο έδρασε το συνδικαλιστικό κίνημα της εποχής πρέπει να σημειώσουμε κάποια πράγματα για το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον της περιόδου εκείνης. Το Σικάγο, την περίοδο που αναφερόμαστε ήταν ένας διεθνής πόλος έλξης εργατικού δυναμικού. Κάθε δέκα χρόνια από το 1860 μέχρι το 1890 ουσιαστικά διπλασίαζε τον πληθυσμό του εξαιτίας της αθρόας μετανάστευσης βασικά Ευρωπαίων οικονομικών μεταναστών κυρίως από τη Γερμανία, Ιρλανδία, τη Τσεχία, τις Σκανδιναβικές χώρες κ.α. Τη δεκαετία του 1870 οι μετανάστες αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού και το 56% του εργατικού δυναμικού ενώ τη δεκαετία του 1880 μόλις το ένα πέμπτο των κατοίκων του Σικάγο ήταν γηγενείς προτεστάντες. Μεγάλο μέρος της ομάδας των αναρχικών εργατών μεταξύ των οποίων και εκείνοι που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην στρατολόγηση, προπαγάνδιση και οργάνωση των εργατών ήταν μετανάστες από τη Γερμανία (όπως π.χ. ο Όγκαστ Σπάις, ο Γιόχαν Μόστ, ο Μάικλ Σουάμπ). Οι μετανάστες εργάτες οργανώθηκαν κοινωνικά συστήνοντας αντίστοιχες γειτονιές.
Τα καπιταλιστικά κέρδη φυσικά δεν μοιράζονταν με αποτέλεσμα το Σικάγο να αποτελεί ουσιαστικά δύο πόλεις, μια για τους πλούσιους προνομιούχους και μια για τους φτωχούς, άνεργους ή εργαζόμενους εργάτες. Οι οικονομικές κρίσεις επίσης δεν έλειπαν μέσα σε αυτά τα χρόνια και κατά τη διάρκειά τους η ανεργία και η ανέχεια τσάκιζε τους εργάτες. Οι εργατικές διεκδικήσεις αντιμετωπίστηκαν ήδη από τα χρόνια του εμφυλίου με καταστολή. Εξαναγκασμός για επιστροφή στη δουλειά από το στρατό, μαύρες λίστες για τους συνδικαλισμένους εργάτες και ταμπέλες εθνοπροδοσίας για τους απεργούς.
Οι απαρχές του αιτήματος για το 8ωρο
Οι απαρχές του αιτήματος για 8ωρη εργασία εντοπίζονται τη δεκαετία του 1860 εν μέσω του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο χαρισματικός συνδικαλιστής και πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Μεταλλεργατών Γουίλιαμ Χ. Σέλβις κατήγγειλε τους βιομηχάνους μετάλλου για υπερκέρδη λόγω του πολέμου ενώ ταυτόχρονα έδιναν μισθούς πείνας στους μεταλλεργάτες. Η καθιέρωση της 8ωρης εργασίας δεν θα βελτίωνε απλώς την ποιότητα ζωής των εργατών αλλά θα τους παρείχε τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο για την μόρφωσή τους με σκοπό να είναι σε θέση να δημιουργήσουν ένα συνεταιριστικό σύστημα παραγωγής που θα καταργούσε το καταναγκαστικό και ανταγωνιστικό καπιταλιστικό σύστημα. Οι ιδέες αυτές είχαν σχηματοποιηθεί από τον εργατοτεχνίτη Άιρα Στιούαρτ ο οποίος προσέβλεπε στη χειραφέτηση του μισθωτού εργάτη. Μαζί με τους οπαδούς του ο Στιούαρτ ιδρύει συνδέσμους για το 8ωρο και το 1866 ιδρύονται η Εθνική Ένωση Εργασίας και ο Γενικός Σύνδεσμος για το 8ωρο στο Σικάγο. Στα συνέδρια της ΕΕΕ διακηρύσσεται η εργατική ενότητα μακριά από διακρίσεις ράτσας ή εθνικότητας. Με τη συντονισμένη πίεση προς το Ρεπουμπλικανικό και δημοκρατικό κόμμα πετυχαίνεται η νομοθέτηση της οκτάωρης εργασίας. Ο νόμος αυτός ωστόσο δε θα εφαρμοζόταν ποτέ. Την ημέρα της υποτιθέμενης εφαρμογής του, 1 Μαΐου 1867, οι εργοδότες αρνήθηκαν μονομερώς την εφαρμογή του και οι απεργίες και πορείες που εκδηλώθηκαν σε απάντηση κατεστάλησαν βίαια με τη χρήση εθνοφρουράς και αστυνομίας.
