Όταν τσακίζουν κόκκαλα, στοχεύουν συνειδήσεις

Το κείμενο σε PDF

 

Μέσα σε συνθήκες βίαιης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης μεγάλου μέρους της κοινωνίας, το κράτος και τα αφεντικά επιλέγουν να τσακίσουν ηθικά και σωματικά όσους αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους. Όσοι απεργούν, όσοι διαδηλώνουν, όσοι αρνούνται να υποταχθούν στη σύγχρονη αυτή μορφή δουλείας, βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι με την αναβαθμισμένη κρατική καταστολή και τη βία της εξουσίας.

Αντιπληροφόρηση: Πρόσφατοι τραυματισμοί στην πόλη μας

17 Νοέμβρη

Δεν αρκεί να θυμόμαστε τι έγινε στις 17 Νοέμβρη του 1973, αλλά χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε στις 17 Νοέμβρη του 2012, του 2011, του 2010… και γενικότερα τι γίνεται κάθε φορά που κόσμος επιλέγει το δρόμο, τις πορείες, τις απεργίες, τις καταλήψεις, όχι εθιμοτυπικά, αλλά ως πράξη συνειδητής ρήξης με την επιβαλλόμενη κανονικότητα. Στην πόλη μας, τράβηξε τα βλέμματα (κοινώς τις τηλεοπτικές κάμερες) ο σοβαρός τραυματισμός 19χρονου από ρίψη δακρυγόνου, με κίνδυνο να χάσει σημαντικό ποσοστό της όρασής του. Υπήρξαν κι άλλοι τραυματισμοί από ευθύβολη ρίψη δακρυγόνων με όπλο εκείνο το βράδυ, απλά όταν δεν υπάρχει αίμα –που πουλάει–, χάνεται και ο δρόμος προς τη «δημοσιότητα». Δεν ξεχνάμε προφανώς και τον πολύ σοβαρό τραυματισμό διαδηλωτή στο πρόσωπο στις 17 Νοέμβρη 2010, από ευθύβολη ρίψη δακρυγόνου και πάλι. Ούτε και τους αντίστοιχους τραυματισμούς σε άλλες πορείες, όπως στη 48ωρη πριν την ψήφιση του 2ου μνημονίου και την αντικατασταλτική πορεία στις 10/12/2009.

Α΄ ΔΟΥ

Η ανοχή του κράτους ‒και κατ’ επέκταση της αστυνομίας‒ είναι μηδενική όταν οι απεργιακές πορείες, καταλήψεις, δράσεις ξεφεύγουν από τον εθιμοτυπικό χαρακτήρα τους. Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι έγινε λίγες μόνο μέρες πριν στην εφορία, κατά την τελευταία 48ωρη απεργία (6-7 Νοέμβρη). Ο αποκλεισμός της Α’ ΔΟΥ ‒οικονομικής φλέβας που συνδέεται με την καρδιά του συστήματος‒, το βράδυ της 7ης Νοέμβρη, κατεστάλη βίαια από την αστυνομία. Τραυματίστηκαν δύο διαδηλώτριες από κλοτσιές και χτυπήματα με γκλομπ στο κεφάλι και τα πλευρά, και διακομίστηκαν στο νοσοκομείο. Ο αποκλεισμός της εφορίας ήταν απόφαση ανοιχτής συνέλευσης στην πλατεία Γεωργίου την ημέρα ψήφισης του 3ου μνημονίου με σκοπό τη συνέχιση του αγώνα μετά τη λήξη της προγραμματισμένης απεργίας.

