Κείμενο για τα γεγονότα της 5ης Μάη

ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΘΟ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Την Τετάρτη 5 Μάη 2010 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει συντελεστεί στον ελλαδικό χώρο από τη μεταπολίτευση και μετά. Ένα ποτάμι 200 χιλιάδων ανθρώπων ξεχύνεται στους δρόμους οπλισμένο με οργή και αποφασιστικότητα. Για αρκετές ώρες περικυκλώνεται η βουλή, η οποία και πολιορκείται, ενώ ταυτόχρονα σε διάφορα σημεία της μεγαλειώδους διαδήλωσης ξεσπούν πολύωρες, μαχητικές συγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία από ένα σημείο και μετά δείχνει να αδυνατεί να ανταποκριθεί στο έργο της με αποτελεσματικότητα εξαιτίας της μαζικότητας και της πρωτοφανούς δυναμικής που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στους ανθρώπους που αντιστέκονται από κοινού στην προσπάθεια επιβολής από την πλευρά του κράτους των πιο σκληρών και αντικοινωνικών μέτρων των τελευταίων δεκαετιών. Αντίστοιχες συγκρουσιακές και μαζικές πορείες πραγματοποιούνται σε διάφορες πόλεις της χώρας. Στην Πάτρα συμμετείχαν στην πορεία αρκετές χιλιάδες κόσμου. Μετά τις πρώτες επιθέσεις σε τράπεζες, ξεκίνησαν συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία, η οποία έπνιξε τον κόσμο στα χημικά. Υπήρξαν και 4 προσαχθέντες οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι ύστερα από πορεία αλληλεγγύης που κατευθύνθηκε προς την Ασφάλεια της οδού Ερμού και απαίτησε την άμεση απελευθέρωση τους.

Είναι πραγματικά απορίας άξιο το ποιά τροπή θα μπορούσαν να είχαν πάρει τα πράγματα εκείνη τη μέρα εάν αυτή δε σημαδευόταν από το τραγικό περιστατικό του φόνου τριών εργαζομένων στην τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου 23 στην Αθήνα. Ένα γεγονός που κατάφερε μέσα σε μια στιγμή να παγώσει το αυθόρμητο ποτάμι της λαϊκής οργής και να αναστείλλει ό,τι φαινόταν να αναδύεται εκείνη τη μέρα. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία του κράτους να περάσει απο θέση άμυνας στην αντεπίθεση. Μέσα από τα φερέφωνα της ιδεολογικής του προπαγάνδας, τα καθεστωτικά μμε, να σπιλώσει και να συκοφαντήσει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης και συγκεκριμένα το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα που εδώ και πολλές δεκαετίες αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, για έναν κόσμο ελευθερίας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, χωρίς αφεντικά και δούλους, στο πλευρό των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας που αντιστέκονται. Άδραξε ακόμα την ευκαιρία να διασπάσει τους αντιστεκόμενους, να οξύνει την επίθεση του απέναντι σε όσους εκείνη την ώρα συνέχιζαν να δίνουν σκληρές μάχες με τους ένστολους φρουρούς του, να πραγματοποιήσει αρκετές συλλήψεις, να εκκενώσει τον κατειλλημένο χώρο της οδού Ζαίμη 11, να είσβάλει στο στέκι μεταναστών, να πραγματοποιήσει κατασταλτικό πογκρόμ στα Εξάρχεια και τελικά να κατασυκοφαντήσει τον ίδιο τον αγώνα καταφέρνοντας -έστω και προς στιγμήν- να ξαναπεράσει σε θέση ισχύος. Πραγματικά, ακόμα και τα πιο ραδιούργα επιτελεία του κράτους και της καταστολής δεν πρέπει να περίμεναν μια τόσο απρόσμενη εξέλιξη προς όφελος τους.

Η θλίψη και η οργή που μας έχει κυριέψει από τότε και στο εξής δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί με λόγια και ούτε θα της ταίριαζε κάτι τέτοιο. Δε θα σταθούμε στις ευθύνες του Βγενόπουλου και της κάθε εργοδοσίας που υποχρέωσαν σε μέρα απεργίας τους εργαζομένους τους να πάνε για δουλειά σε ένα κτίριο που δε διέθετε ούτε τα στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας, αυτά που το ίδιο το αστικό νομικό πλαίσιο ορίζει. Όσο κι αν χύνοντας τα κροκοδείλια δάκρυά τους προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτοί είναι οι καθημερινοί αδίστακτοι δολοφόνοι που στο βωμό του κέρδους τους είναι ικανοί να θυσιάσουν αναρίθμητες ζωές ανθρώπων. Δε θα σταθούμε ούτε στο ρόλο του ίδιου του κράτους που ορίζοντας κάθε κομμάτι της ζωής μας με βάση την επιβίωση και το αλληλοφάγωμα, έχει οδηγήσει την κοινωνική ζωή σε μια παράλογη, άνιση και εξουσιαστική κατάσταση όπου ο εχθρός είναι ο διπλανός και όχι ο εξουσιαστής. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που δεν αποκλείεται στο μέλλον τέτοιου είδους ή και χειρότερες φρικαλεότητες να πολλαπλασιαστούν από κάθε κατεύθυνση.