Μετά την ήττα του 1867 και λίγο μετά το θάνατο του Σίλβις ο αγώνας για το οκτάωρο ατόνησε. Στα χρόνια που ακολούθησαν σημειώθηκαν αγώνες από ανέργους με το πρωτοφανές τότε αίτημα για το «δικαίωμα στην εργασία» και με μαχητικές κινητοποιήσεις για την κατάργηση του νόμου κλεισίματος των μπαρ τις Κυριακές.
Οι απεργίες των σιδηροδρομικών του 1877
Το καλοκαίρι του 1877 ξεσπάει απεργία στο Μάρτινσμπουργκ της Δυτικής Βιρτζίνια απο μηχανοδηγούς τρένου που αντιδρούσαν σε περικοπές μισθών. Οι απόπειρες απεργοσπασίας από την εθνοφρουρά οδήγησαν στο θάνατο έναν εργάτη και έναν εθνοφρουρό. Οι ταραχές επεκτείνονται στη Βαλτιμόρη όπου δολοφονούνται ακόμη 10 εργάτες από την εθνοφρουρά. Η πόλη στρατιωτικοποιήθηκε πλήρως με εθνοφρουρά και οπλισμένους πολίτες-βοηθούς αστυνόμων. Η καταστολή υπήρξε αμείλικτη. 30 νεκροί απεργοί μεταξύ τους και παιδιά και καμία απώλεια για τις δυνάμεις καταστολής. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη εξέγερση μετά τον εμφύλιο η οποία θα προκαλούσε την αναβάθμιση των δυνάμεων καταστολής, αριθμητικά και τεχνολογικά. Ακολούθησαν εκλογικές αναμετρήσεις στο δήμο. Οι εκλογικές ήττες του Πάρσονς αλλά και νοθείες τον έκαναν να θυμηθεί αργότερα πως «τότε ήταν που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα της πολιτικής μεταρρύθμισης».
H Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (1893-1936)
Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα γιορτάστηκε το 1893, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Μετά το 1894, και για αρκετό χρονικό διάστημα δε φαίνεται να υπήρξαν εορτασμοί της Εργατικής Πρωτομαγιάς με συγκεντρώσεις. Η πρώτη οργανωμένη και μαζική εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε το 1919. Αυτή που βάφτηκε με το αίμα των εργατών ήταν του 1936 στη Θεσσαλονίκη…
Ήταν 1η Μαΐου του 1936 όταν οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Μέσα σε λίγες μέρες το απεργιακό κύμα είχε εξαπλωθεί σε Ξάνθη, Αγρίνιο, Κομοτηνή, Σέρρες και Ελευσίνα και η απεργία είναι πλέον πανεργατική. Ο Μεταξάς, σε επίσκεψη του στη Θεσσαλονίκη είναι απόλυτος: οι Αρχές πρέπει να χτυπήσουν τους διαδηλωτές στο ψαχνό. Η απεργία συνεχίζεται και στις 9 του Μάη στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου από τις σφαίρες των οργάνων της τάξης πέφτει νεκρός ο οδηγός Τάσος Τούσης. Οι διαδηλωτές εξοργισμένοι τοποθετούν το νεκρό πάνω σε μια πόρτα και τον περιφέρουν στους δρόμους της πόλης σε μια ιδιότυπη «λιτανεία» καταγγελίας, διαμαρτυρίας και αντίστασης. Οι νεκροί θα φτάσουν τους 12 και οι τραυματίες τους 300.