Η αύξηση της καταστολής αφορά όλο τον κόσμο που αντιστέκεται

Η τακτική της αστυνομίας στην Πάτρα είναι συγκεκριμένη. Σε πολυπληθείς πορείες επιλέγουν τις ευθύβολες ρίψεις, και δη στο ύψος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται κόσμος βαριά. Με τον να διατηρούν μια απόσταση από την πορεία, με σκοπό να φαίνεται ότι οι μπάτσοι δεν είναι προκλητικοί, ότι έχουν μια διακριτική (αν και δολοφονική) παρουσία, η αστυνομία ισχυρίζεται κάθε φορά ότι προσπαθεί να κρατήσει «ισορροπίες». Στην πραγματικότητα, όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την παρουσία και τη σωματική τους ακεραιότητα (διαλέγοντας τα ανάλογα μέσα) απέναντι στην υπεροπλία και την αναβαθμισμένη πρακτική των μπάτσων, έχουν να αντιμετωπίσουν επιπλέον την ποινικοποίηση των μέσων αυτών (βλ. «κουκουλονόμο»: η αλλοίωση χαρακτηριστικών του προσώπου με μάσκα/κουκούλα αυτομάτως αναβαθμίζει τυχόν πλημμελήματα σε κακουργήματα). Ο στόχος είναι σαφής: αφενός να φοβάται ο κόσμος να κατεβαίνει στο δρόμο, αφετέρου να φοβάται να κάνει οτιδήποτε σπάει τη νόρμα της κανονικότητας, οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι πραγματικά ανατρεπτικό και επικίνδυνο για το σύστημα, οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει ελπίδα ότι υπάρχει άλλος δρόμος απ’ αυτόν της κυριαρχίας.

Οργανωμένη αντίσταση από τα κάτω

Δεν υπάρχει ατομική λύση στη συνολική επίθεση που δέχονται οι από κάτω αυτής της κοινωνίας. Οι προληπτικές προσαγωγές, οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, οι δημόσιες διαπομπεύσεις αγωνιστών κάνουν την αρχή, για να δώσουν τη σειρά τους στην τρομοκρατία των αστικών δικαστηρίων. Απέναντι στην τρομοκρατία που επιβάλλει η κρατική καταστολή, δεν αφήνουμε κανένα αγωνιζόμενο άνθρωπο έρμαιο στις μεθοδεύσεις των μπάτσων και των δικαστών.

 

Ενάντια στη επίθεση κράτους και κεφαλαίου, προτάσσουμε την οργανωμένη κοινωνική αντεπίθεση

Κατεβαίνουμε στο δρόμο οργανωμένα, σφυρηλατούμε τις αντιστάσεις μας συλλογικά

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η συλλογική αντίσταση η δύναμή μας

 

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Κείμενο που μοιράστηκε στην 48ωρη απεργία 6-7 Νοέμβρη

Το κείμενο σε PDF

 

Λίγα λόγια με αφορμή τη 48ωρη απεργία και το μνημόνιο ΙΙΙ

 

Βρισκόμαστε μπροστά στην ψήφιση του 3ου μνημονίου και ακόμα μίας 48ωρης απεργίας. Το νέο πακέτο μέτρων δεν είναι τίποτε παρά ένα ακόμα επεισόδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης.

Ο καπιταλισμός, το οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί σχεδόν παγκόσμια, βασίζεται στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και των φυσικών πόρων για να αποφέρει κέρδη για την κυρίαρχη τάξη. Οι δομικές αντιφάσεις αυτού του συστήματος ,και όχι η κακή του διαχείριση, δημιουργούν κρίσεις όπου η απρόσκοπτη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια των αφεντικών μπαίνει σε κίνδυνο.

Η κρίση χρέους του ευρωπαϊκού νότου που κλυδωνίζει την ευρωζώνη είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ολόκληροι λαοί καλούνται να πληρώσουν τεράστια ποσά για να σωθούν τράπεζες και κράτη από τη χρεοκοπία. Μα πάνω από όλα αυτό που πρέπει να επιβιώσει είναι ο καπιταλισμός. Και επειδή είναι πάρα πολύ σημαντικός για να μπαίνει σε κίνδυνο εφαρμόζεται μία ολόκληρη σειρά βίαιων μεταβολών στο σύνολο της κοινωνικής ζωής που μας σπρώχνουν ολοένα και περισσότερο προς την εξαθλίωση. Αυτά είναι τα μέτρα και τα μνημόνια: η αγωνιώδης προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να σώσει το τομάρι της. Και σε αυτό δεν έχει να διαπραγματευτεί τίποτα.

