Year: 2010

” όποιος δεν έχει μοιραστεί τον αγώνα, θα μοιραστεί την ήττα”

Το τελευταίο διάστημα είναι γεγονός πως βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η επίθεση των αφεντικών έχει λάβει το πιο ωμό και ξεδιάντροπο ύφος που είχε ποτέ, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά. Η καταστρατήγηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και η βίαιη αφαίρεση κεκτημένων με πρόφαση την “εθνική σωτηρία” και την απελευθέρωση από Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. μπορούν να θεωρηθούν κάτι παραπάνω από προκλητικές ακόμα και στα πλαίσια του δημοκρατικού καθεστώτος που η κυριαρχία έχει επιβάλλει. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, το κόψιμο 13ου και 14ου μισθού, οι περικοπές επιδομάτων, η μείωση των συντάξεων κ.α. είναι μόνο τα πρώτα δείγματα μιας γενικευμένης επίθεσης που έχουν κηρύξει το κράτος και τ’αφεντικά σε ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία, επεισόδια της οποίας αναμένεται να δούμε αρκετές φορές στο μέλλον.

Μπροστά σ’αυτή την λυσσαλέα επίθεση οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δείχνουν να έχουν προ πολλού συνθηκολογήσει. Είναι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια υπέγραφαν τις συλλογικές συμβάσεις για πάγωμα ή μείωση των μισθών, τις αυξήσεις της ντροπής της τάξεως του 1 ευρώ, αυτοί που συγκαλύπτουν τις μπίζνες των μεγαλοεργολάβων και τα εργατικά σακατέματα, αυτοί που δεν καλούν σε απεργίες κι όταν το κάνουν-μετά την έντονη πίεση των εργαζομένων – τις σαμποτάρουν και τις καταστέλλουν. Αυτοί που αντιμετωπίζουν το συνδικαλισμό σαν επέκταση του κομματικού μηχανισμού που ανήκουν, που λειτουργούν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και το μόνο τους μέλημα είναι να αποκτήσουν μια κυβερνητική καρέκλα. Τώρα, με τις σποραδικές 24ωρες απεργίες που καλούν επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και να δείξουν ένα δήθεν αγωνιστικό προσωπείο. Στην ουσία όμως έχουν ήδη υποταχτεί στις επιταγές των αφεντικών τους επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά το ρόλο πυροσβέστη της κοινωνικής δυσαρέσκειας και του διαμεσολαβητή ανάμεσα στο κράτος και τους εργαζόμενους που δικαιολογημένα τους έχουν αποδώσει. Από κοντά και οι “ξεσηκωμένοι” χειραγωγοί του ΠΑΜΕ που παρά την όποια ανατρεπτική φρασεολογία τους δεν έχουν καμία πραγματική διάθεση ρήξης. Το ζήτημα γι’αυτούς είναι η ψηφοθηρία, η μαζικοποίηση του κομματικού τους μηχανισμού και ο έλεγχος και η καθοδήγηση των κοινωνικών αγώνων στο όνομα χρεοκοπημένων σταλινικών αντιλήψεων.

Την στιγμή λοιπόν που οι μάσκες πέφτουν και ξεκαθαρίζει το τοπίο στο κοινωνικό πεδίο, ήρθε η ώρα να πάρουμε σαφή θέση. Ή με το κράτος, τα αφεντικά και τους υπερασπιστές τους ή με τον κόσμο της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Αποδεσμευμένοι από κάθε αυταπάτη και έχοντας πάψει να τρέφουμε κάλπικες ελπίδες, ήρθε η ώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Μέσα από τη δημιουργία ενός μαζικού, ριζοσπαστικού κινήματος ανατροπής και ρήξης με αυτόν το γηρασμένο κόσμο. Μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, ψευδαισθήσεις πολιτικής καθαρότητας και ενάντια σε λογικές συνδιαλλαγής με τ’αφεντικά και πολιτικών σκοπιμοτήτων, να τους δώσουμε άμεσα στο δρόμο την απάντηση που τους αξίζει. Η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση να σαρώσει τα προπύργια του κράτους και τους ναούς του κεφαλαίου. Να χτυπήσουμε το κτήνος στην καρδιά του, θέτοντας τα θεμέλια για την ολική ανατροπή του. Να γκρεμίσουμε το ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και στα συντρίμια του να οικοδομήσουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. Χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ; ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

συνέλευση αναρχικών ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά, ο “εργαλειοφόρος”