ΑΣ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΝΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ…
Σήμερα…
Στις μέρες μας, 128 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο και την κατάκτηση με το αίμα τους εργατικών δικαιωμάτων όπως το 8ωρο, βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου επιστροφή στην πριν της πρωτομαγιάς του 1886 εποχή. Η επέλαση του νεοφιλελεύθερου και παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ξηλώνει κατακτήσεις που είχαν κερδηθεί με αγώνες από την εργατική τάξη σε όλο το ιστορικό προτσές. Το κράτος και το κεφάλαιο, όμως, περνάνε σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές των από τα κάτω, εκμεταλλευόμενοι την απουσία ενός ισχυρού εργατικού κινήματος. Συγκεκριμένα, στον ελλαδικό χώρο και κατά τη μεταπολίτευση, τα σωματεία και στους τρεις βαθμούς τους, γέμισαν από γραφειοκράτες συνδικαλιστές, απεσταλμένους από τα κόμματα τους εργατοπατέρες, οι οποίοι έπαιξαν, και όσο τους αφήνουμε θα συνεχίζουν να παίζουν, το ρόλο του ξεπουλήματος των εργατικών αγώνων. Πρωτοβάθμια σωματεία που θα έπρεπε να είναι το ζωντανό κύτταρο της πάλης των εργαζομένων, έχουν μετατραπεί σε σωματεία-σφραγίδες για να αναπαράγουν τη θέση τους κάποια κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη και να διαιωνίζουν μεταξύ τους την εξουσία τους σε όλους τους βαθμούς της συνδικαλιστικής πυραμίδας. Όπως είναι προφανές, τα απονεκρωμένα συνδικάτα και τα επίσης άδεια εργατικά κέντρα, όχι μόνο δεν μπορούν να είναι εστίες εργατικής αντίστασης αλλά ακόμα περισσότερο ο σφετερισμός τους από τους γραφειοκράτες εργατοπατέρες συνεχίζει το καταστροφικό έργο, καθώς οι από τα κάτω της κοινωνίας δεν βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτά. Επιπροσθέτως, μόνοι τους πλέον, μια χούφτα συνδικαλιστών, έχουν όλη την άνεση, ελλείψει της απουσίας της βάσης, να συνομιλούν με τα αφεντικά, με τα κεντρικά γραφείων των κομμάτων τους, και να ξεπουλάνε εργατικούς αγώνες, να μην αγωνίζονται όπως είναι φυσικό για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και για τα δικαιώματα των εργαζομένων και να μην επιδιώκουν δυναμικές απεργίες με ορίζοντα την γενική απεργία διαρκείας, παρά μόνο κάτι 24ωρες απεργίες-τουφεκιές που μόνο ως βαλβίδα αποσυμπίεσης μπορούν να λειτουργήσουν.
Με βάση τα παραπάνω, το εργατικό κίνημα της γραφειοκρατίας και της διαχείρισης έχει πεθάνει. Σήμερα βλέπουμε μόνο το σάπιο κουφάρι του. Κανένας εργαζόμενος δεν πιστεύει πια στους γραφειοκράτες, κανένας δεν περιμένει πια τίποτα από αυτούς. Έτσι και αυτοί, φοβισμένοι για την κοινωνία που τους φτύνει γίνονται απροκάλυπτα τσιράκια των αφεντικών και της αστυνομίας, σύμμαχοι του κράτους και της καταστολής. Για εμάς, ως αναρχικοί, τα σωματεία πρέπει να λειτουργούν με οριζόντιες δομές, πραγματικά από τις μαζικές συνελεύσεις των εργατών και τα εργατικά κέντρα να αυτοδιαχειρίζονται από αυτούς στους οποίους ανήκουν, δηλαδή την ίδια την εργατική τάξη. Τέτοιες κινήσεις και πρωτοβουλίες, ξεπηδάνε σιγά σιγά πανελλαδικά, με σωματεία βάσης και πρωτοβάθμια σωματεία που λειτουργούν με αυτές τις αρχές και ανοίγουν τον δρόμο για έναν μαχητικό, αυτοοργανωμένο συνδικαλισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο το τελευταίο διάστημα ένας κόσμος λειτουργεί μέσα στο εργατικό κέντρο Πάτρας αλλά και η αντίδραση των γραφειοκρατών απέναντι σε αυτή τη νέα συνθήκη.
