ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 29ης ΙΟΥΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΣΚΑΨΕΙ ΤΟ ΛΑΚΟ ΤΟΥΣ ΑΣ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΛΩΤΣΙΑ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΜΕΣΑ

Τα αφεντικά και οι λακέδες τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα νέα μέτρα πρέπει να εφαρμοστούν για «το καλό του τόπου». Ότι προέχει το «εθνικό συμφέρον» και ότι «οι πολίτες πρέπει να κάνουν θυσίες για να πάει η Ελλάδα μπροστά». Τα λόγια αυτά συνοψίζουν ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια που το αστικό κράτος χρησιμοποιεί για να φτιάξει την κοινωνική συναίνεση -ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών όπως αυτή που διανύουμε- το παραμύθι της εθνικής ενότητας. Ότι τάχα οι εργάτες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και γενικότερα οι φτωχοί μοιράζονται ένα κοινό με τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες, την πατρίδα. Λες και ξεχνάμε τα εργατικά «ατυχήματα», τα ψίχουλα που μας δίνουν για να επιβιώσουμε, τα ακόλλητα ένσημα, τις υπερωρίες, το σκότωμα στη δουλειά, το χρόνο που μας κλέβουν για να πλουτίζουν και, σε τελική ανάλυση, τη γενικότερη εκμετάλλευση μέσα και έξω από τους χώρους δουλείας. Αυτός ο αργός θάνατος που μας επιφυλάσσουν είναι η πραγματικότητα και όχι οι ξεφτιλισμένες έννοιες όπως η πατρίδα που μόνο στα αφεντικά προσφέρουν όφελος και όχι στους εκμεταλλευόμενους. Το «εθνικό συμφέρον» είναι το συμφέρον των αφεντικών και με τα αφεντικά το μόνο που μοιραζόμαστε είναι το τερέν του κοινωνικού και ταξικού πολέμου.

Μέσα στο όλο παιχνίδι είναι και οι γλοιώδεις εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ οι οποίοι υπέγραψαν στο παρελθόν αυξήσεις της τάξης του ενός ευρώ και τώρα είναι οι πρώτοι που μαζί με τον ΣΕΒ μας λένε ότι «είναι ανάγκη για το καλό της χώρας να κάνουν οι πολίτες θυσίες». Είναι οι ίδιοι που με κάθε τρόπο υπονομεύουν οποιαδήποτε μορφή αγώνα και βοηθούν στη καταστολή του. Άλλωστε είναι πρόσφατο το παράδειγμα του αρχι-ρουφιάνου Παναγόπουλου (στην απεργιακή πορεία της 11ης Μαρτίου) που «έδωσε» απεργούς στους μπάτσους. Από την άλλη πλευρά, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός του ΠΑΜΕ που δε χάνει ευκαιρία να επιδοθεί σε επαναστατική γυμναστική, εκτονώνοντας την όποια αγωνιστική διάθεση της βάσης του σε ελεγχόμενες κινητοποιήσεις που πάντα έχουν σαν τελικό προορισμό την ψήφο στον «μοναδικό εκπρόσωπο» της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ.

Όμως η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι δεν χρειάζονται κανέναν εκπρόσωπο και καμιά «φωτισμένη ηγεσία» για να τους καθοδηγήσει και να τους δείξει το «σωστό» δρόμο της αντίστασης. Εμείς, οι από κάτω αυτού του κόσμου δεν έχουμε καμιά ελπίδα αν δεν βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις, αν δεν χτίσουμε την αντίσταση πάνω στις δικές μας ανάγκες. Αν δεν αντιληφθούμε ότι εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να ορίζουμε τις ζωές μας και όχι άλλοι για εμάς. Η μόνη μας λύση είναι η αυτοοργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς μ ε συνελεύσεις βάσης, σε κάθε γειτονιά με λαϊκές συνελεύσεις, σε κάθε πτυχή της ζωής, με αξιοπρέπεια, μέσα από τις καθημερινές μας αρνήσεις. Έξω και πέρα από κάθε θεσμό και ιεραρχία, έξω και ενάντια σε κάθε κομματική γραμμή, να χρησιμοποιήσουμε τα δικά μας μέσα οπλίζοντας τις επιθυμίες μας. Για να τελειώνουμε επιτέλους με κάθε είδους πρωτοπορία, κάθε είδους «αρμόδιους» και «ειδικούς».

Όλοι εμείς οι καταπιεσμένοι μαζί, αλληλέγγυοι και ενωμένοι σαν μια γροθιά μπορούμε να στείλουμε μια και καλή το γερασμένο κόσμο τους στο διάολο. Στο πλευρό κάθε αντιστεκόμενου κοινωνικού κομματιού, από τους αλιεργάτες της Mηχανιώνας μέχρι τους απολυμένους του banquet, αναγνωρίζουμε ότι το ζητούμενο είναι τελικά ο ίδιος ο αγώνας και το δίκιο του απέναντι στο δίκαιο των κυρίαρχων. Η κοινωνική ελευθερία είναι μια και αδιαίρετη, αν χτυπηθεί ένα της κομμάτι τότε χτυπιέται ολόκληρη. Για αυτό η αλληλεγγύη είναι το σημαντικότερο και πιο δυνατό μας όπλο απέναντι στο διαίρει και βασίλευε και το «όλοι εναντίον όλων» που προωθούν οι κυρίαρχοι.

Η αντίσταση που χτίζουμε κάθε μέρα έχει θεμέλια την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια και θα έχει σαν επιστέγασμα την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΗΛΛΕΓΥΗ

…για την όξυνση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου,

μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση, τον κομμουνισμό και την αναρχία

συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά «ο εργαλειοφόρος»

Πάτρα, 29 Ιούνη 2010