“…είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα, ότι ο εργάτης σήμερα ως ταυτότητα σημαίνει κάτι ενιαίο από άποψη ηθικής, συλλογικής οργάνωσης, κοινωνικής αντίληψης και τρόπου ζωής. Και στην ελλάδα (αλλά) και αλλού, το σπάσιμο της μαζικής εργασίας, συνοδεύτηκε από τη μετατροπή της σε απασχόληση, από την ανασφάλεια της εργασιακής περιπλάνησης, απo την περιστασιακή ή μόνιμη ανεργία, την ειδίκευση και την από-ειδίκευση του εργαζόμενου, τη λογική της ταξικής συνεργασίας (καριερισμός), την απώλεια εργασιακών δικαιωμάτων, την απαξίωση της παραδοσιακής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας κ.α…”

Η εισήγηση σε μορφή pdf  εδώ

ΠΟΡΕΙΑ Παρασκευή 30 Απρίλη, 18.00 Παράρτημα

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Σάββατο 1 Μάη, 10.00 Πλ.Όλγας

ΕΚΔΗΛΩΣΗ Σάββατο 1 Μάη, 19.00 Παράρτημα

πάνω στο βιβλίο “εγώ ο προβοκράτορας, ο τρομοκράτης”με τον αγωνιστή Σ.Κατσαρό.

“Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω… Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους νόμουςσας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γι’ αυτό!”

Λούις Λινγκ, 21 χρ., αναρχικός, αυτοκτόνησε πριν τον απαγχονίσουν για τα γεγονότα του Μαΐου στο Σικάγο.

Έχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από την αιματοβαμμένη πρωτομαγιά του Σικάγο το 1886, μια μέρα που σηματοδότησε
και σηματοδοτεί μέχρι σήμερα τους ταξικούς αγώνες για αξιοπρέπεια ενάντια στους εξουσιαστές του Κράτους και του Κεφαλαίου. Η εργατική πρωτομαγιά είναι απεργία. Είναι μια μέρα που οι εργάτες σε όλον τον κόσμο έχουν αποφασίσει να βγαίνουν μαχητικά στο δρόμο και να διεκδικούν. Μια μέρα συνδεδεμένη με τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Όσο κι αν η εργατική τάξη δεν είναι ίδια με τότε -πόσο μάλλον οι εργασιακές σχέσεις- το μήνυμα του Σικάγο παραμένει ζωντανό τώρα περισσότερο από ποτέ, που ο καπιταλισμός επιτίθεται σφοδρά σε όλα τα κεκτημένα των αγώνων των εργατών.
Από την επίθεση στην Κ. Κούνεβα, τον πρόσφατο ξυλοδαρμό της Κάρμεν Μ. από μπράβους του αφεντικού της, την προφυ-
λάκιση του απεργού Μάριου Ζ, τις απλήρωτες εργατοώρες, τα ακόλλητα ένσημα και τη μαύρη εργασία, τα χαμένα δώρα και επιδόματα, τις απολύσεις, τις μειώσεις των μισθών, τις συμβάσεις αορίστου χρόνου, τα καθημερινά «εργατικά ατυχήματα» και τους μικρούς και μεγάλους εκβιασμούς και τον εξευτελισμό στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, μέχρι το πιο απλό, τον κλεμμένο χρόνο από φίλους και οικογένεια και την απώλεια να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή, γίνεται επιτακτικό η εργατική τάξη να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της και να ξεχυθεί πιο μαχητική στον ταξικό-κοινωνικό πόλεμο. Γιατί αυτό που συμβαίνει δεν είναι μια κακοδιαχείριση του κράτους, μια εξαίρεση ή μια ειδική περίπτωση αλλά η ίδια η ουσία του καπιταλισμού, που δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν ανατραπεί.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα το ΔΝΤ με όρους που ανοίγουν το δρόμο για την άνευ όρων και
ορίων ένταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Σε αυτό το πόλεμο που διεξάγει το κράτος έχει στο πλευρό του πιστούς και πρόθυμους συμμάχους τους ξεπουλημένους
συνδικαλιστές – εργατοπατέρες. Αυτούς που υπογράφουν τις συλλογικές συμβάσεις για πάγωμα ή μείωση των μισθών, τις αυξήσεις της ντροπής της τάξεως του 1 ευρώ, αυτούς που συγκαλύπτουν τις μπίζνες των μεγαλοεργολάβων και τα εργατικά σακατέματα, αυτούς που δεν καλούν σε απεργίες κι όταν το κάνουν-μετά την έντονη πίεση των εργαζομένων – τις σαμποτάρουν και τις καταστέλλουν. Αυτούς που αντιμετωπίζουν το συνδικαλισμό σαν επέκταση του κομματικού μηχανισμού που ανήκουν, που λειτουργούν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και το μόνο τους μέλημα είναι να αποκτήσουν μια κυβερνητική καρέκλα. Τους θεωρούμε εχθρούς της εργατικής τάξης και θα βρισκόμαστε πάντα απέναντι τους.