Το κτίριο του Εργατικού Κέντρου Πάτρας ανήκει στους εργαζόμενους και τους άνεργους, στην κοινωνία των από τα κάτω, σε όλους τους κατοίκους αυτής της πόλης που στον διαρκή ταξικό πόλεμο βρίσκονται και πολεμούν από την πλευρά των καταπιεσμένων. Το κτίριο κτίστηκε και λειτουργεί από τον ιδρώτα και τα λεφτά των εργαζομένων που για δεκαετίες δίνουν τις εισφορές τους στα σωματεία τους, από τα ιδρώτα όλης της κοινωνία των από τα κάτω που καθημερινά στενάζει και υποφέρει κάτω από τη μπότα των αφεντικών. Το συνδικαλιστικό κίνημα, που γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των εργατών τους προηγούμενους δύο αιώνες και κατέκτησε ζωή και αξιοπρέπεια, για δεκαετίες πέρασε στα χέρια της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, της γραφειοκρατίας, της ανάθεσης. Ο καιρός όμως της μεσολάβησης που όλοι περίμεναν τις διαπραγματεύσεις των γραφειοκρατών με τα αφεντικά για να πάρουν μερικά ψίχουλα από την υπεραξία της δικής τους εργασίας πέρασε ανεπιστρεπτί. Σήμερα ο αντίπαλος έχει σηκωθεί από το τραπέζι, το κράτος με τα αφεντικά (εθνικά και υπερεθνικά) νομοθετούν μονομερώς τη φτώχεια μας. Στο κτίριο του εργατικού κέντρου Πάτρας εκτός από κάτι γραφικούς εργατοπατέρες -μετρημένους στα δάκτυλα- οι μόνες ζωντανές συνελεύσεις είναι αυτές που διοργανώνονται στη βάση της αυτοοργάνωσης, της αντιεραρχίας, της ανοιχτής συμμετοχής, της άμεσης και αδιαμεσολάβητης δράσης. Δομές που σιγά σιγά πιάνουν το νήμα ιστορικών αγώνων της εργατικής τάξης σε άλλες εποχές. Απέναντι στη ζωντανή ανοιχτή συμμετοχή αυτών των συνελεύσεων, που αποφάσισαν να μπουν στο κτίριο όταν η εξουσία επέλεξε να σφραγίσει ζωντανούς και ιστορικούς χώρους αγώνα, η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου απάντησε προσπαθώντας να αποβάλει εργαζόμενους και άνεργους από το φυσικό τους χώρο. Πρώτα με γραφειοκρατικές νουθεσίες, με λεκτικές απειλές, με παρακρατικές μεθοδεύσεις, με ασφαλίτικες ανακοινώσεις. Όλα αυτά όμως δεν τους πέρασαν. Η αντίσταση του κόσμου και η στοιχειώδης αλληλεγγύη των υποκειμένων αντιστάθηκε και κέρδισε έμπρακτα το δικαίωμά του να δρα και να λειτουργεί στο κτίριο. Έτσι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποφάσισε -μέσα σε μια νύχτα- να παραδώσει τμήμα του χώρου σε μια επιχείρηση καφέ. Το συνδικαλιστικό κίνημα που υποτίθεται ότι αντιστέκεται στις ιδιωτικοποιήσεις δεν δίστασε να ιδιωτικοποιήσει τον ίδιο του τον εαυτό, το κτίριο του, ρίχνοντας και το τελευταίο φύλο συκής για το ρόλο του. Το εργατικό κέντρο που υποτίθεται ότι δρα για τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν δίστασε να βάλει αφεντικά μέσα στο ίδιο του το χώρο. Είναι προφανές ότι έστω και συμβολικά αυτό το μόρφωμα είναι για εμάς οριστικά νεκρό. Σήμερα που ο συνδικαλισμός της ανάθεσης και της γραφειοκρατίας πεθαίνει, σήμερα που η επίθεση των αφεντικών οδηγεί τους εργαζόμενους αιώνες πίσω είναι προφανές ότι απαιτείται να πιάσουμε ξανά των ιστορικό νήμα των αγώνων οργανώνοντας την εργατική αντίσταση από την αρχή. Με νέες οριζόντιες και αμεσοδημοκρατικές δομές να αγκαλιάσουμε όλους τους εργαζόμενους και ανέργους, Έλληνες και ξένους, στον κοινό αγώνα ενάντια στα αφεντικά.
“Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους”. Τζωρτζ Ένγκελ
ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ–ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Πρωτοβουλία αναρχικών για ένα άλλο Εργατικό Κέντρο
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΕΛΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ
Οι φυλακές είναι μικρογραφία της κοινωνίας και η κοινωνία απεικόνιση των φυλακών. Όπως στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, έτσι και στις φυλακές ,οικοδομείται μια οργάνωση εξουσίας με σκοπό τον έλεγχο, την υποταγή και την πειθάρχηση, κάτι που υποβοηθάται από τη στοχευμένη εξέλιξη της τεχνολογίας (κάμερες , ηλεκτρονικά βραχιόλια κλπ). Από τις εκτελέσεις, τους ακρωτηριασμούς, τους αποκεφαλισμούς, το σύστημα πλέον, τιμωρεί τους απείθαρχους και ανυπότακτους της κοινωνίας εξορίζοντάς τους στα κάτεργα που ονομάζει σωφρονιστικά καταστήματα. Στην ουσία, οι φυλακές αποτελούν την ακραία, συμπυκνωμένη μορφή φόβου και πίεσης στους «ελεύθερους» της κοινωνίας.