Το κράτος, τα αφεντικά και το πολιτικό τους σύστημα, η αστική δημοκρατία, εγκαθιδρύουν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης στο οποίο όποιος είναι μη παραγωγικός ή μη προσαρμόσιμος δεν έχει θέση. Περιθωριοποιημένα κομμάτια, όπως οι μετανάστες, ή όσοι αντιστέκονται θα αντιμετωπίζουν την ωμή βία της κρατικής καταστολής. Αυτός είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Η απόλυτη σύγκλιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας προς τη μία και μοναδική κατεύθυνση που εξασφαλίζει την επιβίωση του καπιταλισμού και την ευημερία των αγορών.

Η αυταρχικοποίηση του κράτους αφήνει χώρο σε ακραία στοιχεία να έρθουν στο προσκήνιο. Οι νεοναζί της Χ.Α. χρησιμοποιούνται για να καλλιεργήσουν ένα κλίμα μίσους ανάμεσα στους καταπιεσμένους με βάση πλαστούς διαχωρισμούς (Έλληνες-μετανάστες), ευνοούμενοι από το ρατσιστικό υπόβαθρο σε ορισμένα κοινωνικά κομμάτια και στην συνεχιζόμενη προβολή από τα ΜΜΕ. Παράλληλα τα τάγματα εφόδου τους επιχειρούν να επιβάλλουν την κοινωνική ειρήνη στο δρόμο. Είτε με πογκρόμ στις γειτονίες, είτε με επιθέσεις σε αγωνιζόμενους. Όσο αντισυστημικοί και αν δηλώνουν ο ρόλος τους είναι να δράσουν επικουρικά στο κράτος και τα αφεντικά τους.

Αν λοιπόν η κρίση του καπιταλισμού οδηγεί στην αυταρχικοποίηση του κράτους και μας επιφυλάσσει φόβο, φτώχεια και εξαθλίωση τότε ο δρόμος για την ελευθερία μας περνάει μέσα από την ανατροπή τους. Καμία αλλαγή στην διαχείριση της πολιτικής εξουσίας δεν πρόκειται να βελτιώσει τις ζωές μας. Κανένα κέλευσμα, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, για εθνική ομοψυχία και ανασυγκρότηση της εθνικής οικονομίας δεν πρόκειται να λύσει ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Το διαρκές ζητούμενο είναι και παραμένει το καπιταλιστικό σύστημα και οι θεσμοί του, η επιβολή του καθεστώτος που διαιωνίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το σύστημα, όλοι όσοι αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στο στρατόπεδο των «από κάτω», οφείλουμε να το ανατρέψουμε και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

 

ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΩΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19.00 στο παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Κείμενο που μοιράστηκε στην απεργία της 26ης Σεπτέμβρη

Το κείμενο σε PDF

 

Κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης

Η πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια απόπειρα του καπιταλισμού να διαχειριστεί μια ακόμα δομική του κρίση, τη μεγαλύτερη από τη δεκαετία του ‘70. Στην προσπάθεια να συνεχιστεί η συσσώρευση πλούτου, δηλαδή να επιβιώσει ο καπιταλισμός, οι διαχειριστές του, τα κράτη και οι υπερεθνικοί οργανισμοί, περνούν σε ένα νέο μοντέλο διαχείρισης. Το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία. Η καπιταλιστική επέλαση δεν γνωρίζει σύνορα, φύλο, χρώμα δέρματος. Άνθρωποι, ζώα και φυσικοί πόροι αντιμετωπίζονται ως πηγές κερδοφορίας και πλέον η εκμετάλλευσή τους γίνεται με ακόμα πιο σκληρούς όρους.

Αυτό το νέο μοντέλο διαχείρισης είναι ολοκληρωτικό. Κατ’ αρχάς γιατί καταργούνται βίαια οι όποιες «κόκκινες γραμμές» του παρελθόντος (κοινωνικές παροχές, επιδόματα κτλ). Το κράτος-πρόνοιας, επιλογή του καπιταλισμού σε μια άλλη ιστορική συγκυρία ως καρότο για να υπάρξει κοινωνική συναίνεση, δίνει τη θέση του στο μαστίγιο σκέτο. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η όψη της κυριαρχίας, και οι επικλήσεις για επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση είναι άτοπες και επικίνδυνες.