Παρακάτω παραθέτουμε την πλατφόρμα της διεθνούς ένωσης εργατών που πραγματοποιήθηκε στο Πίτσμπουργκ στις 14
Οκτωβρίου 1883 και που συμπυκνώνει την ουσία της ταξικής πάλης -όπως την αντιλαμβανόμαστε και εμείς- μέχρι σήμερα:
“Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βασίζεται στη ληστεία των μη-ιδιοκτητών από μέρους των ιδιοκτητών, οι καπιταλιστές εξαγοράζουν το μόχθο των φτωχών προσφέροντας μισθούς που αρκούν μονάχα για την επιβίωση, απορροφώντας ολόκληρη την υπεραξία… Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ οι φτωχοί στερούνται ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες εξέλιξης, οι πλούσιοι θησαυρίζουν ληστεύοντας ολοένα και περισσότερο… Το σύστημα αυτό είναι άδικο, παράλογο και καταστροφικό. Άρα εκείνοι που υποφέρουν κάτω απ’ αυτό το σύστημα και δεν θέλουν να είναι υπεύθυνοι για τη συνέχισή του πρέπει να πολεμήσουν για την καταστροφή του με όλα τα μέσα και με όλες τους τις δυνάμεις. Οι εργάτες δεν μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από καμιά εξωτερική πηγή στον αγώνα τους ενάντια στο τωρινό σύστημα• πρέπει να πετύχουν την απελευθέρωσή τους με τις δικές τους μόνο προσπάθειες.

Μέχρι τώρα, καμιά προνομιούχα τάξη δεν παραιτήθηκε από την τυραννία, και οι σημερινοί καπιταλιστές δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τα προνόμιά τους κι από την εξουσία τους χωρίς να εφαρμόσουν κατασταλτικά μέτρα… Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι ο αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στη μπουρζουαζία πρέπει να έχει βίαιο χαρακτήρα, ότι οι διαμάχες που αφορούν τις διάφορες μισθολογικές αυξήσεις δεν μπορούν να οδηγήσουν στον τελικό στόχο… Σ’ αυτές τις συνθήκες, υπάρχει μονάχα μια λύση -η βία…η αγκιτάτσια (επιτακτική ανάγκη) για οργάνωση, για οργανώσεις με σκοπό την εξέγερση, στην περίπτωση βέβαια που οι εργάτες θα πετάξουν τις αλυσίδες τους”.

Το κράτος επιτίθεται στα ριζοσπαστικά κομμάτια που απειλούν την κυριαρχία του και που ποτέ δεν έκρυψαν τις προθέσεις τους για καταστροφή του καπιταλισμού και των δομών του. Τους κυνηγά, τους φυλακίζει, τους συκοφαντεί, τους σκοτώνει. Τρομοκράτες λοιπόν δεν είναι οι αγωνιστές . τρομοκράτες είναι οι διαχειριστές αυτού του άγριου συστήματος εκμετάλλευσης που διαιωνίζει την ανισότητα και που αντιμετωπίζει τον εργάτη σαν αναλώσιμο προϊόν, μια μηχανή παραγωγής με μόνο προορισμό το μέγιστο κέρδος του εκάστοτε αφεντικού.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΟΧΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ στους χώρους εργασίας

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΑΠΡΙΛΗ ΠΟΡΕΙΑ 6 μ.μ. ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΜΑΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 10 π.μ. ΣΤΗΝ ΠΛ. ΟΛΓΑΣ και
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΕΓΩ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ, Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ» από το συγγραφέα του και
αγωνιστή, Σ.Κατσαρό 7 μ.μ. ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά «ο εργαλειοφόρος»

ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΟΙΟΙ, ΚΑΠΟΤΕ

κατέκτησαν αυτά που σήμερα ονομάζουμε «εργατικά δικαιώματα»…

ΣΗΜΕΡΑ

δεν φτάνει μόνο να τα ξανακακτήσουμε, πρέπει και να επιτεθούμε!!

