ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΛΑΤΕΡΟΥ — ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΛΗ 21.00

το κείμενο που μοιραζόταν στην εκδήλωση

Δεν είναι μόνο οι συντάξεις και οι μισθοι που μειώνονται

Όσο εντείνεται η επίθεση κράτους και κεφαλαίου, οι συνθήκες διαβίωσης δυσκολεύουν, η αποξένωση μας βάζει σε ρόλο παθητικό και φοβικό. Η ηθική του καπιταλισμού που συγκρατεί αυτή την κοινωνία καταρρέει με αποτέλεσμα οποιαδήποτε συνοχή ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες να σπάει. Όλο και περισσότερο ο καθένας θα ψάχνει να βρει τι του φταίει στο διπλανό του. Ο εχθρός όμως είναι το σύστημα (οικονομικό – πολιτικό – αξιακό) και μπροστά στην αδυναμία και την κρίση του εμείς προτάσσουμε την επαναστατική ηθική, την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.

Ποιο συγκεκριμένα έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που η διαφαινόμενη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος χτύπησε την πόρτα των κρατών του δυτικού κεφαλαίου. Δύο χρόνια που οι κυβερνήσεις αυτών των κρατών εφαρμόζουν όλο και ποιο βάρβαρους νόμους, παίρνουν μέτρα και τσαλαπατούν κάθε δικαίωμα που έχει κατακτηθεί από εργάτες – εργαζόμενους, με σκοπό να διαφυλάξουν τα πλούτη των αφεντικών και τη διακίνηση των κεφαλαίων τους. Βλέπουμε χώρες να φτάνουν κοντά στην χρεοκοπία και σύσσωμοι οι απόστολοι του νεοφιλελευθερισμού σπεύδουν να σώσουν την κατάσταση υποτάσσοντας οικονομικά τους αδύναμους, δημιουργώντας παράδεισους οικονομικής ακολασίας. Έτσι και στην ελλάδα που για μας δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο παράδειγμα, ξέχωρο από όλη αυτή την κίνηση του κεφαλαίου που δημιούργησε την κρίση όπως θέλουν να πιστεύουμε, θυμόμαστε τα περί παραδείγματος προς αποφυγήν και όλα αυτά τα σχόλια που θέλαν να θέσουν την εδώ κατάσταση σαν μία οξεία εκτράχυνση από τους κανόνες του κεφαλαίου. Μια κατάσταση που άρχισε να διογκώνεται από τις φούσκες του χρηματιστηρίου, τις ψεύτικες οικονομικές αναφορές για την ένταξη στην Ο.Ν.Ε., τη ληστρική επιδρομή στα ταμεία ασφάλισης, στο γλέντι δανείων και επιχορηγήσεων για την πραγμάτωση της ολυμπιάδας που οδήγησε την κατάσταση σε αυτό που βιώνουμε σήμερα με αποτέλεσμα υπαγωγή στους όρους ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ, που δημιούργησε το μεγαλύτερο δανειοληπτικό πρόγραμμα που έχει εφαρμοστεί σε ένα κράτος με 110 δις ευρώ το σύνολο δανεισμού και με ανυπολόγιστες τις ζημιές που θα επιφέρει αυτή η συνθήκη στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα.

Φυσικά δεν ήταν μόνο οι χειρισμοί των κυβερνήσεων που έφεραν την κατάσταση σε αυτό το σημείο. Επί χρόνια οι υποσχέσεις για καταναλωτική ευημερία οδήγησαν στη μικροαστικοποίηση και συντηρητικοποίηση ενός κομματιού της κοινωνικής βάσης και επέφεραν την αλλοτρίωση της εργατικής τάξης και τη μετατροπή της σε τάξη απροσδιόρηστη τόσο σε οικονομικό όσο και ηθικό επίπεδο. Με προσεχτικές κινήσεις κράτος και κεφάλαιο κατέφεραν να αιχμαλωτίσουν την κοινωνία μέσα στο όνειρο ευημερίας και προσωπικής ανέλιξης. Χρόνο με το χρόνο παρατηρείται μια αδικαιολόγητη παραίτηση του κόσμου από αγώνες και διεκδικήσεις, αναθέτοντας την τύχη του στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ενώσεις. Αυτές με τη σειρά τους έχουν αφήσει ανοιχτή την πόρτα στις ορέξεις των αφεντικών και σιγά σιγά φτάσαμε στο βασικό μισθό των πεντακοσίων και κάτι ευρώ, στη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, στην αύξηση της ανεργίας, στις αυθέρετες απολύσεις και σε όλα αυτά που βιώνουμε στο εργασιακό πεδίο (είναι μακρύς ο κατάλογος). Από την άλη δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο: το σύστημα υγείας καταρρέει καθώς και το εκπαιδευτικό και στον ορίζοντα γνέφουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Μέσα σε όλο αυτό το σύνολο που συνθέτει το μαρασμό του κράτους και κατ’ επέκταση της κοινωνίας της ίδιας τι θα ακολουθήσει;