Επιπλέον, προκειμένου η κυριαρχία να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που προκαλεί αυτή η ταχύτατη και αιφνιδιαστική αναίρεση των προηγούμενων «ισορροπιών», το νέο μοντέλο διαχείρισης εδραιώνει το δόγμα απόλυτου κοινωνικού ελέγχου. Έτσι λοιπόν, εγκαθιδρύει μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τον εκφασισμό της καθημερινής ζωής και τον ολοκληρωτισμό στην άσκηση της εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» ενάντια στους μετανάστες, όπου ΜΜΕ και φασίστες προλείαιναν το έδαφος και τελικά το κράτος έρχεται να πραγματοποιήσει το χειραγωγημένο κοινωνικό αίτημα για ασφάλεια.

Έτσι λοιπόν, όποιος χαρακτηρίζεται περιττός/μη παραγωγικός/μη προσαρμόσιμος, όπως οι μετανάστες και οι οροθετικές πόρνες, όποιος απεργεί, όπως οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας, όποιος αντιστέκεται στη λεηλασία της φύσης, όπως συμβαίνει ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική και γενικά οποιοσδήποτε αντιστέκεται θα στοχοποιείται και θα καταστέλλεται. Οι κυρίαρχοι θα δείχνουν μηδενική ανοχή στις όποιες παρεκβάσεις από τα σχέδια τους. Όταν η συναίνεση δεν αποσπάται, θα επιβάλλεται.

Απέναντι στο αίτημα για «εθνική ομοψυχία», σύμφωνα με το οποίο το κράτος επιλέγει να επιβάλλει την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια, δικαιώνοντας το ρόλο του ως εγγυητής της «νομιμότητας», εμείς προτάσσουμε το κάλεσμα για ταξική αντεπίθεση και ταυτόχρονα την αλληλέγγυα δράση ενάντια σε κράτος-αφεντικά-φασίστες.

Όσοι βιώνουμε καθημερινά την εκμετάλλευση, όσοι δεν παραπλανηθήκαμε από τις εκλογικές αυταπάτες, όσοι δεν φοβόμαστε και δεν ψάχνουμε τον εχθρό στο διπλανό μας, όσοι δεν θέλουμε η οργή μας να αναλωθεί σε μορφές αγώνα αφομοιώσιμες από το σύστημα είναι καιρός να βρεθούμε στο δρόμο, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στις γειτονιές. Με τη σύνδεση των αγώνων και τη ριζοσπαστική νοηματοδότηση τους να δημιουργήσουμε τριγμούς στα θεμέλια του καπιταλιστικού οικοδομήματος, ενάντια στο καθεστώς υποτίμησης των ζωών μας. Μέχρι να καταργήσουμε την ιδιοκτησία, τη μισθωτή εργασία και τον αποκλεισμό μας από τη λήψη αποφάσεων που αφορούν την ίδια μας τη ζωή. Να αγωνιστούμε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα για την ισότητα, την ελευθερία μας και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

 

Μηδενική ανοχή σε κράτος, κεφάλαιο και φασίστες

 

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά
συνέλευση κάθε Τρίτη στις 19:00 στο Παράρτημα
ergaleioforos.squat.gr

Γενική Απεργία 26 Σεπτέμβρη – Πορεία – Συλλογική κουζίνα

 

ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ!

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

 

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ: 26/9

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10πμ — ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ (ΡΕΦΕΝΕ) ΚΟΥΖΙΝΑ — 3μμ ΠΛ. ΟΛΓΑΣ

 

αναρχικοί /ες – αντιεξουσιαστές /τριες
 

Προβολή ταινίας «Αληθινός Φασισμός» – Πλ. Αγ. Σοφίας 27 Ιούνη

 

ΚΥΚΛΟΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ, ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΙΟΥΝΗ

21:00 – Πλ. Αγ. Σοφίας

«Αληθινός Φασισμός» (Obyknovennyy fashizm, 1965)

Πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες – Πέμπτη 14 Ιούνη

Η ανοιχτή συνέλευση αντιφασιστικής δράσης (που γίνεται στο εργατικό κέντρο Πάτρας) καλεί σε πορεία την Πέμπτη 18/6.