Με το νέο νομοσχέδιο σήμερα, το κράτος δικαίου δημιουργεί μια νέα κατηγοριοποίηση στις φυλακές σε τύπους Α,Β,Γ , ανάλογα με τη φύση του αδικήματος. Ο τύπος Α περιλαμβάνει παρανομίες οικονομικής φύσεως και εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας. Αυτό αφορά πλέον το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας καθώς με το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων και με την εξαντλητική φορολόγηση, όλο και περισσότεροι αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους «υποχρεώσεις». Με τους πλειστηριασμούς, η τράπεζα κατάσχει την πρώτη κατοικία και μια πιθανή ανακατάληψή της από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη θεωρείται καταπάτηση και συνεπάγεται φυλάκιση.
Στις φυλακές τύπου Β κατατάσσονται αυτοί που κατηγορούνται για κακουργηματικής φύσεως αδικήματα χωρίς να αντιμετωπίζουν ισόβια κάθειρξη. Ο τύπος Γ περιλαμβάνει τους πολιτικούς κρατούμενους , όσους κατηγορούνται για σύσταση «εγκληματικής» οργάνωσης και για αδικήματα που τιμωρούνται με ποινή από δέκα χρόνια φυλάκισης και άνω, καθώς και όλους αυτούς που στασιάζουν ενάντια στο βάρβαρο σύστημα των φυλακών. Αυτή η νέα κατηγορία ουσιαστικά αποτελεί μια φυλακή μέσα στη φυλακή, στην οποία προβλέπεται 1 μόνο ώρα προαυλισμού την ημέρα, περιορισμός επικοινωνίας και επισκεπτηρίων. Οι εφέσεις δεν μπορούν να γίνουν παρά μόνο μετά από 4 ή 10 χρόνια ανάλογα με τη φύση του αδικήματος και μετά το πέρας αυτών γίνεται επανεξέταση ανά διετία. Αυτό το νέο μοντέλο φυλακής, οδηγεί στην ψυχολογική εξαθλίωση και κυρίως σωματική εξόντωση του κρατουμένου, και αποσκοπεί στον πλήρη εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η δομή της φυλακής είναι ίδια με αυτή της κοινωνίας. Κελιά πολυτελείας για τους πλούσιους ,και στοίβαγμα για τους υπόλοιπους σε άθλιες συνθήκες. Tα νοσοκομεία των φυλακών, που προφανώς και δεν χρησιμοποιούνται από τους προνομιούχους , δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες νοσηλείας με αποτέλεσμα ασθενείς με μεταδοτικές νόσους να βρίσκονται στους ίδιους χώρους με τους υπόλοιπους. Όποιος έχει την οικονομική άνεση, μπορεί να εκτίσει ένα μέρος ή και καθόλου της ποινής του, πληρώνοντας το υπόλοιπο. Το ρουφιανιλίκι , ως άλλο αντάλλαγμα που προσφέρει το σύστημα στο φυλακισμένο, ανταμοίβεται με μείωση της ποινής ή ακόμα και με απελευθέρωση. Δηλαδή ,η κοινωνική τάξη δε χάνεται στη φυλακή . Αντίθετα, καθορίζει το πώς θα εκτίσεις την ποινή σου και άρα την ποιότητα μεταχείρισης σου, από τα χέρια του εχθρού.
Η επίθεση είναι συνολική. Πρώτα, το κράτος χρησιμοποιεί τους μετανάστες σα σκλάβους και έπειτα τους κλείνει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φοβούμενο μια κοινωνική εξέγερση, καταδικάζει τους κοινωνικούς αγωνιστές, όπως στην περίπτωση του Τάσου Θεοφίλου που τον καταδίκασε σε 25ετή φυλάκιση με ευτελή αποδεικτικά στοιχεία, καθώς και με εφόδους σε σπίτια αναρχικών ,ακόμα και σε αγωνιζόμενα κομμάτια, όπως οι κάτοικοι στις Σκουριές. Όλα αυτά μας μεταφέρουν το μήνυμα της κυριαρχίας , που δεν είναι άλλο από το δόγμα μηδενικής ανοχής. Οποιοσδήποτε σκεφτεί να διασαλεύσει την «κοινωνική ειρήνη» θα έχει να αντιμετωπίσει -και αν τα καταφέρει , να επιβιώσει- στις απάνθρωπες συνθήκες των φυλακών.
