” όποιος δεν έχει μοιραστεί τον αγώνα, θα μοιραστεί την ήττα”
Το τελευταίο διάστημα είναι γεγονός πως βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η επίθεση των αφεντικών έχει λάβει το πιο ωμό και ξεδιάντροπο ύφος που είχε ποτέ, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά. Η καταστρατήγηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και η βίαιη αφαίρεση κεκτημένων με πρόφαση την “εθνική σωτηρία” και την απελευθέρωση από Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. μπορούν να θεωρηθούν κάτι παραπάνω από προκλητικές ακόμα και στα πλαίσια του δημοκρατικού καθεστώτος που η κυριαρχία έχει επιβάλλει. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, το κόψιμο 13ου και 14ου μισθού, οι περικοπές επιδομάτων, η μείωση των συντάξεων κ.α. είναι μόνο τα πρώτα δείγματα μιας γενικευμένης επίθεσης που έχουν κηρύξει το κράτος και τ’αφεντικά σε ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία, επεισόδια της οποίας αναμένεται να δούμε αρκετές φορές στο μέλλον.
Μπροστά σ’αυτή την λυσσαλέα επίθεση οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δείχνουν να έχουν προ πολλού συνθηκολογήσει. Είναι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια υπέγραφαν τις συλλογικές συμβάσεις για πάγωμα ή μείωση των μισθών, τις αυξήσεις της ντροπής της τάξεως του 1 ευρώ, αυτοί που συγκαλύπτουν τις μπίζνες των μεγαλοεργολάβων και τα εργατικά σακατέματα, αυτοί που δεν καλούν σε απεργίες κι όταν το κάνουν-μετά την έντονη πίεση των εργαζομένων – τις σαμποτάρουν και τις καταστέλλουν. Αυτοί που αντιμετωπίζουν το συνδικαλισμό σαν επέκταση του κομματικού μηχανισμού που ανήκουν, που λειτουργούν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και το μόνο τους μέλημα είναι να αποκτήσουν μια κυβερνητική καρέκλα. Τώρα, με τις σποραδικές 24ωρες απεργίες που καλούν επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και να δείξουν ένα δήθεν αγωνιστικό προσωπείο. Στην ουσία όμως έχουν ήδη υποταχτεί στις επιταγές των αφεντικών τους επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά το ρόλο πυροσβέστη της κοινωνικής δυσαρέσκειας και του διαμεσολαβητή ανάμεσα στο κράτος και τους εργαζόμενους που δικαιολογημένα τους έχουν αποδώσει. Από κοντά και οι “ξεσηκωμένοι” χειραγωγοί του ΠΑΜΕ που παρά την όποια ανατρεπτική φρασεολογία τους δεν έχουν καμία πραγματική διάθεση ρήξης. Το ζήτημα γι’αυτούς είναι η ψηφοθηρία, η μαζικοποίηση του κομματικού τους μηχανισμού και ο έλεγχος και η καθοδήγηση των κοινωνικών αγώνων στο όνομα χρεοκοπημένων σταλινικών αντιλήψεων.
Την στιγμή λοιπόν που οι μάσκες πέφτουν και ξεκαθαρίζει το τοπίο στο κοινωνικό πεδίο, ήρθε η ώρα να πάρουμε σαφή θέση. Ή με το κράτος, τα αφεντικά και τους υπερασπιστές τους ή με τον κόσμο της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Αποδεσμευμένοι από κάθε αυταπάτη και έχοντας πάψει να τρέφουμε κάλπικες ελπίδες, ήρθε η ώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Μέσα από τη δημιουργία ενός μαζικού, ριζοσπαστικού κινήματος ανατροπής και ρήξης με αυτόν το γηρασμένο κόσμο. Μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, ψευδαισθήσεις πολιτικής καθαρότητας και ενάντια σε λογικές συνδιαλλαγής με τ’αφεντικά και πολιτικών σκοπιμοτήτων, να τους δώσουμε άμεσα στο δρόμο την απάντηση που τους αξίζει. Η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση να σαρώσει τα προπύργια του κράτους και τους ναούς του κεφαλαίου. Να χτυπήσουμε το κτήνος στην καρδιά του, θέτοντας τα θεμέλια για την ολική ανατροπή του. Να γκρεμίσουμε το ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και στα συντρίμια του να οικοδομήσουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. Χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ; ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
συνέλευση αναρχικών ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά, ο “εργαλειοφόρος”