 

ΟΧΙ ΣΤΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΠΟΓΚΡΟΜ
ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΠΕΜΠΤΗ 14 ΙΟΥΝΗ
18:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις – Τρίτη 12 Ιούνη

Το κείμενο της διαχειριστικής για την πορεία σε PDF.

 

δήμαρχοι, νομάρχες, εισαγγελείς, μπάτσοι, δημοσιογράφοι,παρακρατικοί, φασίστες…
…ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΑΣ

Οι καταλήψεις είναι ο κόσμος που τις αποτελεί και τις χρησιμοποιεί για να καλύψει τις ανάγκες του έξω από τις λογικές του κέρδους και ενάντια στον πολιτισμό της μόλυνσης και της καταπίεσης, ο κόσμος που θα τις χρησιμοποιήσει μελλοντικά,κόσμος που αγωνίζεται και αντιστέκεται.

Την Τρίτη 5 ιούνη υπάλληλος του δήμου ήρθε στην κατάληψη παραρτήματος έχοντας πάρει εντολή από ανώτερούς του προκειμένου να μας ενημερώσει ότι η κατάληψη από βδομάδα θα σφραγιστεί..

αν σας πέρασε από το μυαλό να εκκενώσετε το παράρτημα…ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ!!!

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΤΡΙΤΗ 12 Ιουνίου  18.30 ΑΠΟ ΤΟ  ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

 

διαχειριστική συνέλευση κατάληψης παραρτήματος

Αλληλεγγύη ενάντια στον κανιβαλισμό

Κείμενο που μοιράστηκε στην προβολή της ταινίας «Το κύμα» στην πλ. Νόρμαν στις 8 Ιούνη. Κατεβάστε το σε μορφή PDF.

 

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του κεφαλαίου, η οποία έχει ρίξει τη σκιά της το τελευταίο διάστημα και στην ελληνική επικράτεια, είναι ξεκάθαρο ότι έχει διαχυθεί σε όλο το φάσμα της κοινωνικής πραγματικότητας.

Βασικός μισθός στα όρια της εξαθλίωσης, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, εφεδρεία, ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία και μια διαρκώς ογκούμενη στρατιά ανέργων είναι μερικές μόνο από τις επιλογές της κυριαρχίας, ντόπιας και υπερεθνικής.

Εκτός όμως από τις επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις, η κρίση του κεφαλαίου επηρεάζει ξεκάθαρα και τις κοινωνικές σχέσεις, όπως αυτές αποτυπώνονται την τρέχουσα περίοδο. Σε αυτές τις συνθήκες, κομμάτια της κοινωνίας επιλέγουν εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις. Κάποιοι επιλέγουν να αντισταθούν στη βάρβαρη λεηλασία των ζωών μας, και με όρους ταξικής συνείδησης και αλληλέγγυας δράσης εξεγείρονται ενάντια στο σύστημα που γεννά τις κρίσεις, ενώ κάποιοι άλλοι παραμένουν απαθείς, περιχαρακωμένοι στο άτομό τους ή ακόμα χειρότερα στη μισαλλοδοξία τους.

Ο ατομισμός βέβαια, ο φιλοτομαρισμός, η ρουφιανιά και ο ανταγωνισμός για κοινωνική ανέλιξη δεν είναι τωρινά φαινόμενα, ούτε παρατηρούνται μόνο σε περιόδους κρίσης. Είναι διαχρονικές «αρετές» του καπιταλιστικού μοντέλου δόμησης της κοινωνίας. Σε συνθήκες όμως ανέχειας και εξαθλίωσης, παίρνουν διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου, κοινωνικού κανιβαλισμού. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες πολλοί αισθάνονται ξένοι μέσα στον εαυτό τους, ξένοι με τους γύρω τους. Αυτή την αποξένωση, μέσα σε έναν άξενο κόσμο, πολλές φορές την προβάλλουν στους δίπλα, ιδίως εναντίον ατόμων ή ακόμα και ολόκληρων κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται σε χειρότερη θέση (π.χ. μετανάστες, οροθετικές πόρνες), αναζητώντας εξιλαστήρια θύματα για την εξαθλίωση στην οποία τους καταδικάζει το σύστημα.