Αυτή τη φορά θα σταθούμε σε αυτή την αντεπαναστατική και ανεύθυνη αντίληψη που κυοφορεί εξουσιαστικές λογικές και έχει αναγάγει τη βία από ένα μέσο με εργαλειακή χρήση σε ιδεολογική προμετωπίδα της. Μια αντίληψη που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με οποιαδήποτε επαναστατικά συγκροτημένη συνείδηση. Μιλάμε για μια λογική η οποία ξεφεύγει από τον ατομικισμό και αποκτά τη μορφή ενός συνειδητού φιλοτομαρισμού που έχει εχθρούς τα πάντα και όλους χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Αυτή η έλλειψη στοχοθέτησης απέχει από τις αναρχικές και επαναστατικές πρακτικές και καθιστά εχθρούς του κινήματος όσους κινούνται με βάση αυτήν. Αν λοιπόν υπάρχει μια ευθύνη που μας βαραίνει όλους και όλες ως αναρχικούς και αναρχικές είναι ότι ενώ βλέπαμε και γνωρίζαμε ότι γύρω μας υπήρχαν οπτικές αγελαίας βίας και αντιλήψεις του τύπου “δεν πανε να γαμαθούνε όλοι”, εμείς δεν τις τσακίσαμε και έφτασε η κατάσταση σε αυτό το σημείο. Σιγουρα η ανευθυνότητα αυτών εκφράζεται και στο ότι δεν υποστήριξαν ούτε έκαναν γνωστές τις λογικές τους στο επαναστατικό κίνημα, στο οποίο ποτέ δε συμμετείχαν, αλλά το χρησιμοποίησαν σα σκοτεινό θάλαμο. Αν μας μένει κάποια ευθύνη που πρέπει να αναλάβουμε από δω και πέρα είναι να διαμορφώσουμε και να κοινωνικοποιήσουμε όλες εκέινες τις απαραίτητες προϋποθέσεις έτσι ώστε να μην υπάρξουν στο μέλλον αντίστοιχες επιθέσεις από άτομα εντός ή εκτός των κύκλων μας και νεκροί από τη μεριά μας, όπως οι 3 εργαζόμενοι στη Marfin. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας και να προωθήσουμε την υπόθεση του κοινωνικόού και ταξικού πολέμου σε κάθε πεδίο επιβολής της κυριαρχίας του κράτους και των αφεντικών.

Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν θα πρέπει να εμπλακούμε σε μια ατελέσφορη διαδικασία επανεξέτασης του ζητήματος των μέσων. Για μας, είναι δεδομένο οτι τα μέσα που χρησιμοποιούμε στον αγώνα μας δεν ιεραρχούνται, ούτε μπορούν να διαχωριστούν σε νόμιμα και παράνομα, ειδικά όταν έναν τέτοιο διαχωρισμό τον κάνει το εχθρικό στρατόπεδο. Η βία ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούν οι καταπιεσμένοι στον αγώνα τους έναντια στην εξουσία. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Γι’αυτό μάλιστα μιλάμε και για κοινωνική αντι-βία. Γιατί επί της ουσίας πρόκειται για την επιστροφή απο την κοινωνία ενός πολύ μικρού μόνο ποσοστού βίας που δέχεται καθημερινά απο κεφάλαιο και κράτος. Οι συγκρούσεις με τους ένστολους δολοφόνους, οι επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, όπως άλλωστε και οι αφισσοκολλήσεις, η συγγραφή και το μοίρασμα κειμένων, οι εκδηλώσεις, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις είναι αδιάσπαστα κομμάτια ενός ευρύτερου και πολύμορφου ανατρεπτικού σχεδιασμού που δημιουργείται από τη μεριά μας και θα πρέπει να τα χρησιμοποιούμε όταν και όποτε το κρίνουμε απαραίτητο.

Τελειώνοντας, θα πρέπει να τονίσουμε πως ο αγώνας για την αναρχία είναι ένας αγώνας για την ανατροπή του αστικού πολιτισμού στο σύνολο του και για την αντικατάσταση του από έναν άλλο που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, στον αλληλοσεβασμό και την αλληλοβοήθεια. Δεν μας ικανοποιεί επ’ ουδενί η περίπτωση όπου η κρατική εξουσία θα καταρρεύσει και στη συνέχεια θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας όπου οι καταπιεσμένοι θα αλληλοσκοτώνονται για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή η εξέλιξη είναι τόσο ξένη για την αναρχική απελευθερωτική προοπτική όσο και η ίδια η φύση της εξουσιάς.