Ακόμη, περιορίζοντας σε μέγιστο βαθμό την επικοινωνία των κρατουμένων με τους έξω, το κράτος ,επιδιώκει να κάμψει οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης από όσους βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα. Η φύλαξη των φυλακών τύπου Γ ανατίθεται στην αστυνομία και όχι στους σωφρονιστικούς , που οι αρμοδιότητές της είναι εν μέρη απόρρητες, κάτι που σημαίνει πως ό,τι συμβεί στις φυλακές μένει και εκεί. Θέλοντας έτσι να κόψει όλους τους δεσμούς, ακόμα και μεταξύ κρατουμένων, φοβούμενο το δίκτυο αλληλεγγύης που έχει οδηγήσει και θα οδηγήσει σε ακόμη περισσότερες εξεγέρσεις στις φυλακές όλης της χώρας, επιδιώκει να αποκόψει τις φυλακές από την έξω κοινωνία σαν να μην είναι κομμάτι της.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αντίστασης ενάντια στο σύστημα εξαθλίωσης των φυλακών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κ.Γκουλιώνη, η οποία επώνυμα γνωστοποίησε τις βάρβαρες συνθήκες αντιμετώπισης των κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, και το 2009 βρέθηκε νεκρή κατά τη διάρκεια μιας μεταγωγής της. Ο επί 16 χρόνια απάνθρωπος εγκλεισμός του Ηλία Καρέλι ήταν αυτός που όπλισε το χέρι του ενάντια σε έναν από τους ανθρωποφύλακές του, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από όλους τους κρατούμενους ως αρχιβασανιστής. Έτσι, η μοίρα του καθορίστηκε από την εξουσία και τους εκτελεστές της σε βίαιο ξυλοδαρμό, βασανισμό και θάνατο.
Εμείς ως ανοιχτή αναρχική συνέλευση ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος, είμαστε απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας γιατί γεννά την ανισότητα και παίζει με τις ζωές των ανθρώπων, για να καλύψει τα συμφέροντά της. Τα εγκλήματα παράγονται από το κράτος και τα διαιωνίζει συντηρώντας τις τάξεις , παρέχοντας προνόμια στους ήδη έχοντες και στερώντας τα από τους ήδη εξαθλιωμένους . Εμείς οι <> , επιλέγουμε να σταθούμε δίπλα στους φυλακισμένους και να αγωνιστούμε για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, οργανώνοντας συνολική επίθεση, μέσω ανοικτών αντιιεραρχικών – αυτοοργανομένων συνελεύσων ,ενάντια στον καπιταλισμό και σε κάθε εξουσία, για την Αναρχία.
Γενικευμένη εξέγερση μέσα και έξω από τις φυλακές ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό
Το κράτος δολοφονεί κρατουμένους
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Όλες οι αξίες της δημοκρατίας είναι φυλακές υψίστης ασφαλείας
Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά
Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά|Εργαλειοφόρος
Κάθε Δευτέρα 19:00 μμ στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας ergaleioforos@gmail.com
ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ
Από τα προεκλογικά συνθήματα το 2009 του Παπανδρέου και το περίφημο “λεφτά υπάρχουν”, φτάσαμε στο πρωτογενές πλεόνασμα του Σαμαρά το 2014, που δήθεν θα μοιραζόταν στους οικονομικά ασθενέστερους. Ακόμη και τώρα, που οι εξουσιαστές έχουν οδηγήσει την κοινωνία στην εξαθλίωση, προκειμένου να μη χάσουν τη θέση τους στην εξουσία ή για να ανέλθουν σε αυτή, μοιράζουν υποσχέσεις και ψεύτικες ελπίδες.