Την επιθετική αυτή συμπεριφορά, τον κοινωνικό αυτό κανιβαλισμό, τον εκτρέφει το σύστημα και μέσω της πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ ‒ένα από τα κύρια εργαλεία προπαγάνδισης της κυρίαρχης ιδεολογίας και ηθικής‒, σπέρνοντας φόβο και μίσος.

Ο φόβος είναι μια εύλογη αντίδραση όταν λεηλατείται η ζωή σου, συχνά όμως αυτός που φοβάται δεν μπορεί να υποδείξει το αντικείμενο του φόβου του. Ο φόβος είναι ο καλός αγωγός μέσω του οποίου εμφανίζονται αντικοινωνικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές στους γύρω. Αυτές που υιοθετεί ο «μέσος πολίτης», ο αιώνια αθώος και ξεγελασμένος, που πάντα η ιστορία παίζεται πίσω από την πλάτη του, επειδή ακριβώς δε θέλει να την ξέρει.

Το μίσος, από την άλλη, προς οτιδήποτε ορίζεται ως «διαφορετικό» (με βάση τη φυλή, τη θρησκεία, τον πολιτισμό, τις σεξουαλικές προτιμήσεις κ.ο.κ.) τροφοδοτείται από την αντικοινωνική υπόθεση ότι «εάν υποφέρω, κάποιος πρέπει να πληρώσει· και θα πληρώσει αυτός που είναι του χεριού μου» (…ακριβώς επειδή το κράτος και τα αφεντικά δεν είναι του χεριού μου). Αυτός είναι ένας κανιβαλικός τρόπος να ξορκίσει κανείς την επαπειλούμενη εξαθλίωσή του: να εξοντώσει αυτούς που του τη θυμίζουν.

Αυτό το πλέγμα σχέσεων που αναπαράγεται μέσα στον καπιταλισμό από ορισμένα κομμάτια των καταπιεσμένων (άλλωστε ο καπιταλισμός δημιουργεί αλλοτριωμένες συνειδήσεις, αλλά και οι αλλοτριωμένες συνειδήσεις συντηρούν τον καπιταλισμό), συνδέεται άρρηκτα με το κράτος. Ο ρόλος του κράτους δεν είναι απλά επικουρικός, αλλά ξεκάθαρα ενεργός. Λειτουργεί ως μηχανισμός διαμεσολάβησης κι ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων. Ιδιαίτερα τώρα, που καταρρέει η εικόνα της ευημερούσας κοινωνίας, φαίνεται καθαρά ότι ανατροφοδοτώντας το φόβο καλλιεργεί την ανάγκη για ασφάλεια, για να επέμβει αργότερα και να ισχυροποιήσει τον εαυτό του. Το αίτημα για κοινωνική ειρήνη και περισσότερη αστυνόμευση σημαίνει καταστολή των όποιων κοινωνικών αντιδράσεων.

Οφείλουμε λοιπόν να αντιληφθούμε ότι ο εχθρός δε βρίσκεται δίπλα μας, στο συνάδελφό μας στη δουλειά, στον άνεργο, στο μετανάστη, στους καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους αυτής της κοινωνίας. Εχθρός είναι τα αφεντικά που λεηλατούν τις ζωές μας, το κράτος που ρυθμίζει τους όρους αυτής της λεηλασίας αλλά και εκείνες οι αντιλήψεις και πρακτικές που βασίζονται στη λογική του να πατάει κανείς πάνω σε άλλους για να επιβιώσει.

 

ΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ
ΜΟΝΟ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΩΝ,
 ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