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΝΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΑΣ

Πάτρα, 15 Μάη 2010

συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά,“ο εργαλειοφόρος”

συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης “πέρασμα”

αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”

σύντροφοι / συντρόφισσες

Kείμενο που μοιράστηκε στην απεργία της 5ης Μάη στην Πάτρα

” όποιος δεν έχει μοιραστεί τον αγώνα, θα μοιραστεί την ήττα”

Το τελευταίο διάστημα είναι γεγονός πως βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η επίθεση των αφεντικών έχει λάβει το πιο ωμό και ξεδιάντροπο ύφος που είχε ποτέ, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά. Η καταστρατήγηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και η βίαιη αφαίρεση κεκτημένων με πρόφαση την “εθνική σωτηρία” και την απελευθέρωση από Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. μπορούν να θεωρηθούν κάτι παραπάνω από προκλητικές ακόμα και στα πλαίσια του δημοκρατικού καθεστώτος που η κυριαρχία έχει επιβάλλει. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, το κόψιμο 13ου και 14ου μισθού, οι περικοπές επιδομάτων, η μείωση των συντάξεων κ.α. είναι μόνο τα πρώτα δείγματα μιας γενικευμένης επίθεσης που έχουν κηρύξει το κράτος και τ’αφεντικά σε ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία, επεισόδια της οποίας αναμένεται να δούμε αρκετές φορές στο μέλλον.

Μπροστά σ’αυτή την λυσσαλέα επίθεση οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δείχνουν να έχουν προ πολλού συνθηκολογήσει. Είναι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια υπέγραφαν τις συλλογικές συμβάσεις για πάγωμα ή μείωση των μισθών, τις αυξήσεις της ντροπής της τάξεως του 1 ευρώ, αυτοί που συγκαλύπτουν τις μπίζνες των μεγαλοεργολάβων και τα εργατικά σακατέματα, αυτοί που δεν καλούν σε απεργίες κι όταν το κάνουν-μετά την έντονη πίεση των εργαζομένων – τις σαμποτάρουν και τις καταστέλλουν. Αυτοί που αντιμετωπίζουν το συνδικαλισμό σαν επέκταση του κομματικού μηχανισμού που ανήκουν, που λειτουργούν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και το μόνο τους μέλημα είναι να αποκτήσουν μια κυβερνητική καρέκλα. Τώρα, με τις σποραδικές 24ωρες απεργίες που καλούν επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και να δείξουν ένα δήθεν αγωνιστικό προσωπείο. Στην ουσία όμως έχουν ήδη υποταχτεί στις επιταγές των αφεντικών τους επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά το ρόλο πυροσβέστη της κοινωνικής δυσαρέσκειας και του διαμεσολαβητή ανάμεσα στο κράτος και τους εργαζόμενους που δικαιολογημένα τους έχουν αποδώσει. Από κοντά και οι “ξεσηκωμένοι” χειραγωγοί του ΠΑΜΕ που παρά την όποια ανατρεπτική φρασεολογία τους δεν έχουν καμία πραγματική διάθεση ρήξης. Το ζήτημα γι’αυτούς είναι η ψηφοθηρία, η μαζικοποίηση του κομματικού τους μηχανισμού και ο έλεγχος και η καθοδήγηση των κοινωνικών αγώνων στο όνομα χρεοκοπημένων σταλινικών αντιλήψεων.

Την στιγμή λοιπόν που οι μάσκες πέφτουν και ξεκαθαρίζει το τοπίο στο κοινωνικό πεδίο, ήρθε η ώρα να πάρουμε σαφή θέση. Ή με το κράτος, τα αφεντικά και τους υπερασπιστές τους ή με τον κόσμο της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Αποδεσμευμένοι από κάθε αυταπάτη και έχοντας πάψει να τρέφουμε κάλπικες ελπίδες, ήρθε η ώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Μέσα από τη δημιουργία ενός μαζικού, ριζοσπαστικού κινήματος ανατροπής και ρήξης με αυτόν το γηρασμένο κόσμο. Μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, ψευδαισθήσεις πολιτικής καθαρότητας και ενάντια σε λογικές συνδιαλλαγής με τ’αφεντικά και πολιτικών σκοπιμοτήτων, να τους δώσουμε άμεσα στο δρόμο την απάντηση που τους αξίζει. Η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση να σαρώσει τα προπύργια του κράτους και τους ναούς του κεφαλαίου. Να χτυπήσουμε το κτήνος στην καρδιά του, θέτοντας τα θεμέλια για την ολική ανατροπή του. Να γκρεμίσουμε το ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και στα συντρίμια του να οικοδομήσουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. Χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ; ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

συνέλευση αναρχικών ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά, ο “εργαλειοφόρος”

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΕΓΩ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ, Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ” ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ Σ.ΚΑΤΣΑΡΟ

“…είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα, ότι ο εργάτης σήμερα ως ταυτότητα σημαίνει κάτι ενιαίο από άποψη ηθικής, συλλογικής οργάνωσης, κοινωνικής αντίληψης και τρόπου ζωής. Και στην ελλάδα (αλλά) και αλλού, το σπάσιμο της μαζικής εργασίας, συνοδεύτηκε από τη μετατροπή της σε απασχόληση, από την ανασφάλεια της εργασιακής περιπλάνησης, απo την περιστασιακή ή μόνιμη ανεργία, την ειδίκευση και την από-ειδίκευση του εργαζόμενου, τη λογική της ταξικής συνεργασίας (καριερισμός), την απώλεια εργασιακών δικαιωμάτων, την απαξίωση της παραδοσιακής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας κ.α…”

Η εισήγηση σε μορφή pdf  εδώ