Την αντιπροσώπευση-ανάθεση, τη ζούμε κάθε μέρα από τα μαθητικά συμβούλια, στη Βουλή των εφήβων, στις δημοτικές, περιφερειακές και βουλευτικές εκλογές, τις ευρωεκλογές και στις συνδικαλιστικές στους χώρους εργασίας. Ξέρουμε πρόσωπα της δεξιάς και της αριστεράς, το μόνο όμως που έχουμε βιώσει όλοι μας έντονα είναι πως όλοι τους ανεξάρτητα από το πόσο αγωνιστές δήλωναν, ήταν πρόθυμοι να προστατέψουν το κεφάλαιο, δίνοντας παράλληλα την ψευδαίσθηση ανταλλάγματος στους επίδοξους ψηφοφόρους τους. Έτσι, οι εξουσιαστές προσπαθούν να περάσουν το συναίσθημα της συνενοχής (ενοχικό σύνδρομο, μαζί τα φάγαμε, εσείς τους ψηφίσατε) στους εξουσιαζόμενους.
Ανάλογα με ποιο τρόπο θα επιλέξει το κεφάλαιο κάθε φορά, δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες με την βοήθεια των παπαγάλων των ΜΜΕ, ώστε να εγκλωβίσει τον κόσμο μέσα σε ένα κομματικό μηχανισμό και να τον αποτρέψει από αυτό που φοβάται περισσότερο, τον κοινωνικό ξεσηκωμό. Εμείς, ως αναρχικοί, τασσόμαστε απέναντι από τα εκλογικά πανηγυράκια και τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Θεωρούμε ότι οι εκλογές λειτουργούν σα βαλβίδες αποσυμπίεσης, ώστε να εφησυχάζονται οι από τα κάτω και να αναθέτουν τα προβλήματά τους και τις λύσεις αυτών σε αυτούς που αυτοπροβάλλονται ως σωτήρες. Αυτοί που βιώνουν τα προβλήματα ξέρουν ότι οι λύσεις γι` αυτά μπορούν να βρεθούν μέσα από διαδικασίες, όπως συνελεύσεις γειτονιών, πλατειών κοκ κάτι το οποίο σίγουρα δεν μπορούν να βρουν αυτοί που ζουν παρασιτικά στην κοινωνία και προέρχονται από μεγάλα τζάκια, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Υπάρχουν δεκάδες υποψήφιοι σε κάθε πόλη και όλοι έχουν υποσχέσεις να μας δώσουν. Ψεύτικες υποσχέσεις για μια καλύτερη πόλη και ζωή μέσα σ` αυτήν. Ποιον θα κοροϊδέψουν όμως; Αποτελούν το μακρύ χέρι της κάθε κυβέρνησης, καθώς δέχονται εντολές απ’ αυτήν και τις εκτελούν, μη θέλοντας να της εναντιωθούν, με την ελπίδα ότι από την εμπειρία και την εκπαίδευσή τους στην τοπική αυτοδιοίκηση, θα μεταπηδήσουν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και ας μην μιλήσουμε για τις Περιφέρειες που στηρίζουν τα πεντάμηνα προγράμματα απασχόλησης που δεν είναι τίποτα άλλο από το να δώσεις ένα ξεροκόμματο σε κάποιον που πεθαίνει.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και οι ευρωεκλογές ως άλλη μια αυταπάτη ότι τα κράτη μέλη της αποφασίζουν για το μέλλον της Ευρώπης. Οι οικονομικά ισχυροί (τράπεζες, βιομήχανοι, πολυεθνικές) ελέγχουν το ευρωκοινοβούλιο που με τη σειρά του επιβάλλει τους νόμους του στα κοινοβούλια των υπόλοιπων χωρών. Στόχος των κοινοβουλίων οποιασδήποτε μορφής, είναι η προστασία των συμφερόντων των εξουσιαστών. Έτσι, εξυπηρετούνται οι μεγάλοι κολοσσοί εταιρειών, όπως ακριβώς συμβαίνει με το γάλα. Όσον αφορά τα κράτη, οι ευρωεκλογές αποτελούν ουσιαστικά μέτρο πίεσης για τις εθνικές εκλογές από την αντιπολίτευση ή για διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης από την άλλη πλευρά. Δεν θα τους κάνουμε την χάρη λοιπόν!