Σίγουρα όταν το ίδιο το σύστημα καταρρέει και εκχυδαϊζεται, η συνοχή ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες σπάει. Όλη η ηθική του καπιταλισμού καταρρέει μαζί με αυτόν, η ηθική αυτή όμως δομεί την κοινωνία πάνω από ένα αιώνα, οπότε καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι απλό το τι θα προκαλέσει η σταδιακή φθορά της εαν στον αντίποδα δεν αναπτυχθεί μια ηθική αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας. Όταν σε ένα περιβάλλον ατομικισμού και αποξένωσης που ο εχθρός δεν έχει οριστεί από τη βάση της κοινωνίας ότι είναι το κράτος και το κεφάλαιο μπορεί τότε η ίδια η βάση να κατσκευάσει εχθρούς παντού , ακόμα και δίπλα της, προς μεγάλη ευχαρίστηση της εξουσίας. Όσο δυσκολεύουν οι ζωές μας σε βιοτικό επίπεδο δυσκολεύουν και σε πνευματικό, μια κοινωνία που χωλένει είναι εύκολος στόχος σε οποιαδήποτε ιδέα φασισμού, ρατσισμού ή θρησκευτικής χειραγώγησης. Είναι επικίνδυνο το τι μπορεί να επακολουθήσει εφόσον δεν οριστεί ο στόχος, αν δεν σπάσει η ένοια του ατομικού συμφέροντος και αν δεν γίνει σαφές πως το οτιδήποτε γίνεται δεν είναι ουρανοκατέβατο (από τα μέτρα του κράτους μέχρι την επανάσταση). Αυτό που δε θα θέλαμε επουδενί να ζήσουμε είναι μια κατάσταση κανιβαλισμού όπου η εκτόνωση των κοινωνικών ομάδων της ίδιας τάξης θα σκάσει στο εσωτερικό της και αναφερόμαστε στην εργατική-καταπιεσμένη τάξη.

Επιλέξαμε να προβάλουμε “το αλάτι της γης” επειδή σε αυτή την ταινία φαίνεται με τον καλύτερο τρόπο από τη μία η μαχητικότητα των εργατών των ορυχείων του Ν.Μεξικό, που απέναντι στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, στους θανάτους των συναδέλφων τους και στην καταπάτηση της αξιοπρεπειάς τους απάντησαν με σκληρό αγώνα που προήλθε μέσα από την οργάνωση και την ενίσχυση της συλλογικής δράσης. Επίσης βλέπουμε μέσα από αυτή την ιστορία πως η αλληλεγγύη των απεργών πραγματώνεται με τον πιο ουσιαστικό τρόπο. Μέσα από τη συλλογικότητα οι κάτοικοι της περιοχής δίνουν λύση στο καθημερινό τους πρόβλημα διαβίωσης. Ο αγώνας των εργατών βγήκε από την ιδιωτικότητα του σπιτιού και της οικογένειας, με τις γυναίκες να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο βγαίνοντας μπροστά και εμπλουτίζοντας των αγώνα των απεργών. Τέλος μιλώντας για επαναστατική ηθική, για αντίσταση, αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη στην πράξη, διακρίνουμε στο σύνολο του αγώνα των εργατών του Ν.Μεξικό όλο αυτό το φάσμα. Κάτι που πιστεύουμε ότι πρέπει να ακολουθεί κάθε βήμα, σκέψη και αγώνα μας. Πάνω σε αυτό θέλουμε να χτίσουμε την κοινωνία που επιθυμούμε. Μια κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους όπου όλοι μαζί θα μπορούμε να ζούμε και να αναπτυσσόμαστε σε ένα περιβάλλον ισότητας , αξιοπρέπειας και σεβασμού προς όλους.

ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά ο «εργαλειοφόρος»

ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΛ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ — ΔΕΥΤΕΡΑ 21.30

Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!

(Ντάριο Φο, 1974)

Οι κοινωνικές συνθήκες κάπου, κάποτε…

Τα χρόνια του ‘60  και του ‘70 η Ιταλία αποτέλεσε ένα από τα επίκεντρα  του επαναστατικού κινήματος  παγκόσμια.  Η εργατική τάξη, απασχολούμενη κατά  κύριο λόγω στις μεγάλες εργοστασιακές μονάδες του Βορρά, μαζί με άλλα κοινωνικά κομμάτια προσπάθησε μέσα από σκληρούς και βίαιους συχνά αγώνες να οικοδομήσει τις προϋποθέσεις για την πλήρη ανατροπή της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας. Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο, γραμμένο το 1974, πραγματεύεται έναν από τους τρόπους κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής που επέλεξαν οι ιταλοί προλετάριοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της καθημερινής επιβίωσης και τις συνεχείς επιθέσεις των αφεντικών.