Ο λόγος που επιλέξαμε να ασχοληθούμε την συγκεκριμένη χρονική περίοδο με το ζήτημα της εργασίας δεν είναι μόνο ότι το κράτος και τα αφεντικά την επέλεξαν ώστε να εφαρμόσουν τα μέτρα που ανακοίνωασαν για να βγουν από την κρίση τους. Είναι ακριβώς γιατί με πρόσχημα αυτήν την κρίση δεν προσπαθούν απλά να ανακόψουν την εξέλιξη διεκδικήσεων αλλά να μπλοκάρουν απο πριν την εφαρμογή κατακτήσεων και κεκτημένων αίωνων, κατακτήσεων και κεκτημένων που έχουν προέλθει μετά απο αιματηρούς και επίπονους για την εργατική τάξη αγώνες. Βρισκόμαστε σε μια ακόμα συγκυρία όπου οι όροι της μισθωτής σκλαβίας απορρυθμίζονται και επαναρυθμίζονται με γνώμονα το κέρδος του κράτους και των αφεντικών.

Αυτή λοιπόν είναι και η στιγμή όπου οι δράσεις και οι αντιστάσεις μας οξύνονται…χωρίς διάθεση να προτρέψουμε κανέναν για διεκδικήσεις καλύτερων συνθηκών εργασίας αλλά αντιλαμβανόμενοι πως η εργασία είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής, ένα ζήτημα για μας είναι τουλάχιστον να ξέρεις τι διακαιούσαι και να το έχεις. Έτσι προχωράμε και στην διαδικάσια ανατυπώσης και μοιράσματος κάποιων εκ των ΣΣΕ (συλλογικές συμβάσεις εργασίας). Η διαδικασία αυτή βέβαια δεν συνδέεται ούτε με την υπεράσπιση των νόμων του κράτους και των αφεντικών, ούτε βέβαια για να κάνουμε την βρώμικη δουλειά για τα ξεπουλημένα συνδικάτα που τους συναινούν. Ως αναρχικοί δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε εχθρικά απέναντι στους ξεπουλημένους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς, που ρόλος τους είναι να λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και ως διαχειριστές των κοινωνικών αγώνων σέρνοντάς τους στα τραπέζια του διαλόγου εξασφαλίζοντας ξεπουλώντας τους, μια πιο προνομιούχα θέση για τους ίδιους στο σύστημα.

Ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα για μας είναι και το ζήτημα του να γνωρίζουμε ιστορικά την πορεία του εργατικού κινήματος όχι ως μια στείρα γνώση αλλά ως μέρος της ροής της ενεργής πάλης των τάξεων. Η γνώση παρελθοντικών καταστάσεων και των προβληματικών τους, οι συνθήκες στις οποίες εξελίχθηκαν, τα λάθη τα οποία έγιναν αλλά και οι προοπτικές που διαφάνηκαν αποτέλεσαν και θα συνεχίσουν να αποτελούν παρακαταθήκη για το παρόν και μέλλον των εργατικών και εν τέλει κοινωνικών αγώνων. Αναφέρουμε ότι όλη αυτή η αντιμετώπιση δεν έχει να κάνει με μια διαδικασία θεωρητικών αναζητήσεων την οποία βέβαια περιέχει εξ’ορισμού αλλά επεκτείνεται και στο πεδίο των δράσεων.

Παίρνουμε λοιπόν θέση απέναντι σε οποιοδήποτε θεσμό και ιδέα καταπίεσης και εκμετάλλευσης (ρατσισμό-αστική δικαιοσύνη-μισθωτή σκλαβιά κλπ) και πάντοντε δίπλα σε όσους αγωνίζονται είτε πρόκειται για εργάτες είτε για οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό κομμάτι που διεκδικεί τα αυτονότα, βλέποντας μας ως μέρος της κοινωνίας που αλληλεπιδρά με το κοινωνικό περιβάλλον. Για την ενδυνάμωση της ταξικής συνείδησης και την όξυνση του κοινωνικού πολέμου μέχρι την πλήρη εξάλειψη της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης απο άνθρωπο σε άνθρωπο και τη καταστροφή του καπιταλισμού και κάθε εξουσιαστικού κατάλοιπου.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ   στον εκφοβισμό των αφεντικών

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ   μεταξύ των εργαζομένων

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ  στους χώρους εργασίας.

συνέλευση αναρχικών ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά «ο εργαλειοφόρος»