Απέναντι :
• Στα «κομματάκια», κοινοβουλευτικά και μη
• Στη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που μετέτρεψαν τα κοινωνικά αγαθά σε εμπορεύματα και χαρίζουν τώρα το ρεύμα και το νερό σε ιδιωτικά συμφέροντα
• Σ` αυτούς που κλείνουν τους δημόσιους χώρους πχ στην Πάτρα τη βεράντα στο Κάστρο, το λιμάνι που με την περίφραξη πιο πολύ σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μοιάζει, τις καταλήψεις μετατρέποντάς τες σε εγκαταλελειμμένα κτίρια ή θέλοντας να τις μετατρέψουν σε στέκια των νεολαίων του κόμματος τους (ΣΥΡΙΖΑ)
• Σ` αυτούς που βγάζουν την Ελιά ως κάτι νέο, ενώ στην ουσία αποτελείται από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που έφτιαξαν δικά τους κόμματα, αλλά και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ
• Σ` αυτούς που με το Ποτάμι επιδιώκουν να κλέψουν την ψήφο της νεολαίας, την ψήφο αντίδρασης αλλά και την ψήφο του κόσμου που απέχει
• Σ` αυτούς που χρησιμοποιούν τους φασίστες χρυσαυγίτες προς όφελος τους με το να τους «πολεμούν» ή να τους προωθούν κάτω από το τραπέζι όποτε τους συμφέρει
• Σ` αυτούς που περιμένουν στη γωνία να μας εξουσιάσουν δείχνοντας τώρα ένα αγωνιστικό-φιλολαϊκό προφίλ, επειδή τα ποσοστά του κόμματος δεν εξασφαλίζουν μια θέση στο κοινοβούλιο,
εμείς προτείνουμε την αυτοοργάνωση των από τα κάτω της κοινωνίας.
Ήδη έχουμε δει κάποιες αυτοοργανωμένες κινήσεις να λαμβάνουν χώρα σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας και παγκόσμια. Οργανωμένες κινήσεις για επανασύνδεση ρεύματος και νερού, κοινωνικά ιατρεία μακριά από ΜΚΟ και δήμους, καθώς και μαθήματα αυτομόρφωσης. Συντονισμένες κινητοποιήσεις απέναντι στους πλειστηριασμούς, στα διόδια και στην καταστροφή του περιβάλλοντος (Κερατέα, Χαλκιδική) αλλά και για την υπεράσπιση των πλατειών (Ταξίμ, Ταχρίρ), καθώς και καταλήψεις κτιρίων για στέγαση (προσφυγικά Αλεξάνδρας). Αυτές οι αυτοοργανωμένες δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και αντίστασης, είναι σημαντικό να μετατραπούν σε κινήματα, που θα αμφισβητήσουν την ίδια την εξουσία και να πάρουν χαρακτηριστικά μόνιμης και πιο οργανωμένης δομής.
Να γυρίσουμε την πλάτη στην προπαγάνδα που δεν θα οδηγήσει σε τίποτα άλλο από τη θυσία της ζωής και του μέλλοντος μας στο βωμό του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Η τιμωρία της κυβερνητικής πολιτικής θα γίνει μέσω του αγώνα και όχι μέσω των εκλογών. Η συνειδητή αποχή λοιπόν είναι μια επιλογή για να κάνουμε τη ζωή και πάλι δική μας, δημιουργώντας δομές αγώνα, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Με ανοικτές συνελεύσεις χωρίς ιεραρχία, αλλά οριζόντια θα συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις των από τα κάτω και αυτοοργανωμένα θα φτάσουμε σε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας!
Συνειδητή αποχή, εκλογικό σαμποτάζ
Όχι στις εκλογικές αυταπάτες
Αυτοοργάνωση τώρα, αντίσταση και αλληλεγγύη παντού
Υπεύθυνοι για τη ζωή μας είμαστε εμείς και κανένας άλλος
«Ψηφοφόροι, εφόσον διεκδικώ τις ψήφους σας, σας οφείλω λίγα λόγια. Ορίστε λοιπόν: Κατάγομαι από παλιά γαλλική οικογένεια, αν μου επιτρέπεται και είμαι γομάρι από καλή ράτσα. Ένα γομάρι με την καλή έννοια της λέξης: τέσσερις οπλές και παντού μαλλί. Το όνομα μου είναι Άχρηστος, όπως είναι και οι υπόλοιποι ψηφοφόροι. Είμαι κενός όπως πολλά ψηφοδέλτια που επιμένουν να μη μετράνε και τα οποία πλέον ανήκουν σε μένα. Η εκλογή μου είναι εξασφαλισμένη. Καταλαβαίνετε πως μιλώ ειλικρινά…»
Alphonse Gallaud de la Perouse (Zo d’ Axa)
Ανοικτή αντιεκλογική συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών
Κάθε Τρίτη 18:30 στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας antieklogiki@hotmail.com