Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!
(Ντάριο Φο, 1974)
Οι κοινωνικές συνθήκες κάπου, κάποτε…
Τα χρόνια του ‘60 και του ‘70 η Ιταλία αποτέλεσε ένα από τα επίκεντρα του επαναστατικού κινήματος παγκόσμια. Η εργατική τάξη, απασχολούμενη κατά κύριο λόγω στις μεγάλες εργοστασιακές μονάδες του Βορρά, μαζί με άλλα κοινωνικά κομμάτια προσπάθησε μέσα από σκληρούς και βίαιους συχνά αγώνες να οικοδομήσει τις προϋποθέσεις για την πλήρη ανατροπή της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας. Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο, γραμμένο το 1974, πραγματεύεται έναν από τους τρόπους κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής που επέλεξαν οι ιταλοί προλετάριοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της καθημερινής επιβίωσης και τις συνεχείς επιθέσεις των αφεντικών.
Οι απότομες αυξήσεις που επέβαλλε το ιταλικό κράτος στα μέσα της δεκαετίας του 70, με πρόσχημα την δημοσιονομική εξυγίανση (…καλή ώρα), σε μια σειρά αγαθά και υπηρεσίες, απαντήθηκαν από τους εκμεταλλευόμενους με μια λογική αυτομείωσης των τιμών (δηλαδή πληρώνω όσο έχω) ή ολικής άρνησης πληρωμών, στο νοίκι, το σούπερ μάρκετ, το ηλεκτρικό…Συλλογικά, άμεσα και μαχητικά χτυπήθηκε η σχέση κεφαλαίου εργασίας μέσω της απαλλοτρίωσης τόσο των εμπορευμάτων (τροφή, ένδυση) όσο και των κοινωνικών αγαθών (στέγαση κτλ) .
Η ελληνική κοινωνία σήμερα…
Ίσως μέχρι πριν μερικά χρόνια ένα τέτοιο έργο να φάνταζε αναχρονιστικό, για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας η οποία ζούσε τις ψευδαισθήσεις της «ισχυρής ελλάδας». Αποδείχτηκε πως ισχυρό ήταν και παραμένει μόνο το κεφάλαιο και το κράτος. Ακόμα και μικροαστικά στρώματα με κάποια κοινωνική άνεση (και υπεροψία απέναντι σε μετανάστες, άστεγους και λοιπούς φτωχοδιάβολους) στριμώχνονται πλέον στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, χάνοντας τα όποια προνόμια μετουσίωναν σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες και χρηματιστηριακό τζόγο. Οι ομοιότητες με την εδώ κατάσταση είναι πλέον κάτι παραπάνω από εμφανείς.
Η συνολική επίθεση που δεχόμαστε απαιτεί να επεξεργαστούμε τρόπους να απαντήσουμε στα αφεντικά όπως τους αξίζει. Στόχος μας δεν είναι η επανάκτηση κάποιων χαμένων προνομίων αλλά η πλήρης ανατροπή της κατάστασης. Από την άλλη πλευρά δεν θέλουμε να μπούμε σε μια λογική να προτείνουμε μαγικές συνταγές. Είμαστε σίγουροι πως η συλλογική συνείδηση των εκμεταλλευόμενων, είναι αυτή που επεξεργάζεται , σχεδιάζει και υλοποιεί επιλογές που κανένα πολιτικό ιερατείο δεν μπορεί να προτείνει. Παρόλα αυτά ανασύροντας κάποιες πρακτικές προλεταριακής αντίστασης, πιστεύουμε πως συμβάλλουμε στο να αναδειχτούν επιλογές που ίσως μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον.
Οι επιλογές μας…
Απέναντι στα σχέδια κράτους και αφεντικών, η μόνη επιλογή είναι να ζωντανέψουμε ξανά τις συλλογικές διαδικασίες διεκδίκησης, αυτοοργανωμένα και άμεσα, στην γειτονιά, στην δουλεία, στο σχολείο, στο δρόμο. Όσο παραμένουμε απαθείς ή παραχωρούμε την θέλησή μας για αντίσταση σε άλλους (κόμματα, ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες) τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η θέση μας, όσο εμπιστευόμαστε θεσμούς (ΜΜΕ), που είναι έμμισθοι συνεργάτες των αφεντικών τόσο θα αδυνατούμε να καταλάβουμε το συμφέρον μας, όσο αναθεματίζουμε για την κατάσταση μας τους δίπλα (εργαζόμενους άλλων κλάδων, απεργούς κτλ) ή τους από κάτω μας (μετανάστες), τόσο θα χάνουμε από τα μάτια μας τον πραγματικό εχθρό, το κεφάλαιο και το κράτος. Η μόνη λύση είναι να ξαναπάρουμε όσα καθημερινά μας στερούνε πίσω. Η μόνη λύση είναι η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη όλων των επιμέρους καταπιεσμένων κοινωνικών κομματιών, απέναντι στις επιλογές των ντόπιων και ξένων αφεντικών.
Συνέλευση αναρχικών ενάντια στην μισθωτη εργασία «ο εργαλειοφόρος»
05/07/2010