Οι απότομες αυξήσεις που επέβαλλε το ιταλικό κράτος στα μέσα της δεκαετίας του 70, με πρόσχημα την δημοσιονομική εξυγίανση (…καλή ώρα), σε μια σειρά αγαθά και υπηρεσίες, απαντήθηκαν από τους εκμεταλλευόμενους με μια λογική αυτομείωσης των τιμών (δηλαδή πληρώνω όσο έχω) ή ολικής άρνησης πληρωμών, στο  νοίκι, το σούπερ μάρκετ, το ηλεκτρικό…Συλλογικά, άμεσα και μαχητικά χτυπήθηκε η σχέση  κεφαλαίου εργασίας μέσω της απαλλοτρίωσης τόσο των εμπορευμάτων (τροφή, ένδυση) όσο και των κοινωνικών αγαθών (στέγαση κτλ) .

Η ελληνική κοινωνία σήμερα…

Ίσως μέχρι πριν μερικά χρόνια ένα τέτοιο έργο να φάνταζε αναχρονιστικό, για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας η οποία ζούσε τις ψευδαισθήσεις της «ισχυρής ελλάδας». Αποδείχτηκε πως ισχυρό ήταν και παραμένει μόνο το κεφάλαιο και το κράτος. Ακόμα και  μικροαστικά στρώματα με  κάποια κοινωνική άνεση (και υπεροψία απέναντι σε μετανάστες, άστεγους και λοιπούς φτωχοδιάβολους) στριμώχνονται πλέον στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, χάνοντας τα όποια προνόμια μετουσίωναν σε δάνεια,  πιστωτικές κάρτες και χρηματιστηριακό τζόγο. Οι ομοιότητες με την εδώ κατάσταση είναι πλέον κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Η συνολική επίθεση που δεχόμαστε απαιτεί να επεξεργαστούμε τρόπους να απαντήσουμε στα αφεντικά όπως τους αξίζει.  Στόχος μας δεν είναι η επανάκτηση κάποιων χαμένων προνομίων αλλά η πλήρης ανατροπή της κατάστασης. Από την άλλη πλευρά δεν θέλουμε να μπούμε σε μια λογική να προτείνουμε μαγικές συνταγές. Είμαστε σίγουροι πως η συλλογική συνείδηση των εκμεταλλευόμενων, είναι αυτή που επεξεργάζεται , σχεδιάζει και υλοποιεί επιλογές που κανένα πολιτικό ιερατείο δεν μπορεί να προτείνει. Παρόλα αυτά ανασύροντας κάποιες πρακτικές προλεταριακής αντίστασης, πιστεύουμε πως συμβάλλουμε  στο να αναδειχτούν επιλογές που ίσως μας απασχολήσουν  στο άμεσο μέλλον.

Οι επιλογές μας…

Απέναντι στα σχέδια κράτους και αφεντικών, η μόνη επιλογή είναι να ζωντανέψουμε ξανά τις συλλογικές διαδικασίες διεκδίκησης, αυτοοργανωμένα και άμεσα, στην γειτονιά, στην δουλεία, στο σχολείο, στο δρόμο. Όσο παραμένουμε απαθείς ή παραχωρούμε την θέλησή μας για αντίσταση σε άλλους (κόμματα, ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες) τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται  η θέση μας, όσο εμπιστευόμαστε θεσμούς (ΜΜΕ), που είναι έμμισθοι συνεργάτες των αφεντικών τόσο θα αδυνατούμε να καταλάβουμε το συμφέρον μας, όσο αναθεματίζουμε για την κατάσταση μας τους δίπλα (εργαζόμενους άλλων κλάδων, απεργούς κτλ) ή τους από κάτω μας (μετανάστες), τόσο θα χάνουμε από τα μάτια μας τον πραγματικό εχθρό, το κεφάλαιο και το κράτος. Η μόνη λύση είναι να ξαναπάρουμε όσα καθημερινά μας στερούνε πίσω. Η μόνη λύση είναι η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη όλων των επιμέρους καταπιεσμένων κοινωνικών κομματιών, απέναντι στις επιλογές των ντόπιων και ξένων αφεντικών.

Συνέλευση αναρχικών ενάντια στην μισθωτη εργασία «ο εργαλειοφόρος»

05/07/2010